“คะ??..ไปเชียงราย??”
//ไม่เห็นรู้เรื่องเลย//
ปรารีทำหน้างงกับเรื่องที่แม่ของเธอพูดเมื่อครู่เล็กน้อย
“อ้าว..พี่เค้ายังไม่ได้บอกหนูอีกเหรอ”
มลฤดีคิดว่าตฤณภพจะบอกกับปรารีแล้วเสียอีกดูหน้าแล้วเธอก็คิดว่าปรารียังไม่รู้ชัวร์
“หึ..ไม่นี่คะคุณแม่”
ปรารีส่ายหัวหงึกหงักเธอไม่เคยรู้เรื่องที่จะไปเชียงรายเลยสักนิด
“ก็พี่เค้าจะไปดูงานที่เชียงรายด้วยตัวเองที่โรงงานทอผ้าของคุณพ่อแล้วจะพาหนูไปด้วย”
“ไม่เห็นพี่ต้นจะบอกอะไรเปาเลยนี่คะ...แต่ก็ดีนะคะเปาจะได้ไปเที่ยวด้วย”
เรื่องบอกไม่บอกตอนนี้ไม่สำคัญแล้วแต่เธอดีใจที่จะได้ไปเที่ยวมากกว่าดีแต่นั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องนี้
“เรื่องนี้ก็ต้องคุยกับพี่เค้าเองแล้วล่ะ...เดี๋ยวแม่ต้องกลับก่อนนะวันนี้ต้องไปธุระหลายที่น่ะจะ”
มลฤดีรู้ว่าปรารีคงจะดีใจที่ได้ไปเที่ยวก็ขอให้ลูกชายของเธอว่างพาเธอเที่ยวบ้างก็แล้วกัน
“ค่ะคุณแม่..รักคุณแม่นะคะ”
ปรารีรู้ว่าแม่ของเธอจะกลับก็รีบเข้าไปสวมกอดให้หายคิดถึงทั้งยังชอบทิ้งลูกอ้อนเหมือนเดิมเป็นปกติ
“แม่ก็รักหนูจะ”
เชียงราย
17.00 น.
ณคุณมาอยู่ที่เชียงรายหลายวันแล้วเขาเรียนรู้งานได้ค่อนข้างเร็วโดยมีผู้ช่วยคนเก่าของคุณปู่ของเขาคอยสอนแถมเขาเองยังพ่วงตำแหน่งคุณหมอที่ดูแลคุณปู่ของเขาอีกด้วย
ธุรกิจที่เขาต้องดูแลแทนปู่ของเขาก็มีดูงานที่ไร่ที่มีเป็นพันๆไร่และไหนจะที่อีกหลายร้อยไร่ที่ปู่ของเขาปลูกต้นไม้เพื่อตัดทำโรงงานเฟอร์นิเจอร์ส่งออกอีกงานที่เรียนรู้จึงค่อนข้างหนักเพราะเขาก็ไม่ได้มีประสบการณ์ด้านนี้เลยแต่ในเมื่อเขาเป็นหลานคนเดียวของคุณปู่ยังไงเขาก็ต้องได้รับหน้าที่นี้อยู่แล้ว
“คุณปู่เป็นยังไงบ้างครับ”
ทุกเย็นณคุณจะมาที่บ้านเรือนไม้สักหลังใหญ่ที่ปู่ของเขาอยู่เพื่อมาดูอาการของปู่ของเขา
“ก็อาการเดิมๆ”
“ยาบำรุงที่ผมให้คุณปู่ทานบ้างหรือเปล่าครับ”
“ทานเท่าไรมันก็ไม่เห็นจะดีขึ้นเลย”
“คุณปู่ก็ต้องเลิกเครียดครับ..ถ้าเครียดมากๆร่างกายก็จะแย่ลงเรื่อยๆยาขนานไหนก็ช่วยไม่ได้หรอกครับ”
ณคุณรู้ว่าส่วนหนึ่งของอาการคุณปู่ของเขาที่มันไม่ดีขึ้นก็เพราะว่าปู่ของเขาไม่มีกะใจที่จะลุกขึ้นมาดูแลตัวเองและสาเหตุหลักๆก็คืออาการเครียดที่เคยทำงานอยู่ทุกวันแต่กลับทำงานไม่ได้เลยทำให้ร่างกายมีแต่แย่กับแย่
“ก็จะไม่ให้ปู่เครียดได้ยังไง...ปู่ทำงานไม่ได้ก็เหมือนเป็นภาระให้ลูกหลาน”
