“นี่แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วเหรอครับ..”
ตฤณภพทำหน้าสงสัยในเมื่อทุกคนดูไม่ตกใจก็แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องกันหมดแล้ว
“อืมม..”
ตระการพยักหน้าตอบไขข้อข้องใจให้ลูกชายของเขา
“รวมถึงคุณแม่ด้วยงั้นเหรอครับ”
หากทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วคุณแม่ของเขาก็คงจะไม่วายรู้ไปด้วยและเรื่องที่เขาตามหาปรารีจนหัวหมุนนี่ก็คงเป็นฝีมือของคนในบ้านเขาเองเป็นแน่
“อืมม..”
ตระการไม่อยากจะให้ปัญหามันบานปลายไปกว่านี้หากลูกเขาถามเขาเองก็ต้องตอบ
“นี่..เฮ้อ...แล้วตกลงเปาอยู่ที่ไหนครับ”
ตฤณภพเห็นว่าพ่อของเขานี่แหละที่น่าจะช่วยเขาได้มากที่สุด
“ก็บ้านเปามีกี่หลังล่ะ”
ตระการคงจะบอกลูกชายของเขาได้เท่านี้นอกนั้นก็ไปหาเอาเองว่าปรารีอยู่ที่ไหน
“ขอบคุณครับคุณพ่อ”
ตฤณภพค่อนข้างใจชื้นขึ้นมาอย่างมากเมื่อได้ข้อมูลที่พึงพอใจแล้วเขาก็รีบขับรถกลับไปทันที
“นี่แก...”
โสพิศมองค้อนให้ลูกชายของเธอนิดหน่อยที่ใบ้ให้ลูกตัวเองเสียง่ายดายเกินไป
“คุณแม่ครับก็ให้เด็กมันคุยๆเคลียๆกันจะได้จบๆ”
ตระการเห็นว่าไม่ควรจะทำอะไรให้มันยืดเยื้อในเมื่อลูกชายของเขากล้าสารภาพมาขนาดนี้แล้วเขาเป็นคนโตก็ต้องแฟร์ๆกับลูกอยู่แล้ว
“ทำอะไรไม่ปรึกษาเมียแกระวังเถอะ”
โสพิศทิ้งท้ายให้ลูกชายของเธอได้คิด
“เอ่อ..จริงด้วยครับน่าจะใกล้กลับมาถึงแล้วด้วย”
ตระการลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิทลูกชายของเขาดีใจแต่ตอนนี้เขากำลังใจเสียแถมมลฤดีก็กำลังนั่งเครื่องกลับมาแล้วด้วย
“ฉันไม่เกี่ยวนะ”
โสพิศออกตัวไว้ก่อนเลยว่าเรื่องนี้เธอไม่เกี่ยวพร้อมเดินออกไปนอกห้องทันที
“อ้าวคุณแม่ครับ”
ตระการยืนเกาหัวแกลกๆคิดอยู่ว่าจะบอกกับภรรยาของเขายังไงดีให้สมเหตุสมผล
เพนท์เฮ้าส์
“คุณต้นเรียกผมมาที่นี่มีธุระอะไรเหรอครับ”
ธวัชชัยร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูกเพราะจู่ๆเจ้านายของเขาก็เรียกให้มาพบด่วน
“เรื่องเก่าผมจะไม่พูดถึงนะ..แต่ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าคุณแม่สร้างบ้านไห้อั่งเปากี่หลัง”
