ตอนที่37

“ครับ...เอ่อ...ว่าแต่ร้านอาหารตามสั่งป้าขาวอยู่ที่ไหนเหรอครับ”

ชายหนุ่มถือโอกาสถามหาร้านที่เขาต้องไปซื้ออาหารให้หญิงสาวจากแม่ค้าที่กำลังมีท่าทีอารมณ์ดีอยู่ตอนนี้

“อ๋อ...เดินเข้าไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะร้านใหญ่ๆที่มีคนยืนรอเยอะๆนั่นแหละ”

แม่ค้าขนมหวานที่กำลังจับกล่องขนมใส่ถุงให้ชายหนุ่มเธอชี้ไปที่ตรงด้านหน้าอีกไม่ไกลว่าร้านที่เขาถามหานั้นอยู่ที่นั่น

“ครับ...ขอบคุณครับ”

ตฤณภพรีบรับถุงขนมหวานจากแม่ค้าแล้วรีบเดินไปต่อแถวที่ร้านขายอาหารของป้าขาวทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“เปา..เปา...ฉันกลับมาแล้ว”

“ซื้อครบแล้วเหรอคะ”

ปรารีเห็นชายหนุ่มหิ้วของมาพะลุงพะลังเธอจำได้ว่าเธอสั่งไปแค่สองอย่างทำไมถึงซื้อกลับมาเยอะเสียเหลือเกิน

“อือ...นี่ฉันซื้อขนมหวานมาเต็มเลย”

ตฤณภพวางถุงอาหารบนโต๊ะพร้อมนั่งทานน้ำในขวดอย่างกระหาย

“โห..นี่เหมาร้านมาเหรอคะ”

ปรารีเห็นว่าหกล่องขนมหวานเยอะขนาดนี้คงไม่รู้ว่าเขาช่วยแม่ค้าเหมาร้านมาหรืออย่างไร

“ใช่”

ตฤณภพพยักหน้าตอบไม่คิดว่าหญิงสาวจะเดาถูก

“....”

//ประชดเฉยๆใครจะคิดว่าเหมามาจริงกันล่ะ//

ปรารีส่ายหัวเล็กน้อย

เมื่อจัดแจงของทุกอย่างบนโต๊ะอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารกันโดยชายหนุ่มนั้นเลือกที่จะซื้ออาหารเหมือนที่หญิงสาวสั่งอีกชุดเพราะเขาก็อยากจะลองฝีมือของร้านนี้บ้างว่ามันอร่อยขนาดไหนหญิงสาวถึงได้อยากจะทานนัก

“แล้วหายโกรธฉันรึยัง”

ระหว่างที่ตฤณภพทานข้าวเขาเห็นว่าปรารีท่าทางจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วจึงถามย้ำเธออีกรอบว่าตอนนี้เธอหายโกรธเขาแล้วหรือยังเพราะการที่เธอยอมนั่งทานข้าวพร้อมไม่แน่ใจว่าเธอรู้สึกยังไง

“ทานข้าวอยู่ค่ะห้ามพูด”

//เจอยอกย้อนบ้างดูซิจะเป็นยังไง//

ปรารีตอกกกลับชายหนุ่มเหมือนกับตอนที่เขาชอบว่าใส่เธอบ้างเธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะมีสีหน้าอย่างไร

“อืม..โอเค”

//นี่จะเอาคืนกันใช่ไหม//

ตฤณภพก้มหน้าทานข้าวต่อไปโดยที่ไม่ได้ถียงอะไรหญิงสาวต่อเพราะคำนี้เขาก็เคยพูดกับเธอเอง

เย็นของวัน

“เฮ้อ...สดชื่นจัง”

ปรารีนั่งรับลมเย็นๆในช่วงเย็นของวัน

“..อืมม..จริงด้วย..”

ตฤณภพเดินออกมานั่งข้างๆหญิงสาวเขาเห็นด้วยว่าที่นี่ในช่วงเย็นมันน่ามองไปเสียทุกสิ่งจริงๆ

“มาทำไมคะเปาบอกให้พี่ต้นอยู่แต่ในห้องไงยังจะมาเดินเพ่นพ่านอีกอยากออกข้างนอกก็กลับบ้านไปเลยไม่ต้องมาขออยู่กับเปา”

ปรารีหันมามองชายหนุ่มคิ้วขมวดเธอสั่งให้เขาอยู่แต่ในห้องอย่าออกมากวนเธอเขาก็ยังจะขัดคำสั่งของเธออีก

“ก็ได้ๆ..”

ตฤณภพรีบเดินกลับเข้าไปในห้องตามคำสั่งของหญิงสาวเขาแค่คิดว่าเธอจะลืมคำสั่งของเธอแล้วเสียอีก

“อิๆ..”

ปรารีเอาคืนที่เขาเอาแต่ขังเธออยู่ในห้องนอที่ทำงานจะออกมาทีก็โดนบ่นเธอเลยอยากให้เขาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้บ้าง

สองวันต่อมา

ปรารีให้ชายหนุ่มเลือกเธอว่าจะกลับบ้านหรืออยู่ที่นี่แต่ให้เธอเห็นหน้าน้อยที่สุดเมื่อชายหนุ่มเลือกที่จะอยู่ที่นี่จึงจำเป็นต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวจะมีเวลาเจอกันก็เป็นช่วงที่ทานอาหารเท่านั้นเป็นแบบนี้มาจวบจนเข้าวันที่สามแล้ว

“....”

