“ถ้าฉันว่างก็อาจจะพาไป”
ตฤณภพมองหน้าหญิงสาวพร้อมบอกกับเธอว่าถ้าหากเขาว่างก็จะพาเธอไปเองแต่ที่เขาคิดเอาไว้มันมีวันว่างอยู่แล้วเพียงแค่ไม่อยากบอกเธอตรงๆเท่านั้นเอง
“จริงนะคะ..พี่ต้นนี่น่ารักที่สุดในโลกเลย”
//ทำไมช่วงนี้เค้าดูใจดีกับฉันจังเลย//
ปรารีถือโอกาสหยิกแก้มของเขาเล่นเบาๆสองข้างในขณะทีเธอดีใจและลืมตัวเล่นกับเขาไป
“ปล่อย..หน้าฉันได้แล้ว”
//กล้าเล่นแบบนี้แล้วเหรอ//
ตฤณภพคิดว่าเขาอาจจะดูใจดีกับเธอเกินไปหรือเปล่าเธอจึงเล่นกับเขาแบบไม่เกรงใจในเมื่อเขาแก่กว่าเธอตั้งหลายปีและเธอก็เป็นคนแรกที่กล้าทำกับเขาแบบนี้
“อะ..เอ่อ..ค่ะ”
ปรารีรีบปล่อยมือจากแก้มของเขาทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเธอเองก็ลืมตัวไปจริงๆ
“.....”
//ยัยนี่สระผมบ้างหรือเปล่าเนี่ย//
“เป็นอะไรคะพี่ต้น..”
ปรารีเห็นชายหนุ่มสูดกลิ่นแถวๆหัวเธอและทำหน้าแปลกๆ
//ดมอะไรของเค้า//
“นี่หัวเธอได้สระบ้างหรือเปล่า”
“เอ่อ...ม..ไม่ค่ะ”
//หูย..รู้ได้ไง//
“ห้ะ...”
//สกปรกชะมัดเลยย//
“ก็มันสระลำบากนี่คะ??”
ปรารีบอกอีกฝ่ายหน้ามุ่ยแค่เธอเช็ดตัวอาบน้ำก็ลำบากแย่แล้วต้องนั่งบนเก้าอี้เรื่องสระผมเธอเลยขอเอาไว้ก่อน
“เฮ้อ...เดี๋ยวฉันสระให้..นี่ไม่เน่าก็บุญแล้วนะ”
ตฤณภพไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะชอบหมักหมมความสกปรกเอาไว้ในฐานะที่เขาเห็นความสกปรกไม่ได้และเธอก็อยู่ในภายใต้การดูแลของงั้นตอนนี้เขาก็จะสระให้เธอเองก็แล้วกันไม่อย่างนั้นเขาคงนอนไม่หลับแน่
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“..ห๊า..สบายจัง..”
ปรารีนั่งอยู่บนเตียงสระผมที่ชายหนุ่มใช้ให้ธวัชชัยไปซื้อมาอย่างเร่งด่วนตนนี้เธอรู้สึกสบายหัวที่สุดเพราะมีคนกำลังสระผมให้เธออยู่
“นี่ฉันไม่เคยสระให้ใครเลยนะจะบอกให้”
//ทำหน้าสบายใจเชียว..ดูซิหัวเหนียวเป็นอะไรเลย//
ตฤณภพสระผมให้หญิงสาวไปส่ายหัวไปเขาต้องสระให้เธอสักสามรอบจะได้มั่นใจว่ามันสะอาดจริงๆ
“เป็นบุญหัวเปานะเนี่ย..”
//ใจดีกับเราก็เป็นแฮะ//
“หึ่!!..”
//บุญหัวงั้นเหรอ..ดูสรรหาคำพูดเข้า//
“เพราะเปาสำคัญใช่ไหมคะพี่ต้นถึงทำให้”
ปรารีพูดออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร
“..เอ่อ..ฉ..ฉันเหม็นหัวเธอต่างหากเล่า”
//นี่เราเห็นยัยนี่สำคัญจริงๆใช่ไหม..ถึงได้ยอมดูแลเธอแบบนี้//
ตฤณภพหยุดชะงักกับสิ่งที่หญิงสาวพูดคำถามของเธอทำให้เขาต้องคิดอีกแล้ว
“อะ..โอ้ยย..”
