“อะไรเหรอคะ??”
ปรารีทำหน้าสงสัย
“คิดยังไงถึงได้รับปากมาอุ้มท้องให้ฉัน”
ตฤณภพจ้องหน้าหญิงสาวอย่างจริงจังเพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
“ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนี่คะ...เปาแค่อยากเห็นคุณย่ากับคุณแม่มีความสุข...”
ปรารีเองเห็นเขาถามจริงจังเธอเองก็ตอบจริงจังเช่นกันเธอไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมายเลยแค่คนที่เธอรักมีความสุขเธอก็มีความสุขแล้ว
“แค่นั้น”
ตฤณภพไม่ยักรู้ว่าเหตุผลของเธอจะมีแค่นี้จริงๆ
“คิดดูสิคะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมาอุ้มท้องคุณย่ากับคุณแม่ก็คงไม่สบายใจเท่าเปาอุ้มให้หรอกค่ะ”
ปรารียังเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อใจเธอจึงหาเหตุผลให้มันฟังดูขึ้นให้เขาได้เชื่อใจเธอว่าเธอไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝงอะไรเลย
“แล้วอนาคตเธอล่ะ...จะเป็นยังไงเมื่อเธอมีลูกแล้ว”
เขาอยากจะรู้ว่าเธอคิดถึงอนาคตหรือเปล่าว่ามันจะเป็นอย่างไรในเมื่อเธอตัดสินใจทำทุกอย่างลงไปแล้ว
“เปาก็เลี้ยงสิคะ...ถ้าพี่ต้นเลี้ยงไม่เป็นก็มาหาบ้างก็ได้เชื่อสิคะว่าคุณแม่กับคุณย่าคงจะแย่งเลี้ยงลูกพี่ต้นแน่นอน”
เรื่องนี้ปรารีก็คิดเอาไว้แล้วเช่นกันลุกเธอไม่ได้ขาดอะไรเลยเท่าที่คิดมีทั้งพ่อและแม่เพียงแค่เธอกับตฤณภพทำแค่หน้าที่พ่อแม่เท่านั้น
“แล้วถ้าเธออยากมีแฟนล่ะ”
ตฤณภพยังพยายามหาคำถามให้เธอตอบเพื่อความแน่ใจของเขาเองและเพื่อความแน่ใจของหญิงสาวอีกด้วย
“เรื่องนั้นไม่มีในหัวเปาเลยค่ะ”
เรื่องมีแฟนอะไรปรารีไม่เคยคิดมาแต่ไหนแต่ไรแล้วในหัวของเธอหากไม่มีเรื่องนี้เข้ามาเธอฝันอยากจะเป็นดีไซน์เนอร์ที่มีแบรนด์ของตัวเองชื่อเสียงโด่งดังบั้นปลายชีวิตของใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติเท่านั้นแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว
“อืมม...เธอนี่ก็แปลกคนเหมือนกันนะ”
ตฤณภพไม่คิดว่าเขาจะเจอคนที่มีความคิดแปลกๆแบบนี้ด้วย
“จะว่าเปาแปลกพี่ต้นไม่แปลกกว่าเหรอคะ...เป็นคนคิดเรื่องนี้เองไม่ใช่เหรอ”
ปรารีคิดว่าเธอแปลกอยู่แล้วแต่เธอคิดว่าคนที่แปลกกว่าเธอก็น่าจะเป็นคนตรงหน้าของเธอมากกว่า
“อ่อ..อืม..เธอกลับห้องเธอไปได้แล้ว”
เมื่อโดนยอกย้อนตอนนี้เขาก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้ทำได้เพียงแค่แก้เก้อก็คือไล่หญิงสาวกลับไปห้องของเธอก็เท่านั้น
“ค่ะ”
//อะไร..เมือกี้คุยอยู่ดีๆ..นึกจะไล่ก็ไล่เป็นคนยังไงของเค้ากัน//
เช้าวันต่อมา
ก๊อกๆๆๆ
ตฤณภพลงมาเคาะห้องหญิงสาวตั้งแต่เช้าตรู่