ตฤณภพจะไม่พูดถึงเรื่องที่ธวัชชัยร่วมมือกับคนที่บ้านของเขาแต่ตอนนี้เขาอยากรู้ว่าบ้านของปรารีมีกี่ที่แค่นั้น
“เอ่อ..เท่าที่ผมรู้คุณเปาก็มีบ้านที่อิตาลีกับที่เชียงใหม่นั่นแหละครับ”
ธวัชชัยได้ยินเจ้านายขอบงเขาพูดแบบนี้แสดงว่าคงรู้ว่าเขาร่วมมือกับโสพิศมาแล้วดีใจที่ครั้งเจ้านายของเขาใจดีไม่เอาเรื่องแต่เรื่องที่เจ้านายของเขาถามเขารู้ว่าบ้านของปรารีนั้นมีแค่สองที่เท่านี้จริงๆ
“แค่นั้นใช่ไหม”
ตฤณภพถามลูกน้องของเขาให้แน่ใจอีกรอบว่าครั้งนี้ข้อมูลถูกต้องแน่ชัดใช่หรือไม่
“ครับ”
“อืมม..งั้นคุณกลับไปได้”
ที่เขาจะถามธวัชชัยก็มีเท่านี้
“ครับ..เรียกผมมาแค่นี้เหรอครับ”
ธวัชชัยทำหน้างงเล็กน้อยที่เรียกเขามาถึงที่นี่เพื่อถามเรื่องแค่นี้
“หรือจะให้ผมคุยเรื่องที่คุณชัยรวมหัวกับที่บ้านหลอกผม”
ที่ตฤณภพเรียกธวัชชัยมาที่นี่เพราะอยากจะดูสีหน้าเวลาที่ตอบเขาด้วยเพราะเขารู้ว่าธวัชชัยจะโกหกต่อหน้าเขาไม่ค่อยเก่งเท่าไร
“เอ่อ..ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ”
ธวัชชัยรีบเดินออกจากห้องของเจ้านายของเขาไปทันทีก่อนที่เจ้านายเขาจะเปลี่ยนใจเอาเรื่องไม่โดนหักเงินเดือนก็คงโดนพักงานแบบนี้เป็นแน่หากเขาอยู่นานกว่านี้
บ้านXXX
“อะไรนะ..นี่คุณไปบอกลูกแบบนั้นได้ยังไง”
มลฤดีมาถึงบ้านเมื่อนรู้เรื่องจากแม่สามีของเธอว่าสามีของเธอบอกลูกชายไปแล้วว่าปรารีอยู่ที่ไหนก็ตาดโทษกันยกใหญ่
“ก็เด็กๆเค้าจะได้เคลียกันซะทีไง”
ตะระการเห็นว่าให้เด็กๆทั้งสองคนคุยกันเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีเพราะตฤณภพเองก็ยอมรับสารภาพแล้วว่าไปทำเรื่องอะไรมาดังนั้นเขาก็ไม่อยากจะทำตัวเป็นพ่อใจร้ายกับลุกชายของเขานักหรอก
“แล้วทำไมไม่ปรึกษาฉันก่อนคุณนี่จริงๆเลยฉันรับปากเปาเอาไว้แล้วว่าตาต้นไม่รู้แน่นอนแล้วแบบนี้เปาจะไว้ใจฉันได้ยังไง”
มลฤดีไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ทั้งสองได้ลงเอกันแต่เธอรับปากปรารีเอาไว้ว่าจะไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหนแทนที่สามีเธอจะปรึกษาเธอก่อน
“เอาน่าคุณไหนๆสองคนนั้นก็ได้เสียอะไรกันไปแล้วยังไงก็ต้องใช้ชีวิตคู่กันอยู่ดีปัญหาของทั้งสองยิ่งจบเร็วยิ่งดีนะ”
“......”
