“ไม่เป็นไรครับเรื่องมันผ่านไปแล้ว...ส่วนเรื่องไปอยู่ที่เชียงรายผมขอเวลาสามสี่วันนะครับ”
“ได้เลยจะ...แค่ลูกยอมช่วยก็ดีแล้ว”
บ้านเพนนี
“นี่แกดูร่าเริงเสียเหลือเกินนะที่โดนถอนหมั้น”
ลักษมีเห็นลูกสาวของเธอยังมีหน้ามานั่งหน้าระรื่นอยู่ทั้งๆที่โดนถอนหมั้นแถมยังโนอีกฝ่ายจับได้ว่าอยากได้สมบัติของเขาอีก
“แน่สิคะคุณแม่”
เพนนีดีใจเป็นที่สุดเพราะเธอไม่ต้องหมั้นกับคนที่เธอไม่ได้สนใจแถมยังได้เงินมาใช้หนี้อีกต่างหากแบบนี้เธอหาโอกาสบอกคุณหญิงนาราตั้งแต่แรกก็ดีแล้วว่าที่เธอยอมหมั้นเพราะที่บ้านถังแตกตอนนี้เธอก็เป็นอิสระแล้วจะควงกับใครก็ได้
“จะออกไปไหนอีกไม่ใช่ไป...เที่ยวแล้วมีข่าวเสียหายมาอีกนะ”
ลักษมีมองดูลูกสาวของเธอแต่งตัวก็รู้ว่าคืนนี้ต้องออกไปเที่ยวอีกแน่นอนเธอละปวดหัวกับลูกคนนี้เสียจริงที่ชอบมีข่าวกับผู้ชายคนอื่นอยู่ตลอดเวลาจนเธอตามแก้ข่าวให้ไม่หวัดไม่ไหวแล้ว
“หนูดูแลตัวเองได้ค่ะคุณแม่”
เพนนี้ตอบแม่ของเธออย่างมั่นใจพร้อมเดินออกจากบ้านขับรถออกไปเที่ยวทันทีเพราะตอนนี้เธอกำลังมีความสุขเธอก็จะขอปลดปล่อยให้มันเต็มที่
เพนท์เฮ้าส์
20.30 น.
RrrrrrrrrRrrrrrrrr
“ครับคุณแม่...โอเคครับผมเข้าใจแล้ว”
ตฤณภพนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตั้งแต่ทานอาหารเย็นเสร็จข่าวที่เขาได้รับจากแม่ของเขาเมื่อครู่คือหมอณคุณไม่สามารถที่จะดูแลเคสของเขากับปรารีต่อได้แล้วเพราะหมอณคุณต้องไปช่วยดูแลงานแทนคุณปู่ของเขาที่เชียงราย
อันที่จริงเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะกว่าปรารีจะหายเป็นปกติก็อีกตั้งหลายเดือนแถมหมอคนใหม่ก็หาคนที่ไว้ใจยากเรื่องมีลูกเขาคงยื้อเวลาได้อีกนาน
2 อาทิตย์ต่อมา
“ผมถูกใจลายแบบนี้มากเลยครับคุณหน่อย”
สองอาทิตย์ผ่านไปงานที่ตฤณภพสั่งไว้ในตอนประชุมวันนี้ผลงานออกมาแล้วเป็นทีถูกใจเขาอย่างมากได้แบบตรงตามทีเขาอยากได้เป้ะเจ้านายที่ดีควรจะเอ่ยชมลูกน้องเมื่อทำงานดีอยู่แล้วเขาไม่ลืมข้อนี้หากคอลเลคชั่นใหม่ออกมาดีกว่าเดิมเขาก็ไม่ลืมที่จะตบรางวัลอย่างงามให้กับพนักงานทุกคนอยู่แล้วเป็นแบบนี้ทุกครั้งทุกคนจึงตั้งใจทำงานกันอย่างมาก
“ขอบคุณค่ะท่านประธาน”
นิดหน่อยอมยิ้มภูมิใจที่ครั้งนี้เธอจะได้ไม่ต้องแก้งานเหมือนครั้งที่ผ่านๆมาอีกแล้ว
“ผมสิต้องขอบคุณคุณที่ทุ่มเทการทำงานให้ได้งานที่มีคุณภาพขนาดนี้..”
