ตอนที่12

“แล้วทำไมไม่บอกฉันจะได้ให้คุณชัยจัดการให้”

ตฤณภพหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาระอา

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ของแค่นี้เธอแค่ไปซื้อแปปเดียวไม่เห็นต้องรอสั่งใครเลย

“รีบหน่อยก็แล้วกัน”

ตฤณภพจอดรถพลางทำท่าปัดมือให้เธอลงไปจัดการธุระของเธอให้เสร็จอย่างรวดเร็ว

“ค่ะ”

ปรารีรีบลงรถอย่างรวดเร็วเธอวิ่งไปยืนอยู่ที่เกาะกลางถนนตอนนี้รถเริ่มเยอะแดดก็เริ่มที่จะเปรี้ยงแล้วเธอก็เลยมองอะไรไม่ค่อยจะชัดเท่าไร

“......”

//เฮ้ออ...ทำไมรถเยอะจังนะ...จังหวะนี้แหละ//

ปรารีมองดูจังหวะรถว่างจนมั่นใจแล้วว่าเธอนั้นจะข้ามไปได้

เอี๊ยด...

“อร้ายยย”

ปรารีวิ่งลงมาได้กลางทางเธอก็ได้ยินเสียงรถเบรกล้อตายจึงทำให้เธอตกใจหยุดชะงักกลางถนนทำให้รถชนเธอเข้าอย่างจัง

ปังงงงงงงง

“เปา.....”

ตฤณภพได้ยินเสียงรถเบรกก็รีบหันไปดูภาพตรงหน้าทำเขาต้องีบลงมาจากรถอย่างรวดเร็วเพราะหญิงสาวโดนรถชนไปเสียแล้ว

“โอ้ยย..เจ็บ”

//ตายยังวะเนี่ยเรา//

ปรารีที่กลิ้งสองสามตลบเธอรู้สึกทั้งเจ็บทั้งชานอนฟุบลงอยู่กับพื้นสายตาตอนนี้มองอะไรไม่เห็นเพราะแดดมันส่องมาที่ตาของเธอพยายามดึงสติตัวเองกลับมาว่าเธอยังรู้สึกอะไรอยู่หรือไม่

“เปา...เปา...ได้ยินฉันไหม”

//อย่าเป็นอะไรนะยัยตัวแสบ//

ตฤณภพรีบวิ่งเข้ามาบังแดดให้หญิงสาวเขายังไม่เคลื่อนย้ายอะไรเธอทั้งนั้นเพรามันอาจจะทำให้เธอบาดเจ็บมากไปกว่าเดิม

“พี่ต้น....เปาเจ็บ”

ปรารีรู้สึกอุ่นใจที่เห็นเขาอยู่ข้างๆเธอแม้ตอนนี้เธอจะเริ่มรู้สึกเจ็บหลังจากอาการชาขึ้นมาแล้วก็ตาม

“อย่าพึ่งพูด...เดี๋ยวฉันเรียกรถพยาบาลก่อน”

ตฤณภพยังไม่อยากให้เธอพูดหรือขยับอะไรทั้งนั้นตอนนี้คนก็เริ่มมุงดูแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นมือของเขาก็กดมือถือโทรหารถพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ชั่วโมงต่อมา

“น้องเป็นยังไงบ้างตาต้น”

มลฤดีรู้ข่าวก็รีบมาที่โรงพยาบาลอย่างหน้าตาตื่นตอนนี้เธอยังไม่ได้บอกให้แม่สามีของเธอรู้กลัวว่าจะตกใจเป็นอะไรไปเธอขอมาดูอาการปรารีแล้วกลับไปบอกจะดีกว่า

“เห็นหมอว่าน่าจะกระดูกแตกหมอกำลังเข้าเฝือกให้อยู่ครับ”

ตฤณภพตอบแม่ของเขาด้วยอาการนิ่งเฉยแต่ในใจของนั้นก็เป็นห่วงปรารีอยู่ไม่น้อยตอนนี้ก็เข้าไปห้องฉุกเฉินนานแล้วเห็นว่าผลเอ็กซเรย์เธอมีกระดูกแตกที่ขาแต่ส่วนอื่นไม่ได้รับความกระทบกระเทือนอะไรมากแต่ยังไงเขาก็สั่งให้หมอเชกให้ละเอียดทุกอย่างอีกรอบอยู่ดี

“แล้วไปทำยังไงน้องถึงเป็นแบบนี้”

“เธอแค่จะเดินข้ามถนนไปซื้อของแล้วไม่ทันระวังครับ”

“โถ่เอ้ยย..”

มลฤดีหน้าเสียเล็กน้อยอยากจะเข้าไปข้างในดูอาการลูกสาวเธอตอนนี้เหลือเกินแต่ก็ยังทำไม่ได้

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

“เปา..เป็นยังไงบ้างลูก”

มลฤดีเห็นหมอเข็นเตียงปรารีออกมาก็รีบเข้าไปดูอาการลูกสาวของเธอทันที

“เจ็บจังเลยค่ะคุณแม่...”

เมื่อหญิงสาวเห็นหน้าคนเป็นแม่ก็เกิดอาการมีลูกอ้อนออเซาะขึ้นมาทันที

“ก็ไม่อยากระวังเอง”

ตฤณภพเห็นอาการหญิงสาวอ้อนคนเป็นแม่ได้เขาก็รู้ว่าเธอคงจะไม่เป็นอะไรมากแล้วหละ

“หูยย..”

