“ครับ...เอ่อ...ว่าแต่ร้านอาหารตามสั่งป้าขาวอยู่ที่ไหนเหรอครับ”
ชายหนุ่มถือโอกาสถามหาร้านที่เขาต้องไปซื้ออาหารให้หญิงสาวจากแม่ค้าที่กำลังมีท่าทีอารมณ์ดีอยู่ตอนนี้
“อ๋อ...เดินเข้าไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะร้านใหญ่ๆที่มีคนยืนรอเยอะๆนั่นแหละ”
แม่ค้าขนมหวานที่กำลังจับกล่องขนมใส่ถุงให้ชายหนุ่มเธอชี้ไปที่ตรงด้านหน้าอีกไม่ไกลว่าร้านที่เขาถามหานั้นอยู่ที่นั่น
“ครับ...ขอบคุณครับ”
ตฤณภพรีบรับถุงขนมหวานจากแม่ค้าแล้วรีบเดินไปต่อแถวที่ร้านขายอาหารของป้าขาวทันที
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“เปา..เปา...ฉันกลับมาแล้ว”
“ซื้อครบแล้วเหรอคะ”
ปรารีเห็นชายหนุ่มหิ้วของมาพะลุงพะลังเธอจำได้ว่าเธอสั่งไปแค่สองอย่างทำไมถึงซื้อกลับมาเยอะเสียเหลือเกิน
“อือ...นี่ฉันซื้อขนมหวานมาเต็มเลย”
ตฤณภพวางถุงอาหารบนโต๊ะพร้อมนั่งทานน้ำในขวดอย่างกระหาย
“โห..นี่เหมาร้านมาเหรอคะ”
ปรารีเห็นว่าหกล่องขนมหวานเยอะขนาดนี้คงไม่รู้ว่าเขาช่วยแม่ค้าเหมาร้านมาหรืออย่างไร
“ใช่”
ตฤณภพพยักหน้าตอบไม่คิดว่าหญิงสาวจะเดาถูก
“....”
//ประชดเฉยๆใครจะคิดว่าเหมามาจริงกันล่ะ//
ปรารีส่ายหัวเล็กน้อย
เมื่อจัดแจงของทุกอย่างบนโต๊ะอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารกันโดยชายหนุ่มนั้นเลือกที่จะซื้ออาหารเหมือนที่หญิงสาวสั่งอีกชุดเพราะเขาก็อยากจะลองฝีมือของร้านนี้บ้างว่ามันอร่อยขนาดไหนหญิงสาวถึงได้อยากจะทานนัก
“แล้วหายโกรธฉันรึยัง”
ระหว่างที่ตฤณภพทานข้าวเขาเห็นว่าปรารีท่าทางจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วจึงถามย้ำเธออีกรอบว่าตอนนี้เธอหายโกรธเขาแล้วหรือยังเพราะการที่เธอยอมนั่งทานข้าวพร้อมไม่แน่ใจว่าเธอรู้สึกยังไง
“ทานข้าวอยู่ค่ะห้ามพูด”
//เจอยอกย้อนบ้างดูซิจะเป็นยังไง//
ปรารีตอกกกลับชายหนุ่มเหมือนกับตอนที่เขาชอบว่าใส่เธอบ้างเธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาจะมีสีหน้าอย่างไร
“อืม..โอเค”
//นี่จะเอาคืนกันใช่ไหม//
ตฤณภพก้มหน้าทานข้าวต่อไปโดยที่ไม่ได้ถียงอะไรหญิงสาวต่อเพราะคำนี้เขาก็เคยพูดกับเธอเอง
เย็นของวัน
“เฮ้อ...สดชื่นจัง”
ปรารีนั่งรับลมเย็นๆในช่วงเย็นของวัน
“..อืมม..จริงด้วย..”
