ตอนที่19

10 นาทีต่อมา

“ถึงหรือยัง”

ตลอดทางมาบ้านหญิงสาวค่อนข้างลำบากเพราะมันเหมือนเขานั้นขับรถขึ้นเขาอยู่ตลอดและสองข้างทางก็ยังมีแต่ป่าเขาไม่รู้ว่าเธอมาที่บ้านเขาด้วยพาหนะอะไรหากเดินก็คงจะไกลพอสมควรเมื่อรถวิ่งเข้ามาในป่าลึกเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันชักจะแปลกๆจึงต้องถามเธออีกครั้งว่าเมื่อไรจะถึงบ้านของเธอเสียทีหวังว่าเธอคงจะไม่มีแผนไม่ดีกับเขาหรอกนะ

“คุณต้องจอดตรงนี้ค่ะแล้วเดินเข้าไป”

หญิงสาวชี้ไปที่ทางตรงหน้าว่าเขาจะต้องจอดเพราะรถนั้นไม่สามารถเข้าไปได้แล้วถึงจะเป็นรถที่สามารถวิ่งเข้าป่าได้ก็เถอะ

“.........”

ณคุณจอดรถตามที่หญิงสาวบอกแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบปนอีกกระบอกในรถติดตัวไปด้วยเพราะปู่เขาสอนอยู่เสมอว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นเขาจะต้องดูแลตัวเองให้ได้ถึงแม้ว่าจะมีบารมีของปู่ของเขาคุ้มหัวแต่ก็ไม่สามารถมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นว่าเขาจะไม่เป็นอันตราย

“เดี๋ยวคุณเอาปืนไปทำไมคะ??”

หญิงสาวทำหน้าไม่เข้าใจว่าเขาทำไมจะต้องพกปืนไปหลายๆกระบอกเธอดูอันตรายขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร

“เผื่อเธอหลอกฉันไปทำอันตรายไง”

วินาทีนี้ณคุณต้องพูดตรงๆกับเธอแล้วเขาไม่ได้ขี้ขลาดแค่กันไว้ก่อนก็เท่านั้น

“เอาที่คุณสบายใจก็แล้วกันค่ะ..ตามหนูมา..”

หญิงสาวพยักหน้าหากจะไม่ไว้ใจเธอก็แล้วแต่แต่ก็ขอให้ตามเธอไปช่วยพ่อของเธอก่อนก็แล้วกัน

“บ้านเธอห่างไกลความเจริญขนาดนี้เลยเหรอ”

ณคุณเดินเข้าป่ามาพักใหญ่แล้วไม่เห็นจะมีวี่แววว่าจะมีบ้านคนเลยสักนิด

“พ่อเป็นคนที่หาของป่าขายก็เลยอยู่ในป่าค่ะ”

หญิงสาวจำต้องเล่าให้ชายหนุ่มฟังว่าที่บ้านของเธอไกลความเจริญขนาดนี้ก็เพราะว่าพ่อของเธอเป็นคนหาของ่าขายแล้วก็ต้องอยู่ในป่าลึกแถมบ้านเธอยังเป็นบ้านหลังเดียวที่อยู่ในป่าลึกขนาดนี้ด้วย

“งั้นเหรอ”

ณคุณไม่อยากจะเชื่อว่าสมัยนี้ยังจะมีคนทีชอบอยู่ในป่าลึกแบบนี้กันอีกคนหาของป่าที่ปู่ของเขารู้จักต่างก็มีบ้านอยู่ในหมู่บ้านกันทั้งนั้นไม่เห็นต้องดั้นด้นมาอยู่ไกลถึงเพียงนี้เลย

“นั่นไงคะบ้านหนูถึงแล้วค่ะ”

หญิงสาวชี้ให้ชายหนุ่มดูกระท่อมที่มีไฟจากคบเพลิงส่องสว่างอยู่ที่หน้าบ้านพรางบอกกับเขาว่านั่นแหละคือบ้านของเธอ 

“พ่อ..จ๋า”

หญิงสาวรีบขึ้นไปบนบ้านของเธอพร้อมเปิดประตูเรียกพ่อของเธอเสียงดังเพื่อให้พ่อของเธอรู้ว่าเธอกลับมาแล้ว

“หนู....พา..ใคร..มา..ล..ลูก”

ชายวัยกลางคนที่นอนซูบผมอยู่กับฟูกเก่าๆพอดีตัวเห็นว่ามีชายหนุ่มเดินตามลูกสาวของเขาเข้ามาก็ถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่าติดๆขัดๆ

“เค้าจะมาช่วยพ่อจะ”

หญิงสาวรีบนั่งลงบอกกับพ่อของเธอที่นอนเหนื่อยหอบด้วยอาการดีใจที่จะมีคนมาพาพ่อของเธอไปส่งโรงพยาบาลแล้ว

“คุณลุงเป็นหนักมากเลยนะครับผมจะพาคุณลุงไปโรงพยาบาล”

ณคุณเห็นผู้ชายที่นอนป่วยอยู่ก็รีบตรวจดูอาการเขารู้ว่าตอนนี้ชายคนนี้เป็นหนักมากไม่รู้ว่าทำไมไม่เข้าไปรับการรักษาตั้งแต่เนิ่นๆทั้งที่โรงพยาบาลรัฐที่นี่ก็มีเขาพยายามจะพยุงชายคนที่ป่วยขึ้นเพื่อที่จะพาไปโรงพยาบาล

“พ่อจ๋า....”

