“เปาอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
ตฤณภพไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่ายในใจของเขาอยากจะรู้อย่างเดียวว่าปรารีอยู่ที่ไหน
“ไม่นะคะคุณเปาไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้วค่ะ”
แม่บ้านตอบชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยว่าเขาจะมาตามหาเจ้านายเธอที่นี่ทำไมในเมื่อปรารีเจานายเธอไม่ได้มาที่นี่นานแล้วเธอเองมาทำความสะอาดที่นี่เข้ายันเย็นแทบทุกวันก็ยังไม่เห็นจะมีใครมา
“อย่ามาหลอกฉันเสียให้ยากเลย”
ตฤณภพเริ่มโมโหเพราะคิดว่าแม่บ้านคนนี้คงจะโดนสั่งมาว่าไม่ให้บอกใครว่าหญิงสาวอยู่ที่รี่เป็นแน่
“จริงๆค่ะฉันก็มาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันก็ไม่มีใครมานะคะ”
แม่บ้านยืนยันด้วยความบริสุทธิ์ใจว่าเธอไม่เห็นปรารีจริงๆเธอจะโกหกไปเพื่ออะไรเพราะเธอก็ไม่ได้รู้จักเขา
“เฮ้อ....อยู่ไหนกันนะ...จริงสิคุณชัย”
ตฤณภพเห็นสีหน้าของแม่บ้านคนนี้ยืนยันว่าไม่เห็นปรารีจริงๆเขาก็ต้องกลับมาฉุกคิดว่าหรือปรารีจะไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้แต่เป็นที่อื่น
“คุณชัยผมมาหาเปาที่บ้านไม่เห็นเธออยู่คุณพอจะรู้ไหมว่าเธอจะไปพักที่ไหนได้บ้าง....อืม....โอเค”
ชายหนุ่มยกหูต่อสายหาธวัชชัยทันทีว่าหาที่ๆปรารีจะไปนอกจากบ้านว่าเป็นที่ไหนได้อีกคำตอบที่เขาได้รับมาคือไม่รู้และอาจจะเป็นโรงแรมตามสถานที่ท่องเที่ยวอะไรแบบนี้ธวัชชัยแนะนำให้เขาไปตามหาดู
2ชั่วโมงต่อมา
“ตกลงเธออยู่ไหนกันแน่เปา...”
หลังจากที่โทรหาธวัชชัยแล้วชายหนุ่มก็ตามหาหญิงสาวตามสถานที่ต่างๆทั้งยังให้เพื่อนที่รู้จักที่นี่ช่วยสืบตามหารายชื่อตามโรงแรมดังๆอีกด้วยแต่ก็ไม่พบจนตอนนี้เขาเริ่มห่อเหี่ยวหัวใจแล้ว
Rrrrrrr
“ว่าไงคุณชัย...อะไรนะข้อมูลผิดพลาด”
//โถ่เอ้ย...ให้มันได้อย่างนี้สิ//
ตฤณภพนั่งพักอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งเขาก็ได้รับสายจากธวัชชัยข่าวที่เขาได้รับคือข้อมูลทุกอย่างผิดพลาดปรารีไม่ได้ไปที่อิตาลีแต่เธอยังอยู่ที่เมืองไทยและยังหาที่อยู่ของเธอไม่ได้แล้วที่เขาถ่อมาถึงที่นี่ตามหาจนแทบบ้าคืออะไรเขานึกขำในการกระทำของตัวเองอยู่เหมือนกัน
บ้านXXX
“เป็นยังไงบ้างคุณชัย”
โสพิศนั่งรอหธวัชชัยวางสายจึงถามขึ้นว่าหลานชายเธอตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง
“คุณต้นก็หัวเสียน่ะสิครับเล่นไปถึงอิตาลีแล้วก็พึ่งจะรู้ว่าข้อมูลผิดพลาด”