ตฤณภพเดินออกมานั่งข้างๆหญิงสาวเขาเห็นด้วยว่าที่นี่ในช่วงเย็นมันน่ามองไปเสียทุกสิ่งจริงๆ
“มาทำไมคะเปาบอกให้พี่ต้นอยู่แต่ในห้องไงยังจะมาเดินเพ่นพ่านอีกอยากออกข้างนอกก็กลับบ้านไปเลยไม่ต้องมาขออยู่กับเปา”
ปรารีหันมามองชายหนุ่มคิ้วขมวดเธอสั่งให้เขาอยู่แต่ในห้องอย่าออกมากวนเธอเขาก็ยังจะขัดคำสั่งของเธออีก
“ก็ได้ๆ..”
ตฤณภพรีบเดินกลับเข้าไปในห้องตามคำสั่งของหญิงสาวเขาแค่คิดว่าเธอจะลืมคำสั่งของเธอแล้วเสียอีก
“อิๆ..”
ปรารีเอาคืนที่เขาเอาแต่ขังเธออยู่ในห้องนอที่ทำงานจะออกมาทีก็โดนบ่นเธอเลยอยากให้เขาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้บ้าง
สองวันต่อมา
ปรารีให้ชายหนุ่มเลือกเธอว่าจะกลับบ้านหรืออยู่ที่นี่แต่ให้เธอเห็นหน้าน้อยที่สุดเมื่อชายหนุ่มเลือกที่จะอยู่ที่นี่จึงจำเป็นต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวจะมีเวลาเจอกันก็เป็นช่วงที่ทานอาหารเท่านั้นเป็นแบบนี้มาจวบจนเข้าวันที่สามแล้ว
“....”
//ยังอยู่อีกเหรอคิดว่าจะหนีกลับไปแล้วซะอีก//
ปรารีเห็นชายหนุ่มเดินออกมาในเวลาอาหารเช้าเธอเองก็มีท่าทางพอใจอยู่ไม่น้อยทีเขาอดทนทำเพื่อนเธอได้ทั้งที่บ้านงานขนาดนั้นแต่กลับมาจมอยู่ที่นี่สองสามวันแล้วแถมยังทำอะไรไร้สาระตามที่เธอบอกทุกอย่างอีกต่างหาก
“เปา”
“คะ..”
“วันนี้ฉันต้องกลับไปเคลียร์งานที่บริษัทพอดีมีงานด่วนเข้ามาหากฉันเสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมาหาเธอนะ”
วันนี้ตฤณภพได้รับสายจากธวัชชัยว่าบริษัทอีกที่ที่เป็นอสังหาโดนผู้รับเหมากับหุ้นส่วนรวมหัวกันโกงเขาต้องไปสะสางด้วยตัวเองจึงต้องรีบไปเสียตั้งแต่ตอนนี้แต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกหญิงสาว
“จะไปก็ไปสิคะจะมาบอกเปาทำไม”
ปรารีแอบสงสัยเหมือนกันว่าปัญหาของเขามันคืออะไรแต่เธอก็ยังมีทีท่าวาจากวนประสาทชายหนุ่มอยู่ไม่เลิกเรื่องนี้เธอค่อยแอบถามจากุณแม่ของเธอก็ได้
“..หื้มม..”
ตฤณภพส่ายหัวที่ปรารียังเอาแต่ประชดประชันเขาตลอดแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขายอมแพ้ที่จะง้อเธอต่อไปเพียงแค่ตอนนี้เขาต้องสะสางธุระด่วนตอนนี้ก่อนเท่านั้นเมื่อคุยกับหญิงสาวเสร็จเขาก็ออกไปทันที
วันต่อมา
RrrrrrrrrRrrrrrrrrrr
“คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ...อ่อ..แล้ว..เอ่อ..พี่ต้นเป็นยังไงบ้าง...อ่อ..ค่ะ..โอเคค่ะ...”