“คะ...พี่ต้น”
“ฉันจะไปทำงานแล้ว...คุณแม่ส่งรถมารับเธอแล้วด้วยเสร็จหรือยัง”
เขาไม่รู้ว่าเธอจะแต่งตัวเสร็จเหรอยังแต่ยังไงเขาก็จะให้เธอลงไปพร้อมเขาเพราะให้คนอื่นมารอนานมันไม่ดี
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ปรารีแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยตั้งนานแล้วเพราะเธอก็เป็นคนที่ตื่นเช้าอยู่พอสมควรพร้อมหยิบกระเป๋าและออกมาจากห้อง
“งั้นลงไปพร้อมฉันเลยให้คนอื่นรอมันไม่ดี”
“ค่ะ”
ปรารีเดินตามตฤณภพลงลิฟท์มาด้านล่างที่มีรถสองคันจอกรออยู่ด้านหน้าคันหนึ่งเป็นของชายหนุ่มที่ธวัชชัยมารอรับไปทำงานส่วนอีกคันเป็นคนของมลฤดีส่งมารับปรารีไปที่บ้าน
“ฝากสวัสดีคนที่บ้านด้วย”
ก่อนจะขึ้นรถตฤณภพไม่ลืมทีจะฝากหญิงสาวสวัสดีทุกคนตามมารยาทเพราะเขาก็ไม่ได้เข้าไปที่บ้านบ่อยนัก
“ค่ะ...พี่ต้นตั้งใจทำงานนะคะ..บ๊ายบายค่ะเย็นเจอกัน”
ปรารีโบกไม้โบกมือให้ชายหนุ่มก่อนจะขึ้นรถออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตามแบบของเธอ
“.........”
//ดูทำเข้า..เฮ้ออ//
ตฤณภพส่ายหัวให้กับพฤติกรรมของเธอที่ดูจะเกินๆไปนิดหน่อย
“คุณเปาเธอน่ารักดีนะครับ”
ธวัชชัยที่นั่งรออยู่ในรถเข้าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็อดยิ้มไม่ได้คิดว่าปรารีคงเป็นคนที่อารมณ์ดีน่าดู
“ป่วนผมให้ปวดหัวน่ะสิคุณชัย”
ตฤณภพไม่ได้เห็นด้วยกับคำพูดของธวัชชัยเลยสักนิด
“อ่อ..ครับ”
ธวัชชัยพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เจ้านายของเขาพูดแต่เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้นี่แหละที่จะมาเป็นสีสันในชีวิตเจ้านายของเขา
บ้านXXXX
“คุณย่าขา”
เมื่อมาถึงบ้านปรารีก็รีบวิ่งโร่เข้าไปหาคุณย่าของเธอด้วยความคิดถึง
“เปา..อ้าวๆค่อยๆเราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะยังจะกระโดดใส่ย่าแบบนี้อีก”
โสพิศถึงกับต้องปรามเจ้าเปาน้อยของเธอที่ทำตัวเป็นเด็กเล็กอยู่ได้ที่แทบจะกระโดดให้เธออุ้มอยู่รอมร่อ
“เปาคิดถึงคุณย่าที่สุดเลยค่ะ...คุณย่าเป็นยังไงบ้างคะ..ทานข้าวได้เยอะไหมหลับสนิทหรือเปล่า”
ปรารีหอมซ้ายหอมขวาคุณย่าของเธอทั้งยังไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบไม่เว้นว่างให้อีกฝ่ายได้ตอบก่อน
“อะ..55555”
โสพิศขำออกมาด้วยความเอ็นดูท่าทางหลานสาวของเธอจะห่วงเธอเกินเหตุไปหรือเปล่า
“ทีละคำถามไหมล่ะเปา”
มลฤดีเดินถือถาดขนมกับผลไม่ที่เป็นอาหารว่างเข้ามาในห้องแม่สามีของเธอเมื่อได้ยินคำถามของปรารีเธอเองก็ถึงกับส่ายหัวเจ้าเปาก็คือเจ้าเปาจริงๆช่างจ้อช่างถามเสียเหลือเกิน
“คุณแม่...”