//เราป่วยขนาดนี้ยังไม่เลิกค่อนแคะเราอีก..วุ้ยย//

ปรารีมองค้อนให้ชายหนุ่มหนึ่งทีเรื่องแบบนี้ใครจะอยากให้เกิดกันเล่า

เย็นของวัน

บ้านXXXX

“เปาเป็นยังไงบ้างคุณ”

ตระการพึ่งรู้ข่าวปรารีพร้อมกับแของเขาเมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมาที่มลฤดีไม่บอกก็เพราะว่าทุกคนจะตกใจก็เท่านั้นตอนนี้เมื่อมลฤดีบอกได้เต็มปากเต็มคำว่าปรารีปลอดภัยดีแล้วทุกคนก็โล่งใจไปเปราะหนึ่งแต่ก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าอาการที่เป็นตอนนี้ปรารีเป็นอย่างไรบ้าง

“ก็ยังบ่นปวดแผลนั่นแหละค่ะ”

ก่อนมลฤดีจะกลับปรารีก็หลับไปพักใหญ่พอตื่นมาก็บ่นปวดแผลเธอจึงขอให้หมอให้ยาแก้ปวดเพิ่มเมื่อเห็นลูกสาวของเธออาการปกติแล้วจึงกลับมาบอกทุกคนที่บ้านตอนนี้ตฤณภพก็คอยดูอยู่ทุกคนเลยวางใจ

“เจ้าเปานะเจ้าเปา”

โสพิศรู้ว่าหลานสาวเธอไม่ค่อยระวังแต่ก็ไม่คิดว่าจะไม่ระวังจนเกิดอุบัติเหตุขนาดนี้ถ้าหายแล้วเธอคงจะต้องคอยสอนกันใหม่เสียแล้ว

“ยังดีนะคะที่เป็นแค่นั้น”

มลฤดีเองก็ยังใจชื้นว่ายังดีที่เป็นแค่นั้นไม่ได้ถึงแก่ชีวิต

โรงพยาบาลXXX

21.30 น.

ปรารีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาสีหน้าเหยเกเล็กน้อยไอ้ความระบมตามตัวไม่เท่าไรแต่เสียงร้องที่ท้องเธอน่ะสิเมื่อเย็นเธอก็หลับไปตอนเวลาอาหารอีกด้วยเลยไม่ได้ทานอะไร

//เอาวะ...ก็มันหิวนี่นา//

“พี่ต้น...”

เมื่อหันไปมองที่โซฟาเธอเห็นว่าชายหนุ่มกำลังหลับตาพริ้มอยู่ตัวของเขานอนยาวพาดไปเต็มจนเลยโซฟานิดหน่อยแอบอิจฉาเล็กน้อยที่ดูท่าจะหลับสบายต่างจากเธอเสียเหลือเกินที่นอนหิวอยู่จนนอนไม่หลับจึงเรียกเขาให้ตื่นหวังว่าจะให้เขาไปหาอะไรให้ทานรองท้องเสียหน่อย

“ฮืมม..”

ตฤณภพถึงจะหลับแต่ประสาทสัมผัสของเขาก็ไวเป็นเลิศขานรับหญิงสาวด้วยเสียงในลำคอแต่ตาและตัวก็ไม่ได้มีการขยับแต่อย่างใด

“เปาหิว”

ปรารีบอกชายหนุ่มเสียงอ่อนเธอหวังว่าเขาจะสงสารและเมตตาคนหิวตอนนี้บ้างแต่ดูเหมือนจะไม่มีวี่แวว

“หิวอะไรเวลานี้...นอนได้แล้ว”

ตฤณภพพูดน้ำเสียงราบเรียบโยยังไม่ลืมตาอีกเช่นเคย

“......”

//หึ้ยย...คนใจดำ...คอยดูนะพรุ่งนี้จะซัดให้เรียบมันทุกอย่างเลยคอยดู//

ปรารีแทบจะน้ำตาไหลที่ดูเขาจะไม่สนใจในความหิวของเธอจริงๆเธอก็จะไม่เซ้าซี้เขาต่อไปรอพรุ่งนี้เช้าก็ได้

เช้าวันต่อมา

07.30 น.

“...หื้มม...”

ตฤณภพตื่นมายืดเส้นยืดสายในตอนเช้าชายหนุ่มป่วยเมื่อยตามเนื้อตัวนิดหน่อยเพราะเมื่อคืนนอนไม่สบายเท่าไร

“....หึ่....”

//หลับแบบนี้ค่อยดูน่าเข้าใกล้หน่อย//

ชายหนุ่มเดินมาดูหญิงสาวที่เตียงในตอนที่หญิงสาวหลับตาพริ้มแบบนี้ค่อยดูเป็นคนที่น่าทะนุถนอมหน่อยดีกว่าตอนที่ตื่นแล้วทำตัววุ่นวายเยอะเลย

“..ฮึก!!..”

//ยัยบ้า..ตกใจหมด//

ตฤณภพผละตัวตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆหญิงสาวก็ลืมตาโพรงออกมาดื้อๆแบบนั้น