ปรารีรีบปัดใบหน้าเพราะตอนนี้น้ำจากฝักบัวเต็มหน้าของเธอแล้ว
“โทษที..ไหนดูซิ”
ตฤณภพตกใจกับเสียงร้องของเธอเมื่อเห็นว่ามือของเขาที่จะบักบัวแทนที่จะล้างผมให้เธอกลับไปเปิดใส่หน้าเธอเสียแบบนั้นเพราะความที่เขามัวแต่คิดเรื่องเมื่อครู่นี้เองจึงรีบปิดฝักบัวพร้อมหญิบผ้ามาเช็ดหน้าให้เธออย่างรวดเร็ว
“...เอ่อ...”
ชายหนุ่มก้มลงไปดูหน้าเธอจนใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบปรารีลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าของเขาใกล้ขนาดนี้ก็ถึงกับทำตัวไม่ถูกมีอาการประหม่าแปลกๆเล็กน้อยพร้อมหลบสายตาของเขานิดหน่อย
“...........”
//ทำไมใจสั่น...//
ตฤณภพรีบเงยหน้าของตัวเองขึ้นมาพร้อมหันมองไปทางอื่นเล็กน้อยเพื่อให้ลืมสายตาของหญิงสาวเมื่อครู่
“โอเคแล้วค่ะ”
ปรารีแก้การที่ต่างคนต่างเงียบโดยการยกมือเป็นสัญลักษณ์ว่าเธอโอเคพร้อมฉีกยิ้มออกมาเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศตอนนี้เล็กน้อย
“......”
ตฤณภพเองก็ไม่ได้พูดอะไรเขาหยิบฝักบัวเปิดน้ำแล้วล้างหัวให้หญิงสาวต่อทั้งที่ใจของเขาก็ยังมีอาการสั่นอยู่นิดหน่อย
สองชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่ทานอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้วไม่รู้ว่าวันนี้ตฤณภพนึกอย่างไรจะมาอยากดูหนังก่อนจะนอนสักเรื่องและยังไม่ลืมที่จะชวนหญิงสาวดูด้วย
“นี่ดูหนังกับฉันไหม”
“พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านี่คะ”
//นึกยังไงอยากดูหนังตอนนี้//
ปรารีเตรียมตัวจะเข้าห้องนอนอยู่แล้วแต่ก็ต้องชะงักกับคำที่ชายหนุ่มชวนเธอดูหนัง
“ไม่ดูก็เรื่องของเธอนะ”
ตฤณภพมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยที่เขาอุตส่าห์ชวนแต่หญิงสาวมีท่าทีอยากจะปฏิเสธ
“เอ่อ..ดูก็ดูค่ะ”
//เฮ้อ...เอาใจเค้าเอาไว้เผื่อเค้าจะพาเราไปเที่ยวหลายที่..อิๆๆ..//
ปรารีจำต้องค่อยๆเดินมานั่งที่โซฟากับเขาเพื่อดูหนังด้วยกันเพราะเมื่อครู่เห็นว่าเขาทำหน้าไม่พอใจเธอนิดหน่อย
“หืยย...นี่มันหนังผีนี่คะ..”