ปรารีรู้สึกเงียบเหงาตั้งแต่เมื่อวานที่ตฤณภพกลับไปเธอเองก็แปลกใจที่เคยอยู่บ้านคนเดียวอย่างสบายใจแต่เมื่อมีชายหนุ่มมาอยู่ไม่กี่วันพอเขากลับไปเธอกลับรู้สึกเหงาเสียอย่างนั้น
จึงโทรไปหาคนเป็นแม่ถามไถ่ถึงเรื่องคนที่บ้านว่าสบายดีหรือไม่และไม่ลืมที่จะถามถึงตฤณภพว่าเขาเป็นอย่างไรบ้างเมื่อได้ข่าวจากแม่เฮว่าเขาจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นไปด้วยดีก็โล่งใจ
บ้านXXX
“ยิ้มอะไรคุณ”
ตระการเห็นภรรยาของเขาคุยโทรศัพท์ไปยิ้มไปก็ไม่รู้ว่าเธอจะอารมณ์ดีอะไรนักหนาหรือว่ามีข่าวดีอะไรเขาเองก็อยากจะรู้บ้าง
“เปล่า..ฉันก็แค่อารมณ์ดีก็เท่านั้น”
มลฤดีไม่ได้ตอบอะไรสามีของเธอที่เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นั้นก็เพราะว่าตอนนี้สิ่งที่เธอวาดฝันเอาไว้มันจะเป็นจริงแล้ว
“แม่มลสองคนนั้นเค้ายังไงกัน”
โสพิศกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องเมื่อเห็นลูกสะใภ้เธอเดินมาก็ถามถึงเรื่องหลานทั้งสองของเธอทันที
“ท่าจะใกล้ลงเอยกันแล้วล่ะค่ะคุณแม่เรามาเตรียมหาฤกษ์หายามกันเลยดีไหมคะ”
มลฤดีตอบด้วยท่าทีพึงพอใจเธอคิดว่าไม่ช้าไม่นานนี้ทั้งสองจะต้องเดินจูงมือกันมาบอกข่าวดีกับพวกเธอแน่นอน
“หื้มม..แม่ว่าก็ดีเหมือนกันนะ”
“555ค่ะ..คุณแม่”
สองคนแม่สามีกับลูกสะใภ้คุยกันไปหัวเราะคิกคักกันไปถึงแม้เรื่องราวของปรารีกับตฤณภพจะผิดแผนนิดหน่อยแต่ก็มีวี่แววว่าจะลงเอยกันได้เสียที
บริษัทXXX
“กาแฟไหมครับคุณต้น”
ธวัชชัยเห็นเจ้านายของเขาหน้าดำคร่ำเครียดหากได้อะไรเย็นๆดื่มก็คงจะดี
“ก็ดีเหมือนกันครับ”
ตฤณภพเองอยากจะได้กาแฟเย็นๆอยู่พอดีเพราะตั้งหน้าตั้งตาแก้ไขปัญหาจนไม่ค่อยจะได้มีเวลานอนสักเท่าไรนักดีที่ปัญหามันผ่านลุล่วงไปได้คนโกงก็ถูกดำเนินคดีตามกฎหมายลูกค้าของเขาก็เข้าใจดีไม่ได้มีปัญหาอะไรเขาอยู่ดูความเรียบร้อยอีกสักวันคงจะละจากบริษัทนี้ได้
เขาอยากจะเคลียใจกับปรารีให้เสร็จสิ้นเสียก่อนจะได้กลับมาทำงานอย่างเต็มที่อีกครั้งเพราะงานอีกบริษัทที่เป็นบริษัทแฟชั่นก็กำลังยุ่งกันมากเลยตอนนี้เพราะใกล้จะถึงงานเปิดตัวคอลเล็คชั่นใหม่เข้ามาทุกทีแล้ว
2วันต่อมาเชียงใหม่“เฮ้อ..อีตาบ้าไหนบอกจะรีบกลับมาไง”ปรารีนั่งบ่นอู้อี้ถึงใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านเพราเขาสัญญากับเธอว่าจะรีบกลับมาแต่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่วันแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาแถมยังไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำ“บ่นถึงใครอยู่เหรอ”ตฤณภพกลับมาหาหญิงสาวตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่เขาแอบย่องขึ้นมาหาหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งบ่นอู่อี้อยู่เขารู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นที่เธอบ่นถึงต้องเป็นเขาแน่เพราะเขาเองก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลยเหมือนกันตั้งแต่กลับไป“พี่ต้นน..