ตอนที่17

“ไม่เป็นไรครับเรื่องมันผ่านไปแล้ว...ส่วนเรื่องไปอยู่ที่เชียงรายผมขอเวลาสามสี่วันนะครับ”

“ได้เลยจะ...แค่ลูกยอมช่วยก็ดีแล้ว”

บ้านเพนนี

“นี่แกดูร่าเริงเสียเหลือเกินนะที่โดนถอนหมั้น”

ลักษมีเห็นลูกสาวของเธอยังมีหน้ามานั่งหน้าระรื่นอยู่ทั้งๆที่โดนถอนหมั้นแถมยังโนอีกฝ่ายจับได้ว่าอยากได้สมบัติของเขาอีก

“แน่สิคะคุณแม่”

เพนนีดีใจเป็นที่สุดเพราะเธอไม่ต้องหมั้นกับคนที่เธอไม่ได้สนใจแถมยังได้เงินมาใช้หนี้อีกต่างหากแบบนี้เธอหาโอกาสบอกคุณหญิงนาราตั้งแต่แรกก็ดีแล้วว่าที่เธอยอมหมั้นเพราะที่บ้านถังแตกตอนนี้เธอก็เป็นอิสระแล้วจะควงกับใครก็ได้

“จะออกไปไหนอีกไม่ใช่ไป...เที่ยวแล้วมีข่าวเสียหายมาอีกนะ”

ลักษมีมองดูลูกสาวของเธอแต่งตัวก็รู้ว่าคืนนี้ต้องออกไปเที่ยวอีกแน่นอนเธอละปวดหัวกับลูกคนนี้เสียจริงที่ชอบมีข่าวกับผู้ชายคนอื่นอยู่ตลอดเวลาจนเธอตามแก้ข่าวให้ไม่หวัดไม่ไหวแล้ว

“หนูดูแลตัวเองได้ค่ะคุณแม่”

เพนนี้ตอบแม่ของเธออย่างมั่นใจพร้อมเดินออกจากบ้านขับรถออกไปเที่ยวทันทีเพราะตอนนี้เธอกำลังมีความสุขเธอก็จะขอปลดปล่อยให้มันเต็มที่

เพนท์เฮ้าส์

20.30 น.

RrrrrrrrrRrrrrrrrr

“ครับคุณแม่...โอเคครับผมเข้าใจแล้ว”

ตฤณภพนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตั้งแต่ทานอาหารเย็นเสร็จข่าวที่เขาได้รับจากแม่ของเขาเมื่อครู่คือหมอณคุณไม่สามารถที่จะดูแลเคสของเขากับปรารีต่อได้แล้วเพราะหมอณคุณต้องไปช่วยดูแลงานแทนคุณปู่ของเขาที่เชียงราย

อันที่จริงเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะกว่าปรารีจะหายเป็นปกติก็อีกตั้งหลายเดือนแถมหมอคนใหม่ก็หาคนที่ไว้ใจยากเรื่องมีลูกเขาคงยื้อเวลาได้อีกนาน

2 อาทิตย์ต่อมา

“ผมถูกใจลายแบบนี้มากเลยครับคุณหน่อย”

สองอาทิตย์ผ่านไปงานที่ตฤณภพสั่งไว้ในตอนประชุมวันนี้ผลงานออกมาแล้วเป็นทีถูกใจเขาอย่างมากได้แบบตรงตามทีเขาอยากได้เป้ะเจ้านายที่ดีควรจะเอ่ยชมลูกน้องเมื่อทำงานดีอยู่แล้วเขาไม่ลืมข้อนี้หากคอลเลคชั่นใหม่ออกมาดีกว่าเดิมเขาก็ไม่ลืมที่จะตบรางวัลอย่างงามให้กับพนักงานทุกคนอยู่แล้วเป็นแบบนี้ทุกครั้งทุกคนจึงตั้งใจทำงานกันอย่างมาก

“ขอบคุณค่ะท่านประธาน”

นิดหน่อยอมยิ้มภูมิใจที่ครั้งนี้เธอจะได้ไม่ต้องแก้งานเหมือนครั้งที่ผ่านๆมาอีกแล้ว

“ผมสิต้องขอบคุณคุณที่ทุ่มเทการทำงานให้ได้งานที่มีคุณภาพขนาดนี้..”