“งั้นคุณปู่ก็ขยันทานยาและออกกำลังกายบ้างตามที่ผมบอกและก็ห้ามเครียดไม่นานคุณปู่ก็จะหายเป็นปกติแล้วก็กลับมาทำงานได้เหมือนเดิมไงครับ”
“อืมๆ...งั้นปู่จะลองดู...แล้วนี่ทำงานเป็นยังไงบ้าง”
ปราการจะลองทำตามที่หลานของเขาบอกดูแต่ที่อยากรู้ตอนนี้ก็คือหลานของเขานั้นเรียนรู้งานได้ถึงไหนแล้วบ้าง
“ก็โอเคขึ้นเยอะครับตอนนี้ผมเข้าใจแทบทุกส่วนแล้ว”
“มานพเค้าเก่งเรียนรู้งานจากเค้าให้ได้เยอะๆล่ะ..อนาคตเราจะต้องเป็นพ่อเลี้ยงที่นี่แทนปู่”
“ครับคุณปู่”
ปราการรู้ว่าณคุณเป็นคนหัวไวไม่ช้าก็จะเรียนรู้ทุกอย่างและทำงานแทนเขาได้อย่างดียิ่งมีมานพคนสนิทของเขาคอยช่วยอยู่ก็ไม่ค่อยห่วงอะไรมากนัก
20.00 น.
บ้านณคุณ
ณคุณพักอยู่ที่บ้านเรือนไม้หลังเล็กเพราเขาชอบที่นี่มากกว่าจะอยู่เรือนใหญ่มันมีความเป็นส่วนตัวสูงทุกๆวันเมื่อทานข้าวเย็นที่เรือนใหญ่เสร็จเขาก็จะกลับมานอนพักที่เรือนเล็กซึ่งอยู่ไม่ห่างจากเรือนใหญ่มากนัก
แกร๊กกก
“หืมม...”
ณคุณเข้าบ้านมาเขายังไม่ทันได้เปิดไฟก็ได้ยินเสียงแปลกๆอยู่แถวๆห้องนอนของเขาด้วยความที่ที่นี่กลางคืนจะเงียบมากเขาเลยได้ยินอะไรค่อนข้างที่จะชัดเจน
ชายหนุ่มใช้มือดึงปืนพกที่อยู่ติดตัวของเขาตลอดออกมาพร้อมค่อยๆเดินเข้าไปในห้องแสงจากด้านนอกที่สลัวบวกกับคืนนี้เป็นคืนเดือนหงายทำให้เขาเห็นทางเดินค่อนข้างจะชัดและเห็นว่าประตูห้องนอนของเขาก็เปิดอ้าอยู่ด้วย
“เธอเป็นใคร”
“ว้ายย...ปล่อยหนูนะ”
ณคุณเห็นเป็นผู้หญิงร่างเล็กกำลังค้นของในลิ้นชักที่หัวเตียงของเขาอย่างไม่ระวังเขารู้ได้ทันทีว่าเธอคงจะไม่ใช่มืออาชีพเพราไม่ได้มีความระวังตัวเอาเสียเลย
เขาเข้าไปรวบตัวเธอเอาไว้พร้อมเปิดไฟให้สว่างจะได้เห็นหน้าแม่หัวขโมยตัวน้อยชัดๆเขาอยากจะรู้นักว่าเธอเป็นลุกเต้าเหล่าใครที่ช่างกล้าได้ขนาดนี้ทั้งที่ในละแวกนี้ใครๆก็รู้ว่าปู่ขอเขามีอิทธิพลที่สุด
“ตัวแค่นี้ริอาจเป็นขโมย...ไปโรงพักกับฉันเดี๋ยวนี้เลย”
ณคุณเห็นหน้าหญิงสาวหัวขโมยค่อนข้างชัดเมื่อเปิดไฟใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นบ่งบอกได้ว่าเธอกำลังกลัวเขาอยู่ไม่น้อยแต่กลัวยังไงถึงได้กล้าเข้ามาขโมยของในบ้านของเขาได้
“ไม่ไปนะคะ...อย่าส่งหนูให้ตำรวจเลยนะหนูไม่ได้ตั้งใจมาขโมยของ..แค่อยากได้เงินไปรักษาพ่อเท่านั้น”
หญิงสาวตัวเล็กส่ายหัวหงึกหงักพร้อมกับมีน้ำตาพรั่งพรูออกมาบอกเหตุผลกับชายหนุ่มว่าเธอทำไมจะต้องทำแบบนี้เธอไม่ได้อยากทำแต่เพราะมีเรื่องจำเป็นจริงๆ
