“ไร่พี่หมอนี่สวยมากเลยนะคะช่วงเย็นคงบรรยากาศดีน่าดู”
“อืมม..ใช่แล้วล่ะ...ช่วงเย็นพี่ก็ชอบเดินเล่นในไร่เหมือนกัน”
ทั้งสองคุยกันไปทานอาหารกันไปการที่หญิงสาวได้คุยกับหมอณคุณมันทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะ
Rrrrrrrrrr
“ว่าไงครับ....อะไรนะ....เดี๋ยวผมจะไปตามหาเธอเองคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ผมรู้”
ณคุณรับสายจากมานพเมื่อข่าวที่รู้ทำให้เขานั้นอิ่มจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าทันที
“มีอะไรหรือเปล่าคะ??”
ปรารีเห็นสีหน้าณคุณก็รู้ว่ามีเรื่องด่วนที่ไม่สบายใจ
“ต้นข้าวน่ะสิหายตัวไป”
“ต้นข้าวคือใครเหรอคะ??”
“คือเธอเป็นเด็กที่พี่อุปการะเอาไว้พ่อของเธอพึ่งเสียไปก่อนจะเสียเขาได้ขอร้องพี่เอาไว้ว่าให้ดูแลต้นข้าวให้ดี”
ณคุณพูดด้วยสีหน้ากังวลเขาคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่ไหนนอกจากบ้านของเธอนั่นแหละ
“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..น่าสงสารจังเลยนะคะตอนนี้แกอาจจะกำลังจิตตกอยู่ก็ได้”
ปรารีคิดว่าหากเป็นเช่นที่ณคุณพูดจริงๆเด้กคนที่เขาอุปการะไว้คงกำลังอยู่ในช่วงจิตตก
“พี่ก็คิดแบบนั้น”
“แล้วพี่หมอจะไปหาเธอที่ไหนเหรอคะ”
“พี่คิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่บ้านของเธอนั่นแหละ”
“ค่ะ”
ทั้งสองรีบขับรถออกไปหาต้นข้าวทันทีเพราะถ้าหากที่บ้านไม่มีณคุณก็ต้องไปหาที่อื่นที่คิดว่าหญิงสาวจะอยู่งานที่วัดก็พึ่งเสร็จสิ้นไปเมื่อวานไม่คิดว่าต้นข้าวจะทำใจไม่ได้ขนาดนี้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“บ้านเธอก็อยู่ลึกเหมือนกันนะคะ”
ปรารียอมรับว่าครั้งนี้เธอเห็นณคุณมีท่าทีร้อนใจครั้งแรกเขาขับรถด้วยความเร็วแต่เธอก็เข้าใจได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเร่งรีบแต่บ้านของต้นข้าวเธอไม่คิดว่าจะต้องลัดเลาะเข้ามาในป่าที่ดูลึกขนาดนี้
“ทั้งลึกทั้งเปลี่ยวเลยแหละ...เดี๋ยวเปารอพี่อยู่บนรถก่อนก็เพราะตอนนี้ต้องเดินลงแล้ว”
เมื่อมาถึงหน้าปากทางเข้าบ้านของต้นข้าวชายหนุ่มก็จอดรถลงและบอกให้ปรารีรออยู่ที่นี่เพราะหนทางจากนี้ต้องเดินเข้าอย่างเดียว
“ไม่เป็นไรค่ะเปาไหว”
ปรารีมองทางแล้วมันเป็นทางเล็กๆก็จริงแต่เธอคิดว่าเธอสามารถเดินเข้าไปได้
“เอางั้นก็ได้...”
ณคุณไม่ได้ห้ามอะไรหากหญิงสาวอยากจะเข้าไปกับเขาทั้งสองจึงพากันลงรถและรีบเดินเข้าไปทันที
“ฮือๆ...พ่อจ๋า...”