//ทำไมต้องมาชวนเราดูด้วยเนี่ยย//
ปรารีไม่ทันได้ดูตอนต้นเรื่องว่าชายหนุ่มเปิดหนังอะไรเพราะเธอก็ไม่ใช่คอหนังเสียด้วยแต่เมื่อดูมาพักใหญ่เธอก็ชักเสียวสันหลังแปลกๆเพราะหนังที่ชายหนุ่มเปิดมันค่อนข้างน่ากลัว
“อ้าว..ก็ฉันชอบดูหนังแนวนี้...เธอไม่ชอบก็เข้าไปนอนก่อนได้นะ”
//ไม่ยักรู้ว่าจะกลัวหนังแบบนี้...ยัยซาลาเปาเอ้ย//
ตฤณภพแอบขำเล็กน้อยเพราะหญิงสาวเขยิบมาเบียดกับเขาแทบจะสิงอยู่แล้วแถมมือยังปิดอยู่ที่หน้าตลอดเวลาอีกด้วยท่าจะกลัวจริงๆ
“ไม่ไปค่ะ..พี่ต้นอยากให้เปาดูเป็นเพื่อนเปาก็จะดู”
//เอาใจขนาดนี้แล้ว..ไอ้เปาต้องได้เที่ยวสักสามสี่ที่ล่ะวะ//
“ตามใจ”
ตฤณภพส่ายหัวเล็กน้อยที่เธอนั้นดูกลัวแต่ก็ยังยอมทนดูอยู่กับเขาอยู่ได้
ชั่วโมงต่อมา“หืมมมม”ตฤณภพตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆตัวของหญิงสาวก็ล่วงมานอนอยู่บนตักของเขาเธอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเขาไม่เห็นรู้เรื่องเลย“นี่เธอ...เปา...เปา..”//เฮ้อ..ง่วงแล้วทำไมไม่ไปนอนตั้งแต่แรกนะ//ชายหนุ่มก้มลงไปสะกิดที่หัวไหล่หญิงสาวเล็กน้อยแต่ดูท่าเธอจะไม่ตื่นง่ายๆ“........”//ยัยตัวแสบ..เธอทำให้ฉันมีอาการบ้าอะไรเนี่ย//ตฤณภพก้มมองหน้าของหญิงสาวเขาไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้แล้วสมองอยากจะเลิกมองแต่สายตาของเขาละออกไปจากใบหน้าของเธอได้จริงๆริมฝีปากที่อวบอิ่มมันคือแรงดึงดูดมหาศาลที่เขาไม่สามารถต้านทานได้“อืมมม..”//เห้ย...เราจะลักหลับยัยนี่ไม่ได้”ตฤณภพใช้ริมฝีปากหนาของเขากดจูบไปยังริมฝีปากเล็กที่อวบอิ่มเชิญชวนอยู่ครู่หนึ่งจึงรีบดึงตัวเองออกมาพร้อมทั้งรีบอุ้มเธอไปส่งในห้องนอนเขาไม่มีกระจิตกระใจจะดูหนังต่อแล้วเช้าวันต่อมา“อือ..อืมม...พี่ต้น”//มานอนตรงนี้ได้ไง??...//ปรารีตื่นมาเพราะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแต่ที่ทำให้เธอตื่นมาโดยไม่มีอาการงัวเงียเลยคือตอนนี้ตฤณภพกำลังนอนกอดเธออยู่น่ะสิ“...อะไรของเธอโวยวายทำไม”ตฤณภพงัวเงียตื่นมามองหน้าหญิงสาวคิ้วขมวดไม่รู้ว่าเธอจะโวยวายอะไรนักหนา“แล
20.00 น.Rrrrrrr“ค่ะคุณแม่....เปาจะรักษาสุขภาพนะคะ..บายค่ะ”ปรารียืนคุยโทรศัพท์กับแม่ของเธออยู่ด้านนอกเธอรู้ว่าแม่ของเธอเป็นห่วงเธอจะพยายามรักษาตัวให้ดีที่สุด“คุยกับคุณแม่เหรอ”ตฤณภพเห็นหญิงสาวคุยโทรศัพท์นานสองนานก็คงจะไม่พ้นคุณแม่ของเขาที่ดูจะห่วงปรารีเสียเหลือเกินก่อนจะมาก็โทรมาหาเขาสั่งโน่นนี่สารพัดให้ดูแลหญิงสาวให้ดีๆ“ค่ะ...คุณแม่เป็นห่วงกลัวว่าเปาจะอยากเที่ยวจนลืมดูแลตัวเองค่ะ”ปรารีหันหลังกลับมาบอกชาหนุ่มที่กำลังเดินออกมาหาเธอด้วยชุดนอนและมีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดบ่าอยู่“มีฉันคอยดูแลเธอทั้งคนเธอไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”ตฤณภพส่ายหัวให้กับความห่วงใยจนเกินเหตุของแม่เขาหญิงสาวอยู่กับเขาทั้งคนเขาดูแลเธอดีอยู่แล้วไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรง่ายๆหรอก“.........”