Share

ตอนที่21

ชั่วโมงต่อมา

“หืมมมม”

ตฤณภพตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆตัวของหญิงสาวก็ล่วงมานอนอยู่บนตักของเขาเธอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเขาไม่เห็นรู้เรื่องเลย

“นี่เธอ...เปา...เปา..”

//เฮ้อ..ง่วงแล้วทำไมไม่ไปนอนตั้งแต่แรกนะ//

ชายหนุ่มก้มลงไปสะกิดที่หัวไหล่หญิงสาวเล็กน้อยแต่ดูท่าเธอจะไม่ตื่นง่ายๆ

“........”

//ยัยตัวแสบ..เธอทำให้ฉันมีอาการบ้าอะไรเนี่ย//

ตฤณภพก้มมองหน้าของหญิงสาวเขาไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้แล้วสมองอยากจะเลิกมองแต่สายตาของเขาละออกไปจากใบหน้าของเธอได้จริงๆริมฝีปากที่อวบอิ่มมันคือแรงดึงดูดมหาศาลที่เขาไม่สามารถต้านทานได้

“อืมมม..”

//เห้ย...เราจะลักหลับยัยนี่ไม่ได้”

ตฤณภพใช้ริมฝีปากหนาของเขากดจูบไปยังริมฝีปากเล็กที่อวบอิ่มเชิญชวนอยู่ครู่หนึ่งจึงรีบดึงตัวเองออกมาพร้อมทั้งรีบอุ้มเธอไปส่งในห้องนอนเขาไม่มีกระจิตกระใจจะดูหนังต่อแล้ว

เช้าวันต่อมา

“อือ..อืมม...พี่ต้น”

//มานอนตรงนี้ได้ไง??...//

ปรารีตื่นมาเพราะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแต่ที่ทำให้เธอตื่นมาโดยไม่มีอาการงัวเงียเลยคือตอนนี้ตฤณภพกำลังนอนกอดเธออยู่น่ะสิ

“...อะไรของเธอโวยวายทำไม”

ตฤณภพงัวเงียตื่นมามองหน้าหญิงสาวคิ้วขมวดไม่รู้ว่าเธอจะโวยวายอะไรนักหนา

“แล้วพี่ต้นทำไมมานอนตรงที่นี่ล่ะคะ”

“เอ่อ..ก็เมื่อคืนเธอหลับฉันก็เลยพามาส่งฉันง่วงก็เลยนอนที่นี่เลย..เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะเดี๋ยวจะสายเธอก็เหมือนกัน”

ตฤณภพรีบลุกออกไปจากเตียงของหญิงสาวก่อนที่เธอจะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้

“..อะไรของเค้า...ตื่นมาก็หน้าหงิกหน้างอเลย..”

ปรารีมองดูชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องอย่างงงๆเธอไม่เข้าใจเขาเสียจริงว่าแต่ละวันเขาจะมาอารมณ์ไหนแน่

เชียงราย

“ว้าว..ที่นี่สวยจังเลยค่ะพี่ต้น”

ปรารีมาถึงบ้านพักก็มัวแต่ยืนตะลึงมองดูรอบๆของที่นี่ทั้งบ้านไม้สักที่หลังใหญ่สวยตระหง่านอยู่ตรงหน้ารวมกับวิวทิวทัศน์รอบๆนี่มันสวรรค์ของเธอเลยแบบนี้น่าอยู่กว่าบ้านที่เชียงใหม่ของเธอตั้งเยอะเลยแถมรอบนอกน่าจะเป็นพวกไร่สวนของเกษตรกรและป่าไม้ของที่นี่อีกต่างหากให้เธออยู่ที่นี่ตลอดชีวิตยังได้เลย

“อย่ามัวแต่ตื่นเต้นเข้าข้างในกันก่อน”

ตฤณภพขมวดคิ้วกับอาการตื่นเต้นของหญิงสาวเล็กน้อยและเรียกให้เธอเข้าบ้าน

“ค่ะ..บ้านนี้น่าอยู่จังเลยนะคะที่นี่เป็นบ้านของใครเหรอคะ”

ปรารีค่อยๆเดินตามชายหนุ่มเข้ามาในบ้านยิ่งมองในบ้านก็ยิ่งสบายตาทั้งอยากจะรู้ว่าที่นี่เป็นบ้านของใครหากเป็นของแม่เธอล่ะก็เธอก็จะขอแม่เธฮมาอยู่ที่นี่เรื่อยๆเลย

“บ้านของฉันเองคุณพ่อสร้างเอาไว้ให้เวลามาพักที่นี่”

บ้านหลังนี้ตระการสร้างให้ตฤณภพตังแต่ยังเรียนไม่จบเพราะเขารู้ว่าลุกชายของเขารักสันโดษเลยสร้างที่นี่ให้และก็เป็นที่ถูกใจตฤณภพมากด้วย

“อ่อ”

//แบบนี้ก็อดมาได้น่ะสิ//

เมื่อปรารีรู้ว่าเป็นบ้านของใครความหวังที่เธอจะได้มาอยู่ที่นี่คงหมดไปแล้วเพราะรู้ว่าชายหนุ่มคงไม่อนุญาตให้เธอมาที่นี่คนเดียวแน่

“เธอหิวหรือยัง”

“ค่ะ”

“เดี๋ยวฉันจะโทรสั่งจากร้านอาหารเจ้าประจำที่นี่เธออยากทานอะไร”

“อะไรก็ได้ค่ะเปาทานได้หมด”