ตฤณภพคิดว่าเขามากกว่าที่ต้องขอบคุณนิดหน่อยที่สร้างงานให้ได้ตรงเวลาที่เขากำหนด
“ตาต้น”
มลฤดีเข้ามาหาลุกชายของเธอที่บริษัทแต่เช้าเพราะว่ามีเรื่องที่จะต้องคุย
“อ้าว...คุณแม่ครับ”
“หน่อยขอตัวนะคะ”
นิดหน่อยเห็นว่าเจ้านายของเขาคงจะมีธุระคุยกับคนเป็นแม่จึงขอตัวออกไปก่อนจะดีกว่าเพราะตอนนี้ธุระของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ครับ”
“สวัสดีค่ะคุณมล”
นิดหน่อยยกมือไหว้มลฤดีพร้อมก้มตัวหลีกคนเป็นผู้ใหญ่เล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป
“จ้า”
มลฤดีรับไหว้ตอบอีกฝ่ายตามมารยาทพร้อมเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับลูกชายของเธอ
“คุณแม่มาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“น้องอยู่ไหน”
มลฤดีรู้ว่าปรารีมาทำงานกับตฤณภพทุกวันแต่ไม่ยักจะเห็นอยู่ในห้องนี้จึงถามหา
“ในห้องนอนครับ”
ตฤณภพบอกกับคนเป็นแม่พรางชี้มือไปข้างหลังโต๊ะทำงานของเขา
“นี่คิดจะขังน้องให้อยู่แต่ในห้องหรือไง”
“ก็ผมต้องทำงานนี่ครับไม่ได้อยากให้เธอออกมากวนเท่าไร”
“แล้วพรุ่งนี้จะเดินทางเลยหรือเปล่าแม่จะให้คนมารับเปาไปอยู่ที่บ้าน”
ที่มลฤดีมาก็เพราะเรื่องนี้หากลูกชายของเธอจะไปเชียงรายเป็นอาทิตย์คิดว่ายังไงลูกชายเธอก็คงโบ้ยให้เธอพาปรารีไปอยู่ที่บ้านแน่นอน
“ไหนคุณแม่บอกให้ผมดูแลเธอไงครับ...ผมไปไหนเธอก็ต้องไปด้วยอยู่แล้ว”
ตฤณภพบอกกับคนเป็นแม่โดยไม่ลังเลครั้งนี้เขาคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงก็จะต้องพาเธอไปด้วย
“อยากให้น้องอยู่ใกล้ตลอดงั้นสิ”
มลฤดีแอบอมยิ้มพร้อมแกล้งหยอกลูกชายเธอทีเล่นทีจริง
“อะ..เอ่อ..เปล่าครับ..แค่เธอเป็นความรับผิดชอบของผมเท่านั้น”
ตฤณภพตอบอึกอักเล็กน้อยแต่เขาก็หาข้ออ้างในครั้งนี้ได้อย่างรอดตัวไปจะว่าไปแบบที่แม่ของเขาพูดเมื่อครู่ก็คงจะจริงเขารู้สึกว่าปรารีเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาในทุกๆวันไปแล้ว
“เอางั้นก็ได้จะ...ยังไงก็ดูแลน้องดีๆละกันนะ”
มลฤดีไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดเมื่อลูกชายเธอยืนยันเรื่องความรับผิดชอบเธอก็จะทำท่าเชื่อเขาตามนั้นแต่เธอดูออกว่าลูกชายของเธอพฤติกรรมเปลี่ยนไปมากหลังจากที่มีปรารีอยู่ด้วยดูเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ
“ครับ...คุณแม่จะเข้าไปหาเธอไหมครับเธออยู่ข้างใน”
“เดี๋ยวแม่เข้าไปสักแปปก็ได้จะ”
มลฤดีลุกขึ้นเดินเข้าไปหาปรารีในห้องด้านในว่าจะไปทักทายดูสุขภาพตอนนี้ของเธอสักเล็กน้อยแล้วก็จะกลับเพราะเธอมีธุระที่จะต้องไปทำต่อ
“เปา..”
“คุณแม่”
ปรารีนั่งเล่นอ่านหนังสืออยู่ในห้องเห็นคนเป็นแม่เข้ามาก็รีบวางหนังสือทันที
“สดใสขึ้นเยอะนี่เรา”
มลฤดีเห็นปรารีสดใสขึ้นเยอะเธอก็สบายใจ
“ค่ะ...”
