ตอนที่8

“อะไรเหรอคะ??”

ปรารีทำหน้าสงสัย

“คิดยังไงถึงได้รับปากมาอุ้มท้องให้ฉัน”

ตฤณภพจ้องหน้าหญิงสาวอย่างจริงจังเพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

“ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนี่คะ...เปาแค่อยากเห็นคุณย่ากับคุณแม่มีความสุข...”

ปรารีเองเห็นเขาถามจริงจังเธอเองก็ตอบจริงจังเช่นกันเธอไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมายเลยแค่คนที่เธอรักมีความสุขเธอก็มีความสุขแล้ว

“แค่นั้น”

ตฤณภพไม่ยักรู้ว่าเหตุผลของเธอจะมีแค่นี้จริงๆ

“คิดดูสิคะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมาอุ้มท้องคุณย่ากับคุณแม่ก็คงไม่สบายใจเท่าเปาอุ้มให้หรอกค่ะ”

ปรารียังเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อใจเธอจึงหาเหตุผลให้มันฟังดูขึ้นให้เขาได้เชื่อใจเธอว่าเธอไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝงอะไรเลย

“แล้วอนาคตเธอล่ะ...จะเป็นยังไงเมื่อเธอมีลูกแล้ว”

เขาอยากจะรู้ว่าเธอคิดถึงอนาคตหรือเปล่าว่ามันจะเป็นอย่างไรในเมื่อเธอตัดสินใจทำทุกอย่างลงไปแล้ว

“เปาก็เลี้ยงสิคะ...ถ้าพี่ต้นเลี้ยงไม่เป็นก็มาหาบ้างก็ได้เชื่อสิคะว่าคุณแม่กับคุณย่าคงจะแย่งเลี้ยงลูกพี่ต้นแน่นอน”

เรื่องนี้ปรารีก็คิดเอาไว้แล้วเช่นกันลุกเธอไม่ได้ขาดอะไรเลยเท่าที่คิดมีทั้งพ่อและแม่เพียงแค่เธอกับตฤณภพทำแค่หน้าที่พ่อแม่เท่านั้น

“แล้วถ้าเธออยากมีแฟนล่ะ”

ตฤณภพยังพยายามหาคำถามให้เธอตอบเพื่อความแน่ใจของเขาเองและเพื่อความแน่ใจของหญิงสาวอีกด้วย

“เรื่องนั้นไม่มีในหัวเปาเลยค่ะ”

เรื่องมีแฟนอะไรปรารีไม่เคยคิดมาแต่ไหนแต่ไรแล้วในหัวของเธอหากไม่มีเรื่องนี้เข้ามาเธอฝันอยากจะเป็นดีไซน์เนอร์ที่มีแบรนด์ของตัวเองชื่อเสียงโด่งดังบั้นปลายชีวิตของใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติเท่านั้นแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

“อืมม...เธอนี่ก็แปลกคนเหมือนกันนะ”

ตฤณภพไม่คิดว่าเขาจะเจอคนที่มีความคิดแปลกๆแบบนี้ด้วย

“จะว่าเปาแปลกพี่ต้นไม่แปลกกว่าเหรอคะ...เป็นคนคิดเรื่องนี้เองไม่ใช่เหรอ”

ปรารีคิดว่าเธอแปลกอยู่แล้วแต่เธอคิดว่าคนที่แปลกกว่าเธอก็น่าจะเป็นคนตรงหน้าของเธอมากกว่า

“อ่อ..อืม..เธอกลับห้องเธอไปได้แล้ว”

เมื่อโดนยอกย้อนตอนนี้เขาก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้ทำได้เพียงแค่แก้เก้อก็คือไล่หญิงสาวกลับไปห้องของเธอก็เท่านั้น

“ค่ะ”

//อะไร..เมือกี้คุยอยู่ดีๆ..นึกจะไล่ก็ไล่เป็นคนยังไงของเค้ากัน//

เช้าวันต่อมา

ก๊อกๆๆๆ

ตฤณภพลงมาเคาะห้องหญิงสาวตั้งแต่เช้าตรู่

“คะ...พี่ต้น”

“ฉันจะไปทำงานแล้ว...คุณแม่ส่งรถมารับเธอแล้วด้วยเสร็จหรือยัง”

เขาไม่รู้ว่าเธอจะแต่งตัวเสร็จเหรอยังแต่ยังไงเขาก็จะให้เธอลงไปพร้อมเขาเพราะให้คนอื่นมารอนานมันไม่ดี

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

ปรารีแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยตั้งนานแล้วเพราะเธอก็เป็นคนที่ตื่นเช้าอยู่พอสมควรพร้อมหยิบกระเป๋าและออกมาจากห้อง

“งั้นลงไปพร้อมฉันเลยให้คนอื่นรอมันไม่ดี”

“ค่ะ”

ปรารีเดินตามตฤณภพลงลิฟท์มาด้านล่างที่มีรถสองคันจอกรออยู่ด้านหน้าคันหนึ่งเป็นของชายหนุ่มที่ธวัชชัยมารอรับไปทำงานส่วนอีกคันเป็นคนของมลฤดีส่งมารับปรารีไปที่บ้าน

“ฝากสวัสดีคนที่บ้านด้วย”

ก่อนจะขึ้นรถตฤณภพไม่ลืมทีจะฝากหญิงสาวสวัสดีทุกคนตามมารยาทเพราะเขาก็ไม่ได้เข้าไปที่บ้านบ่อยนัก

“ค่ะ...พี่ต้นตั้งใจทำงานนะคะ..บ๊ายบายค่ะเย็นเจอกัน”

ปรารีโบกไม้โบกมือให้ชายหนุ่มก่อนจะขึ้นรถออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตามแบบของเธอ

“.........”