“เป็นยังไงบ้างพักกับพี่เค้าโอเคใช่ไหม”
“ก็โอเคค่ะ”
“ดีแล้วล่ะจะ”
มลฤดีเห็นว่าปรารีอยู่กับลูกชายเธอโอเคก็ดีแล้วเพราะลูกชายเธอค่อนข้างอยู่กับคนยาก
“คุณแม่ขาคุณพ่ออยู่ไหมคะ”
ตั้งแต่เข้ามาที่บ้านปรารียังไม่เห็นคุณพ่อของเธอเลยจึงหันไปถามหากับคนเป็นแม่
“อยู่ในห้องทำงานเหมือนเดิมแหละจะ”
มลฤดีบอกลูกสาวของเธอพรางมองไปที่ทางด้านห้องทำงานของสามีเธอ
“งั้นเดี๋ยวเปาไปหาคุณพ่อก่อนนะคะ”
เมื่อรู้ว่าคนที่เธออยากเจออยู่ตรงไหนก็รีบวิ่งแจ้นไปหาไม่ได้ห่วงว่าตอนนี้เธออายุเท่าไรเธอยังคงกระทำเหมือนตอนเด็กๆเสมอ
“คุณพ่อขา”
ปรารีเรียกพ่อเอเสียงหลงพร้อมเข้าไปนั่งกอดขาพ่อเธอเล่นแกมหยอกล้อกับคนเป็นพ่อ
“...นึกว่าอยู่เชียงใหม่จนลืมพ่อไปซะแล้ว...”
ตระการทำหน้าไม่สนใจลูกสาวเพราะตั้งแต่กลับมาก็ชอบที่จะอยู่ที่เชียงใหม่เสียเหลือเกิน
“ใครจะลืมคุณพ่อได้ล่ะคะ...คนที่ตามใจเปาที่สุดในโลก”
ปรารีปล่อยพลังอ้อนคุณพ่อของเธอสุดฤทธิ์ทั้งยังทำหน้าตาน่าสงสารให้อีกฝ่ายเลิกงอน
“เจ้าลูกคนนี้ก็อ้อนเก่งที่สุดในโลกกกเหมือนกัน”
ตระการทำหน้าไม่สนใจได้ไม่นานก็แพ้ลูกอ้อนของเจ้าเปาน้อยจนราบคาบ
“สุขภาพคุณพ่อช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ”ปรารีรู้ดีว่าพ่อของเธอช่วงนี้ก็สุขภาพไม่ค่อยดีเหมือนกันจึงถามด้วยความเป็นห่วง“ก็ยังปกติมีปวดข้อปวดเข่าตามประสาคนแก่น่ะ”ตระการเข้าใจร่างกายตัวเองดีว่าทุกอย่างมันย่อมเสื่อมไปตามกาลเวลาเขาก็ดูแลสุขภาพของตัวเองดีเท่าที่จะทำได้แล้ว“คุณพ่อไม่แก่สักนิดเลยนะคะยังหล่ออยู่เลย”ปรารีรีบพูดปลอบใจพ่อของเธอว่าเขานั้นดูไม่แก่เลยสัดนิด“ปากหวานกับพ่ออยู่เรื่อยเลยนะเราเนี่ย”ตระการใช้มือจับหัวลูกสาวของเขาด้วยความเอ็นดูที่ช่างพูดเอาใจเก่งเสียจริง“ไม่ได้พูดเล่นนะคะ...คุณพ่อยังดูหนุ่มอยู่เลยแบบนี้ถ้าหลานออกมาก็เลี้ยงได้สบายแน่เลย”“เอ่อ...พ่อว่าจะถามเราเรื่องนี้อยู่พอดีนึกยังไงยอมตกลงรับปากแม่เราไป”ตระการได้ยินปรารีพูดเรื่องนี้มาก็อยากจะถามลุกสาวของเขาอยู่เหมือนกันว่านึกอย่างไรถึงได้ไปรับปากกับแม่ตัวเองแบบนั้น“ถามเป็นพี่ต้นเลยนะคะ...เปาก็แค่อยากให้ทุกคนมีความสุข...”ปรารียิ้มเล็กน้อยคำถามนี้เป็นคำถามที่เธอเจอมาก่อนหน้านี้แล้วและเธอก็ยังยืนยันในคำตอบเดิมของเธอ“แล้วเราล่ะจะมีความสุขเหรอ”ตระการเห็นว่าดูลูกสาวของเขาจะห่วงแต่ความสุขของคนอื่นเขาอยากจะรู้ว่าหากเธอเลื