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย”ปรารีหันมาตามเสียงของชายหนุ่มนัยตาของเธอเปล่งประกายความดีใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการก็รีบทำหน้าบึ้งใส่เขาทันที“ที่พี่มาช้าเพราะว่าอยากให้งานมันเรียบร้อยจนแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นก่อนถึงกลับมาจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาอีก”ตฤณภพต้องรีบอธิบายท้าวความให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมถึงได้กลับมาที่นี่ช้า“บอกทำไมคะไม่ได้ถามซะหน่อย...เอ..แล้วเดี๋ยวนี้แทนตัวองว่าพี่แล้วเหรอคะ”ปรารีแอบทำหน้าตาไม่อยากรู้กับคำบอกของเขาและแอบประชดไม่ได้ว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเปลี่ยนไปแล้วหรืออย่างไร“พี่ก็อยากบอกให้คนที่กำลังรอได้รู้ว่าพี่มาช้าเ
“ยังจะประชดพี่ไปถึงเมื่อไร”ตฤณภพมีอาการคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะดูท่าแล้วเธอยังจะมาหาเรื่องประชดเขาไม่หยุด“เปาไม่ได้ประชดนะคะพี่ต้นงานยุ่งเปาไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียงานเพราะเปา”ปรารีไม่ได้ประชดชายหนุ่มแม้แต่น้อยทีเธอพูดมาเธอคิดแบบนั้นจริงๆเพราะเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากขนาดไหนที่มาอยู่กับเธอที่นี่ก็ไม่รู้ว่าทิ้งงานมาตั้งเท่าไร“พูดแบบนี้แสดงว่าห่วงพี่หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”ตฤณภพเริ่มคลายปมที่หัวคิ้วออกเมื่อฟังดีๆแล้วก็เหมือนกับว่าหญิงสาวเองก็ห่วงเขาอยู่เหมือนกัน“เอ่อ..ก็”เมื่อได้คำถามแบบนี้กลับมาปรารีเองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว“ไม่ต้องบอกพี่รู้แล้ว...งั้นพรุ่งนี้เรากลับไปที่กรุงเทพกันนะไปบอกทุกคนว่าเราจะแต่งงานกัน”ตฤณภพรู้แล้วว่าปรารีคงจะหายโกรธเขาแล้วในเรื่องที่ผ่านมาอีกอย่างในเมื่อใจของเขาและเธอตรงกันแบบนี้เขาก็ต้องรีบทำอะไรให้มันถูกต้อง“คะ??”//ไวไปหรือเปล่าเนี่ย//“พี่ถือว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะ..”ตฤณภพไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเขาถือว่าเธอและเขาตกลงตามนี้และไม่มีข้อแม้อะไรด้วยวันต่อมาบ้านXXX“คุณย่าคะ”เมื่อมาถึงบ้านและลงจากรถได้ปรารีเดินเข้ามากอดคุณย่าของเธอถึงในห้องด้วยความคิดถึง