“ไปหาหมอล่าสุดหมอว่ายังไงบ้าง”
“เปาก็มีผ่าใส่เฝือกใหม่แต่ก็ร่างกายทุกอย่างเปาโอเคแล้วค่ะ”
“ดีแล้วล่ะลูก....”
“แล้วนี่จะไปอยู่เชียงรายเป็นอาทิตย์เตรียมตัวแล้วหรือยัง”
“คะ??..ไปเชียงราย??”//ไม่เห็นรู้เรื่องเลย//ปรารีทำหน้างงกับเรื่องที่แม่ของเธอพูดเมื่อครู่เล็กน้อย“อ้าว..พี่เค้ายังไม่ได้บอกหนูอีกเหรอ”มลฤดีคิดว่าตฤณภพจะบอกกับปรารีแล้วเสียอีกดูหน้าแล้วเธอก็คิดว่าปรารียังไม่รู้ชัวร์“หึ..ไม่นี่คะคุณแม่”ปรารีส่ายหัวหงึกหงักเธอไม่เคยรู้เรื่องที่จะไปเชียงรายเลยสักนิด“ก็พี่เค้าจะไปดูงานที่เชียงรายด้วยตัวเองที่โรงงานทอผ้าของคุณพ่อแล้วจะพาหนูไปด้วย”“ไม่เห็นพี่ต้นจะบอกอะไรเปาเลยนี่คะ...แต่ก็ดีนะคะเปาจะได้ไปเที่ยวด้วย”เรื่องบอกไม่บอกตอนนี้ไม่สำคัญแล้วแต่เธอดีใจที่จะได้ไปเที่ยวมากกว่าดีแต่นั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องนี้“เรื่องนี้ก็ต้องคุยกับพี่เค้าเองแล้วล่ะ...เดี๋ยวแม่ต้องกลับก่อนนะวันนี้ต้องไปธุระหลายที่น่ะจะ”มลฤดีรู้ว่าปรารีคงจะดีใจที่ได้ไปเที่ยวก็ขอให้ลูกชายของเธอว่างพาเธอเที่ยวบ้างก็แล้วกัน“ค่ะคุณแม่..รักคุณแม่นะคะ”ปรารีรู้ว่าแม่ของเธอจะกลับก็รีบเข้าไปสวมกอดให้หายคิดถึงทั้งยังชอบทิ้งลูกอ้อนเหมือนเดิมเป็นปกติ“แม่ก็รักหนูจะ”เชียงราย17.00 น.ณคุณมาอยู่ที่เชียงรายหลายวันแล้วเขาเรียนรู้งานได้ค่อนข้างเร็วโดยมีผู้ช่วยคนเก่าของคุณปู่ของเขาคอยสอนแถมเขาเอง
10 นาทีต่อมา“ถึงหรือยัง”ตลอดทางมาบ้านหญิงสาวค่อนข้างลำบากเพราะมันเหมือนเขานั้นขับรถขึ้นเขาอยู่ตลอดและสองข้างทางก็ยังมีแต่ป่าเขาไม่รู้ว่าเธอมาที่บ้านเขาด้วยพาหนะอะไรหากเดินก็คงจะไกลพอสมควรเมื่อรถวิ่งเข้ามาในป่าลึกเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันชักจะแปลกๆจึงต้องถามเธออีกครั้งว่าเมื่อไรจะถึงบ้านของเธอเสียทีหวังว่าเธอคงจะไม่มีแผนไม่ดีกับเขาหรอกนะ“คุณต้องจอดตรงนี้ค่ะแล้วเดินเข้าไป”หญิงสาวชี้ไปที่ทางตรงหน้าว่าเขาจะต้องจอดเพราะรถนั้นไม่สามารถเข้าไปได้แล้วถึงจะเป็นรถที่สามารถวิ่งเข้าป่าได้ก็เถอะ“.........”ณคุณจอดรถตามที่หญิงสาวบอกแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบปนอีกกระบอกในรถติดตัวไปด้วยเพราะปู่เขาสอนอยู่เสมอว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นเขาจะต้องดูแลตัวเองให้ได้ถึงแม้ว่าจะมีบารมีของปู่ของเขาคุ้มหัวแต่ก็ไม่สามารถมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นว่าเขาจะไม่เป็นอันตราย“เดี๋ยวคุณเอาปืนไปทำไมคะ??”หญิงสาวทำหน้าไม่เข้าใจว่าเขาทำไมจะต้องพกปืนไปหลายๆกระบอกเธอดูอันตรายขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร“เผื่อเธอหลอกฉันไปทำอันตรายไง”วินาทีนี้ณคุณต้องพูดตรงๆกับเธอแล้วเขาไม่ได้ขี้ขลาดแค่กันไว้ก่อนก็เท่านั้น“เอาที่คุณส