“ชุดเธอฉันวางไว้ให้ในห้อง”ในระหว่างก่อนที่จะทานอาหารชายหนุ่มไม่ลืมที่จะบอกเร่องชุดนอนที่เขาซื้อมาให้เธอแล้วเพราะเดี๋ยวจะไม่ทันดูว่าเขาซื้อมาให้แล้วจะเผลอขึ้นไปขอยืมอีก“ขอบคุณค่ะ...ว่าแต่รู้ไซส์เปาได้ไงคะ”ปรารีทำหน้าสงสัยเธอยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอใส่เสื้อผ้าไซส์อะไรแต่เขากลับซื้อมาให้เธอแล้วเสียอย่างนั้น“ตัวเท่าลูกหมาไซต์ไหนก็ใส่ได้ก็แค่ชุดนอน”//ไม่เห็นจะยากอะไรเลย//“หูยย..”//ลูกหมาเหรอ..เค้าเรียกตัวเล็กน่ารักต่างหาก//20.30 น.“ชุดนอนเป็ดน้อยเนี่ยนะ...เห็นเราเป็นเด็กสิบขวบรึไง”เมื่อทานอาหารเสร็จหญิงสาวก็เข้าห้องของเธอหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ข้างหัวเตียงมาดูปรากฏว่าเป็นชุดนอนลายเป็ดน้อยสีเหลืองเธออยากรู้จริงๆว่าเขาเอาอะไรคิดที่ซื้อลายนี้มาให้เธอวันต่อมา07.30 น.“อื๊ดดด..ฟู่ๆๆ..ห๊า..สดชื่นนน”ปรารีตื่นมายืดเส้นยืดสายที่ห้องออกกำลังกายแต่เช้าเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอเริ่มทานเยอะและน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว“นึกไงมาออกกำลังกาย”วันนี้เป็นวันหยุดของตฤณภพเขาเลยอยากออกกำลังกายช่วงเช้าเสียหน่อยเมื่อลงมาที่ห้องออกกำลังกายก็เห็นว่าหญิงสาวออกอยู่ก่อนแล้วไม่ยักรู้ว่าเธอจะชอบออกกำลังกายด้ว
“อย่าไปถือสาเลยเคาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”ณคุณส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมหันไปหาปรารียิ้มให้เธอทั้งยังพูดปลอบใจหญิงสาวว่าตฤณภพนั้นเป็นแบบนี้ประจำอย่าให้เธอนั้นถือสาอะไรเลย“เปาเองก็เริ่มชินแล้วค่ะ”ปรารีเองไม่ได้สนใจอาการของเขาเท่าไรเพราะเธอก็เริ่มจะชินกับนิสัยของเขาแล้วเหมือนกันครึ่งชั่วโมงต่อมา“......”//เสร็จรึยังนะ//ตฤณภพนั่งมองนาฬิการาคาแพงของเขาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่ยักจะเห็นปรารีออกมาเสียทีเขาให้เวลาอีกสอบนาทีหากยังไม่ออกมาเขาจะเข้าไปดูเองว่าตอนนี้หมอณคุณและหญิงสาวกำลังทำอะไรอยู่ทำไมถึงช้าจัง“ต้น”“เพนนี”ตฤณภพได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกชื่อของเขาจึงหันไปมองภาพตรงหน้าทำให้เขาอึ้งเสียอาการเล็กน้อยไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่เคยคุ้นเคยแต่จากกันด้วยไม่ดีในตอนนี้10 นาทีต่อมาร้านกาแฟXXX“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”เพนนีชวนชายหนุ่มมานั่งคุยที่ร้านกาแฟเธอเองก็ไม่คิดว่าจะเจอชายหนุ่มที่นี่เหมือนกันหลังจากมี่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี“อืมม..