//เขินอีกแล้ว..ทำไมชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลยนะอีตาบ้า//ปรารีอมยิ้มกับคำพูดของชายหนุ่มที่เขาทำให้เธอใจเต้นอีกแล้ว“ยิ้มอะไรของเธอ”ตฤณภพทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆหญิงสาวก็ยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุเขาเองเห็นเธอยิ้มให้ก็ทำตัวไม่ค่อยถูกเหมือนกัน“เปล่าค่ะ”ปรารีทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้นอนเธอกะว่าจะนั่งอยู่ตรงนี้สักพักเพราะบรรยากาศตอนนี้กำล
“เอ่อ...เปาก็อยากเจอทุกคนที่เป็นครอบครัวแหละค่ะ”//อยากเจอนะ..แต่อยากเจอพี่ต้นที่เจาอารมณ์น้อยกว่านี้หน่อย..คิๆๆ”ปรารีตอบในความรู้สึกของตัวเองที่เป้นกลางที่สุดหากเลือกได้เธอก็อยากจะเจอพี่ต้นของเธอที่เจ้าอารมณ์น้อยกว่านี้นิดหน่อยแต่ยังไงเธอก็รับได้เพราะเขาก็แค่ชอบดุเธอเท่านั้นไม่ได้พูดอะไรให้หักหารน้ำใจเธอแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว“อืมม....”แค่รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้เสียใจที่เจอเขาก็พอแล้วเพราะเขาคิดว่าตอนนี้เขาดีใจที่ได้เจอเธอมันทำให้เขารู้สึกว่าเขาสามารถยิ้มได้บ่อยขึ้นถ้าหากว่าเขาได้ใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับเธอจริงๆมันจะเป็นรูปแบบไหนกันนะ...“.....”//คิดอะไรบ้าๆ//เรื่องคิดที่จะอยู่เป็นครอบครัวกับหญิงสาวมันแวบเข้ามาในหัวเขเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นไปได้อย่างไรทั้งที่เขาไม่ใช่คนที่อยากมีครอบครัวเสยหน่อยอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบในตอนนี้ก็ได้//ยัยซาลาเปาเธอทำอะไรกับหัวสมองฉันกัน//“หืมม...หลับง่ายเสียจริง”ตฤณภพส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกันมามองหน้าหญิงสาวต่อแต่ปรากฏว่าตอนนี้เธอได้หลับไปเสียแล้วเมื่อครู่ยังคุยจ้อกับเขาอยู่เลยสงสัยจะเพลียจากการเดินทาง“หึ่...ถ้าเธอเลี้ยงลูกแล้วลูกฉันจะนิสัยเหมือนเธ
“ได้สิ..วันนี้พี่ค่อนข้างว่าง”“งั้นไปค่ะ..เปาก็เบื่อที่จะอยู่บ้านอย่างเดียว”“งั้นไปกันเลย”โรงงานทอผ้าXXX“นายครับมีคนมาขอพบครับ”อินทัชเข้ามารายงานนายน้อยของเขาในห้องทำงานว่ามีใครบางคนมาขอพบ“ใคร??.”“คุณเพนนีครับ”อินทัชรู้เพียงว่าเธอชื่อเพนนีเท่านั้นส่วนธุระเรื่องอะไรเธอไม่ได้บอก“หืมม...เชิญเธอเข้ามา”//มาที่นี่ทำไมแล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่//ตฤณภพไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่และไม่เข้าใจว่าเธอจะตามเขามาที่นี่เพื่ออะไร“ต้นคะ”เพนนี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมสวมกอดชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อายทำตัวสนิทเหมือนเมื่อก่อนอย่างไม่สะทกสะท้านว่าตัวเองเคยทำอะไรกับเขาเอาไว้บ้าง“คุณมาที่นี่ทำไม”ตฤณภพรีบแกะมือของหญิงสาวออกจากตัวของเขาและรีบถามยิงประเด็นว่าเธอมาทำอะไรที่นี่“เพนนีก็แค่อยากมาหาคุณไงคะเพนนีคิดถึงคุณใจจะขาดเลยนะคะ”เพนนียังใช้ความใจกล้ากอดชายหนุ่มอยู่ไม่ยอมปล่อยถึงแม้ว่าเขาจะผลักใสเธอก็ตาม“นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้กับผม”ตฤณภพพูดเสียงแข็งกับหญิงสาวพร้อมจับตัวเธอนั่งลงให้เรียบร้อยไต้องมาเกาะแกะที่ตัวของเขาอีก“ทำไมล่ะคะ..