“ไม่หาสาวๆให้ลูกชายสักคนล่ะคะ”มลฤดีแนะนำให้นาราหาสาวๆให้ลูกชายของเธอสักคนเผื่ออาจจะถูกใจแล้วตกลงปลงใจกันในเร็ววันก็ได้“กลัวจะเป็นแบบเดิมน่ะค่ะ..เอาเป็นว่าแล้วแต่เค้าจะดีกว่า”นาราเข็ดแล้วกับการเลือกผู้หญิงให้ลุกกลัวจะเจออย่างเพนนีอีกเธอเลยไม่ค่อยไว้ใจใครและอยากให้ลูกชายของเธอเป็นคนเลือกเองมากกว่าลูกเธอรักใครเธอเองก็พร้อมที่จะรักด้วยเหมือนกัน“ใครจะไปเป็นเหมือนคุณล่ะ”ตระการยืนข้างภรรยาของเขาฟังสิ่งที่ภรรยาของเขาโน้มน้าวคนอื่นมานานก็อดที่จะพูดไม่ได้“แหม่..คุณนี่ก็นะ”มลฤดีแอบมองค้อนสามีของเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากว่าอะไรมากเพราะวันนี้เป็นวันมงคล“5555”นารารู้ว่าที่ตระการพูดหมายความว่าอย่างไรเธอนับว่ามลฤดีเลือกจับคู่ถูกแต่เธอเคยจับคู่ผิดมาแล้วมันก็ไม่อยากให้ผิดพลาดอีกชั่วโมงต่อมาตอนนี้เป็นพิธีสวมแหวนเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีนี้เสร็จก็ถึงเวลาที่จะกล่าวอะไรกับคนในงาน“ต้องขอบคุณแขกคนสนิททุกคนที่มาร่วมงานแต่งของผมกับเปาในวันนี้นะครับ..ผมขอสัญญาต่อหน้าทุกคนว่าผมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีจะรักและให้เกียรติภรรยาของผมตลอดไปครับ”ถึงเวลาที่บ่าวสาวจะพูดความในใจและขอบคุณแขกที่เข้ามาในงานแล้ว
“ใช่แล้ว...ทีมงานทุกคนตั้งใจกันมากเลย”ตฤณภพเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันเรื่องนี้เขายังนึกขอบใจทีมงานทุกคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ตลอดที่ตั้งใจทำกันมากเลยทีเดียว“ครั้งหน้าเปาอยากออกแบบบ้างได้ไหมคะ”ปรารีคันไม้คันมืออยากจะแสดงฝีมือที่เธอได้เรียนมาบ้างแล้วล่ะสิ“ได้สิ..พี่ก็อยากจะเห็นฝีมือเราเหมือนกัน”ตฤรภพเองก็เคยอยากลองคุยเรื่องนี้กับหญิงสาวอยู่เหมือนกันเพราะเขาคิดเอาไว้ว่าอนาคตยังไงก็ต้องให้เธอมีส่วนร่วมในการทำงานของเขาแน่นอน“รับรองค่ะว่าชุดที่เปาออกแบบจะต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยค่ะ”ปรารีคิดแบบคร่าวๆเอาไว้แล้วระดับนักเรียนเกียรตินิยมอย่างเธอจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังกับผลงานที่เธอสร้างมาแน่นอน2 วันต่อมาโรงแรมXXXXXบรรยากาศในงานเดินแบบเปิดตัวคอลเล็คชั่นเสื้อผ้าใหม่ของแบรนด์เสื้อผ้าในเครือบริษัทของตฤณภพนั้นอึกกระทึกไปด้วยเสียงดนตรีและผู้คนแถมทุกคนยังดูตื่นตาตื่นใจกับงานครั้งนี้มากเพรารูปแบบการจัดงานเปลี่ยนไปแถมชุดลายผ้ายังแหวกแนวไปจากคอลเลคชั่นก่อนๆอีกด้วย“คนเยอะมากๆเลยค่ะพี่ต้น”ปรารีตื่นเต้นที่เห็นคนสนใจงานมากขนาดนี้ที่เอเคยฝึกงานมาส่วนมากก็จะเป็นงานเล็กๆแต่นี่มันดูอลังการมากเลยทีเดียว