มีอะไรจะคุยก็รีบคุยมาผมต้องไปรอคนของผม”ตฤณภพยังคงวางมาดว่าเขายังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับเธอมากมายนัก“คนของคุณ??”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันจะได้ให้คุณชัยจัดการให้”ตฤณภพหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาระอา“ไม่เป็นไรค่ะ”ของแค่นี้เธอแค่ไปซื้อแปปเดียวไม่เห็นต้องรอสั่งใครเลย“รีบหน่อยก็แล้วกัน”ตฤณภพจอดรถพลางทำท่าปัดมือให้เธอลงไปจัดการธุระของเธอให้เสร็จอย่างรวดเร็ว“ค่ะ”ปรารีรีบลงรถอย่างรวดเร็วเธอวิ่งไปยืนอยู่ที่เกาะกลางถนนตอนนี้รถเริ่มเยอะแดดก็เริ่มที่จะเปรี้ยงแล้วเธอก็เลยมองอะไรไม่ค่อยจะชัดเท่าไร“......”//เฮ้ออ...ทำไมรถเยอะจังนะ...จังหวะนี้แหละ//ปรารีมองดูจังหวะรถว่างจนมั่นใจแล้วว่าเธอนั้นจะข้ามไปได้เอี๊ยด...“อร้ายยย”ปรารีวิ่งลงมาได้กลางทางเธอก็ได้ยินเสียงรถเบรกล้อตายจึงทำให้เธอตกใจหยุดชะงักกลางถนนทำให้รถชนเธอเข้าอย่างจังปังงงงงงงง“เปา.....”ตฤณภพได้ยินเสียงรถเบรกก็รีบหันไปดูภาพตรงหน้าทำเขาต้องีบลงมาจากรถอย่างรวดเร็วเพราะหญิงสาวโดนรถชนไปเสียแล้ว“โอ้ยย..เจ็บ”//ตายยังวะเนี่ยเรา//ปรารีที่กลิ้งสองสามตลบเธอรู้สึกทั้งเจ็บทั้งชานอนฟุบลงอยู่กับพื้นสายตาตอนนี้มองอะไรไม่เห็นเพราะแดดมันส่องมาที่ตาของเธอพยายามดึงสติตัวเองกลับมาว่าเธอยังรู้สึกอะไรอยู่หรือไม่“เปา...เปา...ได้ยินฉันไหม”//อย่าเป็นอะไรนะยัยตัวแสบ//
“..แอบมองเปาทำไมคะ..”ปรารีตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้วเพราะเธอลับๆตื่นๆด้วยความหิวและไหนจะระบมร่างกายเธอจึงรู้ตัวว่ากำลังมีคนแอบมอง“เปล่าซะหน่อย..แค่จะดูว่าเป็นยังไงบ้าง”ชายหนุ่มทำเสียงดุใส่หญิงสาวพร้อมทั้งรีบกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม08.00 น.“อาหารเช้ามาแล้วค่ะ...