มากกว่านี้เราก็เคยทำนะคะ”เพนนีแสร้งทำสีหน้าน้อยใจเล
“ไร่พี่หมอนี่สวยมากเลยนะคะช่วงเย็นคงบรรยากาศดีน่าดู”“อืมม..ใช่แล้วล่ะ...ช่วงเย็นพี่ก็ชอบเดินเล่นในไร่เหมือนกัน”ทั้งสองคุยกันไปทานอาหารกันไปการที่หญิงสาวได้คุยกับหมอณคุณมันทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะRrrrrrrrrr“ว่าไงครับ....อะไรนะ....เดี๋ยวผมจะไปตามหาเธอเองคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ผมรู้”ณคุณรับสายจากมานพเมื่อข่าวที่รู้ทำให้เขานั้นอิ่มจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าทันที“มีอะไรหรือเปล่าคะ??”ปรารีเห็นสีหน้าณคุณก็รู้ว่ามีเรื่องด่วนที่ไม่สบายใจ“ต้นข้าวน่ะสิหายตัวไป”“ต้นข้าวคือใครเหรอคะ??”“คือเธอเป็นเด็กที่พี่อุปการะเอาไว้พ่อของเธอพึ่งเสียไปก่อนจะเสียเขาได้ขอร้องพี่เอาไว้ว่าให้ดูแลต้นข้าวให้ดี”ณคุณพูดด้วยสีหน้ากังวลเขาคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่ไหนนอกจากบ้านของเธอนั่นแหละ“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..น่าสงสารจังเลยนะคะตอนนี้แกอาจจะกำลังจิตตกอยู่ก็ได้”ปรารีคิดว่าหากเป็นเช่นที่ณคุณพูดจริงๆเด้กคนที่เขาอุปการะไว้คงกำลังอยู่ในช่วงจิตตก“พี่ก็คิดแบบนั้น”“แล้วพี่หมอจะไปหาเธอที่ไหนเหรอคะ”“พี่คิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่บ้านของเธอนั่นแหละ”“ค่ะ”ทั้งสองรีบขับรถออกไปหาต้นข้าวทันทีเพราะถ้าหากที่บ้านไม่มีณคุณก็ต้องไปหาที
20.30 น.บ้านณคุณวันนี้ทั้งวันปรารีอยู่เป็นเพื่อนต้นข้าวคอยจัดห้องหับให้ใหม่และอยู่เป็นเพื่อนคุยตามประสาสาวๆทำให้ต้นข้าวสบายใจที่จะพูดอะไรขึ้นเยอะ“เป็นยังไงสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง”“ค่ะ”สองสาวยังคงคุยกันอยู่ในห้องนอนของต้นข้าวในบ้านของณคุณปรารีอยากรู้ว่าตอนนี้ต้นข้าวจิตใจของเธอโอเคหรือยังจึงถามขึ้นเมื่อได้รับรอยยิ้มจากอีกฝ่ายกลับมาเธอก็สบายใจ“แล้วข้าวเรียนอยู่ที่ไหนเหรอ”อีกอย่างที่ปรารีอยากรู้คือเรื่องเรียนของต้นข้าวหากตอนนี้ต้นข้าวยังไม่มีแพลนเธอก็อยากจะช่วย“ข้าวเรียนโรงเรียนรัฐแถวหมู่บ้านค่ะตอนนี้จบม.6แล้วนายน้อยบอกว่าจะส่งข้าวเรียนมหาลัยค่ะ”“ข้าวโชคดีนะที่เจอพี่หมอ...ตั้งใจเรียนนะเราจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น”ปรารีคิดเอาไว้แล้วว่าณคุณจะต้องจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว“ค่ะพี่เปา”“เดี๋ยวพี่คงต้องกลับแล้วล่ะดึกแล้วมีอะไรโทรหาพี่ตามเบอร์ที่พี่ให้ไว้นะ”ปรารีคิดว่าตอนนี้เธอก็จะต้องกลับแล้วหละเพราะมือถือของเธอก็แบตหมดคงไม่วายกลับไปเจอตฤณภพบ่นอีกแน่นอนแต่เธอคิดว่าหากเธออธิบายเขาก็คงจะเข้าใจ“ค่ะ”บ้านตฤณภพ“ขอบคุณนะคะพี่หมอ”เมื่อณคุณขับรถมาส่งปรารีที่บ้านของตฤณภพหญิงสาวก็รีบขอบคุณณคุณ