ธวัชชัยพูดแบบหน้าจ๋อยๆเขาไม่อยากจะคิดเลยหากเจ้านายหนุ่มของเขารู้ว่าเขามาร่วมมือกับคนที่บ้านตัวเองจะเป็นอย่างไร
“55555...ปล่อยให้เค้าพยายามต่อไป”
โสพิศไม่ได้มีสีหน้าสงสารหลานชายเธอแม้แต่น้อยยังอยากดูความพยายามที่หลานชายของเธอจะตามหาปรารีมากกว่านี้อีก
“สงสารคุณต้นอยู่เหมือนกันนะครับคุณท่าน”
เอาความจริงแล้วธวัชชัยก็แอบสงสารเจ้านายของเขาอยู่เหมือนกันต้องอยากเจอปรารีขนาดไหนถึงได้ไปทุกที่ขนาดนี้
“อยากปากแข็งเองช่วยไม่ได้”
โสพิศไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ทั้งคู่เจอกันแต่หลานชายเธอยังปากแข็งไม่ยอมเล่าความจริงให้หมดบอกเพียงแต่มีเรื่องทะเลาะกันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ
วันต่อมา
เชียงใหม่
“แม่ต้องกลับก่อนนะเปา”
วันนี้เป็นวันที่มลฤดีจะต้องกลับแล้วเธอต้องปล่อยให้ลูกสาวของเธออยู่ตามลำพังเพราะเธอเองก็มีหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบหลายอย่างที่บ้าน
“ค่ะคุณแม่แล้วเดี๋ยวหนูจะติดต่อหาอยู่เรื่อยๆนะคะ”
“จ้า”
หลังจากที่แม่ของเธอกลับปรารีก็หาอะไรทำแก้เบื่อโดยการวาดรูปหรือไม่ก็คุยกับต้นไม้ดอกไม้เพื่อคลายเหงาตามประสาของเธอแบบเดิมที่เคยอยู่ที่นี่
กรุงเทพมหานคร
เพนท์เฮ้าส์
ตั้งแต่กลับมาถึงกรุงเทพตฤณภพเองก็เอาแต่นั่งดื่มและคิดทุกทางว่าปรารีจะอยู่ที่ไหนได้บ้าง
“เปา..ฉันขอโทษกลับมาหาฉันเถอะ”
เมื่อกลับมาที่ห้องเห็นบรรยากาศเดิมๆที่เขาเคยโดนเธอกวนใจอยู่เป็นประจำก็ทำให้เขายิ่งคิดถึงเธอ
“จริงสิคุณย่าต้องรู้อะไรบ้างแหละ”
พอนั่งดื่มไปพักใหญ่นาทีนี้ทำให้เขาคิดได้ว่าปรารีจะทำทุกอย่างข้ามหัวคุณย่าไปไม่ได้ข้อนี้เขาลืมคิดไปเสียสนิทเมื่อในหัวคิดได้ดังนั้นแล้วเขาจึงวางขวดเครื่องดื่มในมือลงพร้อมหยิบกุญแจรถหรูของเขาออกไปจากห้องทันที
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“คุณย่าครับ”
ตฤณภพขับรถมาถึงบ้านก็รีบเดินเข้าไปหาคุณย่าของเขาในห้องของเธอทันที
“อ้าว...ตาต้นนี่ทำไมเมามาแบบนี้ล่ะ”
โสพิศเห็นหน้าหลานชายของเธอแดงกล่ำก็รู้ได้ทันทีว่าคงจะดื่มมาดีที่ดูท่าว่าคงจะเมาไม่มากนัก
“คุณย่ารู้ใช่ไหมครับว่าเปาอยู่ไหน”
ตฤณภพเปิดประเดนถามคนเป็นย่าของเขาทันทีว่าปรารีอยู่ที่ไหน
“เอ่อ...ย่าจะไปรู้ได้ยังไงว่าเปาอยู่ไหนก็เราทะเลาะอะไรกันน้องถึงได้หนีไปแบบนั้นล่ะ”
โสพิศยังทำไขสือไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“ตาต้นแกจะมาโวยวายที่นี่เพื่ออะไร”
