ตอนที่34

“เปาอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

ตฤณภพไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่ายในใจของเขาอยากจะรู้อย่างเดียวว่าปรารีอยู่ที่ไหน

“ไม่นะคะคุณเปาไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้วค่ะ”

แม่บ้านตอบชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยว่าเขาจะมาตามหาเจ้านายเธอที่นี่ทำไมในเมื่อปรารีเจานายเธอไม่ได้มาที่นี่นานแล้วเธอเองมาทำความสะอาดที่นี่เข้ายันเย็นแทบทุกวันก็ยังไม่เห็นจะมีใครมา

“อย่ามาหลอกฉันเสียให้ยากเลย”

ตฤณภพเริ่มโมโหเพราะคิดว่าแม่บ้านคนนี้คงจะโดนสั่งมาว่าไม่ให้บอกใครว่าหญิงสาวอยู่ที่รี่เป็นแน่

“จริงๆค่ะฉันก็มาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันก็ไม่มีใครมานะคะ”

แม่บ้านยืนยันด้วยความบริสุทธิ์ใจว่าเธอไม่เห็นปรารีจริงๆเธอจะโกหกไปเพื่ออะไรเพราะเธอก็ไม่ได้รู้จักเขา

“เฮ้อ....อยู่ไหนกันนะ...จริงสิคุณชัย”

ตฤณภพเห็นสีหน้าของแม่บ้านคนนี้ยืนยันว่าไม่เห็นปรารีจริงๆเขาก็ต้องกลับมาฉุกคิดว่าหรือปรารีจะไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้แต่เป็นที่อื่น

“คุณชัยผมมาหาเปาที่บ้านไม่เห็นเธออยู่คุณพอจะรู้ไหมว่าเธอจะไปพักที่ไหนได้บ้าง....อืม....โอเค”

ชายหนุ่มยกหูต่อสายหาธวัชชัยทันทีว่าหาที่ๆปรารีจะไปนอกจากบ้านว่าเป็นที่ไหนได้อีกคำตอบที่เขาได้รับมาคือไม่รู้และอาจจะเป็นโรงแรมตามสถานที่ท่องเที่ยวอะไรแบบนี้ธวัชชัยแนะนำให้เขาไปตามหาดู

2ชั่วโมงต่อมา

“ตกลงเธออยู่ไหนกันแน่เปา...”

หลังจากที่โทรหาธวัชชัยแล้วชายหนุ่มก็ตามหาหญิงสาวตามสถานที่ต่างๆทั้งยังให้เพื่อนที่รู้จักที่นี่ช่วยสืบตามหารายชื่อตามโรงแรมดังๆอีกด้วยแต่ก็ไม่พบจนตอนนี้เขาเริ่มห่อเหี่ยวหัวใจแล้ว

Rrrrrrr

“ว่าไงคุณชัย...อะไรนะข้อมูลผิดพลาด”

//โถ่เอ้ย...ให้มันได้อย่างนี้สิ//

ตฤณภพนั่งพักอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเขาก็ได้รับสายจากธวัชชัยข่าวที่เขาได้รับคือข้อมูลทุกอย่างผิดพลาดปรารีไม่ได้ไปที่อิตาลีแต่เธอยังอยู่ที่เมืองไทยและยังหาที่อยู่ของเธอไม่ได้แล้วที่เขาถ่อมาถึงที่นี่ตามหาจนแทบบ้าคืออะไรเขานึกขำในการกระทำของตัวเองอยู่เหมือนกัน

บ้านXXX

“เป็นยังไงบ้างคุณชัย”

โสพิศนั่งรอหธวัชชัยวางสายจึงถามขึ้นว่าหลานชายเธอตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

“คุณต้นก็หัวเสียน่ะสิครับเล่นไปถึงอิตาลีแล้วก็พึ่งจะรู้ว่าข้อมูลผิดพลาด”

ธวัชชัยพูดแบบหน้าจ๋อยๆเขาไม่อยากจะคิดเลยหากเจ้านายหนุ่มของเขารู้ว่าเขามาร่วมมือกับคนที่บ้านตัวเองจะเป็นอย่างไร

“55555...ปล่อยให้เค้าพยายามต่อไป”

โสพิศไม่ได้มีสีหน้าสงสารหลานชายเธอแม้แต่น้อยยังอยากดูความพยายามที่หลานชายของเธอจะตามหาปรารีมากกว่านี้อีก

“สงสารคุณต้นอยู่เหมือนกันนะครับคุณท่าน”

เอาความจริงแล้วธวัชชัยก็แอบสงสารเจ้านายของเขาอยู่เหมือนกันต้องอยากเจอปรารีขนาดไหนถึงได้ไปทุกที่ขนาดนี้

“อยากปากแข็งเองช่วยไม่ได้”

โสพิศไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ทั้งคู่เจอกันแต่หลานชายเธอยังปากแข็งไม่ยอมเล่าความจริงให้หมดบอกเพียงแต่มีเรื่องทะเลาะกันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ

วันต่อมา

เชียงใหม่

“แม่ต้องกลับก่อนนะเปา”

วันนี้เป็นวันที่มลฤดีจะต้องกลับแล้วเธอต้องปล่อยให้ลูกสาวของเธออยู่ตามลำพังเพราะเธอเองก็มีหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบหลายอย่างที่บ้าน