มลฤดีคิดตามที่สามรเธอพูดมันก็จริงเพราะเธอก็คงจะห้ามอะไรไว้ไม่ทันแล้ว
“แถมหากสองคนนั้นเข้าใจกันเร็วคุณอาจจะได้หลานโยที่ไม่ต้องผสมเทียมแล้วนะ”
ตระการยังพยายามหาเหตุผลมาทพูดให้ภรรยาของเขาเห็นด้วยกับเขาจะได้เลิกบ่นเขาเสียที
“..แต่”
มลฤดีเกือบเห็นด้วยทุกอย่างก็จริงแต่เธอก็รู้สึกผิดที่รับปากกับปรารีเอาไว้แล้วแท้ๆ
“ไม่มีแต่นอนได้แล้วเรื่องของเด็กอย่าเข้าไปยุ่งนักเลยแค่นี้ตาต้นก็หัวหมุนแล้ว”
ตระการรู้ว่าภรรยาของเขาคงสองจิตสองใจจึงรีบเธอนอนจะดีกว่าเพราะไม่อยากจะเถียงหรือคุยอะไรกันต่อแล้ว
เช้าวันต่อมา
06.00 น.
“ห๊า...อากาศดีจัง”
ปรารีตื่นมารับอากาศยามเช้าและชมบรรยากาศยามเช้าที่สดใสที่หน้าระเบียงบ้านพรางมองแมกไม้ที่เขียวชอุ่มตัดกับสีดอกไม้ที่เธอปลูกไว้ทำให้สายตาของเธอได้ตื่นเต็มที่เมื่อมองอะไรที่สดใส
“เปา...ฉันขอโทษ”
ตฤณภพโผเข้ากอดหญิงสาวจากทางด้านหลังเขาดีใจที่เลือกจะมาหาเธอที่นี่แล้วได้เจอเธอแลไม่ลืมที่จะขอโทษหญิงสาว
“นี่..ปล่อยนะ..พี่ต้นมาที่นี่ได้ไงคะ”
ปรารีไม่คิดว่าตฤณภพจะตามเธอมาที่นี่เพราะแม่ของเธอรับปากเอาไว้แล้วว่าจะเขาจะไม่มาหาเธอแน่นอน
“ฉันตามหาเธอไปทั่วเลยเธอรู้ไหม”
ฤณภพไม่สนใจแรงผลักใสจากหญิงสาวแม้แต่น้อย
“ออกไป”
ปรารีพยายามผลักชายหนุ่มออกจากตัวของเธออย่างไม่ลดละ
“ฉันขอโทษเธอ...ฉันผิดเองที่ทำร้ายเธอฉันจะรับผิดชอบทุกอย่างนะ”
ตฤณภพยอมปล่อยตัวของหญิงสาวเพรากลัวว่าขาของเธอจะกระทบกระเทือนอีกพร้อมมองหน้าหญิงสาวอย่างจริงจังและบอกกับเธอว่าเขานั้นพร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่างในตัวเธอ
“ไม่ต้องออกไป”
ปรารีพยายามเดินหนีชายหนุ่มเข้ามาในตัวบ้านเช้าอันสดใสของเธอนี้โดนเขาขโมยไปทั้งหมดเลยทีเดียว
“ฟังฉันพูดก่อน”
ตฤณภพพยายามทำใจเย็นคุยกับหญิงสาวให้เธอยอมใจอ่อนยอมรับฟังที่เขาจะพูดก่อน
ปังง“ไม่ฟัง..ไม่อยากฟังด้วย”ปรารีเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าห้องของเธอเพื่อหนีหน้าคนที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่ตอนนี้พร้อมปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ“มีเหตุผลหน่อยสิเปา”ตฤณภพยืนพูดอยู่หน้าห้องของหญิงสาวเขาอยากให้ปรารียอมนรับฟังเหตุผลของเขาไม่ใช่ใช้อารมณ์เหมือนที่เป็นอยู่ในตอนนี้“ทีพี่ต้นล่ะคะมีเหตุผลตรงไหนว่าเปาสารพัดทั้งที่เปาไม่ได้ทำ...แถมยัง..หึ้ยยย”//อีตาบ้าเอ้ยยังจะตามมาเจออีก//ปรารีนึกโมโหกับคำพูดของเขาที่ให้เธอใช้เหตุผลทีเขาไม่นึกจะใช้เหตุผลคุยกันก่อนที่จะทำร้ายเธอเลยสักนิดเดียวปังๆ“เปา...ฉันขอโทษ...ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉันไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนนะเธอต้องมีฉันคนเดียว”ตฤณภพเคาะประตูหญิงสาวให้เธอเปิดมันออกพร้อมอธิบายถึงสิ่งที่เขาต้องขาดสติในคืนวันนั้น“หมายความว่าไง”ปรารีมีสีหน้าสงสัยว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ตกลงเขาคิดกับเธอยังไง“ฉันรักเธอนะเปา..ฉันไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไรแต่เธอคือคนเดียวที่ทำให้ฉันยิ้มได้ง่ายขึ้นและรู้สึกมีความสุขสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้เธอนะ”ตฤณภพเผยความในใจของเขาออกมาทั้งหมดเวลานี้เขาไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ“พี่ต้น”//นี่เค้าพูดจ
“ครับ...เอ่อ...ว่าแต่ร้านอาหารตามสั่งป้าขาวอยู่ที่ไหนเหรอครับ”ชายหนุ่มถือโอกาสถามหาร้านที่เขาต้องไปซื้ออาหารให้หญิงสาวจากแม่ค้าที่กำลังมีท่าทีอารมณ์ดีอยู่ตอนนี้“อ๋อ...เดินเข้าไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะร้านใหญ่ๆที่มีคนยืนรอเยอะๆนั่นแหละ”แม่ค้าขนมหวานที่กำลังจับกล่องขนมใส่ถุงให้ชายหนุ่มเธอชี้ไปที่ตรงด้านหน้าอีกไม่ไกลว่าร้านที่เขาถามหานั้นอยู่ที่นั่น“ครับ...ขอบคุณครับ”ตฤณภพรีบรับถุงขนมหวานจากแม่ค้าแล้วรีบเดินไปต่อแถวที่ร้านขายอาหารของป้าขาวทันทีครึ่งชั่วโมงต่อมา“เปา..เปา...ฉันกลับมาแล้ว”“ซื้อครบแล้วเหรอคะ”ปรารีเห็นชายหนุ่มหิ้วของมาพะลุงพะลังเธอจำได้ว่าเธอสั่งไปแค่สองอย่างทำไมถึงซื้อกลับมาเยอะเสียเหลือเกิน“อือ...นี่ฉันซื้อขนมหวานมาเต็มเลย”ตฤณภพวางถุงอาหารบนโต๊ะพร้อมนั่งทานน้ำในขวดอย่างกระหาย“โห..นี่เหมาร้านมาเหรอคะ”ปรารีเห็นว่าหกล่องขนมหวานเยอะขนาดนี้คงไม่รู้ว่าเขาช่วยแม่ค้าเหมาร้านมาหรืออย่างไร“ใช่”ตฤณภพพยักหน้าตอบไม่คิดว่าหญิงสาวจะเดาถูก“....”//ประชดเฉยๆใครจะคิดว่าเหมามาจริงกันล่ะ//ปรารีส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อจัดแจงของทุกอย่างบนโต๊ะอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารกันโดยชายหนุ่มน
2วันต่อมาเชียงใหม่“เฮ้อ..อีตาบ้าไหนบอกจะรีบกลับมาไง”ปรารีนั่งบ่นอู้อี้ถึงใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านเพราเขาสัญญากับเธอว่าจะรีบกลับมาแต่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่วันแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาแถมยังไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำ“บ่นถึงใครอยู่เหรอ”ตฤณภพกลับมาหาหญิงสาวตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่เขาแอบย่องขึ้นมาหาหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งบ่นอู่อี้อยู่เขารู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นที่เธอบ่นถึงต้องเป็นเขาแน่เพราะเขาเองก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลยเหมือนกันตั้งแต่กลับไป“พี่ต้นน..