ตฤณภพรู้ดีว่าหญิงสาวต้องหิวแน่ๆเขาจึงต้องหาสั่งอาหารมาไว้ที่นี่ก่อนเพราะที่นี่มีแต่แม่บ้านที่มาคอยทำความสะอาดที่เวียนกันมาไม่ได้มีใครอยู่และไม่มีแม่ครัว..เขามากี่ครั้งก็จะอยู่ที่นี่คนเดียวอยากทานอะไรก็ออกไปหาซื้อแต่ส่วนมากเขาจะสั่งมาไว้ที่นี่มากกว่า

“มากันแล้วเหรอ”

ณคุณได้รับเรื่องจากคุณปู่ของเขาว่าทั้งสองจะมาที่นี่เลยมาดูแลความเรียบร้อยให้ในฐานะคนที่อยู่ก่อนหนานี้แล้ว

“พี่หมอดีจังเลยค่ะที่เจอพี่หมอที่นี่”

ปรารีเห็นหน้าณคุณก็มีสีหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด

“......”

//ดีใจอะไรขนาดนั้นกัน..หึ่..//

ตฤณภพไม่รู้ว่าหญิงสาวจะดีใจอะไรขนาดนั้นแอบมองเธอแบบไม่พอใจเล็กน้อย

“โทษทีที่จะมาได้ได้บอกก่อนพอดีคุณปู่ให้ฉันมาดูว่านายขาดเหลืออะไรบ้างหรือเปล่าน่ะ”

“ไม่มีอะไรขาดเหลือหรอกขอบใจมาก...หมออยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิ”

ก่อนที่จะมาตฤณภพเองให้คนที่นี่จัดการทุกอย่างไว้ให้แล้วไม่มีอะไรขาดเหลือเมื่อณคุณมาเป็นแขกที่บ้านเขาเลยถือโอกาสชวนทานข้าวเสียเลย

“พอดีผมมีธุระต้องไปที่วัดต้องขอโทษด้วยไว้ครั้งหน้าก็แล้วกันครับ..ถ้างั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อน”

ณคุณคงจะอยู่ทานไม่ได้เพราะว่าเขาจะต้องไปจัดการงานศพของพ่อต้นข้าวหญิงสาวที่เขารับเธอเอาไว้ความดูแล

“อ๋อ..ครับ”

ตฤณภพเห็นว่าหากณคุณมีธุระเขาก็จะไม่ยื้อให้เสียมารยาทเขายังอยู่ที่นี่อีกหลายวันโอกาสที่จะทานข้าวด้วยกันยังมีอีกเยอะ

“บ๊าย..บายค่ะพี่หมอ”

ปรารีโบกไม้โบกมือลาหมอณคุณอย่างเสียดายที่เกือบจะมีเพื่อนคุยอยู่แล้วเชียวแต่หมอณคุณดันไม่ว่างเสียอย่างนั้น

“ดูสนิทสนมกันเกินไปนะเจอหมอแค่ไมกี่ครั้งเอง”

ตฤณภพไม่ค่อยพอใจกับอาการของหญิงสาวที่ดูจะสนิทสนมกับหมอณคุณมากเกินไปหน่อยเพราะเจอันไม่กี่ครั้งเอง

“เราถึงจะเจอกันไม่กี่ครั้งแต่ก็คุยกันถูกคอ..อีกอย่างพี่หมอก็ใจดีด้วยละมุ๊นน..ละมุน”

//ถ้าพี่ต้นละมุนได้ครึ่งของพี่หมอจะดีมากเลย//

“.....”

//ละมุนงั้นเหรอ...ฉันมันดูไม่อ่อนโยนบ้างเลยใช่ไหม//

ไรท์:ท่าจะหึงละมั้งดูท่าแล้ว

ชั่วโมงต่อมา

“หืมมม....อาหารทางเหนือนี่อร่อยสุดๆไปเลยนะคะ”

เมื่ออาหารมาถึงปรารีก็ไม่ได้หยุดปากตักเมนูไหนเข้าปากได้ก็อร่อยไปเสียทุกอย่าง

“ฉันก็เห็นเธออร่อยทุกอย่าง”

ตฤณภพเห็นหญิงสาวทานได้ทุกอย่างที่เขาสั่งมาก็ดีใจแต่ด้วยความที่ปากไม่ดีของเขาก็อดแซวเธอไม่ไดเพราะเขาสังเกตเธอหลายครั้งแล้วไม่ว่าอะไรเธอก็ทานได้หมดทุกอย่างไม่มีบ่น

“......”

//ชิส์..//

ปรารีมองค้อนชายหนุ่มเล็กน้อยแล้วสนุกกับการทานอาหารของเธอต่อ

“ว่าแต่งานพี่ต้นยุ่งมากไหมคะ”

“ก็น่าจะไม่เท่าไรนะ”

ตฤณภพไม่เข้าใจว่าเธอจะถามเรื่องานของเขาทำไม

“งั้นแบบนี้ก็มีเวลาพาเปาเที่ยวได้สินะคะ”

นี่แหละจุดประสงค์ที่เธอมาก่อนหน้าที่จะมาเธอก็ถามเขาไปรอบนึงแล้วแต่อยากจะฟังให้แน่ใจว่าเขาจะให้คำตอบเธอได้หรือเปล่า

“อืมม..ก็ถ้าว่างก็จะพาไปแล้วกัน”

“โอเคค่ะ..”

ปรารียังคิดว่าคำตอบของชายหนุ่มที่ตอบมาแบบนี้มันทำให้เธอนั้นมีความหวังอยู่

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status