20.30 น.
บ้านณคุณ
วันนี้ทั้งวันปรารีอยู่เป็นเพื่อนต้นข้าวคอยจัดห้องหับให้ใหม่และอยู่เป็นเพื่อนคุยตามประสาสาวๆทำให้ต้นข้าวสบายใจที่จะพูดอะไรขึ้นเยอะ
“เป็นยังไงสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง”
“ค่ะ”
สองสาวยังคงคุยกันอยู่ในห้องนอนของต้นข้าวในบ้านของณคุณปรารีอยากรู้ว่าตอนนี้ต้นข้าวจิตใจของเธอโอเคหรือยังจึงถามขึ้นเมื่อได้รับรอยยิ้มจากอีกฝ่ายกลับมาเธอก็สบายใจ
“แล้วข้าวเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ”
อีกอย่างที่ปรารีอยากรู้คือเรื่องเรียนของต้นข้าวหากตอนนี้ต้นข้าวยังไม่มีแพลนเธอก็อยากจะช่วย
“ข้าวเรียนโรงเรียนรัฐแถวหมู่บ้านค่ะตอนนี้จบม.6แล้วนายน้อยบอกว่าจะส่งข้าวเรียนมหาลัยค่ะ”
“ข้าวโชคดีนะที่เจอพี่หมอ...ตั้งใจเรียนนะเราจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น”
ปรารีคิดเอาไว้แล้วว่าณคุณจะต้องจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว
“ค่ะพี่เปา”
“เดี๋ยวพี่คงต้องกลับแล้วล่ะดึกแล้วมีอะไรโทรหาพี่ตามเบอร์ที่พี่ให้ไว้นะ”
ปรารีคิดว่าตอนนี้เธอก็จะต้องกลับแล้วหละเพราะมือถือของเธอก็แบตหมดคงไม่วายกลับไปเจอตฤณภพบ่นอีกแน่นอนแต่เธอคิดว่าหากเธออธิบายเขาก็คงจะเข้าใจ
“ค่ะ”
บ้านตฤณภพ
“ขอบคุณนะคะพี่หมอ”
เมื่อณคุณขับรถมาส่งปรารีที่บ้านของตฤณภพหญิงสาวก็รีบขอบคุณณคุณที่วันนี้ทำให้เธอมีเรื่องที่ประทับใจแถมยังได้เพื่อนใหม่อีกด้วย
“ไม่เป็นไรพรุ่งนี้อยากไปไหนอีกไหมพี่ว่าง”
พรุ่งนี้ณคุณเองก็ว่างเขาสามารถพาหญิงสาวไปเที่ยวได้อีกเพราะไม่อยากให้หญิงสาวเบื่อหรือไม่เผื่อว่าหญิงสาวอยากจะไปหาต้นข้าวอีกเขาก็ยินดีมากๆเลย
“อืม..แล้วเปาจะโทรบอกนะคะ....ว่าแต่ต้นข้าวแก้เป็นคนน่ารักนะคะดูซื่อๆมากด้วยพี่หมอต้องดูแลดีๆเลยนะคะ”
ปรารียังคิดไม่ออกว่าเธออยากจะไปไหนหากเธอคิดได้ก็จะโทรบอกและเธอก็อดพูดเรื่องต้นข้าวได้ว่าต้นข้าวนั้นเป็นเด็กน่ารัก
“อยู่แล้วล่ะ..”
เรื่องนี้ณคุณรู้ดีแต่หากลบเรื่องหัวดื้อนิดหน่อยออกไปได้ก็คงจะดี
“บ๊าย...บายค่ะพี่หมอ”
ปรารีลงรถได้ก็โบกไม้โบกมือลาณคุณเหมือนที่เคยๆทำกับทุกคน
“หึ่...”