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย”ปรารีหันมาตามเสียงของชายหนุ่มนัยตาของเธอเปล่งประกายความดีใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการก็รีบทำหน้าบึ้งใส่เขาทันที“ที่พี่มาช้าเพราะว่าอยากให้งานมันเรียบร้อยจนแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นก่อนถึงกลับมาจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาอีก”ตฤณภพต้องรีบอธิบายท้าวความให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมถึงได้กลับมาที่นี่ช้า“บอกทำไมคะไม่ได้ถามซะหน่อย...เอ..แล้วเดี๋ยวนี้แทนตัวองว่าพี่แล้วเหรอคะ”ปรารีแอบทำหน้าตาไม่อยากรู้กับคำบอกของเขาและแอบประชดไม่ได้ว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเปลี่ยนไปแล้วหรืออย่างไร“พี่ก็อยากบอกให้คนที่กำลังรอได้รู้ว่าพี่มาช้าเ
“ยังจะประชดพี่ไปถึงเมื่อไร”ตฤณภพมีอาการคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะดูท่าแล้วเธอยังจะมาหาเรื่องประชดเขาไม่หยุด“เปาไม่ได้ประชดนะคะพี่ต้นงานยุ่งเปาไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียงานเพราะเปา”ปรารีไม่ได้ประชดชายหนุ่มแม้แต่น้อยทีเธอพูดมาเธอคิดแบบนั้นจริงๆเพราะเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากขนาดไหนที่มาอยู่กับเธอที่นี่ก็ไม่รู้ว่าทิ้งงานมาตั้งเท่าไร“พูดแบบนี้แสดงว่าห่วงพี่หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”ตฤณภพเริ่มคลายปมที่หัวคิ้วออกเมื่อฟังดีๆแล้วก็เหมือนกับว่าหญิงสาวเองก็ห่วงเขาอยู่เหมือนกัน“เอ่อ..ก็”เมื่อได้คำถามแบบนี้กลับมาปรารีเองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว“ไม่ต้องบอกพี่รู้แล้ว...งั้นพรุ่งนี้เรากลับไปที่กรุงเทพกันนะไปบอกทุกคนว่าเราจะแต่งงานกัน”ตฤณภพรู้แล้วว่าปรารีคงจะหายโกรธเขาแล้วในเรื่องที่ผ่านมาอีกอย่างในเมื่อใจของเขาและเธอตรงกันแบบนี้เขาก็ต้องรีบทำอะไรให้มันถูกต้อง“คะ??”//ไวไปหรือเปล่าเนี่ย//“พี่ถือว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะ..”ตฤณภพไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเขาถือว่าเธอและเขาตกลงตามนี้และไม่มีข้อแม้อะไรด้วยวันต่อมาบ้านXXX“คุณย่าคะ”เมื่อมาถึงบ้านและลงจากรถได้ปรารีเดินเข้ามากอดคุณย่าของเธอถึงในห้องด้วยความคิดถึง