“แม่โจรตัวเล็ก...โดนจับได้ก็หาคำแก้ตัวงั้นก็ไปแก้ตัวในโรงพักก็แล้วกัน”
ณคุณยังไม่เชื่อในสิ่งทีเอพูดเพราะคนที่เป็นหัวขโมยเชื่อถือได้ง่ายเสียที่ไหน
“หนูพูดจริงนะคะ..สงสารหนูเถอะพ่อหนูป่วยจะไม่ไหวอยู่แล้วเค้าเป็นมะเร็งที่ปอดตอนนี้อาการหนักมากเลยค่ะ”
หญิงสาวยกมือไหว้ขอร้องชายหนุ่มให้เชื่อเธอที่เธอพูดมาทั้งหมดคือความจริงหากเธอไม่อับจนหนทางจริงๆเธอคงไม่ต้องทำแบบนี้หรอก
“งั้นพาฉันไปหาพ่อเธอหากเป็นจริงๆฉันจะช่วย...แต่ถ้าไม่...เธอต้องไปโรงพักกับฉัน”
ณคุณจะเชื่อเธอก็ต่อเมื่อเขาเห็นพ่อของเธอป่วยกับตาหากไม่เป็นจริงอย่างที่เธอพูดยังไงเธอก็จะต้องไปโรงพักกับเขา
“ได้ค่ะ...คุณจะช่วยพ่อหนูจริงๆเหรอคะ??”
หญิงสาวดีใจอย่างมากที่ชายหนุ่มเอ่ยมาว่าจะช่วยพ่อของเธอ
“พาฉันไปบ้านเธอ”
ณคุณยังชั่งใจอยู่ห้าสิบห้าสิบว่าเธอจะพูดจริงหรือเปล่าและเขาไปในถิ่นของเธอจะเป็นอันตรายไหมแต่ยังไงเขาก็อยากไปดูให้เห็นกับตาอยู่ดี
“ค่ะ”
10 นาทีต่อมา“ถึงหรือยัง”ตลอดทางมาบ้านหญิงสาวค่อนข้างลำบากเพราะมันเหมือนเขานั้นขับรถขึ้นเขาอยู่ตลอดและสองข้างทางก็ยังมีแต่ป่าเขาไม่รู้ว่าเธอมาที่บ้านเขาด้วยพาหนะอะไรหากเดินก็คงจะไกลพอสมควรเมื่อรถวิ่งเข้ามาในป่าลึกเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันชักจะแปลกๆจึงต้องถามเธออีกครั้งว่าเมื่อไรจะถึงบ้านของเธอเสียทีหวังว่าเธอคงจะไม่มีแผนไม่ดีกับเขาหรอกนะ“คุณต้องจอดตรงนี้ค่ะแล้วเดินเข้าไป”หญิงสาวชี้ไปที่ทางตรงหน้าว่าเขาจะต้องจอดเพราะรถนั้นไม่สามารถเข้าไปได้แล้วถึงจะเป็นรถที่สามารถวิ่งเข้าป่าได้ก็เถอะ“.........”ณคุณจอดรถตามที่หญิงสาวบอกแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบปนอีกกระบอกในรถติดตัวไปด้วยเพราะปู่เขาสอนอยู่เสมอว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นเขาจะต้องดูแลตัวเองให้ได้ถึงแม้ว่าจะมีบารมีของปู่ของเขาคุ้มหัวแต่ก็ไม่สามารถมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นว่าเขาจะไม่เป็นอันตราย“เดี๋ยวคุณเอาปืนไปทำไมคะ??”หญิงสาวทำหน้าไม่เข้าใจว่าเขาทำไมจะต้องพกปืนไปหลายๆกระบอกเธอดูอันตรายขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร“เผื่อเธอหลอกฉันไปทำอันตรายไง”วินาทีนี้ณคุณต้องพูดตรงๆกับเธอแล้วเขาไม่ได้ขี้ขลาดแค่กันไว้ก่อนก็เท่านั้น“เอาที่คุณส