//หน้าระรื่นเชียวนะ//
ตฤณภพมองดูทั้งสองตั้งแต่จอดรถสายตาของเขาตอนนี้แทบจะลุกเป็นไฟเพราะรู้สึกขัดหูขัดตากับอาการระรื่นของหญิงสาวเสียจริงที่เขาโมโหขนาดนี้เพราะหญิงสาวไปไหนไม่บอกแถมยังติดต่อไม่ได้อีกต่างหากที่สำคัญกลับมาพร้อมผู้ชายด้วยสีหน้าระรื่นแบบนี้ที่ทำให้เขาไม่พอใจหนักเข้าไปอีก
“พี่ต้น..เอ่อ..เปาขอโทษทีค่ะพอดีมือถือแบตหมดเลยไม่ได้โทรบอก”
//จะโดนบ่นไหมเนี่ยกลับซะมืดค่ำ//
ปรารีเดินเข้าประตูบ้านมาก็เห็นตฤณภพยืนเกาะอกมองเธอด้วยสายตาที่หากเป็นมีดก็เชือดคอเธอตายไปแล้วเธอจึงรีบหลบสายตาของเขาและบอกสาเหตุที่ทำให้เขาติดต่อเธอไม่ได้
“จะไปไหนมาไหนก็กรุณาบอกฉันด้วย...ไม่ใช่นึกจะไปเที่ยวกับผู้ชายที่ไหนก็ไป”
ตฤณภพพูดกับหญิงสาวเสียงแข็ง
“แต่..แต่เปาก็ไปกับพี่หมอนี่คะก็ไม่ได้มีอะไรน่าห่วง”
ปรารีเองไม่ได้ไปเที่ยวกับผู้ชายที่ไหนเธอคิดว่าแค่เธอไปกับณคุณเขาก็น่าจะหมดห่วงแล้วเพราะทั้งตฤณภพแล้วก็ณคุณต่างก็รู้จักกัน
“ยังจะเถียงอีกหรือไงเกิดถ้าคุณแม่โทรถามฉันว่าเธออยู่ไหนจะตอบยังไง...ฉันก็ต้องโดนคุณแม่บ่นเพราะเธออีกงั้นเหรอ”
ตฤณภพใช้เหตุผลโดยยกแม่ของเขามาอ้างทั้งที่ในใจตัวของเขาเองนั่นแหละที่เป็นห่วงเธอจนแทบจะเป็นบ้าอาหารก็ยังไม่ได้ทานเพราะมัวแต่รอหญิงสาว
“ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้งั้นเปาขอโทษด้วยค่ะ”
//ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้..ไอ้เราก็คิดว่าเป็นห่วงเรา//
ปรารีมีสีหน้าน้อยใจอย่างเห็นได้ชัดเธอคิดว่าที่เขาโกรธเธอก็เพราะว่าเป็นห่วงเธอเสียอีกแต่ที่แท้ก็กลัวว่าคุณแม่จะบ่นที่ไม่ดูเธอให้ดีก็เท่านั้นเอง
“ขอโทษๆๆๆๆ...พูดเป็นคำเดียวหรือไงสร้างแต่เรื่อง”
ตฤณภพยังคงบ่นหญิงสาวอยู่ไม่หยุดเพราะอารมณ์โมโหของเขามันยังไม่หมดไปง่ายๆเพราะเมื่อครู่มันพึ่งจะประทุครั้งใหญ่เมื่อเห็นว่าเธอมากับณคุณ
“เปาก็พูดเป็นคำเดียวนี่แหละค่ะ....คิดว่าเปาสร้างแต่เรื่องจะพาเปามาทำไมล่ะคะ”
ปรารีก็แอบมีอาการโมโหเหมือนกันที่ไม่รู้ว่าเขาจะดุอะไรเธอนักหนา
“เถียงคำไม่ตกฟาก”
//ยังจะยอกย้อนอีกยัยตัวแสบ//
“เปาขอตัวค่ะ”
//คนที่กำลังพาลอย่าต่อล้อต่อเถียงจะดีที่สุด//
ปรารีจะรีบหลบเข้าห้องของเธอไปเพราะเวลานี้เธอคิดว่าหากต่อล้อต่อเถียงไปก็เท่านั้นรอให้อีกฝ่ายอารมณ์เย็นลงแล้วมาคุยกันจะดีกว่า
“ไปสนุกกันมาถึงไหนถึงได้กลับซะมืดค่ำ”
ตฤณภพกัดฟันกรอดพูดในสิ่งที่ไม่อยากจะพูดออกมาด้วยความโมโหที่เห็นหญิงสาวเดินหนีเขา
“พี่ต้นหมายความว่าไงคะ”
ปรารีหยุดชะงักกับคำพูดของชายหนุ่มเธอรู้สึกว่าเขาจะพูดเกินไปอยู่มากคำๆนี้มันเท่ากับการดูถูกเธอชัดๆ
“โตป่านนี้แล้วก็น่าจะเข้าใจที่ฉันพูดแล้วมั้ง”
ตฤณภพยังคงเชิดคอพูดอยู่ไม่หยุด
“อย่ามาดูถูกเปานะคะ”
ปรารีเริ่มเสียงแข็งแข่งกับอีกฝ่ายเช่นกันเรื่องนี้เธอไม่ได้ผิดจะยอมถูกปรักปรำก็ไม่ใช่เหตุ