//ดูทำเข้า..เฮ้ออ//

ตฤณภพส่ายหัวให้กับพฤติกรรมของเธอที่ดูจะเกินๆไปนิดหน่อย

“คุณเปาเธอน่ารักดีนะครับ”

ธวัชชัยที่นั่งรออยู่ในรถเข้าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็อดยิ้มไม่ได้คิดว่าปรารีคงเป็นคนที่อารมณ์ดีน่าดู

“ป่วนผมให้ปวดหัวน่ะสิคุณชัย”

ตฤณภพไม่ได้เห็นด้วยกับคำพูดของธวัชชัยเลยสักนิด

“อ่อ..ครับ”

ธวัชชัยพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เจ้านายของเขาพูดแต่เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้นี่แหละที่จะมาเป็นสีสันในชีวิตเจ้านายของเขา

บ้านXXXX

“คุณย่าขา”

เมื่อมาถึงบ้านปรารีก็รีบวิ่งโร่เข้าไปหาคุณย่าของเธอด้วยความคิดถึง

“เปา..อ้าวๆค่อยๆเราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะยังจะกระโดดใส่ย่าแบบนี้อีก”

โสพิศถึงกับต้องปรามเจ้าเปาน้อยของเธอที่ทำตัวเป็นเด็กเล็กอยู่ได้ที่แทบจะกระโดดให้เธออุ้มอยู่รอมร่อ

“เปาคิดถึงคุณย่าที่สุดเลยค่ะ...คุณย่าเป็นยังไงบ้างคะ..ทานข้าวได้เยอะไหมหลับสนิทหรือเปล่า”

ปรารีหอมซ้ายหอมขวาคุณย่าของเธอทั้งยังไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบไม่เว้นว่างให้อีกฝ่ายได้ตอบก่อน

“อะ..55555”

โสพิศขำออกมาด้วยความเอ็นดูท่าทางหลานสาวของเธอจะห่วงเธอเกินเหตุไปหรือเปล่า

“ทีละคำถามไหมล่ะเปา”

มลฤดีเดินถือถาดขนมกับผลไม่ที่เป็นอาหารว่างเข้ามาในห้องแม่สามีของเธอเมื่อได้ยินคำถามของปรารีเธอเองก็ถึงกับส่ายหัวเจ้าเปาก็คือเจ้าเปาจริงๆช่างจ้อช่างถามเสียเหลือเกิน

“คุณแม่...”

“เป็นยังไงบ้างพักกับพี่เค้าโอเคใช่ไหม”

“ก็โอเคค่ะ”

“ดีแล้วล่ะจะ”

มลฤดีเห็นว่าปรารีอยู่กับลูกชายเธอโอเคก็ดีแล้วเพราะลูกชายเธอค่อนข้างอยู่กับคนยาก

“คุณแม่ขาคุณพ่ออยู่ไหมคะ”

ตั้งแต่เข้ามาที่บ้านปรารียังไม่เห็นคุณพ่อของเธอเลยจึงหันไปถามหากับคนเป็นแม่

“อยู่ในห้องทำงานเหมือนเดิมแหละจะ”

มลฤดีบอกลูกสาวของเธอพรางมองไปที่ทางด้านห้องทำงานของสามีเธอ

“งั้นเดี๋ยวเปาไปหาคุณพ่อก่อนนะคะ”

เมื่อรู้ว่าคนที่เธออยากเจออยู่ตรงไหนก็รีบวิ่งแจ้นไปหาไม่ได้ห่วงว่าตอนนี้เธออายุเท่าไรเธอยังคงกระทำเหมือนตอนเด็กๆเสมอ

“คุณพ่อขา”

ปรารีเรียกพ่อเอเสียงหลงพร้อมเข้าไปนั่งกอดขาพ่อเธอเล่นแกมหยอกล้อกับคนเป็นพ่อ

“...นึกว่าอยู่เชียงใหม่จนลืมพ่อไปซะแล้ว...”

ตระการทำหน้าไม่สนใจลูกสาวเพราะตั้งแต่กลับมาก็ชอบที่จะอยู่ที่เชียงใหม่เสียเหลือเกิน

“ใครจะลืมคุณพ่อได้ล่ะคะ...คนที่ตามใจเปาที่สุดในโลก”

ปรารีปล่อยพลังอ้อนคุณพ่อของเธอสุดฤทธิ์ทั้งยังทำหน้าตาน่าสงสารให้อีกฝ่ายเลิกงอน

“เจ้าลูกคนนี้ก็อ้อนเก่งที่สุดในโลกกกเหมือนกัน”

ตระการทำหน้าไม่สนใจได้ไม่นานก็แพ้ลูกอ้อนของเจ้าเปาน้อยจนราบคาบ