“ถ้าฉันว่างก็อาจจะพาไป”ตฤณภพมองหน้าหญิงสาวพร้อมบอกกับเธอว่าถ้าหากเขาว่างก็จะพาเธอไปเองแต่ที่เขาคิดเอาไว้มันมีวันว่างอยู่แล้วเพียงแค่ไม่อยากบอกเธอตรงๆเท่านั้นเอง“จริงนะคะ..พี่ต้นนี่น่ารักที่สุดในโลกเลย”//ทำไมช่วงนี้เค้าดูใจดีกับฉันจังเลย//ปรารีถือโอกาสหยิกแก้มของเขาเล่นเบาๆสองข้างในขณะทีเธอดีใจและลืมตัวเล่นกับเขาไป“ปล่อย..หน้าฉันได้แล้ว”//กล้าเล่นแบบนี้แล้วเหรอ//ตฤณภพคิดว่าเขาอาจจะดูใจดีกับเธอเกินไปหรือเปล่าเธอจึงเล่นกับเขาแบบไม่เกรงใจในเมื่อเขาแก่กว่าเธอตั้งหลายปีและเธอก็เป็นคนแรกที่กล้าทำกับเขาแบบนี้“อะ..เอ่อ..ค่ะ”ปรารีรีบปล่อยมือจากแก้มของเขาทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเธอเองก็ลืมตัวไปจริงๆ“.....”//ยัยนี่สระผมบ้างหรือเปล่าเนี่ย//“เป็นอะไรคะพี่ต้น..”ปรารีเห็นชายหนุ่มสูดกลิ่นแถวๆหัวเธอและทำหน้าแปลกๆ//ดมอะไรของเค้า//“นี่หัวเธอได้สระบ้างหรือเปล่า”“เอ่อ...ม..ไม่ค่ะ”//หูย..รู้ได้ไง//“ห้ะ...”//สกปรกชะมัดเลยย//“ก็มันสระลำบากนี่คะ??”ปรารีบอกอีกฝ่ายหน้ามุ่ยแค่เธอเช็ดตัวอาบน้ำก็ลำบากแย่แล้วต้องนั่งบนเก้าอี้เรื่องสระผมเธอเลยขอเอาไว้ก่อน“เฮ้อ...เดี๋ยวฉันสระให้..นี่ไม่เน่าก็บุญแล้วนะ
ชั่วโมงต่อมา“หืมมมม”ตฤณภพตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆตัวของหญิงสาวก็ล่วงมานอนอยู่บนตักของเขาเธอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเขาไม่เห็นรู้เรื่องเลย“นี่เธอ...เปา...เปา..”//เฮ้อ..ง่วงแล้วทำไมไม่ไปนอนตั้งแต่แรกนะ//ชายหนุ่มก้มลงไปสะกิดที่หัวไหล่หญิงสาวเล็กน้อยแต่ดูท่าเธอจะไม่ตื่นง่ายๆ“........”//ยัยตัวแสบ..เธอทำให้ฉันมีอาการบ้าอะไรเนี่ย//ตฤณภพก้มมองหน้าของหญิงสาวเขาไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้แล้วสมองอยากจะเลิกมองแต่สายตาของเขาละออกไปจากใบหน้าของเธอได้จริงๆริมฝีปากที่อวบอิ่มมันคือแรงดึงดูดมหาศาลที่เขาไม่สามารถต้านทานได้“อืมมม..”//เห้ย...เราจะลักหลับยัยนี่ไม่ได้”ตฤณภพใช้ริมฝีปากหนาของเขากดจูบไปยังริมฝีปากเล็กที่อวบอิ่มเชิญชวนอยู่ครู่หนึ่งจึงรีบดึงตัวเองออกมาพร้อมทั้งรีบอุ้มเธอไปส่งในห้องนอนเขาไม่มีกระจิตกระใจจะดูหนังต่อแล้วเช้าวันต่อมา“อือ..อืมม...พี่ต้น”//มานอนตรงนี้ได้ไง??...//ปรารีตื่นมาเพราะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแต่ที่ทำให้เธอตื่นมาโดยไม่มีอาการงัวเงียเลยคือตอนนี้ตฤณภพกำลังนอนกอดเธออยู่น่ะสิ“...อะไรของเธอโวยวายทำไม”ตฤณภพงัวเงียตื่นมามองหน้าหญิงสาวคิ้วขมวดไม่รู้ว่าเธอจะโวยวายอะไรนักหนา“แล
