ตอนที่35

“นี่แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วเหรอครับ..”

ตฤณภพทำหน้าสงสัยในเมื่อทุกคนดูไม่ตกใจก็แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องกันหมดแล้ว

“อืมม..”

ตระการพยักหน้าตอบไขข้อข้องใจให้ลูกชายของเขา

“รวมถึงคุณแม่ด้วยงั้นเหรอครับ”

หากทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วคุณแม่ของเขาก็คงจะไม่วายรู้ไปด้วยและเรื่องที่เขาตามหาปรารีจนหัวหมุนนี่ก็คงเป็นฝีมือของคนในบ้านเขาเองเป็นแน่

“อืมม..”

ตระการไม่อยากจะให้ปัญหามันบานปลายไปกว่านี้หากลูกเขาถามเขาเองก็ต้องตอบ

“นี่..เฮ้อ...แล้วตกลงเปาอยู่ที่ไหนครับ”

ตฤณภพเห็นว่าพ่อของเขานี่แหละที่น่าจะช่วยเขาได้มากที่สุด

“ก็บ้านเปามีกี่หลังล่ะ”

ตระการคงจะบอกลูกชายของเขาได้เท่านี้นอกนั้นก็ไปหาเอาเองว่าปรารีอยู่ที่ไหน

“ขอบคุณครับคุณพ่อ”

ตฤณภพค่อนข้างใจชื้นขึ้นมาอย่างมากเมื่อได้ข้อมูลที่พึงพอใจแล้วเขาก็รีบขับรถกลับไปทันที

“นี่แก...”

โสพิศมองค้อนให้ลูกชายของเธอนิดหน่อยที่ใบ้ให้ลูกตัวเองเสียง่ายดายเกินไป

“คุณแม่ครับก็ให้เด็กมันคุยๆเคลียๆกันจะได้จบๆ”

ตระการเห็นว่าไม่ควรจะทำอะไรให้มันยืดเยื้อในเมื่อลูกชายของเขากล้าสารภาพมาขนาดนี้แล้วเขาเป็นคนโตก็ต้องแฟร์ๆกับลูกอยู่แล้ว

“ทำอะไรไม่ปรึกษาเมียแกระวังเถอะ”

โสพิศทิ้งท้ายให้ลูกชายของเธอได้คิด

“เอ่อ..จริงด้วยครับน่าจะใกล้กลับมาถึงแล้วด้วย”

ตระการลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิทลูกชายของเขาดีใจแต่ตอนนี้เขากำลังใจเสียแถมมลฤดีก็กำลังนั่งเครื่องกลับมาแล้วด้วย

“ฉันไม่เกี่ยวนะ”

โสพิศออกตัวไว้ก่อนเลยว่าเรื่องนี้เธอไม่เกี่ยวพร้อมเดินออกไปนอกห้องทันที

“อ้าวคุณแม่ครับ”

ตระการยืนเกาหัวแกลกๆคิดอยู่ว่าจะบอกกับภรรยาของเขายังไงดีให้สมเหตุสมผล

เพนท์เฮ้าส์ 

“คุณต้นเรียกผมมาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ”

ธวัชชัยร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูกเพราะจู่ๆเจ้านายของเขาก็เรียกให้มาพบด่วน

“เรื่องเก่าผมจะไม่พูดถึงนะ..แต่ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าคุณแม่สร้างบ้านไห้อั่งเปากี่หลัง”

ตฤณภพจะไม่พูดถึงเรื่องที่ธวัชชัยร่วมมือกับคนที่บ้านของเขาแต่ตอนนี้เขาอยากรู้ว่าบ้านของปรารีมีกี่ที่แค่นั้น

“เอ่อ..เท่าที่ผมรู้คุณเปาก็มีบ้านที่อิตาลีกับที่เชียงใหม่นั่นแหละครับ”

ธวัชชัยได้ยินเจ้านายขอบงเขาพูดแบบนี้แสดงว่าคงรู้ว่าเขาร่วมมือกับโสพิศมาแล้วดีใจที่ครั้งเจ้านายของเขาใจดีไม่เอาเรื่องแต่เรื่องที่เจ้านายของเขาถามเขารู้ว่าบ้านของปรารีนั้นมีแค่สองที่เท่านี้จริงๆ

“แค่นั้นใช่ไหม”

ตฤณภพถามลูกน้องของเขาให้แน่ใจอีกรอบว่าครั้งนี้ข้อมูลถูกต้องแน่ชัดใช่หรือไม่

“ครับ”

“อืมม..งั้นคุณกลับไปได้”

ที่เขาจะถามธวัชชัยก็มีเท่านี้

“ครับ..เรียกผมมาแค่นี้เหรอครับ”

ธวัชชัยทำหน้างงเล็กน้อยที่เรียกเขามาถึงที่นี่เพื่อถามเรื่องแค่นี้

“หรือจะให้ผมคุยเรื่องที่คุณชัยรวมหัวกับที่บ้านหลอกผม”

ที่ตฤณภพเรียกธวัชชัยมาที่นี่เพราะอยากจะดูสีหน้าเวลาที่ตอบเขาด้วยเพราะเขารู้ว่าธวัชชัยจะโกหกต่อหน้าเขาไม่ค่อยเก่งเท่าไร

“เอ่อ..ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ”

