ตอนที่23

“เอ่อ...เปาก็อยากเจอทุกคนที่เป็นครอบครัวแหละค่ะ”

//อยากเจอนะ..แต่อยากเจอพี่ต้นที่เจาอารมณ์น้อยกว่านี้หน่อย..คิๆๆ”

ปรารีตอบในความรู้สึกของตัวเองที่เป้นกลางที่สุดหากเลือกได้เธอก็อยากจะเจอพี่ต้นของเธอที่เจ้าอารมณ์น้อยกว่านี้นิดหน่อยแต่ยังไงเธอก็รับได้เพราะเขาก็แค่ชอบดุเธอเท่านั้นไม่ได้พูดอะไรให้หักหารน้ำใจเธอแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

“อืมม....”

แค่รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้เสียใจที่เจอเขาก็พอแล้วเพราะเขาคิดว่าตอนนี้เขาดีใจที่ได้เจอเธอมันทำให้เขารู้สึกว่าเขาสามารถยิ้มได้บ่อยขึ้นถ้าหากว่าเขาได้ใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับเธอจริงๆมันจะเป็นรูปแบบไหนกันนะ...

“.....”

//คิดอะไรบ้าๆ//

เรื่องคิดที่จะอยู่เป็นครอบครัวกับหญิงสาวมันแวบเข้ามาในหัวเขเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นไปได้อย่างไรทั้งที่เขาไม่ใช่คนที่อยากมีครอบครัวเสยหน่อยอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบในตอนนี้ก็ได้

//ยัยซาลาเปาเธอทำอะไรกับหัวสมองฉันกัน//

“หืมม...หลับง่ายเสียจริง”

ตฤณภพส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกันมามองหน้าหญิงสาวต่อแต่ปรากฏว่าตอนนี้เธอได้หลับไปเสียแล้วเมื่อครู่ยังคุยจ้อกับเขาอยู่เลยสงสัยจะเพลียจากการเดินทาง

“หึ่...ถ้าเธอเลี้ยงลูกแล้วลูกฉันจะนิสัยเหมือนเธอหรือเปล่านะ”

ตฤณภพอุ้มหญิงสาวมานอนบนเตียงนอนในห้องของเธอ

ตอนนี้ชายหนุ่มยังไม่ได้ออกจากห้องไปไหนเขายังคงนั่งจ้องหน้าของเธออย่างละสายตาไม่ได้ความรู้สึกชอบใบหน้าของหญิงสาวในตอนหลับมันยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกวันเมื่อมองหญิงสาวจนพอใจแล้วชายหนุ่มก็กลับไปพักที่ห้องของเขาวันนี้เขาจะนอนดึกไม่ได้เพราะพรุ่งนี้เขาต้องลุยงานต่อ

เช้าวันต่อมา

“เมื่อคืนเปาหลับไปตอนไหนไม่เห็นรู้เรื่องเลยคะ”

ปรารีนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมชายหนุ่มในตอนเช้าตอนนี้เธอก็ยังมีสีหน้างงๆเล็กน้อยว่าเธอหลับไปตอนไหน

“ขี้เซาจนฉันต้องอุ้มไปส่งในห้อง”

“ขอบคุณนะคะที่ดูแลเปา..ไม่ปล่อยให้นอนตากน้ำค้างอยู่ข้างนอก”

ปรารียังดีใจที่ชายหนุ่มมีกะใจพาเธอไปนอนไม่ปล่อยให้เธอนอนตากยุงอยู่ข้างนอก

“เห็นฉันใจดำขนาดนั้นเลยหรือไง”

ตฤณภพมองหญิงสาวอย่างจริงจังแอบเคืองในใจเล็กน้อยที่เธอเห็นเขาใจดำจนจะปล่อยให้เธอนอนข้างนอกตากยุงได้หรืออย่างไร

“เปล่าซะหน่อย”

ปรารีรีบส่ายหัวพร้อมหันไปสนใจอาหารตรงหน้า

30 นาทีต่อมา

“ฉันไปก่อนนะมีอะไรโทรหาฉันได้ตลอดเวลา”

ตฤณภพต้องเข้าไปดูงานแต่เช้าเขาให้หญิงสาวอยู่ที่บ้านจะดีกว่าไปที่ทำงานเพราะที่นั่นค่อนข้างฝุ่นเยอะ

“ค่ะพี่ต้น..ทำงานราบรื่นนะคะ”

ปรารีโบกไม้โบกมือพรางส่งยิ้มหวานให้คนที่กำลังจะไปทำงาน

“อืมม”

ตฤณภพแอบอมยิ้มกับท่าทีของหญิงสาวไม่ให้เธอเห็นพร้อมขับรถออกไปด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน

โรงงานทอผ้าXXX

09.30 น.