“ขึ้นเสียงกับฉันเหรอ”
//กล้าขนาดนี้แล้วเหรอ//
ตฤณภพไม่พอใจหนักที่รู้สึกว่าหญิงสาวจะท้าทายเขา
“ก็พี่ต้นมาว่าเปาก่อนนี่คะ...จะดุจะโมโหวีนเหวี่ยงใส่เปา..เปาทนได้ทุกครั้งนะคะแต่เปาไม่ชอบให้พูดดูถูกเปา”//อย่าคิดว่าจะยอม...เราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูดนี่นา//“เธอ..”ตฤณภพกระชากแขนหญิงสาวด้วยความโมโห“ปล่อย...โอ้ยยย”ทำให้หญิงสาวตอนนี้ลงไปพับกองอยู่กับพื้น“เปา..”ตฤณภพลืมตัวไปว่าเธอยังเจ็บอยู่จึงรีบพยุงตัวเธอขึ้นมา“ไม่ต้องมายุ่งกับเปา”//ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ..หึ่//ปรารีรีบสะบัดมือชายหนุ่มออกแล้วเข้าห้องของเธอไปทันทีใครเพราะเธอรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้เธอง่ายๆปังงง“โถ่โว้ยยย”เมื่อหญิงสาวปิดประตูใส่หน้าของเขาชายหนุ่มก็กลับมานั่งที่โซฟาเขายังคงมีอารมณ์โกรธอยู่ไม่หายแต่ก็ไม่คิดอยากจะคุยกับเธออีกเมื่อครู่ก็โมโหตัวเองนิดหน่อยที่เผลอทำเธอเจ็บด้วยความไม่ตั้งใจตอนนี้อารมณ์ของเขามันเลยค่อนข้างแปรปรวนบอกไม่ถูกเช้าวันต่อมา07.00 น.“คุณมาทำอะไรแต่เช้า”ตฤณภพตื่นมาดื่มกาแฟในช่วงเช้าเห็นรถของณคุณขับเข้าจอดที่หน้าบ้านก็สงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่แต่เช้า“เปาบอกให้ผมมารับแต่เช้าครับ”ณคุณบอกเหตุผลกับชายหนุ่มที่จะต้องมาที่นี่แต่เช้าเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปรารีจึงให้เขามารับแต่เช้าขนาดนี
“ข้าวเคยอ่านในหนังสือข้าวอยากลองทำเค้กค่ะข้าวไม่เคยทำอีกอย่างอุปกรณ์การทำที่นี่ก็มีครบเลยข้าวเลยอยากทำค่ะ”ต้นข้าวอยากจะทำขนมเค้กมานานแล้วแต่ติดตรงที่บ้านของเธอนั้นมันมีอุปกรณ์ในการทำไม่ครบเมื่อมาอยู่ที่บ้านชายหนุ่มดูแล้วเครื่องไม่เครื่องมือในการทำของที่นี่มันครบไปเสียทุกอย่างเธอเลยมีโอกาสได้ทำเสียที“ดีเลย”ปรารีเองก็อยากจะทานเค้กอยู่เหมือนกันยิ่งได้เห็นในขั้นตอนการทำด้วยเธอก็ยิ่งตื่นเต้นเหมือนเด็กที่อยากจะเล่นอยากจะลองของเล่นใหม่อย่างไงอย่างงั้น“มาเดี๋ยวพี่ช่วย”ณคุณอาสาเข้าช่วยต้นข้าวอีกแรงเพราะเขาอยากจะมีส่วนร่วมกับพวกเธอ“นายน้อยทำเป็นเหรอคะ??”ต้นข้าวหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าคนอย่างเขาทำครัวเป็นด้วยหรือ“ก็เคยอ่านมาเหมือนกัน”ณคุณทำท่าคิดเล็กน้อยเขาเองก็เคยอ่านผ่านๆมาเหมือนกัน“เราจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่ไหมคะ??”ปรารีทำหน้าสงสัยว่าถ้าหากณคุณเข้ามาช่วยทำเธอนั้นจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่หรือไม่“555555”ต้นข้าวอดขำในสีหน้าที่ไม่แน่ใจของณคุณไม่ได้งานนี้เธอเปรียบเสมือนเป็นหัวเรือใหญ่ที่ทำเป็นอยู่คนเดียวส่วนคนอื่นคงจะต้องให้เป็นลูกมือช่วยจับโน่นนี่เท่านั้นไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เค้
