ตอนที่25

“ไร่พี่หมอนี่สวยมากเลยนะคะช่วงเย็นคงบรรยากาศดีน่าดู”

“อืมม..ใช่แล้วล่ะ...ช่วงเย็นพี่ก็ชอบเดินเล่นในไร่เหมือนกัน”

ทั้งสองคุยกันไปทานอาหารกันไปการที่หญิงสาวได้คุยกับหมอณคุณมันทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะ

Rrrrrrrrrr

“ว่าไงครับ....อะไรนะ....เดี๋ยวผมจะไปตามหาเธอเองคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ผมรู้”

ณคุณรับสายจากมานพเมื่อข่าวที่รู้ทำให้เขานั้นอิ่มจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าทันที

“มีอะไรหรือเปล่าคะ??”

ปรารีเห็นสีหน้าณคุณก็รู้ว่ามีเรื่องด่วนที่ไม่สบายใจ

“ต้นข้าวน่ะสิหายตัวไป”

“ต้นข้าวคือใครเหรอคะ??”

“คือเธอเป็นเด็กที่พี่อุปการะเอาไว้พ่อของเธอพึ่งเสียไปก่อนจะเสียเขาได้ขอร้องพี่เอาไว้ว่าให้ดูแลต้นข้าวให้ดี”

ณคุณพูดด้วยสีหน้ากังวลเขาคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่ไหนนอกจากบ้านของเธอนั่นแหละ

“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..น่าสงสารจังเลยนะคะตอนนี้แกอาจจะกำลังจิตตกอยู่ก็ได้”

ปรารีคิดว่าหากเป็นเช่นที่ณคุณพูดจริงๆเด้กคนที่เขาอุปการะไว้คงกำลังอยู่ในช่วงจิตตก

“พี่ก็คิดแบบนั้น”

“แล้วพี่หมอจะไปหาเธอที่ไหนเหรอคะ”

“พี่คิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่บ้านของเธอนั่นแหละ”

“ค่ะ”

ทั้งสองรีบขับรถออกไปหาต้นข้าวทันทีเพราะถ้าหากที่บ้านไม่มีณคุณก็ต้องไปหาที่อื่นที่คิดว่าหญิงสาวจะอยู่งานที่วัดก็พึ่งเสร็จสิ้นไปเมื่อวานไม่คิดว่าต้นข้าวจะทำใจไม่ได้ขนาดนี้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“บ้านเธอก็อยู่ลึกเหมือนกันนะคะ”

ปรารียอมรับว่าครั้งนี้เธอเห็นณคุณมีท่าทีร้อนใจครั้งแรกเขาขับรถด้วยความเร็วแต่เธอก็เข้าใจได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเร่งรีบแต่บ้านของต้นข้าวเธอไม่คิดว่าจะต้องลัดเลาะเข้ามาในป่าที่ดูลึกขนาดนี้

“ทั้งลึกทั้งเปลี่ยวเลยแหละ...เดี๋ยวเปารอพี่อยู่บนรถก่อนก็เพราะตอนนี้ต้องเดินลงแล้ว”

เมื่อมาถึงหน้าปากทางเข้าบ้านของต้นข้าวชายหนุ่มก็จอดรถลงและบอกให้ปรารีรออยู่ที่นี่เพราะหนทางจากนี้ต้องเดินเข้าอย่างเดียว

“ไม่เป็นไรค่ะเปาไหว”

ปรารีมองทางแล้วมันเป็นทางเล็กๆก็จริงแต่เธอคิดว่าเธอสามารถเดินเข้าไปได้

“เอางั้นก็ได้...”

ณคุณไม่ได้ห้ามอะไรหากหญิงสาวอยากจะเข้าไปกับเขาทั้งสองจึงพากันลงรถและรีบเดินเข้าไปทันที

“ฮือๆ...พ่อจ๋า...”

“ข้าว”

ณคุณได้ยินเสียงสะอื้นอยู่ในกระท่องหลงเล็กก็โล่งใจที่ต้นข้าวอยู่ที่นี่จึงรีบเปิดประตูเดินเข้าไปข้างใน

“นายน้อย”

หญิงสาวหันหลังกลับไปมองคนที่เข้ามาใหม่ด้วยความตกใจไม่คิดว่าเขาจะตามเธอมาถึงที่นี่

“กลับไปกับพี่นะข้าวอยู่ที่นี่มันไม่ปลอดภัย”

ณคุณใช้มือหนาทั้งสองของเขาดึงตัวหญิงสาวขึ้นหมายจะพากลับ

“ไม่ค่ะ..นายน้อยกลับไปเถอะข้าวจะอยู่ที่นี่ข้าวดูแลตัวเองได้ค่ะ”

ต้นข่าวส่ายหัวหงึกหงักปฏิเสธทั้งน้ำตาว่าเธอจะขออยู่แต่ที่นี่ยืนยันว่าเธอดูแลตัวเองได้

“อย่าดื้อได้ไหมข้าว”

ณคุณไม่เข้าใจว่าหญิงสาวจะทำตัวดื้อกับเขาทำไมนักหนาทั้งที่เขาหาที่อยู่ดีๆให้เธอที่ดีกว่าที่นี่หลายเท่า

“ข้าวไม่ได้ดื้อค่ะ..ข้าวอยากอยู่ที่นี่ข้าวคิดถึงพ่อ..ฮือๆๆนายน้อยไม่เข้าใจหรอก”

ต้นข้าวคิดว่าชายหนุ่มไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอตอนนี้หรอกที่มันว้าเหว่ชีวิตเหมือนไม่มีจุดยืนเมื่อเสาหลักคนเดียวของเธอจากไป

“เฮ้ออ..”

ณคุณไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาปลอบเธอแล้วก่อนหน้านี้ก็ยอมอยู่กับเขาแบบดีๆแล้วไม่คิดว่าเธอจะหวนกลับมามีความคิดแบบเดิมอีก

“เดี๋ยวเปาลองคุยกับแกเองค่ะ”

ปรารีเห็นทั้งสองคุยกันก็พอจะเข้าใจเธอคิดว่าเรื่องนี้เธอเป็นผู้หญิงหากคุยกับผู้หญิงด้วยกันน่าจะเข้าใจกว่า

“ก็ได้.”

ณคุณเห็นว่าหาปรารีจะคุยกับต้นข้าวมันน่าจะเป็นเรื่องที่ดีเขาจึงขอออกไปรอข้างนอกจะดีกว่า

“ข้าวอายุเท่าไรแล้วจ๊ะ”

ปรารีค่อยๆเดินเข้าไปนั่งตรงหน้าของต้นข้าวที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้นอยู่อย่างแรกเอทั้งสองต้องทำความรู้จักกันก่อน

“18 ค่ะ..ฮือ..อือ”

ต้นข้าวไม่ปฏิเสธที่จะตอบคนตรงหน้าแต่เธอก็ยังมีอาการสะอื้นอยู่เล็กน้อย

“งั้นข้าวก็เป็นน้องพี่..พี่ชื่อพี่เปานะเป็นญาติของพี่หมอณคุณ...ข้าวจะไม่ยอมกลับไปอยู่กับนายน้อยของข้าวจริงเหรอนายน้อยของข้าวเนี่ยเค้าใจดีมากๆเลยนะ”

ปรารีพยายามโน้มน้าวให้ต้นข้าวเห็นว่าคนที่ดูแลเธอนั้นเป็นคนที่ใจดีแล้วก้น่าอยู่ด้วยมากๆเลย

“หนูรู้ค่ะแต่หนูอยากอยู่ที่นี่”

เรื่องนั้นต้นข้าวพอจะรู้แต่ยังไงเธอก็อยากอยู่ที่บ้านของพ่อเธออยู่ดี

“ข้าวจ๊ะ...ที่นี่มันไม่ปลอดภัยนะข้าวคิดดูสิถ้าพ่อข้าวรู้ว่าข้าวอยู่ที่นี่คนเดียวเค้าจะหลับอย่างสบายได้ยังไง”

ปรารีเห็นว่าต้นข้าวน่าจะรักพ่อของเธอมากเลยยกเรื่องพ่อของเธอขึ้นมาพูด

“ฮือ..อือ”

ต้นข้าวชะงักเล็กน้อยเมื่อพูดถึงพ่อของเธอ

“ถ้าหากข้าวเป็นอะไรไปนายน้อยที่ใจดีของข้าวก็ต้องรู้สึกผิดเพราะรับปากกับพ่อข้าวเอาไว้แล้วทำไม่ได้...”

ปรารีแสร้งทำหน้าเศร้าให้อีกฝ่ายได้คิดตาม

“.......”

ต้นข้าวปาดน้ำตาลวกๆเธอคิดว่าที่อีกฝ่ายพูดมันก็จริง

“ชีวิตข้าวต้องเดินหน้าต่อนะมีชีวิตที่สดใสให้พ่อข้าวได้ภูมิใจดีกว่านะ...ไปอยู่กับนายน้อยที่แสนใจดีหากข้าวคิดถึงที่นี่ค่อยให้นายน้อยของข้าวพาแวะเวียนมาดูไม่ใช่มาคนเดียวแบบนี้..อันตรายมันเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อนะ”

“ข้าวเข้าใจแล้วค่ะ”

ต้นข้าวพยักหน้าเข้าใจที่ปรารีพูด

“ต่อไปนี้ข้าวเป็นน้องสาวของพี่อีกคนแล้วนะ...มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดเลยเราจะได้คุยกันแบบสาวๆเนอะดีไหม”

ปรารีโล่งอกที่ต้นข้าวเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆที่เธอกลับมาร้องห่มร้องให้แบบนี้ก็คงจะเพราะคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงกับชีวิตของตัวเองดีนี่แหละหลังจากนี้เธอคิดว่าต้นข้าวน่าจะเข้าใจอะไรๆมากขึ้นแล้ว

“ค่ะพี่เปา”

“งั้นเรากลับกันดีกว่าเนอะ...ทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงมันไม่ดีนะ”

“ค่ะ..ฮึกๆ..”

ต้นข้าวหยุดร้องแล้วแต่เธอก็ยังมีอาการสะอื้นอยู่เล็กน้อยด้วยเพราะร้องให้มานานนั่นเอง

“ไปค่ะพี่หมอ”

ปรารีพาต้นข้าวออกมาด้วยสีหน้าที่เบิกบานให้ชายหนุ่มพาเธอทั้งสองกลับทันทีเพราะปรารีกลัวว่าหากอยู่ที่นี่นานต้นข้าวอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้

“อะ..โอเค”

ณคุณเห็นทั้งสองเดินออกมาแบบนี้ก็ไม่ได้ถามอะไรมากหากกลับไปที่บ้านเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี

“ข้าวช่วยค่ะพี่เปา”

ต้นข้าวเห็นว่าปรารีเดินไม่สะดวกเธอจึงช่วยพยุงหญิงสาวอีกแรง

“ขอบใจจะ”

ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาของณคุณเขาเดินตามหลังทั้งสองและยิ้มมาตลอดทางที่ทั้งสองดูเข้ากันได้อย่างดีแถมจะดีกว่าเขาเสียอีก