เดี๋ยวฉันขอล้างแผลเช็ดตัวให้ก่อนนะคะ”“ค่ะ”เมื่อพยาบาลสาวสองคนนำอาหารเช้าเข้ามาในห้องปรารีก็ตาเบิกโพรงด้วยความดีใจที่เธอจะได้ทานอะไรเข้าไปในท้องที่มันกำลังร้องอยู่เสียทีแต่ก็ต้องหน้ามุ่ยเล็กน้อยเพราะเธอจะต้องทำความสะอาดตัวและทำแผลก่อนนั่นเองครึ่งชั่วโมงต่อมาอาหารที่พยาบาลนำมาให้ก็เป็นผัดผักกับข้าวต้มและมีไข่เค็มอยู่ครึ่งลูกผลไม้อีกหนึ่งจานมีสัปปะรดกับองุ่นแค่นี้มันไม่พอกับกระเพาะเธอเลยด้วยซ้ำหญิงสาวจึงนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงแบบไม่สบอารมณ์ด้วยความที่ทานไม่อิ่ม “พี่ต้นไปไหนมาคะ??”ปรารีเห็นคนที่หายไปนานกำลังเปิดประตูเข้ามาก็ต้องรีบถามหาว่าเขาหายไปไหนมา“สั่งอาหารมาทานนี่ไง”ตฤณภพวางกล่องอาหารลงบนโต้ะพร้อมนั่งลงเตรียมที่จะทานอาหารเช้าช่วงนี้เขาคงต้องอยู่เฝ้าเธอเพราะเป็นความผิดของเขาเองที่ปล่อยให้เธอได้รับอุบัติเหตุส่วนเรื่องงาน
เพนท์เฮ้าส์17.00 น.“ดูแลตัวเองได้แน่นะ”ตฤณภพอุ้มหญิงสาวมาส่งที่ในห้องนอนของเธอพร้อมทั้งนั่งอยู่ข้างเตียงมองเธอด้วยสายตาจริงจังพร้อมถามเธอให้ชัวร์ว่าหญิงสาวนั้นจะดูแลตัวเองได้อย่างที่พุดจริงหรือเปล่า“ค่ะ..สบายๆ..แฮร่ๆ”ปรารีชูสองแขนของเธอขึ้นมาและชูสองนิ้วให้เขาได้แน่ใจและเห็นว่าเธอนั้นดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วงไม้ค้ำยันที่หมอให้มาเธอก็ใช้เป็น“........”//ไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไรเลย//ตฤณภพยังสองจิตสองใจว่าจะเชื่อเธอดีหรือไม่เรื่องที่เธอดูแลตัวเองได้หากว่าเขาจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวตอนที่เขาไปทำงานกลัวจะมีปัญหาหนักกว่าเดิมตามหลังมาน่ะสิ“ไม่เชื่อเหรอคะ..เดี๋ยวเปาเดินให้ดูก็ได้”ปรารีเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่มั่นใจกับตัวเธอเลยสักนิดจึงทำท่าจะลุกเดินให้เขาดูว่าเธอสามารถใช้ไม้ค้ำยันได้เป็นอย่างดี“ไม่ต้อง...พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปที่ทำงานด้วย”ตฤณภพตัดสินใจได้แล้วแบบที่เขาทำงานได้สะดวกแล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเธอด้วยคือพาเธอไปอยู่ที่ทำงานของเขาด้วยเพราะในห้องทำงานของเขามันมีห้องพักเล็กๆแยกเอาไว้อยู่แล้วพอได้ให้หญิงสาวนอนพักที่นั่นรอเขาทำงานได้โดยที่ไม่ได้ทรมานอะไรเธอมากมายนัก“คะ??”//จะหิ้วเราไปเ