“มานี่...”“โอ้ยย....ปล่อย”ตฤณภพไม่ปล่อยให้คนที่ตบหน้าเขาแล้วเดินหนีไปง่ายๆเขากระชากตัวเธอจนไม้คำยันของหญิงสาวหล่นพร้อมอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนของเธอด้วยอารมณ์โกรธและก็อยากจะเอาชนะ“อยู่นิ่งๆ”ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงบนเตียงของเธออย่างไม่ถนอมแล้วใช้ตัวของเขาขึ้นไปคร่อมบนตัวของเธอเอาไว้แต่หญิงสาวก็ยังพยายามดิ้นหนีเพื่อให้พ้นชายหนุ่มที่กังบ้าคลั่งอยู่ในตอนนี้“พี่ต้นจะทำอะไร”ปรารีเห็นว่าเขากำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นเธอไม่อยากจะคิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ“........”ตฤณภพไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเมื่อจัดการกับเสื้อผ้าของเขาเสร็จตอนนี้เขาก็ลามไปฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวต่ออย่างไม่สนใจในแรงทัดทานของอีกฝ่าย“ทำแบบนี้ทำไม”ปรารีพยายามปกป้องตัวเองให้มากที่สุดเธอไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอทำไมกัน“เพื่อให้รู้ไงว่าเธอเป็นของฉันจะได้ไม่ไปทำตัวมั่วกับใครที่ไหนอีก”ชายหนุ่มใช้มือแกร่งทั้งสองจับไปที่ข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวให้กางออกพร้อมบอกเหตุผลให้เธอได้รู้ว่าสิ่งที่เขาทำแบบนี้เขาต้องการอะไรและเธอก็ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ด้วย“ไม่นะ...อื้มมมม..ปล่อยยยยย....อื้อออองง”ปรารีพยายามขัดขืนอีกฝ่ายสุดแรงเ
บ้านณคุณ“นี่ต้นข้าวเด็กที่ผมรับเธอมาเลี้ยงครับ”ณคุณมาถึงบ้านก็เดินนำมลฤดีเข้ามาในห้องเมื่อเข้ามาก็รีบแนะนำให้มลฤดีได้รู้จักกับต้นข้าวอย่างเป็นทางการ“สวัสดีค่ะ”ต้นข้าวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่เข้ามาใหม่อย่างอ่อนน้อม“สวัสดีจะ...เปาเป็นยังไงบ้าง”มลฤดีรีบนั่งลงข้างๆเตียงที่ปรารีนอนอยู่พร้อมทั้งใช้หลังมืออังที่หน้าผากของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ดูว่าเธอมีไข้สูงอยู่หรือไม่“ข้าวเช็ดตัวให้พี่เปาตอนนี้ไข้ก็เริ่มลดลงแล้วค่ะ”ต้นข้าวเช็ดตัวให้ปรารีตลอดตั้งแต่ทานยาแล้วนอนพักเลยทำให้ไข้ของหญิงสาวลดลงได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงต้องดูอยู่ไม่ห่าง“คุณแม่ขา..ฮึก..ฮือๆๆ”ปรารีร็สึกตัวว่ามีคนกำลังพูดคุยกันเธอจึงลืมตาตื่นขึ้นมาดูเมื่อเห็นมลฤดีนั่งอยู่ใกล้ๆเธอจึงโผเข้าไปกอดพร้อมร้องให้สะอึกสะอื้นระบายความเสียใจออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่“งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ”“ผมขอตัวก่อนนะครับ”ทั้งต้นข้าวและณคุณคิดว่าพวกเขาคงจะต้องออกไปก่อนเพราะสองแม่ลุกอาจจะมีอะไรที่ต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวก็ได้“คุณแม่ขา”“...เฮ้ออ...”มลฤดีกอดปลอบปรารีเธอเองก็กลุ้มใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกันที่มันผิดไปจากสิ่งทีเธอวางไว้เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ปร