ตระการเห็นลูกชายของเขาตั้งแต่จอดรถคิดเอาไว้แล้วว่าต้องเข้ามาหาแม่ของเขาแน่นอนแถมยังเอะอะเสียงดังอีกต่างหาก
“ผมต้องการเจอเปาครับคุณพ่อ...ผมไปตามหาเธอถึงอิตาลีก็ไม่เจอข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอก็ไม่มีจนผมไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้วครับ”
ตฤณภพพูดออกมาอย่างเหลือใจเขาไม่รู้จริงๆว่าเขาจะต้องไปหาปรารีที่ไหน
“ปล่อยน้องไปก่อนเถอะ...ให้น้องหายโกรธแล้วค่อยมาคุย”
ตระการรู้เรื่องทั้งหมดจากคนเป็นภรรยาแต่เรื่องของเด็กเขาเองก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเขาคิดว่าหากกาลเวลาผ่านไปสักพักหากทั้งสองมีใจมั่นให้กันทุกๆอย่างมันก็จะลงตัวเอง
“ไม่ได้ครับผมต้องคุยกับเธอให้เร็วที่สุด”
ตฤณภพไม่ฟังคำใครทั้งนั้นในตอนนี้
“แล้วทำไมจะต้องคุยให้เร็วที่สุดด้วยเล่าไหนอธิบายมาซิ”
โสพิศถามคำถามจี้ใจกับหลานชายของเธอตัวของเธอเองก็อยากจะรู้นักว่าถึงขนาดนี้แล้วหลานชายเธอจะยอมบอกความจริงกับเธอหรือไม่
“ก็เปาเป็นเมียผมคุณพ่อกับคุณย่าเข้าใจไหมว่าเปาเป็นเมียผม...ตอนนี้ผมทำเธอเสียใจผมอยากขอโทษอยากรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น”
ในเมื่อทุกคนอยากรู้ปัญหาที่มันเกิดขึ้นนักเขาเองก็จะบอกทุกคนจะได้รู้เสียทีว่าที่เขาร้อนใจอยู่ในตอนนี้มันเป็นเพราะไรเพราะเขาและปรารีไม่ได้มีปัญหาทะเลาะกันเล็กน้อยแต่เป็นเพราะเขาเองที่ไปทำร้ายตัวและใจของเธอ
“เฮ้อออ....ก็แค่เนี้ยทีตอนแม่แกถามละไม่ยอมบอก”
โสพิศถึงกับถอนหายใจออกมาในที่สุดหลานชายเธอก็ยอมบอกออกมาเสียที
“นี่แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วเหรอครับ..”ตฤณภพทำหน้าสงสัยในเมื่อทุกคนดูไม่ตกใจก็แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องกันหมดแล้ว“อืมม..”ตระการพยักหน้าตอบไขข้อข้องใจให้ลูกชายของเขา“รวมถึงคุณแม่ด้วยงั้นเหรอครับ”หากทุกคนรู้เรื่องหมดแล้วคุณแม่ของเขาก็คงจะไม่วายรู้ไปด้วยและเรื่องที่เขาตามหาปรารีจนหัวหมุนนี่ก็คงเป็นฝีมือของคนในบ้านเขาเองเป็นแน่“อืมม..”ตระการไม่อยากจะให้ปัญหามันบานปลายไปกว่านี้หากลูกเขาถามเขาเองก็ต้องตอบ“นี่..เฮ้อ...แล้วตกลงเปาอยู่ที่ไหนครับ”ตฤณภพเห็นว่าพ่อของเขานี่แหละที่น่าจะช่วยเขาได้มากที่สุด“ก็บ้านเปามีกี่หลังล่ะ”ตระการคงจะบอกลูกชายของเขาได้เท่านี้นอกนั้นก็ไปหาเอาเองว่าปรารีอยู่ที่ไหน“ขอบคุณครับคุณพ่อ”ตฤณภพค่อนข้างใจชื้นขึ้นมาอย่างมากเมื่อได้ข้อมูลที่พึงพอใจแล้วเขาก็รีบขับรถกลับไปทันที“นี่แก...”