//ยังอยู่อีกเหรอคิดว่าจะหนีกลับไปแล้วซะอีก//

ปรารีเห็นชายหนุ่มเดินออกมาในเวลาอาหารเช้าเธอเองก็มีท่าทางพอใจอยู่ไม่น้อยทีเขาอดทนทำเพื่อนเธอได้ทั้งที่บ้านงานขนาดนั้นแต่กลับมาจมอยู่ที่นี่สองสามวันแล้วแถมยังทำอะไรไร้สาระตามที่เธอบอกทุกอย่างอีกต่างหาก

“เปา”

“คะ..”

“วันนี้ฉันต้องกลับไปเคลียร์งานที่บริษัทพอดีมีงานด่วนเข้ามาหากฉันเสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมาหาเธอนะ”

วันนี้ตฤณภพได้รับสายจากธวัชชัยว่าบริษัทอีกที่ที่เป็นอสังหาโดนผู้รับเหมากับหุ้นส่วนรวมหัวกันโกงเขาต้องไปสะสางด้วยตัวเองจึงต้องรีบไปเสียตั้งแต่ตอนนี้แต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกหญิงสาว

“จะไปก็ไปสิคะจะมาบอกเปาทำไม”

ปรารีแอบสงสัยเหมือนกันว่าปัญหาของเขามันคืออะไรแต่เธอก็ยังมีทีท่าวาจากวนประสาทชายหนุ่มอยู่ไม่เลิกเรื่องนี้เธอค่อยแอบถามจากุณแม่ของเธอก็ได้

“..หื้มม..”

ตฤณภพส่ายหัวที่ปรารียังเอาแต่ประชดประชันเขาตลอดแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขายอมแพ้ที่จะง้อเธอต่อไปเพียงแค่ตอนนี้เขาต้องสะสางธุระด่วนตอนนี้ก่อนเท่านั้นเมื่อคุยกับหญิงสาวเสร็จเขาก็ออกไปทันที

วันต่อมา

RrrrrrrrrRrrrrrrrrrr

“คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ...อ่อ..แล้ว..เอ่อ..พี่ต้นเป็นยังไงบ้าง...อ่อ..ค่ะ..โอเคค่ะ...”

ปรารีรู้สึกเงียบเหงาตั้งแต่เมื่อวานที่ตฤณภพกลับไปเธอเองก็แปลกใจที่เคยอยู่บ้านคนเดียวอย่างสบายใจแต่เมื่อมีชายหนุ่มมาอยู่ไม่กี่วันพอเขากลับไปเธอกลับรู้สึกเหงาเสียอย่างนั้น

 จึงโทรไปหาคนเป็นแม่ถามไถ่ถึงเรื่องคนที่บ้านว่าสบายดีหรือไม่และไม่ลืมที่จะถามถึงตฤณภพว่าเขาเป็นอย่างไรบ้างเมื่อได้ข่าวจากแม่เฮว่าเขาจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นไปด้วยดีก็โล่งใจ

บ้านXXX

“ยิ้มอะไรคุณ”

ตระการเห็นภรรยาของเขาคุยโทรศัพท์ไปยิ้มไปก็ไม่รู้ว่าเธอจะอารมณ์ดีอะไรนักหนาหรือว่ามีข่าวดีอะไรเขาเองก็อยากจะรู้บ้าง

“เปล่า..ฉันก็แค่อารมณ์ดีก็เท่านั้น”

มลฤดีไม่ได้ตอบอะไรสามีของเธอที่เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นั้นก็เพราะว่าตอนนี้สิ่งที่เธอวาดฝันเอาไว้มันจะเป็นจริงแล้ว

“แม่มลสองคนนั้นเค้ายังไงกัน”

โสพิศกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องเมื่อเห็นลูกสะใภ้เธอเดินมาก็ถามถึงเรื่องหลานทั้งสองของเธอทันที

“ท่าจะใกล้ลงเอยกันแล้วล่ะค่ะคุณแม่เรามาเตรียมหาฤกษ์หายามกันเลยดีไหมคะ”

มลฤดีตอบด้วยท่าทีพึงพอใจเธอคิดว่าไม่ช้าไม่นานนี้ทั้งสองจะต้องเดินจูงมือกันมาบอกข่าวดีกับพวกเธอแน่นอน

“หื้มม..แม่ว่าก็ดีเหมือนกันนะ”

“555ค่ะ..คุณแม่”

สองคนแม่สามีกับลูกสะใภ้คุยกันไปหัวเราะคิกคักกันไปถึงแม้เรื่องราวของปรารีกับตฤณภพจะผิดแผนนิดหน่อยแต่ก็มีวี่แววว่าจะลงเอยกันได้เสียที

บริษัทXXX

“กาแฟไหมครับคุณต้น”

ธวัชชัยเห็นเจ้านายของเขาหน้าดำคร่ำเครียดหากได้อะไรเย็นๆดื่มก็คงจะดี

“ก็ดีเหมือนกันครับ”

ตฤณภพเองอยากจะได้กาแฟเย็นๆอยู่พอดีเพราะตั้งหน้าตั้งตาแก้ไขปัญหาจนไม่ค่อยจะได้มีเวลานอนสักเท่าไรนักดีที่ปัญหามันผ่านลุล่วงไปได้คนโกงก็ถูกดำเนินคดีตามกฎหมายลูกค้าของเขาก็เข้าใจดีไม่ได้มีปัญหาอะไรเขาอยู่ดูความเรียบร้อยอีกสักวันคงจะละจากบริษัทนี้ได้

เขาอยากจะเคลียใจกับปรารีให้เสร็จสิ้นเสียก่อนจะได้กลับมาทำงานอย่างเต็มที่อีกครั้งเพราะงานอีกบริษัทที่เป็นบริษัทแฟชั่นก็กำลังยุ่งกันมากเลยตอนนี้เพราะใกล้จะถึงงานเปิดตัวคอลเล็คชั่นใหม่เข้ามาทุกทีแล้ว