“ถ้าหิวล่ะคะ”“โทรบอกฉัน”//ในหัวมีแค่เรื่องเดียวรึไง//“โอเคค่ะ”ปรารียกมือทำท่าโอเคหากเรื่องหิวและเรื่องกินไม่มีปัญหาเธอก็พร้อมที่จะไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้นบ้านXXX“ตาต้นจะไม่ลำบากแน่นะแม่มล”โสพิศมีความกังวลห่วงหลานทั้งสองคนของเธอที่ทั้งกลัวว่าตฤณภพจะทำงานไม่สะดวกและปรารีจะไม่มีคนดูแลเต็มที่อีกด้วย“ไม่หรอกค่ะคุณแม่มลเชื่อว่าสองคนนั้นเค้าดูแลกันได้”มลฤดีคิดว่าลูกชายเธอถึงจะดูเย็นชาแต่ก็ไม่ได้แปลว่าห่วงใครไม่เป็นส่วนปรารีก็ยังสามารถดูแลตัวเองได้อยู่ยังไงก็ไม่มีปัญหาแน่นอน“นี่แหละน้า..ความอยากจะจับคู่”ตระการที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆอดที่จะพูดกระทบทั้งแม่และเมียของเขาไม่ได้ที่คิดอยากจะทำแผนจับคู่แต่ก็ต้องมานั่งกังวลห่วงกันอยู่แบบนี้“ทำเป็นรู้ดีนะคุณ”มลฤดีไม่เคยปริปากบอกสามีของเธอว่าเธอคิดแผนจับตู่ขึ้นมาแต่สามีเธอดันทำเป็นรู้ดีเสียนี่“ผมอยู่กับคุณมากี่ปีทำไมจะไม่รู้”ตระการรู้ตั้งแต่คราแรกแล้วแต่แค่ไม่อยากจะพูดออกมาเท่านั้น 3 วันต่อมาบริษัทXXX13.00 น.“ออกมาทำไม”ตฤณภพเห็นว่าหญิงสาวค่อยๆเดินออกมาไม่รู้ว่าเธอจะออกมากวนอะไรเขาอีกหรือเปล่า“เปาก็แค่เบื่อๆค่ะอยู่แต่ในห้องทุก
สองชั่วโมงผ่านไปการประชุมวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีตฤณภพเองก็โล่งใจเมื่อการประชุมใหญ่ครั้งนี้เสร็จสิ้นไปได้เสียทีหลังจากนี้ก็คงต้องรอดูผลงานของคนที่เขาสั่งงานไปว่าประสิทธิภาพมันจะออกมาดีแค่ไหน“เฮ้อ!!..”ตฤณภพเดินถอนหายใจอย่างโล่งอกเดินเข้ามาในห้องของเจาตอนนี้เขาอยากจะงีบพักสมองสักพักจึงเดินเข้ามาในห้องนอนที่หญิงสาวอยู่“.....”//ขอแบ่งพื้นที่นิดนึงก็เล้วกันนะ//ตฤณภพเดินเข้ามาในห้องเห็นปรารีหลับอยู่เขาจึงไม่ได้ส่งเสียงอะไรเพียงแค่ค่อยๆขึ้นไปนั่งที่ของเตียงนุ่มข้างๆเธอพร้อมเอนหลังพิงหลับตาลงพักเท่านั้นและหวังว่าเธอคงจะไม่ว่าอะไรหากตื่นมาเห็นเขานอนพักอยู่แบบนี้“อื้มม..คุณย่าขา..”“เอ..อื้มม”ตฤณภพตกใจสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาหลับไปได้พักใหญ่เพราะจู่ๆหญิงสาวก็ดึงเขาลงไปนอนกอดเสียอย่างนั้นสายตาของเขาประจันที่ใบหน้ากลมรูปไข่ของเธออย่างใกล้ชิดตาที่ปิดสนิทขิงเธอทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอนอนละเมอใจของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อยเมื่อได้มองหน้าของเธอใกล้ๆขนตาที่งอนรับกับดวงตากลมโตริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังขยับมุบมิบอยู่ทำให้เขาต้องหลบสายตาไปมองตรงอื่นเพราะกลัวว่าจะทำอะไรเกินเลยเธอลงไป“เฮ้ออ..”ชายหนุ่มค่อยๆจั