Rrrrrrrrr“ครับคุณอินทัช...ผมคงยังไม่เข้าไปที่โรงงานอีกสองสามวันรบกวนคุณอินทัชดูแลความเรียบร้อยด้วยนะครับ”ดูเหมือนอินทัชจะโทรมาตรงจังหวะชายหนุ่มเลยถือโอกาสบอกเรื่องที่เขาจะไม่เข้าไปที่โรงงานสักสองสามวันเพราถ้าหากเขายังมีเรื่องกังวลใจเรื่องปรารีนี้อยู่งานของเขาไม่เดินแน่เป็นครั้งแรกที่เขาเสียงานเพราะเรื่องผู้หญิงนี่แหละเขายอมรับเลยว่าหญิงสาวมีอิทธิพลต่อตัวและหัวใจของเขาจริงๆ21.30 น.“ยังไม่นอนอีกเหรอ”ณคุณเดินออกมาดูหญิงสาวที่นั่งที่เก่าอี้ไม้หน้าบ้านในตอนดึกๆดื่นๆเขาพึ่งทำงานเสร็จบังเอิญเห็นเธอจากมุมข้างหน้าต่างเลยเดินออกมาดูคราแรกคิดว่าเธอจะหลับไปแล้วเสียอีก“เอ่อ...เดี๋ยวข้าวกำลังจะเข้าไปพอดีเลยค่ะ”ต้นข้าวสะดุ้งตกใจเล็กน้อยที่ชายหนุ่มเดินออกมาหาเธอด้วยความที่ไม่อยากให้ชายหนุ่มเป็นห่วงจึงลุกขึ้นหมายจะกลับไปที่ห้องนอนของเธอทันที“คิดถึงพ่อล่ะสิ...นั่งคุยกับพี่ก่อนได้ไหม”ณคุณดูออกว่าที่หญิงสาวมานั่งเหม่อตอนนี้แสดงว่าน่าจะคิดถึงพ่อที่จากไปเขาเองก็มีเรื่องที่จะคุยกับเอพอดีไหนๆก็ยังไม่นอนก็ขอคุยเลยแล้วกัน“ค่ะ”ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยกันบรรยากาศตรงหน้าคือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดา
“งั้นลูกก็ต้องไปตามหาเปาเองแล้วหละแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเปาจะไปที่ไหน”มลฤดีดูออกว่าลูกชายของเธอในตอนนี้รู้สึกกับปรารีอย่างไรแต่ในเมื่อลูกชายของเธอยังปากแข็งไม่ยอมบอกความจริงและความรู้สึกของตัวเองมาเธอก็จะให้เขาหาปรารีเองต่อไปโยไม่ขอยื่นมือเข้าไปช่วยด้วย“ครับ..คงต้องเป็นอย่างนั้น...แล้วคุณแม่จะมาอยู่ที่นี่กี่วันครับ”เรื่องตามหาเขาตามหาปรารีอยู่แล้วไม่นานนี้เขาก็คิดว่ายังไงก็ต้องเจอหญิงสาวแน่นอนเขาเชื่อในมือคนของเขา“แม่ก็ว่าจะค้างที่ไร่ณคุณสักสองคืนก็จะกลับแล้ว”“ทำไมต้องค้างที่ไร่ณคุณไม่ค้างที่บ้านผมล่ะครับ”ตฤณภพไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาต้องค้างที่ไร่ของณคุณบ้านของเขาที่นี่ก็ออกจะใหญ่โต“ก็..เอ่อ...ที่นั่นมันบรรยากาศดีกว่านี่นาแล้วอีกอย่างแม่ก็อยากจะเยี่ยมปู่ของณคุณเค้าด้วย”มลฤดีเกือบลืมตัวไปแต่ด้วยความหัวไวเธอจึงรีบหาข้ออ้างมาบอกลุกของเธอได้ทันการและก็ดูสมเหตุสมผลมากด้วย“อ๋อ..ครับ..คุณแม่อยู่ทานข้าวเช้ากับผมก่อนสิครับ”“โอเคจะ..แล้วนี่งานที่เรามาดูไปถึงไหนแล้วล่ะ”“ก็โอเคดีครับไม่ได้มีปัญหาอะไร”“ดีแล้วล่ะ”มลฤดีแสร้งพูดถึงเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยโดยยังคงคอยสังเกตอาการลูกของเธ
