ตอนที่16

สองชั่วโมงผ่านไป

การประชุมวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีตฤณภพเองก็โล่งใจเมื่อการประชุมใหญ่ครั้งนี้เสร็จสิ้นไปได้เสียทีหลังจากนี้ก็คงต้องรอดูผลงานของคนที่เขาสั่งงานไปว่าประสิทธิภาพมันจะออกมาดีแค่ไหน

“เฮ้อ!!..”

ตฤณภพเดินถอนหายใจอย่างโล่งอกเดินเข้ามาในห้องของเจาตอนนี้เขาอยากจะงีบพักสมองสักพักจึงเดินเข้ามาในห้องนอนที่หญิงสาวอยู่

“.....”

//ขอแบ่งพื้นที่นิดนึงก็เล้วกันนะ//

ตฤณภพเดินเข้ามาในห้องเห็นปรารีหลับอยู่เขาจึงไม่ได้ส่งเสียงอะไรเพียงแค่ค่อยๆขึ้นไปนั่งที่ของเตียงนุ่มข้างๆเธอพร้อมเอนหลังพิงหลับตาลงพักเท่านั้นและหวังว่าเธอคงจะไม่ว่าอะไรหากตื่นมาเห็นเขานอนพักอยู่แบบนี้

“อื้มม..คุณย่าขา..”

“เอ..อื้มม”

ตฤณภพตกใจสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาหลับไปได้พักใหญ่เพราะจู่ๆหญิงสาวก็ดึงเขาลงไปนอนกอดเสียอย่างนั้นสายตาของเขาประจันที่ใบหน้ากลมรูปไข่ของเธออย่างใกล้ชิดตาที่ปิดสนิทขิงเธอทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอนอนละเมอใจของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อยเมื่อได้มองหน้าของเธอใกล้ๆขนตาที่งอนรับกับดวงตากลมโตริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังขยับมุบมิบอยู่ทำให้เขาต้องหลบสายตาไปมองตรงอื่นเพราะกลัวว่าจะทำอะไรเกินเลยเธอลงไป

“เฮ้ออ..”

ชายหนุ่มค่อยๆจับหญิงสาวให้นอนลงตามปกติแล้วเขาจึงค่อยๆเขยิบให้ห่างเธอมากที่สุดพร้อมข่มตาข่มใจหลับอีกรอบเพราะเขารู้ว่าตอนนี้ร่างกายและสมองของเขายังต้องการการพักผ่อน

“อื้มมม..”

“เออ..เฮ้อ..”

//ยัยตัวแสบเอ้ย//

ตฤณภพต้องสะดุ้งตื่นลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพราะหญิงสาวเลื้อยเอาหัวมานอนบนตักของเขานี่สิ...ครั้นจะขยับตัวเธอให้ไปนอนที่เดิมเดี๋ยวเธอก็คงจะเลื้อยขึ้นมาอีกเขาคิดแบบนั้นในเมื่ออยากนอนบนนี้เขาก็จะปล่อยให้เธอนอนหวังว่าเธอคงจะไม่ขยับรบกวนการนอนของเขาอีกนะ

ชั่วโมงต่อมา

“ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย..”

//ยัยขี้เซา//

ตฤณภพรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปพักใหญ่แต่เมื่อมองที่ตักของเขาปรากฏว่าหญิงสาวก็ยังคงนอนอยู่ที่เดิมเขาแอบสบถขำในลำคอเล็กน้อยที่เธอนั้นดูจะตื่นยากเสียจริง

“..........”

มือหนาของเขาช่วยปัดเส้นผมที่ปิดใบหน้าของเธอให้อยู่เป็นที่เป็นทางสายตาของเขาที่มองเธอในตอนนี้อ่อนโยนลงมากเขารู้สึกชอบเวลาที่เธอหลับเสียแล้ว

ในเมื่อเธอยังไม่ตื่นเขาก็ยังไม่อยากปลุกอยากนั่งมองหน้าของเธอแบบนี้นานๆโดยที่ก็ให้คำตอบกับตัวเองไม่ด่าทำไมเขาจะต้องยอมให้เธอมานอนบนตักของเขาทั้งที่ตอนนี้เขาก็ตื่นมาแล้วด้วย

“อือ...อืมม”

//หา...มานอนบนตักเค้าได้ยังไงกันเนี่ย//

“ตื่นแล้วเหรอ”

ตฤณภพถามหญิงสาวหน้าตาเฉยเมื่อเธอลุกออกจากตักของเขาแล้วเขาเองก็ลุกยืนจัดระเบียบเสื้อผ้าของเขาทันที

“เอ่อ...ค่ะ”

//อย่าว่าอะไรเรานะ//

ปรารีทำหน้างงสงสัยเล็กน้อยว่าเธอไปนอนบนตักของเขาตอนไหนเธอไม่เห็นจะจำได้

“งั้นฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะ”

ตฤณภพไม่ได้บอกอะไรหญิงสาวพร้อมขอตัวออกไปทำงานของเขาต่อเพราะเขาพักนานแล้วทิ้งให้หญิงสาวนั้นยังหาคำตอบด้วยตัวเอง

“..เอ่อ...ค่ะ”

//ไม่ว่าอะไรเราสักคำเลยเหรอ...เอ๊ะ..แล้วเค้าเข้ามาตอนไหนกันนะ...ไม่ว่าอะไรเราสักคำด้วยกินยาเขย่าขวดป่ะเนี่ย//

ปรารียิ่งไม่เห็นเขาบ่นอะไรเธอหญิงสาวเองก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่

บ้านนครา

18.00 น.