“ถ้าฉันว่างก็อาจจะพาไป”ตฤณภพมองหน้าหญิงสาวพร้อมบอกกับเธอว่าถ้าหากเขาว่างก็จะพาเธอไปเองแต่ที่เขาคิดเอาไว้มันมีวันว่างอยู่แล้วเพียงแค่ไม่อยากบอกเธอตรงๆเท่านั้นเอง“จริงนะคะ..พี่ต้นนี่น่ารักที่สุดในโลกเลย”//ทำไมช่วงนี้เค้าดูใจดีกับฉันจังเลย//ปรารีถือโอกาสหยิกแก้มของเขาเล่นเบาๆสองข้างในขณะทีเธอดีใจและลืมตัวเล่นกับเขาไป“ปล่อย..หน้าฉันได้แล้ว”//กล้าเล่นแบบนี้แล้วเหรอ//ตฤณภพคิดว่าเขาอาจจะดูใจดีกับเธอเกินไปหรือเปล่าเธอจึงเล่นกับเขาแบบไม่เกรงใจในเมื่อเขาแก่กว่าเธอตั้งหลายปีและเธอก็เป็นคนแรกที่กล้าทำกับเขาแบบนี้“อะ..เอ่อ..ค่ะ”ปรารีรีบปล่อยมือจากแก้มของเขาทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเธอเองก็ลืมตัวไปจริงๆ“.....”//ยัยนี่สระผมบ้างหรือเปล่าเนี่ย//“เป็นอะไรคะพี่ต้น..”ปรารีเห็นชายหนุ่มสูดกลิ่นแถวๆหัวเธอและทำหน้าแปลกๆ//ดมอะไรของเค้า//“นี่หัวเธอได้สระบ้างหรือเปล่า”“เอ่อ...ม..ไม่ค่ะ”//หูย..รู้ได้ไง//“ห้ะ...”//สกปรกชะมัดเลยย//“ก็มันสระลำบากนี่คะ??”ปรารีบอกอีกฝ่ายหน้ามุ่ยแค่เธอเช็ดตัวอาบน้ำก็ลำบากแย่แล้วต้องนั่งบนเก้าอี้เรื่องสระผมเธอเลยขอเอาไว้ก่อน“เฮ้อ...เดี๋ยวฉันสระให้..นี่ไม่เน่าก็บุญแล้วนะ
ชั่วโมงต่อมา“หืมมมม”ตฤณภพตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆตัวของหญิงสาวก็ล่วงมานอนอยู่บนตักของเขาเธอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเขาไม่เห็นรู้เรื่องเลย“นี่เธอ...เปา...เปา..”//เฮ้อ..ง่วงแล้วทำไมไม่ไปนอนตั้งแต่แรกนะ//ชายหนุ่มก้มลงไปสะกิดที่หัวไหล่หญิงสาวเล็กน้อยแต่ดูท่าเธอจะไม่ตื่นง่ายๆ“........”//ยัยตัวแสบ..เธอทำให้ฉันมีอาการบ้าอะไรเนี่ย//ตฤณภพก้มมองหน้าของหญิงสาวเขาไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้แล้วสมองอยากจะเลิกมองแต่สายตาของเขาละออกไปจากใบหน้าของเธอได้จริงๆริมฝีปากที่อวบอิ่มมันคือแรงดึงดูดมหาศาลที่เขาไม่สามารถต้านทานได้“อืมมม..”//เห้ย...เราจะลักหลับยัยนี่ไม่ได้”ตฤณภพใช้ริมฝีปากหนาของเขากดจูบไปยังริมฝีปากเล็กที่อวบอิ่มเชิญชวนอยู่ครู่หนึ่งจึงรีบดึงตัวเองออกมาพร้อมทั้งรีบอุ้มเธอไปส่งในห้องนอนเขาไม่มีกระจิตกระใจจะดูหนังต่อแล้วเช้าวันต่อมา“อือ..อืมม...พี่ต้น”//มานอนตรงนี้ได้ไง??...//ปรารีตื่นมาเพราะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแต่ที่ทำให้เธอตื่นมาโดยไม่มีอาการงัวเงียเลยคือตอนนี้ตฤณภพกำลังนอนกอดเธออยู่น่ะสิ“...อะไรของเธอโวยวายทำไม”ตฤณภพงัวเงียตื่นมามองหน้าหญิงสาวคิ้วขมวดไม่รู้ว่าเธอจะโวยวายอะไรนักหนา“แล