ตฤณภพคิดว่าเขามากกว่าที่ต้องขอบคุณนิดหน่อยที่สร้างงานให้ได้ตรงเวลาที่เขากำหนด

“ตาต้น”

มลฤดีเข้ามาหาลุกชายของเธอที่บริษัทแต่เช้าเพราะว่ามีเรื่องที่จะต้องคุย

“อ้าว...คุณแม่ครับ”

“หน่อยขอตัวนะคะ”

นิดหน่อยเห็นว่าเจ้านายของเขาคงจะมีธุระคุยกับคนเป็นแม่จึงขอตัวออกไปก่อนจะดีกว่าเพราะตอนนี้ธุระของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ครับ”

“สวัสดีค่ะคุณมล”

นิดหน่อยยกมือไหว้มลฤดีพร้อมก้มตัวหลีกคนเป็นผู้ใหญ่เล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป

“จ้า”

มลฤดีรับไหว้ตอบอีกฝ่ายตามมารยาทพร้อมเข้าไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับลูกชายของเธอ

“คุณแม่มาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“น้องอยู่ไหน”

มลฤดีรู้ว่าปรารีมาทำงานกับตฤณภพทุกวันแต่ไม่ยักจะเห็นอยู่ในห้องนี้จึงถามหา

“ในห้องนอนครับ”

ตฤณภพบอกกับคนเป็นแม่พรางชี้มือไปข้างหลังโต๊ะทำงานของเขา

“นี่คิดจะขังน้องให้อยู่แต่ในห้องหรือไง”

“ก็ผมต้องทำงานนี่ครับไม่ได้อยากให้เธอออกมากวนเท่าไร”

“แล้วพรุ่งนี้จะเดินทางเลยหรือเปล่าแม่จะให้คนมารับเปาไปอยู่ที่บ้าน”

ที่มลฤดีมาก็เพราะเรื่องนี้หากลูกชายของเธอจะไปเชียงรายเป็นอาทิตย์คิดว่ายังไงลูกชายเธอก็คงโบ้ยให้เธอพาปรารีไปอยู่ที่บ้านแน่นอน

“ไหนคุณแม่บอกให้ผมดูแลเธอไงครับ...ผมไปไหนเธอก็ต้องไปด้วยอยู่แล้ว”

ตฤณภพบอกกับคนเป็นแม่โดยไม่ลังเลครั้งนี้เขาคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงก็จะต้องพาเธอไปด้วย

“อยากให้น้องอยู่ใกล้ตลอดงั้นสิ”

มลฤดีแอบอมยิ้มพร้อมแกล้งหยอกลูกชายเธอทีเล่นทีจริง

“อะ..เอ่อ..เปล่าครับ..แค่เธอเป็นความรับผิดชอบของผมเท่านั้น”

ตฤณภพตอบอึกอักเล็กน้อยแต่เขาก็หาข้ออ้างในครั้งนี้ได้อย่างรอดตัวไปจะว่าไปแบบที่แม่ของเขาพูดเมื่อครู่ก็คงจะจริงเขารู้สึกว่าปรารีเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาในทุกๆวันไปแล้ว

“เอางั้นก็ได้จะ...ยังไงก็ดูแลน้องดีๆละกันนะ”

มลฤดีไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดเมื่อลูกชายเธอยืนยันเรื่องความรับผิดชอบเธอก็จะทำท่าเชื่อเขาตามนั้นแต่เธอดูออกว่าลูกชายของเธอพฤติกรรมเปลี่ยนไปมากหลังจากที่มีปรารีอยู่ด้วยดูเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ

“ครับ...คุณแม่จะเข้าไปหาเธอไหมครับเธออยู่ข้างใน”

“เดี๋ยวแม่เข้าไปสักแปปก็ได้จะ”

มลฤดีลุกขึ้นเดินเข้าไปหาปรารีในห้องด้านในว่าจะไปทักทายดูสุขภาพตอนนี้ของเธอสักเล็กน้อยแล้วก็จะกลับเพราะเธอมีธุระที่จะต้องไปทำต่อ

“เปา..”

“คุณแม่”

ปรารีนั่งเล่นอ่านหนังสืออยู่ในห้องเห็นคนเป็นแม่เข้ามาก็รีบวางหนังสือทันที

“สดใสขึ้นเยอะนี่เรา”

มลฤดีเห็นปรารีสดใสขึ้นเยอะเธอก็สบายใจ

“ค่ะ...”

“ไปหาหมอล่าสุดหมอว่ายังไงบ้าง”

“เปาก็มีผ่าใส่เฝือกใหม่แต่ก็ร่างกายทุกอย่างเปาโอเคแล้วค่ะ”

“ดีแล้วล่ะลูก....”

“แล้วนี่จะไปอยู่เชียงรายเป็นอาทิตย์เตรียมตัวแล้วหรือยัง”