“ข้าว”
ณคุณได้ยินเสียงสะอื้นอยู่ในกระท่องหลงเล็กก็โล่งใจที่ต้นข้าวอยู่ที่นี่จึงรีบเปิดประตูเดินเข้าไปข้างใน
“นายน้อย”
หญิงสาวหันหลังกลับไปมองคนที่เข้ามาใหม่ด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะตามเธอมาถึงที่นี่
“กลับไปกับพี่นะข้าวอยู่ที่นี่มันไม่ปลอดภัย”
ณคุณใช้มือหนาทั้งสองของเขาดึงตัวหญิงสาวขึ้นหมายจะพากลับ
“ไม่ค่ะ..นายน้อยกลับไปเถอะข้าวจะอยู่ที่นี่ข้าวดูแลตัวเองได้ค่ะ”
ต้นข่าวส่ายหัวหงึกหงักปฏิเสธทั้งน้ำตาว่าเธอจะขออยู่แต่ที่นี่ยืนยันว่าเธอดูแลตัวเองได้
“อย่าดื้อได้ไหมข้าว”
ณคุณไม่เข้าใจว่าหญิงสาวจะทำตัวดื้อกับเขาทำไมนักหนาทั้งที่เขาหาที่อยู่ดีๆให้เธอที่ดีกว่าที่นี่หลายเท่า
“ข้าวไม่ได้ดื้อค่ะ..ข้าวอยากอยู่ที่นี่ข้าวคิดถึงพ่อ..ฮือๆๆนายน้อยไม่เข้าใจหรอก”
ต้นข้าวคิดว่าชายหนุ่มไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอตอนนี้หรอกที่มันว้าเหว่ชีวิตเหมือนไม่มีจุดยืนเมื่อเสาหลักคนเดียวของเธอจากไป
“เฮ้ออ..”
ณคุณไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาปลอบเธอแล้วก่อนหน้านี้ก็ยอมอยู่กับเขาแบบดีๆแล้วไม่คิดว่าเธอจะหวนกลับมามีความคิดแบบเดิมอีก
“เดี๋ยวเปาลองคุยกับแกเองค่ะ”
ปรารีเห็นทั้งสองคุยกันก็พอจะเข้าใจเธอคิดว่าเรื่องนี้เธอเป็นผู้หญิงหากคุยกับผู้หญิงด้วยกันน่าจะเข้าใจกว่า
“ก็ได้.”
ณคุณเห็นว่าหาปรารีจะคุยกับต้นข้าวมันน่าจะเป็นเรื่องที่ดีเขาจึงขอออกไปรอข้างนอกจะดีกว่า
“ข้าวอายุเท่าไรแล้วจ๊ะ”
ปรารีค่อยๆเดินเข้าไปนั่งตรงหน้าของต้นข้าวที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้นอยู่อย่างแรกเอทั้งสองต้องทำความรู้จักกันก่อน
“18 ค่ะ..ฮือ..อือ”
ต้นข้าวไม่ปฏิเสธที่จะตอบคนตรงหน้าแต่เธอก็ยังมีอาการสะอื้นอยู่เล็กน้อย
“งั้นข้าวก็เป็นน้องพี่..พี่ชื่อพี่เปานะเป็นญาติของพี่หมอณคุณ...ข้าวจะไม่ยอมกลับไปอยู่กับนายน้อยของข้าวจริงเหรอนายน้อยของข้าวเนี่ยเค้าใจดีมากๆเลยนะ”
ปรารีพยายามโน้มน้าวให้ต้นข้าวเห็นว่าคนที่ดูแลเธอนั้นเป็นคนที่ใจดีแล้วก้น่าอยู่ด้วยมากๆเลย
“หนูรู้ค่ะแต่หนูอยากอยู่ที่นี่”
เรื่องนั้นต้นข้าวพอจะรู้แต่ยังไงเธอก็อยากอยู่ที่บ้านของพ่อเธออยู่ดี
“ข้าวจ๊ะ...ที่นี่มันไม่ปลอดภัยนะข้าวคิดดูสิถ้าพ่อข้าวรู้ว่าข้าวอยู่ที่นี่คนเดียวเค้าจะหลับอย่างสบายได้ยังไง”
ปรารีเห็นว่าต้นข้าวน่าจะรักพ่อของเธอมากเลยยกเรื่องพ่อของเธอขึ้นมาพูด
“ฮือ..อือ”
ต้นข้าวชะงักเล็กน้อยเมื่อพูดถึงพ่อของเธอ
“ถ้าหากข้าวเป็นอะไรไปนายน้อยที่ใจดีของข้าวก็ต้องรู้สึกผิดเพราะรับปากกับพ่อข้าวเอาไว้แล้วทำไม่ได้...”