20.00 น.Rrrrrrr“ค่ะคุณแม่....เปาจะรักษาสุขภาพนะคะ..บายค่ะ”ปรารียืนคุยโทรศัพท์กับแม่ของเธออยู่ด้านนอกเธอรู้ว่าแม่ของเธอเป็นห่วงเธอจะพยายามรักษาตัวให้ดีที่สุด“คุยกับคุณแม่เหรอ”ตฤณภพเห็นหญิงสาวคุยโทรศัพท์นานสองนานก็คงจะไม่พ้นคุณแม่ของเขาที่ดูจะห่วงปรารีเสียเหลือเกินก่อนจะมาก็โทรมาหาเขาสั่งโน่นนี่สารพัดให้ดูแลหญิงสาวให้ดีๆ“ค่ะ...คุณแม่เป็นห่วงกลัวว่าเปาจะอยากเที่ยวจนลืมดูแลตัวเองค่ะ”ปรารีหันหลังกลับมาบอกชาหนุ่มที่กำลังเดินออกมาหาเธอด้วยชุดนอนและมีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดบ่าอยู่“มีฉันคอยดูแลเธอทั้งคนเธอไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”ตฤณภพส่ายหัวให้กับความห่วงใยจนเกินเหตุของแม่เขาหญิงสาวอยู่กับเขาทั้งคนเขาดูแลเธอดีอยู่แล้วไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรง่ายๆหรอก“.........”//เขินอีกแล้ว..ทำไมชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลยนะอีตาบ้า//ปรารีอมยิ้มกับคำพูดของชายหนุ่มที่เขาทำให้เธอใจเต้นอีกแล้ว“ยิ้มอะไรของเธอ”ตฤณภพทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆหญิงสาวก็ยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุเขาเองเห็นเธอยิ้มให้ก็ทำตัวไม่ค่อยถูกเหมือนกัน“เปล่าค่ะ”ปรารีทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้นอนเธอกะว่าจะนั่งอยู่ตรงนี้สักพักเพราะบรรยากาศตอนนี้กำล
“เอ่อ...เปาก็อยากเจอทุกคนที่เป็นครอบครัวแหละค่ะ”//อยากเจอนะ..แต่อยากเจอพี่ต้นที่เจาอารมณ์น้อยกว่านี้หน่อย..คิๆๆ”ปรารีตอบในความรู้สึกของตัวเองที่เป้นกลางที่สุดหากเลือกได้เธอก็อยากจะเจอพี่ต้นของเธอที่เจ้าอารมณ์น้อยกว่านี้นิดหน่อยแต่ยังไงเธอก็รับได้เพราะเขาก็แค่ชอบดุเธอเท่านั้นไม่ได้พูดอะไรให้หักหารน้ำใจเธอแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว“อืมม....”แค่รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้เสียใจที่เจอเขาก็พอแล้วเพราะเขาคิดว่าตอนนี้เขาดีใจที่ได้เจอเธอมันทำให้เขารู้สึกว่าเขาสามารถยิ้มได้บ่อยขึ้นถ้าหากว่าเขาได้ใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับเธอจริงๆมันจะเป็นรูปแบบไหนกันนะ...“.....”