“ดี...ฉันก็พึ่งจะเห็นหลานฉันมันเสียงานเพราะผู้หญิงก็คราวนี้แหละ..เล่นให้หัวปั่นไปเลย”โสพิศหัวเราะให้กับความร้อนใจของหลานชายเธอ“เอ..เสียงานเพราะผู้หญิงมันเรื่องดีเหรอครับคุณท่าน”ธวัชชัยไม่เข้าใจที่โสพิศพูดไอ้การที่เสียงานเพราะผู้หญิงนี่มันใช่เรื่องดีสำหรับเจ้านายหนุ่มของเขาจริงหรือ“คนอื่นอาจจะไม่ดีแต่มันดีสำหรับหลานฉันในตอนนี้..อ่อ..แล้วอย่าให้แผนแตกล่ะคุณชัย”โสพิศขมวดคิ้วให้ธวัชชัยที่ดูท่าจะกลับไปเข้าข้างเจ้านายตัวเองเสียแล้วจึงย้ำว่าอย่าให้แผนแตก“ครับคุณท่าน”บ้านณคุณ“นั่งคิดอะไรอยู่เหรอลูก”มลฤดีเดินมานั่งข้างปรารีหาเรื่องคุยกับลูกสาวเธอเพราเห็นว่านั่งเหม่อใจลอยที่สวนหน้าบ้านนานแล้ว“เอ่อ..เปาอยากจะขออนุญาตคุณแม่ไปอยู่บ้านที่เชียงใหม่ได้ไหมคะ”ปรารีคิดดีแล้วว่าเธออยากจะกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่เหมือนเดิม“ถ้าเปาสบายใจแม่ก็ไม่ห้าม...และก็จะไม่มีใครรู้ด้วย”มลฤดีไม่ได้ขัดอะไรและเธอเองก็จะไม่มีทางบอกเรื่องนี้ให้ลุกชายเธอรู้ด้วยเพราะอยากจะดัดนิสัย“ขอบคุณคุณแม่มากๆเลยนะคะ”ปรารีรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่คุยกับคุณแม่ของเธอเพราดูจะเข้าใจเธอไปเสียทุกอย่าง“อย่าลืมติดต่อหาแม่ด้วยนะ
“เปาอยู่ที่นี่หรือเปล่า”ตฤณภพไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่ายในใจของเขาอยากจะรู้อย่างเดียวว่าปรารีอยู่ที่ไหน“ไม่นะคะคุณเปาไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้วค่ะ”แม่บ้านตอบชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยว่าเขาจะมาตามหาเจ้านายเธอที่นี่ทำไมในเมื่อปรารีเจานายเธอไม่ได้มาที่นี่นานแล้วเธอเองมาทำความสะอาดที่นี่เข้ายันเย็นแทบทุกวันก็ยังไม่เห็นจะมีใครมา“อย่ามาหลอกฉันเสียให้ยากเลย”ตฤณภพเริ่มโมโหเพราะคิดว่าแม่บ้านคนนี้คงจะโดนสั่งมาว่าไม่ให้บอกใครว่าหญิงสาวอยู่ที่รี่เป็นแน่“จริงๆค่ะฉันก็มาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันก็ไม่มีใครมานะคะ”แม่บ้านยืนยันด้วยความบริสุทธิ์ใจว่าเธอไม่เห็นปรารีจริงๆเธอจะโกหกไปเพื่ออะไรเพราะเธอก็ไม่ได้รู้จักเขา“เฮ้อ....อยู่ไหนกันนะ...จริงสิคุณชัย”ตฤณภพเห็นสีหน้าของแม่บ้านคนนี้ยืนยันว่าไม่เห็นปรารีจริงๆเขาก็ต้องกลับมาฉุกคิดว่าหรือปรารีจะไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้แต่เป็นที่อื่น“คุณชัยผมมาหาเปาที่บ้านไม่เห็นเธออยู่คุณพอจะรู้ไหมว่าเธอจะไปพักที่ไหนได้บ้าง....อืม....โอเค”ชายหนุ่มยกหูต่อสายหาธวัชชัยทันทีว่าหาที่ๆปรารีจะไปนอกจากบ้านว่าเป็นที่ไหนได้อีกคำตอบที่เขาได้รับมาคือไม่รู้และอาจจะเป็นโรงแรมตามสถานที่ท่อง