ปรารีแสร้งทำหน้าเศร้าให้อีกฝ่ายได้คิดตาม
“.......”
ต้นข้าวปาดน้ำตาลวกๆเธอคิดว่าที่อีกฝ่ายพูดมันก็จริง
“ชีวิตข้าวต้องเดินหน้าต่อนะมีชีวิตที่สดใสให้พ่อข้าวได้ภูมิใจดีกว่านะ...ไปอยู่กับนายน้อยที่แสนใจดีหากข้าวคิดถึงที่นี่ค่อยให้นายน้อยของข้าวพาแวะเวียนมาดูไม่ใช่มาคนเดียวแบบนี้..อันตรายมันเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อนะ”
“ข้าวเข้าใจแล้วค่ะ”
ต้นข้าวพยักหน้าเข้าใจที่ปรารีพูด
“ต่อไปนี้ข้าวเป็นน้องสาวของพี่อีกคนแล้วนะ...มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลยเราจะได้คุยกันแบบสาวๆเนอะดีไหม”
ปรารีโล่งอกที่ต้นข้าวเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆที่เธอกลับมาร้องห่มร้องให้แบบนี้ก็คงจะเพราะคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงกับชีวิตของตัวเองดีนี่แหละหลังจากนี้เธอคิดว่าต้นข้าวน่าจะเข้าใจอะไรๆมากขึ้นแล้ว
“ค่ะพี่เปา”
“งั้นเรากลับกันดีกว่าเนอะ...ทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงมันไม่ดีนะ”
“ค่ะ..ฮึกๆ..”
ต้นข้าวหยุดร้องแล้วแต่เธอก็ยังมีอาการสะอื้นอยู่เล็กน้อยด้วยเพราะร้องให้มานานนั่นเอง
“ไปค่ะพี่หมอ”
ปรารีพาต้นข้าวออกมาด้วยสีหน้าที่เบิกบานให้ชายหนุ่มพาเธอทั้งสองกลับทันทีเพราะปรารีกลัวว่าหากอยู่ที่นี่นานต้นข้าวอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้
“อะ..โอเค”
ณคุณเห็นทั้งสองเดินออกมาแบบนี้ก็ไม่ได้ถามอะไรมากหากกลับไปที่บ้านเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี
“ข้าวช่วยค่ะพี่เปา”
ต้นข้าวเห็นว่าปรารีเดินไม่สะดวกเธอจึงช่วยพยุงหญิงสาวอีกแรง
“ขอบใจจะ”
ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาของณคุณเขาเดินตามหลังทั้งสองและยิ้มมาตลอดทางที่ทั้งสองดูเข้ากันได้อย่างดีแถมจะดีกว่าเขาเสียอีก
20.30 น.บ้านณคุณวันนี้ทั้งวันปรารีอยู่เป็นเพื่อนต้นข้าวคอยจัดห้องหับให้ใหม่และอยู่เป็นเพื่อนคุยตามประสาสาวๆทำให้ต้นข้าวสบายใจที่จะพูดอะไรขึ้นเยอะ“เป็นยังไงสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง”“ค่ะ”สองสาวยังคงคุยกันอยู่ในห้องนอนของต้นข้าวในบ้านของณคุณปรารีอยากรู้ว่าตอนนี้ต้นข้าวจิตใจของเธอโอเคหรือยังจึงถามขึ้นเมื่อได้รับรอยยิ้มจากอีกฝ่ายกลับมาเธอก็สบายใจ“แล้วข้าวเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ”อีกอย่างที่ปรารีอยากรู้คือเรื่องเรียนของต้นข้าวหากตอนนี้ต้นข้าวยังไม่มีแพลนเธอก็อยากจะช่วย“ข้าวเรียนโรงเรียนรัฐแถวหมู่บ้านค่ะตอนนี้จบม.6แล้วนายน้อยบอกว่าจะส่งข้าวเรียนมหาลัยค่ะ”“ข้าวโชคดีนะที่เจอพี่หมอ...