//คิดอะไรบ้าๆ//เรื่องคิดที่จะอยู่เป็นครอบครัวกับหญิงสาวมันแวบเข้ามาในหัวเขเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นไปได้อย่างไรทั้งที่เขาไม่ใช่คนที่อยากมีครอบครัวเสยหน่อยอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบในตอนนี้ก็ได้//ยัยซาลาเปาเธอทำอะไรกับหัวสมองฉันกัน//“หืมม...หลับง่ายเสียจริง”ตฤณภพส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกันมามองหน้าหญิงสาวต่อแต่ปรากฏว่าตอนนี้เธอได้หลับไปเสียแล้วเมื่อครู่ยังคุยจ้อกับเขาอยู่เลยสงสัยจะเพลียจากการเดินทาง“หึ่...ถ้าเธอเลี้ยงลูกแล้วลูกฉันจะนิสัยเหมือนเธ
“ได้สิ..วันนี้พี่ค่อนข้างว่าง”“งั้นไปค่ะ..เปาก็เบื่อที่จะอยู่บ้านอย่างเดียว”“งั้นไปกันเลย”โรงงานทอผ้าXXX“นายครับมีคนมาขอพบครับ”อินทัชเข้ามารายงานนายน้อยของเขาในห้องทำงานว่ามีใครบางคนมาขอพบ“ใคร??.”“คุณเพนนีครับ”อินทัชรู้เพียงว่าเธอชื่อเพนนีเท่านั้นส่วนธุระเรื่องอะไรเธอไม่ได้บอก“หืมม...เชิญเธอเข้ามา”//มาที่นี่ทำไมแล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่//ตฤณภพไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่และไม่เข้าใจว่าเธอจะตามเขามาที่นี่เพื่ออะไร“ต้นคะ”เพนนี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมสวมกอดชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อายทำตัวสนิทเหมือนเมื่อก่อนอย่างไม่สะทกสะท้านว่าตัวเองเคยทำอะไรกับเขาเอาไว้บ้าง“คุณมาที่นี่ทำไม”ตฤณภพรีบแกะมือของหญิงสาวออกจากตัวของเขาและรีบถามยิงประเด็นว่าเธอมาทำอะไรที่นี่“เพนนีก็แค่อยากมาหาคุณไงคะเพนนีคิดถึงคุณใจจะขาดเลยนะคะ”เพนนียังใช้ความใจกล้ากอดชายหนุ่มอยู่ไม่ยอมปล่อยถึงแม้ว่าเขาจะผลักใสเธอก็ตาม“นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้กับผม”ตฤณภพพูดเสียงแข็งกับหญิงสาวพร้อมจับตัวเธอนั่งลงให้เรียบร้อยไต้องมาเกาะแกะที่ตัวของเขาอีก“ทำไมล่ะคะ..มากกว่านี้เราก็เคยทำนะคะ”เพนนีแสร้งทำสีหน้าน้อยใจเล
“ไร่พี่หมอนี่สวยมากเลยนะคะช่วงเย็นคงบรรยากาศดีน่าดู”“อืมม..ใช่แล้วล่ะ...ช่วงเย็นพี่ก็ชอบเดินเล่นในไร่เหมือนกัน”ทั้งสองคุยกันไปทานอาหารกันไปการที่หญิงสาวได้คุยกับหมอณคุณมันทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะRrrrrrrrrr“ว่าไงครับ....อะไรนะ....