20.00 น.Rrrrrrr“ค่ะคุณแม่....เปาจะรักษาสุขภาพนะคะ..บายค่ะ”ปรารียืนคุยโทรศัพท์กับแม่ของเธออยู่ด้านนอกเธอรู้ว่าแม่ของเธอเป็นห่วงเธอจะพยายามรักษาตัวให้ดีที่สุด“คุยกับคุณแม่เหรอ”ตฤณภพเห็นหญิงสาวคุยโทรศัพท์นานสองนานก็คงจะไม่พ้นคุณแม่ของเขาที่ดูจะห่วงปรารีเสียเหลือเกินก่อนจะมาก็โทรมาหาเขาสั่งโน่นนี่สารพัดให้ดูแลหญิงสาวให้ดีๆ“ค่ะ...คุณแม่เป็นห่วงกลัวว่าเปาจะอยากเที่ยวจนลืมดูแลตัวเองค่ะ”ปรารีหันหลังกลับมาบอกชาหนุ่มที่กำลังเดินออกมาหาเธอด้วยชุดนอนและมีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดบ่าอยู่“มีฉันคอยดูแลเธอทั้งคนเธอไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”ตฤณภพส่ายหัวให้กับความห่วงใยจนเกินเหตุของแม่เขาหญิงสาวอยู่กับเขาทั้งคนเขาดูแลเธอดีอยู่แล้วไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรง่ายๆหรอก“.........”//เขินอีกแล้ว..ทำไมชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลยนะอีตาบ้า//ปรารีอมยิ้มกับคำพูดของชายหนุ่มที่เขาทำให้เธอใจเต้นอีกแล้ว“ยิ้มอะไรของเธอ”ตฤณภพทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆหญิงสาวก็ยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุเขาเองเห็นเธอยิ้มให้ก็ทำตัวไม่ค่อยถูกเหมือนกัน“เปล่าค่ะ”ปรารีทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้นอนเธอกะว่าจะนั่งอยู่ตรงนี้สักพักเพราะบรรยากาศตอนนี้กำล
“เอ่อ...เปาก็อยากเจอทุกคนที่เป็นครอบครัวแหละค่ะ”//อยากเจอนะ..แต่อยากเจอพี่ต้นที่เจาอารมณ์น้อยกว่านี้หน่อย..คิๆๆ”ปรารีตอบในความรู้สึกของตัวเองที่เป้นกลางที่สุดหากเลือกได้เธอก็อยากจะเจอพี่ต้นของเธอที่เจ้าอารมณ์น้อยกว่านี้นิดหน่อยแต่ยังไงเธอก็รับได้เพราะเขาก็แค่ชอบดุเธอเท่านั้นไม่ได้พูดอะไรให้หักหารน้ำใจเธอแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว“อืมม....”แค่รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้เสียใจที่เจอเขาก็พอแล้วเพราะเขาคิดว่าตอนนี้เขาดีใจที่ได้เจอเธอมันทำให้เขารู้สึกว่าเขาสามารถยิ้มได้บ่อยขึ้นถ้าหากว่าเขาได้ใช้ชีวิตเป็นครอบครัวกับเธอจริงๆมันจะเป็นรูปแบบไหนกันนะ...“.....”//คิดอะไรบ้าๆ//เรื่องคิดที่จะอยู่เป็นครอบครัวกับหญิงสาวมันแวบเข้ามาในหัวเขเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นไปได้อย่างไรทั้งที่เขาไม่ใช่คนที่อยากมีครอบครัวเสยหน่อยอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบในตอนนี้ก็ได้//ยัยซาลาเปาเธอทำอะไรกับหัวสมองฉันกัน//“หืมม...หลับง่ายเสียจริง”ตฤณภพส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกันมามองหน้าหญิงสาวต่อแต่ปรากฏว่าตอนนี้เธอได้หลับไปเสียแล้วเมื่อครู่ยังคุยจ้อกับเขาอยู่เลยสงสัยจะเพลียจากการเดินทาง“หึ่...ถ้าเธอเลี้ยงลูกแล้วลูกฉันจะนิสัยเหมือนเธ