ตั้งใจเรียนนะเราจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น”ปรารีคิดเอาไว้แล้วว่าณคุณจะต้องจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว“ค่ะพี่เปา”“เดี๋ยวพี่คงต้องกลับแล้วล่ะดึกแล้วมีอะไรโทรหาพี่ตามเบอร์ที่พี่ให้ไว้นะ”ปรารีคิดว่าตอนนี้เธอก็จะต้องกลับแล้วหละเพราะมือถือของเธอก็แบตหมดคงไม่วายกลับไปเจอตฤณภพบ่นอีกแน่นอนแต่เธอคิดว่าหากเธออธิบายเขาก็คงจะเข้าใจ“ค่ะ”บ้านตฤณภพ“ขอบคุณนะคะพี่หมอ”เมื่อณคุณขับรถมาส่งปรารีที่บ้านของตฤณภพหญิงสาวก็รีบขอบคุณณคุณ
“ก็พี่ต้นมาว่าเปาก่อนนี่คะ...จะดุจะโมโหวีนเหวี่ยงใส่เปา..เปาทนได้ทุกครั้งนะคะแต่เปาไม่ชอบให้พูดดูถูกเปา”//อย่าคิดว่าจะยอม...เราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูดนี่นา//“เธอ..”ตฤณภพกระชากแขนหญิงสาวด้วยความโมโห“ปล่อย...โอ้ยยย”ทำให้หญิงสาวตอนนี้ลงไปพับกองอยู่กับพื้น“เปา..”ตฤณภพลืมตัวไปว่าเธอยังเจ็บอยู่จึงรีบพยุงตัวเธอขึ้นมา“ไม่ต้องมายุ่งกับเปา”//ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ..หึ่//ปรารีรีบสะบัดมือชายหนุ่มออกแล้วเข้าห้องของเธอไปทันทีใครเพราะเธอรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้เธอง่ายๆปังงง“โถ่โว้ยยย”เมื่อหญิงสาวปิดประตูใส่หน้าของเขาชายหนุ่มก็กลับมานั่งที่โซฟาเขายังคงมีอารมณ์โกรธอยู่ไม่หายแต่ก็ไม่คิดอยากจะคุยกับเธออีกเมื่อครู่ก็โมโหตัวเองนิดหน่อยที่เผลอทำเธอเจ็บด้วยความไม่ตั้งใจตอนนี้อารมณ์ของเขามันเลยค่อนข้างแปรปรวนบอกไม่ถูกเช้าวันต่อมา07.00 น.“คุณมาทำอะไรแต่เช้า”ตฤณภพตื่นมาดื่มกาแฟในช่วงเช้าเห็นรถของณคุณขับเข้าจอดที่หน้าบ้านก็สงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่แต่เช้า“เปาบอกให้ผมมารับแต่เช้าครับ”ณคุณบอกเหตุผลกับชายหนุ่มที่จะต้องมาที่นี่แต่เช้าเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปรารีจึงให้เขามารับแต่เช้าขนาดนี
“ข้าวเคยอ่านในหนังสือข้าวอยากลองทำเค้กค่ะข้าวไม่เคยทำอีกอย่างอุปกรณ์การทำที่นี่ก็มีครบเลยข้าวเลยอยากทำค่ะ”ต้นข้าวอยากจะทำขนมเค้กมานานแล้วแต่ติดตรงที่บ้านของเธอนั้นมันมีอุปกรณ์ในการทำไม่ครบเมื่อมาอยู่ที่บ้านชายหนุ่มดูแล้วเครื่องไม่เครื่องมือในการทำของที่นี่มันครบไปเสียทุกอย่างเธอเลยมีโอกาสได้ทำเสียที“ดีเลย”ปรารีเองก็อยากจะทานเค้กอยู่เหมือนกันยิ่งได้เห็นในขั้นตอนการทำด้วยเธอก็ยิ่งตื่นเต้นเหมือนเด็กที่อยากจะเล่นอยากจะลองของเล่นใหม่อย่างไงอย่างงั้น“มาเดี๋ยวพี่ช่วย”ณคุณอาสาเข้าช่วยต้นข้าวอีกแรงเพราะเขาอยากจะมีส่วนร่วมกับพวกเธอ“นายน้อยทำเป็นเหรอคะ??”