“ค่ะคุณแม่แล้วเดี๋ยวหนูจะติดต่อหาอยู่เรื่อยๆนะคะ”

“จ้า”

หลังจากที่แม่ของเธอกลับปรารีก็หาอะไรทำแก้เบื่อโดยการวาดรูปหรือไม่ก็คุยกับต้นไม้ดอกไม้เพื่อคลายเหงาตามประสาของเธอแบบเดิมที่เคยอยู่ที่นี่

กรุงเทพมหานคร

เพนท์เฮ้าส์

ตั้งแต่กลับมาถึงกรุงเทพตฤณภพเองก็เอาแต่นั่งดื่มและคิดทุกทางว่าปรารีจะอยู่ที่ไหนได้บ้าง

“เปา..ฉันขอโทษกลับมาหาฉันเถอะ”

เมื่อกลับมาที่ห้องเห็นบรรยากาศเดิมๆที่เขาเคยโดนเธอกวนใจอยู่เป็นประจำก็ทำให้เขายิ่งคิดถึงเธอ

“จริงสิคุณย่าต้องรู้อะไรบ้างแหละ”

พอนั่งดื่มไปพักใหญ่นาทีนี้ทำให้เขาคิดได้ว่าปรารีจะทำทุกอย่างข้ามหัวคุณย่าไปไม่ได้ข้อนี้เขาลืมคิดไปเสียสนิทเมื่อในหัวคิดได้ดังนั้นแล้วเขาจึงวางขวดเครื่องดื่มในมือลงพร้อมหยิบกุญแจรถหรูของเขาออกไปจากห้องทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“คุณย่าครับ”

ตฤณภพขับรถมาถึงบ้านก็รีบเดินเข้าไปหาคุณย่าของเขาในห้องของเธอทันที

“อ้าว...ตาต้นนี่ทำไมเมามาแบบนี้ล่ะ”

โสพิศเห็นหน้าหลานชายของเธอแดงกล่ำก็รู้ได้ทันทีว่าคงจะดื่มมาดีที่ดูท่าว่าคงจะเมาไม่มากนัก

“คุณย่ารู้ใช่ไหมครับว่าเปาอยู่ไหน”

ตฤณภพเปิดประเดนถามคนเป็นย่าของเขาทันทีว่าปรารีอยู่ที่ไหน

“เอ่อ...ย่าจะไปรู้ได้ยังไงว่าเปาอยู่ไหนก็เราทะเลาะอะไรกันน้องถึงได้หนีไปแบบนั้นล่ะ”

โสพิศยังทำไขสือไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

“ตาต้นแกจะมาโวยวายที่นี่เพื่ออะไร”

ตระการเห็นลูกชายของเขาตั้งแต่จอดรถคิดเอาไว้แล้วว่าต้องเข้ามาหาแม่ของเขาแน่นอนแถมยังเอะอะเสียงดังอีกต่างหาก

“ผมต้องการเจอเปาครับคุณพ่อ...ผมไปตามหาเธอถึงอิตาลีก็ไม่เจอข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอก็ไม่มีจนผมไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้วครับ”

ตฤณภพพูดออกมาอย่างเหลือใจเขาไม่รู้จริงๆว่าเขาจะต้องไปหาปรารีที่ไหน

“ปล่อยน้องไปก่อนเถอะ...ให้น้องหายโกรธแล้วค่อยมาคุย”

ตระการรู้เรื่องทั้งหมดจากคนเป็นภรรยาแต่เรื่องของเด็กเขาเองก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเขาคิดว่าหากกาลเวลาผ่านไปสักพักหากทั้งสองมีใจมั่นให้กันทุกๆอย่างมันก็จะลงตัวเอง

“ไม่ได้ครับผมต้องคุยกับเธอให้เร็วที่สุด”

ตฤณภพไม่ฟังคำใครทั้งนั้นในตอนนี้

“แล้วทำไมจะต้องคุยให้เร็วที่สุดด้วยเล่าไหนอธิบายมาซิ”

โสพิศถามคำถามจี้ใจกับหลานชายของเธอตัวของเธอเองก็อยากจะรู้นักว่าถึงขนาดนี้แล้วหลานชายเธอจะยอมบอกความจริงกับเธอหรือไม่

“ก็เปาเป็นเมียผมคุณพ่อกับคุณย่าเข้าใจไหมว่าเปาเป็นเมียผม...ตอนนี้ผมทำเธอเสียใจผมอยากขอโทษอยากรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น”

ในเมื่อทุกคนอยากรู้ปัญหาที่มันเกิดขึ้นนักเขาเองก็จะบอกทุกคนจะได้รู้เสียทีว่าที่เขาร้อนใจอยู่ในตอนนี้มันเป็นเพราะไรเพราะเขาและปรารีไม่ได้มีปัญหาทะเลาะกันเล็กน้อยแต่เป็นเพราะเขาเองที่ไปทำร้ายตัวและใจของเธอ

“เฮ้อออ....ก็แค่เนี้ยทีตอนแม่แกถามละไม่ยอมบอก”

โสพิศถึงกับถอนหายใจออกมาในที่สุดหลานชายเธอก็ยอมบอกออกมาเสียที