“สวัสดีครับนายน้อย”

อินทัชรอตฤณภพที่ออฟฟิศโรงงานตั้งแต่ช่วงเช้าเขาเป็นคนที่ดูแลที่นี่ทั้งหมด

“ลายผ้าที่ส่งมาทุกคนทำกันได้ไหม”

ที่ตฤณภพมาที่นี่ก็เพราะอยากดูความคืบหน้าว่าลายผ้าที่เขาสั่งทำทุกคนสามารถทำกันได้หรือไม่

“ช่างที่นี่ฝีมือทุกคนเห็นลายก็แกะออกมาทำได้เหมือนเลยครับนี่ครับ”

อินทัชหยิบผืนผ้าที่ช่างที่นี่ได้ทำให้ชายหนุ่มดูมันเหมือนกับตัวอย่างที่ได้มามากการันตีได้ว่าช่างทอที่นี่ฝีมือดีกันทุกคน

“อืม..ฝีมือจริงๆนะ”

ตฤณภพเองก็ชื่นชมคนของพ่อเขาอยู่ไม่น้อยที่หาคนที่มีฝีมือมาดีจริงๆ

“ครับนายน้อย”

“บอกทุกคนของานไวที่สุดแต่ยังคงความเนี้ยบหากทำได้โบนัสไม่อั้น”

“ครับนายแบบนี้ช่างทุกคนก็มีกำลังใจกันขึ้นเยอะแน่เลยครับ”

อินทัชรู้สึกใจชื้นกว่าพนักงานทุกคนเพราะตระกูลนี้เป็นคนที่ไม่เอาเปรียบลูกน้องจึงมีแต่คนรักแบบทุกวันนี้

“ทำงานกับฉันไม่ต้องห่วงเรื่องค่าตอบแทนหากฝีมือดีจริง”

ชั่วโมงต่อมา

บ้านตฤณภพ

“หืมม..ใครมา..อ้าวพี่หมอ”

ปรารีได้ยินเสียงรถมาจอดที่หน้าบ้านเพราะเธอยังนั่งเล่นอู่นอกตัวบ้านเมื่อเดินไปดูก็เห็นว่าเป็นหมอณคุณกำลังเดินเข้ามาพร้อมกระเช้าผลไม้

“คุณต้นไปทำงานแล้วเหรอครับ”

“ค่ะ”

ทั้งสองเดินเข้ามานั่งที่ห้องรับแขกของบ้าน

“พี่เอาผลไม้ที่ไร่มาให้”

ณคุณวางกระเช้าผลไม้ไว้บนโต๊ะรับแขกข้างในบ้านไว้ให้หญิงสาว

“ขอบคุณค่ะพี่หมอของชอบเปาทั้งนั้นเลย”

ปรารีเห็นว่าในกระเช้ามีแต่ผลไม้ที่เธอชอบทั้งนั้นตอนนี้เลยยิ้มหน้าบานไม่หุบ

“แล้วนี่ขาเป็นยังไงบ้าง”

“เปาว่าโอเคแล้วนะคะแล้วนี่ก็ใส่แค่เฝือกอ่อนแล้วด้วย”

“ยังไงก็อย่าให้กระทบกระเทือนอะไรมากนะเพราะกระดูกขาต้องหกเดือนไปแล้วถึงจะหายดี”

“ค่ะพี่หมอเปาก็พยายามจะไม่ซนมากอยู่ค่ะแล้วนี่พี่หมอจะไปไหนต่อหรือเปล่าคะ”

ปรารีอยากจะรู้นักว่าณคุณจะไปไหนต่อหากเขาว่างละก็เธอก็อยากจะให้เขาพาเธอไปเที่ยวที่ไร่เขาก็จะดีมากเลย

“พี่ว่าจะเข้าไปที่สวนองุ่นสักพักนึงแล้วก็กลับแล้ว..อ้อสวนองุ่นอยู่ใกล้กับโรงงานทอผ้าของคุณต้นด้วยนะเปาจะไปด้วยกันไหมเดี๋ยวพี่กลับมาส่ง”

ณคุณรู้ว่าปรารีอยู่บ้านคงจะเหงาหากพาเธอไปเปิดหูเปิดตาชั่วพักชั่วครู่คงจะไม่เป็นอะไร

“ได้เหรอคะ”

ปรารีตาโตอย่างตื่นเต้นเหมือนชายหนุ่มจะรู้ว่าในหัวของเธอคิดอะไรอยู่เลย