หญิงสาวได้ยินว่าชายหนุ่มบอกว่าเธออาการหนักมากก็ถึงกับน้ำตาตก

“คุณ...ผ..ผมรู้...ว..ว่า..ไม่..ไหว..”

พ่อของหญิงสาวรู้ตัวเองดีว่าร่างกายเขาเป็นหนักถึงขั้นไหนเขามองตาชายหนุ่มเพื่อให้รู้ว่าเขานั้นไม่ต้องการที่จะไปโรงพยาบาลเพราะถึงแม้ไปยังไงก็ไม่รอด

“เฮ้อออ....”

ณคุณทำตัวไม่ถูกเลยคราวนี้เขารู้เหมือนกับพ่อของเธอที่รู้ว่าอีกไม่นานพ่อของเธอคงหมดลมหายใจเขาจึงวางพ่อของหญิงสาวลงตามที่พ่อของเธอนั้นต้องการ

“คุณพาพ่อไปโรงพยาบาลสิ.รออะไรเล่าไหนบอกว่าจะช่วยไง..คุณพาพ่อหนูไป..ฮือๆๆๆๆๆ...พ่อจ๋า..”

หญิงสาวทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกทั้งรนรานบอกให้ชายหนุ่มพาพ่อเอไปรักษาอย่างที่รับปากกับเธอเอาไว้แต่ยิ่งเห็นว่าเขาทำท่าทีนิ่งเฉยเธอเลยเกิดอาการไม่พอใจที่เขานั้นไม่ทำตามที่สัญญากับเธอเอาไว้

“ถ้า..ผม.ตาย.ล.ลูกผมจะไม่มีคนดู..แล..”

พ่อของหญิงสาวถือโอกาสนี้สั่งเสียอีกคนที่พึ่งเคยพบหน้าแต่เขาก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่มีจิตใจดีไม่อย่างนั้นคงไม่มาช่วยเขากับลูกถึงที่นี่สัญชาติญาณที่เขาดูคนเป็นมันบ่งบอก

“ค่อยๆพูดครับ”

ณคุณอยากให้พ่อของหญิงสาวใจเย็นๆอย่าพึ่งรีบพูดเพราะจะทำให้เหนื่อยไปมากกว่านี้

“พ่อจ๋าอย่าพูดแบบนี้..ฮือๆๆๆ..”

หญิงสาวเห็นพ่อของเธอพูดในทำนองการสั่งเสียเธอไม่อยากได้ยินแบบนี้เลยในชีวิตของเธอหากไม่มีพ่อเธอก็ไม่มีใครอีกแล้ว

“หาก..ปล่อยให้ลูกผมอยู่ที่นี่..คนเดียว..อันตรายแน่ๆ..ผมเชื่อ..ว่าคุณเป็นคนดี...ฝากดูแล...ลูกผมด้วย”

“พ่อ...”

หญิงสาวยังคงร้องให้กอดพ่อของเธออย่างควบคุมสติไม่ได้

“........”

ณคุณนั่งฟังอีกฝ่ายพูดอย่างเห็นใจและเสียใจที่เขามาถึงที่นี่แต่ไม่สามารถช่วยเหลือพ่อของเธอตามอย่างที่สัญญาเอาไว้ได้

“คิดว่า...เลี้ยงลูกนก..ลูกกานะคุณ”

“..........”

ณคุณพยักหน้าตอบรับชายที่นอนป่วยว่าเขาจะทำตามที่เขาขอร้องเพื่อให้อีกฝ่ายจากไปอย่างสงบ

“พ่อจ๋า....ทำไมพ่อนิ่งไป...พ่อ...พ่อ...ตื่นมาคุยกับหนูก่อนสิพ่อ..ฮือๆๆ”

หลังจากที่พ่อของหญิงสาวพูดจบเขาก็จากไปอย่างสงบเหมือนกับว่าที่เขายังมีชีวิตอยู่ก็เพื่อรอให้ใครสักคนดูแลลูกสาวของเขาต่อก็เท่านั้น

“..........”

//โถ่เอ้ยย//

ณคุณไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพแบบนี้ต่อหน้ามันช่างหดหู่ในใจเสียเหลือเกินแต่เรื่องหญิงสาวในเมื่อเขาตบปากรับคำพ่อของเธอไปแล้วต่อไปนี้เขาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ปกครองของเธอแล้ว

เพนท์เฮ้าส์

“พี่ต้นคะ..จะพาเปาไปเชียงรายทำไมไม่บอกก่อนคะ??”

ปรารีกลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์โดยมีชายหนุ่มอุ้มเธอขึ้นมาอีกเช่นเคยเมื่อถึงห้องจึงถามคำถามที่คาใจกับเขาทันทีว่าทำไมไม่บอกเธอก่อนว่าจะพาเธอไปเชียงรายเป็นอาทิตย์

“ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง..หรือไม่อยากไป”

ตฤณภพถามหญิงสาวด้วยสีหน้านิ่งเฉยหากเธอไม่อยากไปเขาก็จะไม่พาเธอไป

“อยากไปค่ะ..แล้วเปาจะเที่ยวไหมคะ??”

เธอไม่ใช่ไม่อยากไปแค่อยากให้เขาเกริ่นบอกเธอก่อนก็เท่านั้นแต่เรื่องที่เธอสนใจก็คือหากไปแล้วเธอจะได้เที่ยวหรือเปล่านี่สิที่อยากรู้