ธวัชชัยรีบเดินออกจากห้องของเจ้านายของเขาไปทันทีก่อนที่เจ้านายเขาจะเปลี่ยนใจเอาเรื่องไม่โดนหักเงินเดือนก็คงโดนพักงานแบบนี้เป็นแน่หากเขาอยู่นานกว่านี้

บ้านXXX

“อะไรนะ..นี่คุณไปบอกลูกแบบนั้นได้ยังไง”

มลฤดีมาถึงบ้านเมื่อนรู้เรื่องจากแม่สามีของเธอว่าสามีของเธอบอกลูกชายไปแล้วว่าปรารีอยู่ที่ไหนก็ตาดโทษกันยกใหญ่

“ก็เด็กๆเค้าจะได้เคลียกันซะทีไง”

ตะระการเห็นว่าให้เด็กๆทั้งสองคนคุยกันเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีเพราะตฤณภพเองก็ยอมรับสารภาพแล้วว่าไปทำเรื่องอะไรมาดังนั้นเขาก็ไม่อยากจะทำตัวเป็นพ่อใจร้ายกับลุกชายของเขานักหรอก

“แล้วทำไมไม่ปรึกษาฉันก่อนคุณนี่จริงๆเลยฉันรับปากเปาเอาไว้แล้วว่าตาต้นไม่รู้แน่นอนแล้วแบบนี้เปาจะไว้ใจฉันได้ยังไง”

มลฤดีไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ทั้งสองได้ลงเอกันแต่เธอรับปากปรารีเอาไว้ว่าจะไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหนแทนที่สามีเธอจะปรึกษาเธอก่อน

“เอาน่าคุณไหนๆสองคนนั้นก็ได้เสียอะไรกันไปแล้วยังไงก็ต้องใช้ชีวิตคู่กันอยู่ดีปัญหาของทั้งสองยิ่งจบเร็วยิ่งดีนะ”

“......”

มลฤดีคิดตามที่สามรเธอพูดมันก็จริงเพราะเธอก็คงจะห้ามอะไรไว้ไม่ทันแล้ว

“แถมหากสองคนนั้นเข้าใจกันเร็วคุณอาจจะได้หลานโยที่ไม่ต้องผสมเทียมแล้วนะ”

ตระการยังพยายามหาเหตุผลมาทพูดให้ภรรยาของเขาเห็นด้วยกับเขาจะได้เลิกบ่นเขาเสียที

“..แต่”

มลฤดีเกือบเห็นด้วยทุกอย่างก็จริงแต่เธอก็รู้สึกผิดที่รับปากกับปรารีเอาไว้แล้วแท้ๆ

“ไม่มีแต่นอนได้แล้วเรื่องของเด็กอย่าเข้าไปยุ่งนักเลยแค่นี้ตาต้นก็หัวหมุนแล้ว”

ตระการรู้ว่าภรรยาของเขาคงสองจิตสองใจจึงรีบเธอนอนจะดีกว่าเพราะไม่อยากจะเถียงหรือคุยอะไรกันต่อแล้ว

เช้าวันต่อมา

06.00 น.

“ห๊า...อากาศดีจัง”

ปรารีตื่นมารับอากาศยามเช้าและชมบรรยากาศยามเช้าที่สดใสที่หน้าระเบียงบ้านพรางมองแมกไม้ที่เขียวชอุ่มตัดกับสีดอกไม้ที่เธอปลูกไว้ทำให้สายตาของเธอได้ตื่นเต็มที่เมื่อมองอะไรที่สดใส

“เปา...ฉันขอโทษ”

ตฤณภพโผเข้ากอดหญิงสาวจากทางด้านหลังเขาดีใจที่เลือกจะมาหาเธอที่นี่แล้วได้เจอเธอแลไม่ลืมที่จะขอโทษหญิงสาว

“นี่..ปล่อยนะ..พี่ต้นมาที่นี่ได้ไงคะ”

ปรารีไม่คิดว่าตฤณภพจะตามเธอมาที่นี่เพราะแม่ของเธอรับปากเอาไว้แล้วว่าจะเขาจะไม่มาหาเธอแน่นอน

“ฉันตามหาเธอไปทั่วเลยเธอรู้ไหม”

ฤณภพไม่สนใจแรงผลักใสจากหญิงสาวแม้แต่น้อย

“ออกไป”

ปรารีพยายามผลักชายหนุ่มออกจากตัวของเธออย่างไม่ลดละ

“ฉันขอโทษเธอ...ฉันผิดเองที่ทำร้ายเธอฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างนะ”

ตฤณภพยอมปล่อยตัวของหญิงสาวเพรากลัวว่าขาของเธอจะกระทบกระเทือนอีกพร้อมมองหน้าหญิงสาวอย่างจริงจังและบอกกับเธอว่าเขานั้นพร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่างในตัวเธอ

“ไม่ต้องออกไป”

ปรารีพยายามเดินหนีชายหนุ่มเข้ามาในตัวบ้านเช้าอันสดใสของเธอนี้โดนเขาขโมยไปทั้งหมดเลยทีเดียว

“ฟังฉันพูดก่อน”

ตฤณภพพยายามทำใจเย็นคุยกับหญิงสาวให้เธอยอมใจอ่อนยอมรับฟังที่เขาจะพูดก่อน