“ไม่หาสาวๆให้ลูกชายสักคนล่ะคะ”มลฤดีแนะนำให้นาราหาสาวๆให้ลูกชายของเธอสักคนเผื่ออาจจะถูกใจแล้วตกลงปลงใจกันในเร็ววันก็ได้“กลัวจะเป็นแบบเดิมน่ะค่ะ..เอาเป็นว่าแล้วแต่เค้าจะดีกว่า”นาราเข็ดแล้วกับการเลือกผู้หญิงให้ลุกกลัวจะเจออย่างเพนนีอีกเธอเลยไม่ค่อยไว้ใจใครและอยากให้ลูกชายของเธอเป็นคนเลือกเองมากกว่าลูกเธอรักใครเธอเองก็พร้อมที่จะรักด้วยเหมือนกัน“ใครจะไปเป็นเหมือนคุณล่ะ”ตระการยืนข้างภรรยาของเขาฟังสิ่งที่ภรรยาของเขาโน้มน้าวคนอื่นมานานก็อดที่จะพูดไม่ได้“แหม่..คุณนี่ก็นะ”มลฤดีแอบมองค้อนสามีของเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากว่าอะไรมากเพราะวันนี้เป็นวันมงคล“5555”นารารู้ว่าที่ตระการพูดหมายความว่าอย่างไรเธอนับว่ามลฤดีเลือกจับคู่ถูกแต่เธอเคยจับคู่ผิดมาแล้วมันก็ไม่อยากให้ผิดพลาดอีกชั่วโมงต่อมาตอนนี้เป็นพิธีสวมแหวนเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีนี้เสร็จก็ถึงเวลาที่จะกล่าวอะไรกับคนในงาน“ต้องขอบคุณแขกคนสนิททุกคนที่มาร่วมงานแต่งของผมกับเปาในวันนี้นะครับ..ผมขอสัญญาต่อหน้าทุกคนว่าผมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีจะรักและให้เกียรติภรรยาของผมตลอดไปครับ”ถึงเวลาที่บ่าวสาวจะพูดความในใจและขอบคุณแขกที่เข้ามาในงานแล้ว
“ใช่แล้ว...ทีมงานทุกคนตั้งใจกันมากเลย”ตฤณภพเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันเรื่องนี้เขายังนึกขอบใจทีมงานทุกคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ตลอดที่ตั้งใจทำกันมากเลยทีเดียว“ครั้งหน้าเปาอยากออกแบบบ้างได้ไหมคะ”ปรารีคันไม้คันมืออยากจะแสดงฝีมือที่เธอได้เรียนมาบ้างแล้วล่ะสิ“ได้สิ..พี่ก็อยากจะเห็นฝีมือเราเหมือนกัน”ตฤรภพเองก็เคยอยากลองคุยเรื่องนี้กับหญิงสาวอยู่เหมือนกันเพราะเขาคิดเอาไว้ว่าอนาคตยังไงก็ต้องให้เธอมีส่วนร่วมในการทำงานของเขาแน่นอน“รับรองค่ะว่าชุดที่เปาออกแบบจะต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยค่ะ”ปรารีคิดแบบคร่าวๆเอาไว้แล้วระดับนักเรียนเกียรตินิยมอย่างเธอจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังกับผลงานที่เธอสร้างมาแน่นอน2 วันต่อมาโรงแรมXXXXXบรรยากาศในงานเดินแบบเปิดตัวคอลเล็คชั่นเสื้อผ้าใหม่ของแบรนด์เสื้อผ้าในเครือบริษัทของตฤณภพนั้นอึกกระทึกไปด้วยเสียงดนตรีและผู้คนแถมทุกคนยังดูตื่นตาตื่นใจกับงานครั้งนี้มากเพรารูปแบบการจัดงานเปลี่ยนไปแถมชุดลายผ้ายังแหวกแนวไปจากคอลเลคชั่นก่อนๆอีกด้วย“คนเยอะมากๆเลยค่ะพี่ต้น”ปรารีตื่นเต้นที่เห็นคนสนใจงานมากขนาดนี้ที่เอเคยฝึกงานมาส่วนมากก็จะเป็นงานเล็กๆแต่นี่มันดูอลังการมากเลยทีเดียว
