ตอนที่28

“ข้าวเคยอ่านในหนังสือข้าวอยากลองทำเค้กค่ะข้าวไม่เคยทำอีกอย่างอุปกรณ์การทำที่นี่ก็มีครบเลยข้าวเลยอยากทำค่ะ”

ต้นข้าวอยากจะทำขนมเค้กมานานแล้วแต่ติดตรงที่บ้านของเธอนั้นมันมีอุปกรณ์ในการทำไม่ครบเมื่อมาอยู่ที่บ้านชายหนุ่มดูแล้วเครื่องไม่เครื่องมือในการทำของที่นี่มันครบไปเสียทุกอย่างเธอเลยมีโอกาสได้ทำเสียที

“ดีเลย”

ปรารีเองก็อยากจะทานเค้กอยู่เหมือนกันยิ่งได้เห็นในขั้นตอนการทำด้วยเธอก็ยิ่งตื่นเต้นเหมือนเด็กที่อยากจะเล่นอยากจะลองของเล่นใหม่อย่างไงอย่างงั้น

“มาเดี๋ยวพี่ช่วย”

ณคุณอาสาเข้าช่วยต้นข้าวอีกแรงเพราะเขาอยากจะมีส่วนร่วมกับพวกเธอ

“นายน้อยทำเป็นเหรอคะ??”

ต้นข้าวหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าคนอย่างเขาทำครัวเป็นด้วยหรือ

“ก็เคยอ่านมาเหมือนกัน”

ณคุณทำท่าคิดเล็กน้อยเขาเองก็เคยอ่านผ่านๆมาเหมือนกัน

“เราจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่ไหมคะ??”

ปรารีทำหน้าสงสัยว่าถ้าหากณคุณเข้ามาช่วยทำเธอนั้นจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่หรือไม่

“555555”

ต้นข้าวอดขำในสีหน้าที่ไม่แน่ใจของณคุณไม่ได้งานนี้เธอเปรียบเสมือนเป็นหัวเรือใหญ่ที่ทำเป็นอยู่คนเดียวส่วนคนอื่นคงจะต้องให้เป็นลูกมือช่วยจับโน่นนี่เท่านั้นไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เค้กที่ออกมาในสภาพดีเป็นแน่

ทางด้านตฤณภพ

“ทำไมไม่ยอมรับสายกันนะ...อย่าให้เจอนะยัยตัวแสบ”

ตฤณภพลองติดต่อหญิงสาวอยู่อีกพักใหญ่แต่ก็ไม่เห็นว่าเธอจะมีวี่แววรับสายเขาตอนนี้ก็ทำได้แค่เหยียบคันเร่งตรงไปที่บ้านของณคุณโดยทันที

10 นาทีต่อมา

“นายน้อยจับที่ร่อนแป้งแบบนี้นะคะแล้วก็ค่อยๆเคาะค่ะ”

ตอนนี้หน้าบ้านมีณคุณกับต้นข้าวยืนอยู่สองคนเพราะปรารีขอตัวไปเข้าห้องน้ำต้นข้าวพยายามบอกให้ณคุณค่อยๆร่อนแป้งที่เธอเตรียมเอาไว้ให้แต่ดูท่าชายหนุ่มจะมือหนักเกินควรแป้งเลยหกกระจายเต็มรอบๆกะละมังที่เอาไว้ใส่แป้ง

“แบบนี้ใช่ไหม”

“อย่ามือหนักสิคะ..โอ้ยย..นายน้อย”

ณคุณแกล้งหญิงสาวโดยใช้มือร่อนแป้งแรงๆให้โดนหน้าของหญิงสาวที่เขาทำอย่างนี้เพียงแค่อยากทำตัวสนิทกับต้นข้าวให้มากขึ้นเธอจะได้รู้สึกเหมือนว่าเขาเป็นพี่ชายคนนึงจริงๆเสียที

“5555555”

“เล่นอะไรคะเนี่ย”

ต้นข้าวหน้าเสียเล็กน้อยที่จู่ๆณคุณก็เล่นทำของเลอะเทอะเสียอย่างนั้น

“ทำอะไรกันคะเลอะ...ว้ายย”

ปรารีเดินออกมาเห็นว่าณคุณกำลังปาแป้งใส่ต้นข้าวอยู่เธออดบ่นไม่ได้ว่ามันจะเลอะเทอะแต่ก็ไม่ทันแล้วเธอโดนปาเข้าตาไปเต็มๆ

“นั่นไงโดนพี่เปาเลย...เดี๋ยวข้าวไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้นะคะ”

ต้นข้าวหันไปหาปรารีปรากฏว่าตอนนี้ใบหน้าของพี่สาวเธอเต็มไปด้วยแป้งหญิงสาวจึงต้องรีบวิ่งเข้าไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ปรารี

“ไหนพี่ดูซิ”

ณคุณไม่ได้ตั้งใจจะปาให้โดนหน้าหญิงสาวแค่คิดว่าจะแกล้งให้เธอเปื้อนแป้งเล่นเท่านั้นเขาก้มดูตาของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

“เข้าตาเปาเต็มๆเลยค่ะพี่หมอ..”