“ได้สิ..วันนี้พี่ค่อนข้างว่าง”“งั้นไปค่ะ..เปาก็เบื่อที่จะอยู่บ้านอย่างเดียว”“งั้นไปกันเลย”โรงงานทอผ้าXXX“นายครับมีคนมาขอพบครับ”อินทัชเข้ามารายงานนายน้อยของเขาในห้องทำงานว่ามีใครบางคนมาขอพบ“ใคร??.”“คุณเพนนีครับ”อินทัชรู้เพียงว่าเธอชื่อเพนนีเท่านั้นส่วนธุระเรื่องอะไรเธอไม่ได้บอก“หืมม...เชิญเธอเข้ามา”//มาที่นี่ทำไมแล้วรู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่//ตฤณภพไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่และไม่เข้าใจว่าเธอจะตามเขามาที่นี่เพื่ออะไร“ต้นคะ”เพนนี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมสวมกอดชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อายทำตัวสนิทเหมือนเมื่อก่อนอย่างไม่สะทกสะท้านว่าตัวเองเคยทำอะไรกับเขาเอาไว้บ้าง“คุณมาที่นี่ทำไม”ตฤณภพรีบแกะมือของหญิงสาวออกจากตัวของเขาและรีบถามยิงประเด็นว่าเธอมาทำอะไรที่นี่“เพนนีก็แค่อยากมาหาคุณไงคะเพนนีคิดถึงคุณใจจะขาดเลยนะคะ”เพนนียังใช้ความใจกล้ากอดชายหนุ่มอยู่ไม่ยอมปล่อยถึงแม้ว่าเขาจะผลักใสเธอก็ตาม“นี่คุณอย่ามาทำแบบนี้กับผม”ตฤณภพพูดเสียงแข็งกับหญิงสาวพร้อมจับตัวเธอนั่งลงให้เรียบร้อยไต้องมาเกาะแกะที่ตัวของเขาอีก“ทำไมล่ะคะ..มากกว่านี้เราก็เคยทำนะคะ”เพนนีแสร้งทำสีหน้าน้อยใจเล
“ไร่พี่หมอนี่สวยมากเลยนะคะช่วงเย็นคงบรรยากาศดีน่าดู”“อืมม..ใช่แล้วล่ะ...ช่วงเย็นพี่ก็ชอบเดินเล่นในไร่เหมือนกัน”ทั้งสองคุยกันไปทานอาหารกันไปการที่หญิงสาวได้คุยกับหมอณคุณมันทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะRrrrrrrrrr“ว่าไงครับ....อะไรนะ....เดี๋ยวผมจะไปตามหาเธอเองคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ผมรู้”ณคุณรับสายจากมานพเมื่อข่าวที่รู้ทำให้เขานั้นอิ่มจากอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าทันที“มีอะไรหรือเปล่าคะ??”ปรารีเห็นสีหน้าณคุณก็รู้ว่ามีเรื่องด่วนที่ไม่สบายใจ“ต้นข้าวน่ะสิหายตัวไป”“ต้นข้าวคือใครเหรอคะ??”“คือเธอเป็นเด็กที่พี่อุปการะเอาไว้พ่อของเธอพึ่งเสียไปก่อนจะเสียเขาได้ขอร้องพี่เอาไว้ว่าให้ดูแลต้นข้าวให้ดี”ณคุณพูดด้วยสีหน้ากังวลเขาคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่ไหนนอกจากบ้านของเธอนั่นแหละ“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..น่าสงสารจังเลยนะคะตอนนี้แกอาจจะกำลังจิตตกอยู่ก็ได้”ปรารีคิดว่าหากเป็นเช่นที่ณคุณพูดจริงๆเด้กคนที่เขาอุปการะไว้คงกำลังอยู่ในช่วงจิตตก“พี่ก็คิดแบบนั้น”“แล้วพี่หมอจะไปหาเธอที่ไหนเหรอคะ”“พี่คิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่บ้านของเธอนั่นแหละ”“ค่ะ”ทั้งสองรีบขับรถออกไปหาต้นข้าวทันทีเพราะถ้าหากที่บ้านไม่มีณคุณก็ต้องไปหาที