โรงพยาบาลXXX“ดีใจด้วยนะครับคุณปรารีกำลังท้องอ่อนๆได้ประมาณ10สัปดาห์แล้วครับ”“.....”//อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆแต่ก็เกรงใจหมออิๆๆ//“พี่ดีใจที่สุดเลย”เมื่อหมอเผลผลตรวจให้ทั้งคู่ได้ฟังทั้งสองก็กอดกันกลมต่อหน้าหมออย่างไม่อายทั้งสองดีใจกับเรื่องนี้จริงๆและข่าวดีแบบนี้ทำให้เขาต้องรีบกลับบ้านไปบอกกับทุกคนที่บ้านแล้วล่ะบ้านXXXปรารีกับตฤณภพกลับมาจากโรงพยาบาลก็รีบขับรถไปที่บ้านของพวกเขาทันทีเพื่อไปบอกข่าวที่น่ายินดีกับทุกคนให้ได้รับรู้“แม่ดีใจที่สุดเลยลูกคนนี้คลอดแล้วมีอีกคนต่อเลยนะ”เมื่อทุกคนได้รู้ว่าตัวเองจะมีหลานตัวน้อยๆเพิ่มเข้ามาก็ดีใจกันยกใหญ่ดูท่าคนที่จะเห่สุดก็เห็นจะเป็นมลฤดีที่หลานคนนี้ยังไม่ทันออกก็อยากจะได้เพิ่มมาอีกแล้ว“เอ่อ..”ปรารีถึงกับก้มหน้างุดเธอยังไม่ทันได้คลอดลุกคนแรกแม่เธอก็อยากจะมีอีกคนซะแล้ว“เอาไว้ให้พวกเค้าตัดสินใจกันเองดีกว่าไหมคุณ”ตระการเห็นว่าเรื่องนี้คงต้องให้คนเป็นพ่อแม่เด็กตัดสินใจกันเอาเองคนเป็นปู่ย่าคงยุ่งอะไรมากก็ไม่ดีหรอก“ขัดตลอดเลยคุณเนี่ย”มลฤดีส่งสายตาค้อนไปให้สามีของเธอเล็กน้อยที่ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรชอบขัดกับเธอตลอดเลยจริงๆ“ผมว่ะมีสักสามสี่คนเลยครับค
“ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”ตฤณภพเห็นพยาบาลเดินออกมาจากห้องคลอดเขาก็รีบปรี่เข้าไปถามว่าตอนนี้ภรรยาของเขาเป็นอย่างไรบ้าง“ตอนนี้ยังคลอดไม่ได้ค่ะต้องรอให้ปากมดลูกเปิดเต็มที่ก่อนนะคะรบกวนคุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะ”ตอนนี้อาการของปรารีเธอยังคงปวดท้องเป็นเวลาปากมดลุกยังเปิดไม่เต็มที่หมอเองก็ยังทำคลอดไม่ได้“ครับ”“ใจเย็นๆก่อนตาต้นเปาเค้าอยู่ในมือหมอแล้วยังไงก็ปลอดภัย”มลฤดีดูท่าว่าลูกชายของเธอจะเป็นกังวลมากเกินไปเธอเชื่อว่าหมอที่นี่เก่งอยู่แล้วไม่มีทางปล่อยให้คนไข้เป็นอะไรไปง่ายๆแน่นอนชั่วโมงต่อมา“ภรรยาคุณพร้อมคลอดแล้วค่ะจะเข้าไปในห้องคลอดไหมคะ”พยาบาลเดินออกมาเรียกตฤณภพเพราะตอนนี้ปรารีปากมดลูกเปิดเต็มที่แล้วสามารถทำคลอดได้“ครับๆ”“รบกวนไปเปลี่ยนชุดค่ะ ตามฉันมานะคะ”10นาทีต่อมาตฤณภพเข้าไปเปลี่ยนชุดและฆ่าเชื้อเดินเข้าไปในห้องคลอดพร้อมกับพยาบาลเขาวินาทีที่เขาเห็นสีหน้าของปรารีก็รู้เลยว่าเธอคงเจ็บปวดทรมานเอามากๆ“เปา..”“พี่ต้น”“พี่อยู่ตรงนี้นะ”“ค่ะ”ตฤณภพนั่งอยู่ข้างเตียงทำคลอดของปรารีมือของเขาจับมือเธอเอาไว้แน่นสงสารภรรยาของเขาจับใจแต่ก็ทำได้เพียงแค่ให้กำลังใจอยู่ข้างๆเท่านั้น“คุณแม่เบ่งค่