โสพิศมองค้อนให้ลูกชายของเธอนิดหน่อยที่ใบ้ให้ลูกตัวเองเสียง่ายดายเกินไป“คุณแม่ครับก็ให้เด็กมันคุยๆเคลียๆกันจะได้จบๆ”ตระการเห็นว่าไม่ควรจะทำอะไรให้มันยืดเยื้อในเมื่อลูกชายของเขากล้าสารภาพมาขนาดนี้แล้วเขาเป็นคนโตก็ต้องแฟร์ๆกับลูกอยู่แล้ว“ทำอะไรไม่ปรึกษาเมียแกระวังเถอะ”โสพิศทิ้งท
ปังง“ไม่ฟัง..ไม่อยากฟังด้วย”ปรารีเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าห้องของเธอเพื่อหนีหน้าคนที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่ตอนนี้พร้อมปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ“มีเหตุผลหน่อยสิเปา”ตฤณภพยืนพูดอยู่หน้าห้องของหญิงสาวเขาอยากให้ปรารียอมนรับฟังเหตุผลของเขาไม่ใช่ใช้อารมณ์เหมือนที่เป็นอยู่ในตอนนี้“ทีพี่ต้นล่ะคะมีเหตุผลตรงไหนว่าเปาสารพัดทั้งที่เปาไม่ได้ทำ...แถมยัง..หึ้ยยย”//อีตาบ้าเอ้ยยังจะตามมาเจออีก//ปรารีนึกโมโหกับคำพูดของเขาที่ให้เธอใช้เหตุผลทีเขาไม่นึกจะใช้เหตุผลคุยกันก่อนที่จะทำร้ายเธอเลยสักนิดเดียวปังๆ“เปา...ฉันขอโทษ...ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะฉันไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนนะเธอต้องมีฉันคนเดียว”ตฤณภพเคาะประตูหญิงสาวให้เธอเปิดมันออกพร้อมอธิบายถึงสิ่งที่เขาต้องขาดสติในคืนวันนั้น“หมายความว่าไง”ปรารีมีสีหน้าสงสัยว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ตกลงเขาคิดกับเธอยังไง“ฉันรักเธอนะเปา..ฉันไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไรแต่เธอคือคนเดียวที่ทำให้ฉันยิ้มได้ง่ายขึ้นและรู้สึกมีความสุขสบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้เธอนะ”ตฤณภพเผยความในใจของเขาออกมาทั้งหมดเวลานี้เขาไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ“พี่ต้น”//นี่เค้าพูดจ
“ครับ...เอ่อ...ว่าแต่ร้านอาหารตามสั่งป้าขาวอยู่ที่ไหนเหรอครับ”ชายหนุ่มถือโอกาสถามหาร้านที่เขาต้องไปซื้ออาหารให้หญิงสาวจากแม่ค้าที่กำลังมีท่าทีอารมณ์ดีอยู่ตอนนี้“อ๋อ...เดินเข้าไปอีกนิดก็ถึงแล้วจะร้านใหญ่ๆที่มีคนยืนรอเยอะๆนั่นแหละ”แม่ค้าขนมหวานที่กำลังจับกล่องขนมใส่ถุงให้ชายหนุ่มเธอชี้ไปที่ตรงด้านหน้าอีกไม่ไกลว่าร้านที่เขาถามหานั้นอยู่ที่นั่น“ครับ...ขอบคุณครับ”ตฤณภพรีบรับถุงขนมหวานจากแม่ค้าแล้วรีบเดินไปต่อแถวที่ร้านขายอาหารของป้าขาวทันทีครึ่งชั่วโมงต่อมา“เปา..เปา...