โรงพยาบาลXXX“ดีใจด้วยนะครับคุณปรารีกำลังท้องอ่อนๆได้ประมาณ10สัปดาห์แล้วครับ”“.....”//อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆแต่ก็เกรงใจหมออิๆๆ//“พี่ดีใจที่สุดเลย”เมื่อหมอเผลผลตรวจให้ทั้งคู่ได้ฟังทั้งสองก็กอดกันกลมต่อหน้าหมออย่างไม่อายทั้งสองดีใจกับเรื่องนี้จริงๆและข่าวดีแบบนี้ทำให้เขาต้องรีบกลับบ้านไปบอกกับทุกคนที่บ้านแล้วล่ะบ้านXXXปรารีกับตฤณภพกลับมาจากโรงพยาบาลก็รีบขับรถไปที่บ้านของพวกเขาทันทีเพื่อไปบอกข่าวที่น่ายินดีกับทุกคนให้ได้รับรู้“แม่ดีใจที่สุดเลยลูกคนนี้คลอดแล้วมีอีกคนต่อเลยนะ”เมื่อทุกคนได้รู้ว่าตัวเองจะมีหลานตัวน้อยๆเพิ่มเข้ามาก็ดีใจกันยกใหญ่ดูท่าคนที่จะเห่สุดก็เห็นจะเป็นมลฤดีที่หลานคนนี้ยังไม่ทันออกก็อยากจะได้เพิ่มมาอีกแล้ว“เอ่อ..”ปรารีถึงกับก้มหน้างุดเธอยังไม่ทันได้คลอดลุกคนแรกแม่เธอก็อยากจะมีอีกคนซะแล้ว“เอาไว้ให้พวกเค้าตัดสินใจกันเองดีกว่าไหมคุณ”ตระการเห็นว่าเรื่องนี้คงต้องให้คนเป็นพ่อแม่เด็กตัดสินใจกันเอาเองคนเป็นปู่ย่าคงยุ่งอะไรมากก็ไม่ดีหรอก“ขัดตลอดเลยคุณเนี่ย”มลฤดีส่งสายตาค้อนไปให้สามีของเธอเล็กน้อยที่ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรชอบขัดกับเธอตลอดเลยจริงๆ“ผมว่ะมีสักสามสี่คนเลยครับค
“ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”ตฤณภพเห็นพยาบาลเดินออกมาจากห้องคลอดเขาก็รีบปรี่เข้าไปถามว่าตอนนี้ภรรยาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง“ตอนนี้ยังคลอดไม่ได้ค่ะต้องรอให้ปากมดลูกเปิดเต็มที่ก่อนนะคะรบกวนคุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ”ตอนนี้อาการของปรารีเธอยังคงปวดท้องเป็นเวลาปากมดลุกยังเปิดไม่เต็มที่หมอเองก็ยังทำคลอดไม่ได้“ครับ”“ใจเย็นๆก่อนตาต้นเปาเค้าอยู่ในมือหมอแล้วยังไงก็ปลอดภัย”มลฤดีดูท่าว่าลูกชายของเธอจะเป็นกังวลมากเกินไปเธอเชื่อว่าหมอที่นี่เก่งอยู่แล้วไม่มีทางปล่อยให้คนไข้เป็นอะไรไปง่ายๆแน่นอนชั่วโมงต่อมา“ภรรยาคุณพร้อมคลอดแล้วค่ะจะเข้าไปในห้องคลอดไหมคะ”พยาบาลเดินออกมาเรียกตฤณภพเพราะตอนนี้ปรารีปากมดลูกเปิดเต็มที่แล้วสามารถทำคลอดได้“ครับๆ”“รบกวนไปเปลี่ยนชุดค่ะ ตามฉันมานะคะ”10นาทีต่อมาตฤณภพเข้าไปเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อเดินเข้าไปในห้องคลอดพร้อมกับพยาบาลเขาวินาทีที่เขาเห็นสีหน้าของปรารีก็รู้เลยว่าเธอคงเจ็บปวดทรมานเอามากๆ“เปา..”“พี่ต้น”“พี่อยู่ตรงนี้นะ”“ค่ะ”ตฤณภพนั่งอยู่ข้างเตียงทำคลอดของปรารีมือของเขาจับมือเธอเอาไว้แน่นสงสารภรรยาของเขาจับใจแต่ก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆเท่านั้น“คุณแม่เบ่งค่