ต้นข้าวหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าคนอย่างเขาทำครัวเป็นด้วยหรือ“ก็เคยอ่านมาเหมือนกัน”ณคุณทำท่าคิดเล็กน้อยเขาเองก็เคยอ่านผ่านๆมาเหมือนกัน“เราจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่ไหมคะ??”ปรารีทำหน้าสงสัยว่าถ้าหากณคุณเข้ามาช่วยทำเธอนั้นจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่หรือไม่“555555”ต้นข้าวอดขำในสีหน้าที่ไม่แน่ใจของณคุณไม่ได้งานนี้เธอเปรียบเสมือนเป็นหัวเรือใหญ่ที่ทำเป็นอยู่คนเดียวส่วนคนอื่นคงจะต้องให้เป็นลูกมือช่วยจับโน่นนี่เท่านั้นไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เค้
“มานี่...”“โอ้ยย....ปล่อย”ตฤณภพไม่ปล่อยให้คนที่ตบหน้าเขาแล้วเดินหนีไปง่ายๆเขากระชากตัวเธอจนไม้คำยันของหญิงสาวหล่นพร้อมอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนของเธอด้วยอารมณ์โกรธและก็อยากจะเอาชนะ“อยู่นิ่งๆ”ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงบนเตียงของเธออย่างไม่ถนอมแล้วใช้ตัวของเขาขึ้นไปคร่อมบนตัวของเธอเอาไว้แต่หญิงสาวก็ยังพยายามดิ้นหนีเพื่อให้พ้นชายหนุ่มที่กังบ้าคลั่งอยู่ในตอนนี้“พี่ต้นจะทำอะไร”ปรารีเห็นว่าเขากำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นเธอไม่อยากจะคิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ“........”ตฤณภพไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเมื่อจัดการกับเสื้อผ้าของเขาเสร็จตอนนี้เขาก็ลามไปฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวต่ออย่างไม่สนใจในแรงทัดทานของอีกฝ่าย“ทำแบบนี้ทำไม”ปรารีพยายามปกป้องตัวเองให้มากที่สุดเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอทำไมกัน“เพื่อให้รู้ไงว่าเธอเป็นของฉันจะได้ไม่ไปทำตัวมั่วกับใครที่ไหนอีก”ชายหนุ่มใช้มือแกร่งทั้งสองจับไปที่ข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวให้กางออกพร้อมบอกเหตุผลให้เธอได้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำแบบนี้เขาต้องการอะไรและเธอก็ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ด้วย“ไม่นะ...อื้มมมม..ปล่อยยยยย....อื้อออองง”ปรารีพยายามขัดขืนอีกฝ่ายสุดแรงเ