ฉันกลับมาแล้ว”“ซื้อครบแล้วเหรอคะ”ปรารีเห็นชายหนุ่มหิ้วของมาพะลุงพะลังเธอจำได้ว่าเธอสั่งไปแค่สองอย่างทำไมถึงซื้อกลับมาเยอะเสียเหลือเกิน“อือ...นี่ฉันซื้อขนมหวานมาเต็มเลย”ตฤณภพวางถุงอาหารบนโต๊ะพร้อมนั่งทานน้ำในขวดอย่างกระหาย“โห..นี่เหมาร้านมาเหรอคะ”ปรารีเห็นว่าหกล่องขนมหวานเยอะขนาดนี้คงไม่รู้ว่าเขาช่วยแม่ค้าเหมาร้านมาหรืออย่างไร“ใช่”ตฤณภพพยักหน้าตอบไม่คิดว่าหญิงสาวจะเดาถูก“....”//ประชดเฉยๆใครจะคิดว่าเหมามาจริงกันล่ะ//ปรารีส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อจัดแจงของทุกอย่างบนโต๊ะอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารกันโดยชายหนุ่มน
2วันต่อมาเชียงใหม่“เฮ้อ..อีตาบ้าไหนบอกจะรีบกลับมาไง”ปรารีนั่งบ่นอู้อี้ถึงใครบางคนอยู่ที่หน้าบ้านเพราเขาสัญญากับเธอว่าจะรีบกลับมาแต่ก็ผ่านมาตั้งสามสี่วันแล้วเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมาแถมยังไม่ติดต่อมาด้วยซ้ำ“บ่นถึงใครอยู่เหรอ”ตฤณภพกลับมาหาหญิงสาวตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่เขาแอบย่องขึ้นมาหาหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นกำลังนั่งบ่นอู่อี้อยู่เขารู้ได้ทันทีว่าคนๆนั้นที่เธอบ่นถึงต้องเป็นเขาแน่เพราะเขาเองก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลยเหมือนกันตั้งแต่กลับไป“พี่ต้นน..เอ่อ..เปล่าซะหน่อย”ปรารีหันมาตามเสียงของชายหนุ่มนัยตาของเธอเปล่งประกายความดีใจออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการก็รีบทำหน้าบึ้งใส่เขาทันที“ที่พี่มาช้าเพราะว่าอยากให้งานมันเรียบร้อยจนแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นก่อนถึงกลับมาจะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมาอีก”ตฤณภพต้องรีบอธิบายท้าวความให้หญิงสาวได้ฟังว่าทำไมถึงได้กลับมาที่นี่ช้า“บอกทำไมคะไม่ได้ถามซะหน่อย...เอ..แล้วเดี๋ยวนี้แทนตัวองว่าพี่แล้วเหรอคะ”ปรารีแอบทำหน้าตาไม่อยากรู้กับคำบอกของเขาและแอบประชดไม่ได้ว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองเปลี่ยนไปแล้วหรืออย่างไร“พี่ก็อยากบอกให้คนที่กำลังรอได้รู้ว่าพี่มาช้าเ