“ณคุณ”

นารานั่งรอลูกชายของเธอตั้งแต่ช่วงเย็นเมื่อเห็นว่ากลับมาแล้วจึงรีบเรียกมานั่งคุยด้วยความร้อนรน

“ครับคุณแม่”

ณคุณเห็นหน้าของแม่เขาก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจอยู่เป็นแน่

“รู้เรื่องที่คุณปู่ล้มป่วยแล้วเหรอยัง”

“รู้แล้วครับป้าพวงโทรมาบอกผมแล้ว”

ณคุณรู้เรื่องคุณปู่ของเขาก็เมื่อตอนเลิกงานเพราะคนที่บ้านนั้นโทรมาบอกเขาเองก็ว่าจะหาเวลาว่างไปเยี่ยมคุณปู่ของเขาบ้าง

“คือ..คุณปู่เค้าอยากให้ลูกไปดูแลกิจการที่โน่น..เอ่อ..ลูกจะว่ายังไง”

นาราตัดสินใจบอกเรื่องที่พ่อสามีของเธอขอร้องให้ลูกชายของเธอไปช่วยงานอันที่จริงเธอก็ลำบากใจอยู่เหมือนกันเพราะว่าลูกชายของเธอรักในอาชีพหมอมาก

“ผมไปได้ครับ”

ณคุณตัดสินใจได้อย่างไม่ลังเลเพราะเขามีเหตุผลบางอย่างอยู่ในใจ

“จริงเหรอลูก”

นาราค่อยยิ้มออกไม่คิดว่าลุกชายของเธอจะตัดสินใจง่ายขนาดนี้

“แต่ผมขออะไรอย่างนึงได้ไหมครับ”

“ว่ามาเลยจะ”

“ผมอยากถอนหมั้นกับเพนนีครับเราไม่ได้รักกันและผมก็คิดว่าหากผมไปดูแลกิจการแทนคุณปู่ที่เชียงรายเธอคงไม่อยากไปลำบากกับผมด้วยหรอกครับ”

ณคุณพยายามหาข้ออ้างถอนหมั้นเขากับเพนนี้ให้สมเหตุสมผลที่สุด

“เรื่องนี้แม่คุยกับคุณลักษมีไว้แล้วล่ะจะ...ความจริงแม่จะคุยกับลูกเรื่องนี้หลายวันแล้ว”

เรื่องนั้นนาราเองได้ตัดสินใจไปก่อนหน้านี้แล้วเพราะรู้ประวัติไม่ดีของเพนนีมาพอสมควรแถมทีเพื่อนเธอเร่งรัดให้ลูกสาวของตัวเองหมั้นกับลูกชายของเธออ้างว่าเรื่องธุรกิจแต่จริงๆแล้วหวังในเงินของครอบครัวเธอช่วยพยุงธุรกิจอีกฝ่ายมากกว่าเรื่องนี้เธอยิ่งโอเค

“อะไรเหรอครับ”

“แม่เห็นข่าวคราวเกี่ยวกับหนูเพนนีมานักต่อนักแม่คิดว่าแม่คงจะรับเธอเป็นสะใภ้ไม่ได้อีกอย่างที่คุณลักษมีใช้ความเป็นเพื่อนสนิทของแม่กับเธอให้ลุกๆหมั้นกันก็เพราะว่าต้องการให้เงินของเราเท่านั้นเพราว่าบ้านของเธอกำลังถังแตก”

“แบบนี้นี่เอง...แล้วทางนั้นเค้าว่ายังไงล่ะครับ”

ณคุณเข้าใจดีแล้วว่าสาเหตุที่เพนนียอมหมั้นกับเขาทั้งที่ไม่ได้รักกันเพราะอะไรเขาไม่อยากจะเชื่อว่าอีกฝ่ายจะยอมถอนหมั้นง่ายๆ

“ตอนแรกก็จะไม่ยอมแต่แม่รับปากว่าหากยอมถอนหมั้นจะช่วยเรื่องเงินเธอจึงยอม”

“ทีนี้คุณแม่รู้หรือยังล่ะครับว่าทำไมผมถึงไม่อยากหมั้นตั้งแต่ทีแรก”

“แม่ขอโทษนะลูก”

นารานึกโทษตัวเองที่ทำให้ชีวิตลูกชายของเธอเกือบได้คนที่ไม่โอเคไปเป็นคู่ครองไม่อย่างนั้นหากเธอรู้เรื่องช้ากว่านี้เธออาจจะทำให้ลุกชายของเธอเป็นคนที่ทุกข์ใจในชีวิตคู่ก็ได้