“ก็พี่ต้นมาว่าเปาก่อนนี่คะ...จะดุจะโมโหวีนเหวี่ยงใส่เปา..เปาทนได้ทุกครั้งนะคะแต่เปาไม่ชอบให้พูดดูถูกเปา”//อย่าคิดว่าจะยอม...เราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูดนี่นา//“เธอ..”ตฤณภพกระชากแขนหญิงสาวด้วยความโมโห“ปล่อย...โอ้ยยย”ทำให้หญิงสาวตอนนี้ลงไปพับกองอยู่กับพื้น“เปา..”ตฤณภพลืมตัวไปว่าเธอยังเจ็บอยู่จึงรีบพยุงตัวเธอขึ้นมา“ไม่ต้องมายุ่งกับเปา”//ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ..หึ่//ปรารีรีบสะบัดมือชายหนุ่มออกแล้วเข้าห้องของเธอไปทันทีใครเพราะเธอรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้เธอง่ายๆปังงง“โถ่โว้ยยย”เมื่อหญิงสาวปิดประตูใส่หน้าของเขาชายหนุ่มก็กลับมานั่งที่โซฟาเขายังคงมีอารมณ์โกรธอยู่ไม่หายแต่ก็ไม่คิดอยากจะคุยกับเธออีกเมื่อครู่ก็โมโหตัวเองนิดหน่อยที่เผลอทำเธอเจ็บด้วยความไม่ตั้งใจตอนนี้อารมณ์ของเขามันเลยค่อนข้างแปรปรวนบอกไม่ถูกเช้าวันต่อมา07.00 น.“คุณมาทำอะไรแต่เช้า”ตฤณภพตื่นมาดื่มกาแฟในช่วงเช้าเห็นรถของณคุณขับเข้าจอดที่หน้าบ้านก็สงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่แต่เช้า“เปาบอกให้ผมมารับแต่เช้าครับ”ณคุณบอกเหตุผลกับชายหนุ่มที่จะต้องมาที่นี่แต่เช้าเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปรารีจึงให้เขามารับแต่เช้าขนาดนี
“ข้าวเคยอ่านในหนังสือข้าวอยากลองทำเค้กค่ะข้าวไม่เคยทำอีกอย่างอุปกรณ์การทำที่นี่ก็มีครบเลยข้าวเลยอยากทำค่ะ”ต้นข้าวอยากจะทำขนมเค้กมานานแล้วแต่ติดตรงที่บ้านของเธอนั้นมันมีอุปกรณ์ในการทำไม่ครบเมื่อมาอยู่ที่บ้านชายหนุ่มดูแล้วเครื่องไม่เครื่องมือในการทำของที่นี่มันครบไปเสียทุกอย่างเธอเลยมีโอกาสได้ทำเสียที“ดีเลย”ปรารีเองก็อยากจะทานเค้กอยู่เหมือนกันยิ่งได้เห็นในขั้นตอนการทำด้วยเธอก็ยิ่งตื่นเต้นเหมือนเด็กที่อยากจะเล่นอยากจะลองของเล่นใหม่อย่างไงอย่างงั้น“มาเดี๋ยวพี่ช่วย”ณคุณอาสาเข้าช่วยต้นข้าวอีกแรงเพราะเขาอยากจะมีส่วนร่วมกับพวกเธอ“นายน้อยทำเป็นเหรอคะ??”ต้นข้าวหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าคนอย่างเขาทำครัวเป็นด้วยหรือ“ก็เคยอ่านมาเหมือนกัน”ณคุณทำท่าคิดเล็กน้อยเขาเองก็เคยอ่านผ่านๆมาเหมือนกัน“เราจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่ไหมคะ??”ปรารีทำหน้าสงสัยว่าถ้าหากณคุณเข้ามาช่วยทำเธอนั้นจะได้ทานเค้กที่อร่อยใช่หรือไม่“555555”ต้นข้าวอดขำในสีหน้าที่ไม่แน่ใจของณคุณไม่ได้งานนี้เธอเปรียบเสมือนเป็นหัวเรือใหญ่ที่ทำเป็นอยู่คนเดียวส่วนคนอื่นคงจะต้องให้เป็นลูกมือช่วยจับโน่นนี่เท่านั้นไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เค้