“ยังจะประชดพี่ไปถึงเมื่อไร”ตฤณภพมีอาการคิ้วขมวดเล็กน้อยเพราะดูท่าแล้วเธอยังจะมาหาเรื่องประชดเขาไม่หยุด“เปาไม่ได้ประชดนะคะพี่ต้นงานยุ่งเปาไม่อยากให้พี่ต้องมาเสียงานเพราะเปา”ปรารีไม่ได้ประชดชายหนุ่มแม้แต่น้อยทีเธอพูดมาเธอคิดแบบนั้นจริงๆเพราะเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากขนาดไหนที่มาอยู่กับเธอที่นี่ก็ไม่รู้ว่าทิ้งงานมาตั้งเท่าไร“พูดแบบนี้แสดงว่าห่วงพี่หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม”ตฤณภพเริ่มคลายปมที่หัวคิ้วออกเมื่อฟังดีๆแล้วก็เหมือนกับว่าหญิงสาวเองก็ห่วงเขาอยู่เหมือนกัน“เอ่อ..ก็”เมื่อได้คำถามแบบนี้กลับมาปรารีเองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว“ไม่ต้องบอกพี่รู้แล้ว...งั้นพรุ่งนี้เรากลับไปที่กรุงเทพกันนะไปบอกทุกคนว่าเราจะแต่งงานกัน”ตฤณภพรู้แล้วว่าปรารีคงจะหายโกรธเขาแล้วในเรื่องที่ผ่านมาอีกอย่างในเมื่อใจของเขาและเธอตรงกันแบบนี้เขาก็ต้องรีบทำอะไรให้มันถูกต้อง“คะ??”//ไวไปหรือเปล่าเนี่ย//“พี่ถือว่าตกลงตามนี้แล้วกันนะ..”ตฤณภพไม่รอให้หญิงสาวได้ปฏิเสธเขาถือว่าเธอและเขาตกลงตามนี้และไม่มีข้อแม้อะไรด้วยวันต่อมาบ้านXXX“คุณย่าคะ”เมื่อมาถึงบ้านและลงจากรถได้ปรารีเดินเข้ามากอดคุณย่าของเธอถึงในห้องด้วยความคิดถึง
“ไม่หาสาวๆให้ลูกชายสักคนล่ะคะ”มลฤดีแนะนำให้นาราหาสาวๆให้ลูกชายของเธอสักคนเผื่ออาจจะถูกใจแล้วตกลงปลงใจกันในเร็ววันก็ได้“กลัวจะเป็นแบบเดิมน่ะค่ะ..เอาเป็นว่าแล้วแต่เค้าจะดีกว่า”นาราเข็ดแล้วกับการเลือกผู้หญิงให้ลุกกลัวจะเจออย่างเพนนีอีกเธอเลยไม่ค่อยไว้ใจใครและอยากให้ลูกชายของเธอเป็นคนเลือกเองมากกว่าลูกเธอรักใครเธอเองก็พร้อมที่จะรักด้วยเหมือนกัน“ใครจะไปเป็นเหมือนคุณล่ะ”ตระการยืนข้างภรรยาของเขาฟังสิ่งที่ภรรยาของเขาโน้มน้าวคนอื่นมานานก็อดที่จะพูดไม่ได้“แหม่..คุณนี่ก็นะ”มลฤดีแอบมองค้อนสามีของเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่อยากว่าอะไรมากเพราะวันนี้เป็นวันมงคล“5555”นารารู้ว่าที่ตระการพูดหมายความว่าอย่างไรเธอนับว่ามลฤดีเลือกจับคู่ถูกแต่เธอเคยจับคู่ผิดมาแล้วมันก็ไม่อยากให้ผิดพลาดอีกชั่วโมงต่อมาตอนนี้เป็นพิธีสวมแหวนเมื่อเจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีนี้เสร็จก็ถึงเวลาที่จะกล่าวอะไรกับคนในงาน“ต้องขอบคุณแขกคนสนิททุกคนที่มาร่วมงานแต่งของผมกับเปาในวันนี้นะครับ..ผมขอสัญญาต่อหน้าทุกคนว่าผมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีจะรักและให้เกียรติภรรยาของผมตลอดไปครับ”ถึงเวลาที่บ่าวสาวจะพูดความในใจและขอบคุณแขกที่เข้ามาในงานแล้ว