บ้านณคุณ“นี่ต้นข้าวเด็กที่ผมรับเธอมาเลี้ยงครับ”ณคุณมาถึงบ้านก็เดินนำมลฤดีเข้ามาในห้องเมื่อเข้ามาก็รีบแนะนำให้มลฤดีได้รู้จักกับต้นข้าวอย่างเป็นทางการ“สวัสดีค่ะ”ต้นข้าวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่เข้ามาใหม่อย่างอ่อนน้อม“สวัสดีจะ...เปาเป็นยังไงบ้าง”มลฤดีรีบนั่งลงข้างๆเตียงที่ปรารีนอนอยู่พร้อมทั้งใช้หลังมืออังที่หน้าผากของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ดูว่าเธอมีไข้สูงอยู่หรือไม่“ข้าวเช็ดตัวให้พี่เปาตอนนี้ไข้ก็เริ่มลดลงแล้วค่ะ”ต้นข้าวเช็ดตัวให้ปรารีตลอดตั้งแต่ทานยาแล้วนอนพักเลยทำให้ไข้ของหญิงสาวลดลงได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงต้องดูอยู่ไม่ห่าง“คุณแม่ขา..ฮึก..ฮือๆๆ”ปรารีร็สึกตัวว่ามีคนกำลังพูดคุยกันเธอจึงลืมตาตื่นขึ้นมาดูเมื่อเห็นมลฤดีนั่งอยู่ใกล้ๆเธอจึงโผเข้าไปกอดพร้อมร้องให้สะอึกสะอื้นระบายความเสียใจออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่“งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ”“ผมขอตัวก่อนนะครับ”ทั้งต้นข้าวและณคุณคิดว่าพวกเขาคงจะต้องออกไปก่อนเพราะสองแม่ลุกอาจจะมีอะไรที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวก็ได้“คุณแม่ขา”“...เฮ้ออ...”มลฤดีกอดปลอบปรารีเธอเองก็กลุ้มใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกันที่มันผิดไปจากสิ่งทีเธอวางไว้เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ปร
Rrrrrrrrr“ครับคุณอินทัช...ผมคงยังไม่เข้าไปที่โรงงานอีกสองสามวันรบกวนคุณอินทัชดูแลความเรียบร้อยด้วยนะครับ”ดูเหมือนอินทัชจะโทรมาตรงจังหวะชายหนุ่มเลยถือโอกาสบอกเรื่องที่เขาจะไม่เข้าไปที่โรงงานสักสองสามวันเพราถ้าหากเขายังมีเรื่องกังวลใจเรื่องปรารีนี้อยู่งานของเขาไม่เดินแน่เป็นครั้งแรกที่เขาเสียงานเพราะเรื่องผู้หญิงนี่แหละเขายอมรับเลยว่าหญิงสาวมีอิทธิพลต่อตัวและหัวใจของเขาจริงๆ21.30 น.“ยังไม่นอนอีกเหรอ”ณคุณเดินออกมาดูหญิงสาวที่นั่งที่เก่าอี้ไม้หน้าบ้านในตอนดึกๆดื่นๆเขาพึ่งทำงานเสร็จบังเอิญเห็นเธอจากมุมข้างหน้าต่างเลยเดินออกมาดูคราแรกคิดว่าเธอจะหลับไปแล้วเสียอีก“เอ่อ...เดี๋ยวข้าวกำลังจะเข้าไปพอดีเลยค่ะ”ต้นข้าวสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มเดินออกมาหาเธอด้วยความที่ไม่อยากให้ชายหนุ่มเป็นห่วงจึงลุกขึ้นหมายจะกลับไปที่ห้องนอนของเธอทันที“คิดถึงพ่อล่ะสิ...นั่งคุยกับพี่ก่อนได้ไหม”ณคุณดูออกว่าที่หญิงสาวมานั่งเหม่อตอนนี้แสดงว่าน่าจะคิดถึงพ่อที่จากไปเขาเองก็มีเรื่องที่จะคุยกับเอพอดีไหนๆก็ยังไม่นอนก็ขอคุยเลยแล้วกัน“ค่ะ”ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยกันบรรยากาศตรงหน้าคือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดา
“งั้นลูกก็ต้องไปตามหาเปาเองแล้วหละแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเปาจะไปที่ไหน”มลฤดีดูออกว่าลูกชายของเธอในตอนนี้รู้สึกกับปรารีอย่างไรแต่ในเมื่อลูกชายของเธอยังปากแข็งไม่ยอมบอกความจริงและความรู้สึกของตัวเองมาเธอก็จะให้เขาหาปรารีเองต่อไปโยไม่ขอยื่นมือเข้าไปช่วยด้วย“ครับ..คงต้องเป็นอย่างนั้น...แล้วคุณแม่จะมาอยู่ที่นี่กี่วันครับ”เรื่องตามหาเขาตามหาปรารีอยู่แล้วไม่นานนี้เขาก็คิดว่ายังไงก็ต้องเจอหญิงสาวแน่นอนเขาเชื่อในมือคนของเขา“แม่ก็ว่าจะค้างที่ไร่ณคุณสักสองคืนก็จะกลับแล้ว”“ทำไมต้องค้างที่ไร่ณคุณไม่ค้างที่บ้านผมล่ะครับ”ตฤณภพไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาต้องค้างที่ไร่ของณคุณบ้านของเขาที่นี่ก็ออกจะใหญ่โต“ก็..เอ่อ...ที่นั่นมันบรรยากาศดีกว่านี่นาแล้วอีกอย่างแม่ก็อยากจะเยี่ยมปู่ของณคุณเค้าด้วย”มลฤดีเกือบลืมตัวไปแต่ด้วยความหัวไวเธอจึงรีบหาข้ออ้างมาบอกลุกของเธอได้ทันการและก็ดูสมเหตุสมผลมากด้วย“อ๋อ..ครับ..คุณแม่อยู่ทานข้าวเช้ากับผมก่อนสิครับ”“โอเคจะ..แล้วนี่งานที่เรามาดูไปถึงไหนแล้วล่ะ”“ก็โอเคดีครับไม่ได้มีปัญหาอะไร”“ดีแล้วล่ะ”มลฤดีแสร้งพูดถึงเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยโดยยังคงคอยสังเกตอาการลูกของเธ
“ดี...ฉันก็พึ่งจะเห็นหลานฉันมันเสียงานเพราะผู้หญิงก็คราวนี้แหละ..เล่นให้หัวปั่นไปเลย”โสพิศหัวเราะให้กับความร้อนใจของหลานชายเธอ“เอ..เสียงานเพราะผู้หญิงมันเรื่องดีเหรอครับคุณท่าน”ธวัชชัยไม่เข้าใจที่โสพิศพูดไอ้การที่เสียงานเพราะผู้หญิงนี่มันใช่เรื่องดีสำหรับเจ้านายหนุ่มของเขาจริงหรือ“คนอื่นอาจจะไม่ดีแต่มันดีสำหรับหลานฉันในตอนนี้..อ่อ..แล้วอย่าให้แผนแตกล่ะคุณชัย”โสพิศขมวดคิ้วให้ธวัชชัยที่ดูท่าจะกลับไปเข้าข้างเจ้านายตัวเองเสียแล้วจึงย้ำว่าอย่าให้แผนแตก“ครับคุณท่าน”บ้านณคุณ“นั่งคิดอะไรอยู่เหรอลูก”มลฤดีเดินมานั่งข้างปรารีหาเรื่องคุยกับลูกสาวเธอเพราเห็นว่านั่งเหม่อใจลอยที่สวนหน้าบ้านนานแล้ว“เอ่อ..เปาอยากจะขออนุญาตคุณแม่ไปอยู่บ้านที่เชียงใหม่ได้ไหมคะ”ปรารีคิดดีแล้วว่าเธออยากจะกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่เหมือนเดิม“ถ้าเปาสบายใจแม่ก็ไม่ห้าม...และก็จะไม่มีใครรู้ด้วย”มลฤดีไม่ได้ขัดอะไรและเธอเองก็จะไม่มีทางบอกเรื่องนี้ให้ลุกชายเธอรู้ด้วยเพราะอยากจะดัดนิสัย“ขอบคุณคุณแม่มากๆเลยนะคะ”ปรารีรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่คุยกับคุณแม่ของเธอเพราดูจะเข้าใจเธอไปเสียทุกอย่าง“อย่าลืมติดต่อหาแม่ด้วยนะ