เดี๋ยวผมจะไปตามหาเธอเองคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ผมรู้”ณคุณรับสายจากมานพเมื่อข่าวที่รู้ทำให้เขานั้นอิ่มจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าทันที“มีอะไรหรือเปล่าคะ??”ปรารีเห็นสีหน้าณคุณก็รู้ว่ามีเรื่องด่วนที่ไม่สบายใจ“ต้นข้าวน่ะสิหายตัวไป”“ต้นข้าวคือใครเหรอคะ??”“คือเธอเป็นเด็กที่พี่อุปการะเอาไว้พ่อของเธอพึ่งเสียไปก่อนจะเสียเขาได้ขอร้องพี่เอาไว้ว่าให้ดูแลต้นข้าวให้ดี”ณคุณพูดด้วยสีหน้ากังวลเขาคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่ไหนนอกจากบ้านของเธอนั่นแหละ“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..น่าสงสารจังเลยนะคะตอนนี้แกอาจจะกำลังจิตตกอยู่ก็ได้”ปรารีคิดว่าหากเป็นเช่นที่ณคุณพูดจริงๆเด้กคนที่เขาอุปการะไว้คงกำลังอยู่ในช่วงจิตตก“พี่ก็คิดแบบนั้น”“แล้วพี่หมอจะไปหาเธอที่ไหนเหรอคะ”“พี่คิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่บ้านของเธอนั่นแหละ”“ค่ะ”ทั้งสองรีบขับรถออกไปหาต้นข้าวทันทีเพราะถ้าหากที่บ้านไม่มีณคุณก็ต้องไปหาที
20.30 น.บ้านณคุณวันนี้ทั้งวันปรารีอยู่เป็นเพื่อนต้นข้าวคอยจัดห้องหับให้ใหม่และอยู่เป็นเพื่อนคุยตามประสาสาวๆทำให้ต้นข้าวสบายใจที่จะพูดอะไรขึ้นเยอะ“เป็นยังไงสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง”“ค่ะ”สองสาวยังคงคุยกันอยู่ในห้องนอนของต้นข้าวในบ้านของณคุณปรารีอยากรู้ว่าตอนนี้ต้นข้าวจิตใจของเธอโอเคหรือยังจึงถามขึ้นเมื่อได้รับรอยยิ้มจากอีกฝ่ายกลับมาเธอก็สบายใจ“แล้วข้าวเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ”อีกอย่างที่ปรารีอยากรู้คือเรื่องเรียนของต้นข้าวหากตอนนี้ต้นข้าวยังไม่มีแพลนเธอก็อยากจะช่วย“ข้าวเรียนโรงเรียนรัฐแถวหมู่บ้านค่ะตอนนี้จบม.6แล้วนายน้อยบอกว่าจะส่งข้าวเรียนมหาลัยค่ะ”“ข้าวโชคดีนะที่เจอพี่หมอ...ตั้งใจเรียนนะเราจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น”ปรารีคิดเอาไว้แล้วว่าณคุณจะต้องจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว“ค่ะพี่เปา”“เดี๋ยวพี่คงต้องกลับแล้วล่ะดึกแล้วมีอะไรโทรหาพี่ตามเบอร์ที่พี่ให้ไว้นะ”ปรารีคิดว่าตอนนี้เธอก็จะต้องกลับแล้วหละเพราะมือถือของเธอก็แบตหมดคงไม่วายกลับไปเจอตฤณภพบ่นอีกแน่นอนแต่เธอคิดว่าหากเธออธิบายเขาก็คงจะเข้าใจ“ค่ะ”บ้านตฤณภพ“ขอบคุณนะคะพี่หมอ”เมื่อณคุณขับรถมาส่งปรารีที่บ้านของตฤณภพหญิงสาวก็รีบขอบคุณณคุณ