ปรารียังลืมตาไม่ขึ้นแอบบ่ในใจเล็กน้อยที่เขานึกคึกเล่นอะไรแบบนี้

“เฮ้อ...โทษทีๆ..”

ณคุณทำได้ก็แค่เพียงขอโทษเท่านั้นเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เธอเจ็บตาแบบนี้เสียหน่อย

“หึ่...ที่แท้ก็มาพลอดรักกับผู้ชายหน้าไม่อายนี่เหรอจะแม่เป็นแม่ของลูกฉัน”

//ก้มไปนานสองนานขนาดนั้น...ทำไมไม่เข้าห้องไปเลยล่ะ//

ตฤณภพที่มองดูอยู่ห่างๆภาพที่เขาเห็นตรงนี้คือณคุณและปรารีกำลังหวานกันอยู่

ชายหนุ่มโกรธหน้าดำหน้าแดงทั้งขับรถกลับออกไปอย่างรวดเร็วทั้งกัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจรอให้หญิงสาวกลับมาบ้านก่อนเขาจะสวดเอให้หูชาเลยคอยดู

18.00 น.

ตฤณภพนั่งดื่มตั้งแต่เขากลับมาถึงบ้าน

“ออกไปแต่เช้ากลับมาซะเย็นมือถือก็ไม่เคยรับสายคงถึงใจจนไม่อยากจะให้ใครมาขัดจังหวะล่ะสิ”

เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวเดินเข้ามาแล้วเขาก็อดที่จะพูดแดกกันเธอไม่ได้

“อย่ามาหาเรื่องเปา...”

//เป็นหมาบ้าหรือไงกัดไม่เลิก//

ปรารีคิดว่าเธอกลับมาอะไรๆมันจะดีขึ้นเสียอีกแต่เปล่าเลยแบบนี้เธอขอกลับข้าไปอยู่ในห้องของเธออย่างเดียวจะดีกว่า

“ฉันคงต้องคุยกับคุณแม่ใหม่แล้วล่ะเรื่องที่จะให้เธอเป็นแม่ของลูกฉันเพราะกลัวว่าลูกที่เกิดมามันจะไม่ใช่ลูกของฉันจริงๆน่ะสิ”

ตฤณภพลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมเดินไปสะกัดหน้าของหญิงสาวเพราะรู้ว่ายังไงเธอก็จะหนีเขาเข้าห้องเธอไปแน่นอน

“พี่ต้น...เป็นบ้าอะไรคะ...ถ้าขืนยังปากเสียแบบนี้อยู่เปาจะไม่ทนแล้วนะคะ”

ปรารีชักจะไม่ไหวกับอาการปากเสียที่แทบจะเข้าขั้นให้เธอต้องด่าว่าปากหมาแล้ว

“ก็เธอเล่นไปกอดจูบอยู่กับพี่หมอของเธอจะให้ฉันคิดยังไง”

ตฤณภพพูดในสิ่งที่เขาเจ็บใจออกมา

“กอดจูบอะไรคะ”

ปรารีทำหน้างงเขาพูดเรื่องอะไรเธอยังไม่เคยทำอะไรน่าเกลียดแบบนั้นสักหน่อย

“ฉันเห็นกับตาเธอก็ยังกล้าปฏิเสธไม่รู้ว่าจะเสแสร้งแกล้งแอ้บไปถึงไหน...”

ตฤณภพเห็นว่าหญิงสาวยังไม่ยอมรับง่ายๆเขาเลยตะคอกใส่หน้าเธอจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือก

เพียะ....

“หยุดปากเสียได้หรือยัง”

ปรารีน้ำตาคลอเล็กน้อยที่ดูเขาจะมองเธอเป็นผู้หญิงใจง่ายเสียจริงพร้อมเงื้อมือฟาดไปที่ใบหน้าของคนพูดไม่คิดแรงๆหนึ่งครั้ง

“ตบฉันแล้วยังจะมาบีบน้ำตา...อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอ”

ตฤณภพโกรธมากที่หญิงสาวกล้าทำกับเขาแบบนี้

“.......”

ปรารีพยายามเดินหลบชายหนุ่มเพื่อที่จะเข้าไปในห้องของเธอ