“ใช่แล้ว...ทีมงานทุกคนตั้งใจกันมากเลย”ตฤณภพเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันเรื่องนี้เขายังนึกขอบใจทีมงานทุกคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ตลอดที่ตั้งใจทำกันมากเลยทีเดียว“ครั้งหน้าเปาอยากออกแบบบ้างได้ไหมคะ”ปรารีคันไม้คันมืออยากจะแสดงฝีมือที่เธอได้เรียนมาบ้างแล้วล่ะสิ“ได้สิ..พี่ก็อยากจะเห็นฝีมือเราเหมือนกัน”ตฤรภพเองก็เคยอยากลองคุยเรื่องนี้กับหญิงสาวอยู่เหมือนกันเพราะเขาคิดเอาไว้ว่าอนาคตยังไงก็ต้องให้เธอมีส่วนร่วมในการทำงานของเขาแน่นอน“รับรองค่ะว่าชุดที่เปาออกแบบจะต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยค่ะ”ปรารีคิดแบบคร่าวๆเอาไว้แล้วระดับนักเรียนเกียรตินิยมอย่างเธอจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังกับผลงานที่เธอสร้างมาแน่นอน2 วันต่อมาโรงแรมXXXXXบรรยากาศในงานเดินแบบเปิดตัวคอลเล็คชั่นเสื้อผ้าใหม่ของแบรนด์เสื้อผ้าในเครือบริษัทของตฤณภพนั้นอึกกระทึกไปด้วยเสียงดนตรีและผู้คนแถมทุกคนยังดูตื่นตาตื่นใจกับงานครั้งนี้มากเพรารูปแบบการจัดงานเปลี่ยนไปแถมชุดลายผ้ายังแหวกแนวไปจากคอลเลคชั่นก่อนๆอีกด้วย“คนเยอะมากๆเลยค่ะพี่ต้น”ปรารีตื่นเต้นที่เห็นคนสนใจงานมากขนาดนี้ที่เอเคยฝึกงานมาส่วนมากก็จะเป็นงานเล็กๆแต่นี่มันดูอลังการมากเลยทีเดียว
โรงพยาบาลXXX“ดีใจด้วยนะครับคุณปรารีกำลังท้องอ่อนๆได้ประมาณ10สัปดาห์แล้วครับ”“.....”//อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆแต่ก็เกรงใจหมออิๆๆ//“พี่ดีใจที่สุดเลย”เมื่อหมอเผลผลตรวจให้ทั้งคู่ได้ฟังทั้งสองก็กอดกันกลมต่อหน้าหมออย่างไม่อายทั้งสองดีใจกับเรื่องนี้จริงๆและข่าวดีแบบนี้ทำให้เขาต้องรีบกลับบ้านไปบอกกับทุกคนที่บ้านแล้วล่ะบ้านXXXปรารีกับตฤณภพกลับมาจากโรงพยาบาลก็รีบขับรถไปที่บ้านของพวกเขาทันทีเพื่อไปบอกข่าวที่น่ายินดีกับทุกคนให้ได้รับรู้“แม่ดีใจที่สุดเลยลูกคนนี้คลอดแล้วมีอีกคนต่อเลยนะ”เมื่อทุกคนได้รู้ว่าตัวเองจะมีหลานตัวน้อยๆเพิ่มเข้ามาก็ดีใจกันยกใหญ่ดูท่าคนที่จะเห่สุดก็เห็นจะเป็นมลฤดีที่หลานคนนี้ยังไม่ทันออกก็อยากจะได้เพิ่มมาอีกแล้ว“เอ่อ..”ปรารีถึงกับก้มหน้างุดเธอยังไม่ทันได้คลอดลุกคนแรกแม่เธอก็อยากจะมีอีกคนซะแล้ว“เอาไว้ให้พวกเค้าตัดสินใจกันเองดีกว่าไหมคุณ”ตระการเห็นว่าเรื่องนี้คงต้องให้คนเป็นพ่อแม่เด็กตัดสินใจกันเอาเองคนเป็นปู่ย่าคงยุ่งอะไรมากก็ไม่ดีหรอก“ขัดตลอดเลยคุณเนี่ย”มลฤดีส่งสายตาค้อนไปให้สามีของเธอเล็กน้อยที่ไม่ว่าเธอจะคิดอะไรชอบขัดกับเธอตลอดเลยจริงๆ“ผมว่ะมีสักสามสี่คนเลยครับค