“พึ่งรู้นะคะว่าคุณพ่อก็ทำอาหารเป็น“หลังจากตาต้นโตพ่อเราเค้าก็ไม่เข้าครัวอีกเลย”“แบบนี้ต้องรอชิมซะแล้วล่ะค่ะ”การที่พ่อของเธอลงมือทำอาหารบำรุงให้เธอครั้งนี้ปรารีคงจะต้องรอชิมให้เป็นบุญปากเสียแล้ว20 นาทีต่อมา“แอ้ะ..ๆๆๆ..เอิ้กกก...แอ้...”“ว่ายังไงครับตาเอื้อ..เล่นกับพ่อเค้าสนุกขนาดนั้นเลยเหรอลูกเหรอ..มาหาทวดหน่อยซิ..มาๆ”โสพิศเห็นหลานชายของเธอกำลังเล่นกับเหลนสุดจ้ำม่ำก็อดที่จะเข้าไปร่วมวงไม่ได้เด้กชายตัวกลมวัยสี่เดือนเห็นคุณทวดของเขาก็รีบยื่นไม้นื่นมือเข้าหา“แอ้..แอ้..”“ว่ายังไงทวดไงครับลูก...ดูซิใครกันนะกินเก่งจนจ้ำม่ำแบบนี้น่ะ”“แอ้...แอ้..อืมมม...”“ชอบแหวนทวดเหรอลูก...เดี๋ยวให้โตกว่านี้ก่อนแล้วทวดจะให้เรานะ”เด็กชายนั่งอยู่บนตักทวดของเขามือป้อมกลมๆก็ปัดป่ายไปมานมาสะดุดเล่นอยู่กับแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของคนเป็นทวดโสพิศเองเห็นเข่นนั้นอยู่นานสองนานก็รู้ว่าเจ้าหนูน้อยเหลนเธอคนนี้คงจะชอบเสียแล้วจึงเอ่ยปากว่าจะให้แต่ต้องโตกว่านี้ก่อน“ท่าทางตาเอื้อนี่จะเป็นเหลนรักซะแล้วนั่นแหวนของคุณปู่เลยนะน่ะ”มลฤดีที่นั่งอยู่กับปรารีอยู่ห่างๆเธอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็คิดว่าหลานชายของเธอคนนี้คงจะถู
บริษัทXX“คุณแม่ยังไม่ล้มเลิกความคิดนี้อีกเหรอครับ”ตฤนภพคิ้วขมวดขณะที่กำลังจะจับปากกาเซ็นเอกสารเพราะแม่ของเขามาหาถึงบริษัทเพื่อที่จะพูดแต่เรื่องเดิมๆเพราะเหตุนี้ช่วงนี้เขาถึงไม่อยากจะกลับไปนอนที่บ้านเท่าไร“ก็ลูกไม่เห็นใจคุณย่าบ้างหรือไงท่านอยากมีเหลนแค่ไหนลูกก็รู้”มลฤดีนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาก็คิ้วขมวดตามลูกชายเธอเหมือนกันที่อายุสามสิบกว่าแล้วแฟนสักคนยังไม่เคยพามาให้รู้จักเลยนี่ถ้าเธอเป็นคนอื่นคงคิดว่าลูกเธอนั้นชอบไม้ป่าเดียวกันแน่“ถ้าคุณแม่อยากจะให้ผมแต่งงานเพื่ออยากได้หลานงั้นคุณแม่ก็ตัดเรื่องแต่งงานทิ้งไปได้เลยหากคุณแม่อยากได้หลานคุณแม่ก็หาใครมาอุ้มบุญลูกผมก็แล้วกันครับ”เรื่องที่จะหาแฟนหรือมีครอบครัวตฤนภพคิดไม่ออกว่าชีวิตแบบนั้นเขาจะเป็นยังไงเขามีความสุขกับการทำงานแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วแต่หากแม่ของเขากับคุณย่าอยากจะให้เขามีลูกนักก็คงต้องหาคนมาอุ้มท้องลูกเขาเสียแล้วหละเพราะจะให้เขาไปแต่งงานมีเมียมีชีวิตครอบครัวคงยาก“ลูกพูดเองนะตาต้น”มลฤดีเห็นว่าเธอคะยั้นคะยอลูกชายเธอเรื่องมีครอบครัวมานานแล้วแต่ก็ไม่ได้ผลโอกาสนี้เป็นโอกาสที่ลูกชายเธอเปิดทางให้เอได้มีหลานแล้วเธอก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ส่