ตอนที่15

“ถ้าหิวล่ะคะ”

“โทรบอกฉัน”

//ในหัวมีแค่เรื่องเดียวรึไง//

“โอเคค่ะ”

ปรารียกมือทำท่าโอเคหากเรื่องหิวและเรื่องกินไม่มีปัญหาเธอก็พร้อมที่จะไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น

บ้านXXX

“ตาต้นจะไม่ลำบากแน่นะแม่มล”

โสพิศมีความกังวลห่วงหลานทั้งสองคนของเธอที่ทั้งกลัวว่าตฤณภพจะทำงานไม่สะดวกและปรารีจะไม่มีคนดูแลเต็มที่อีกด้วย

“ไม่หรอกค่ะคุณแม่มลเชื่อว่าสองคนนั้นเค้าดูแลกันได้”

มลฤดีคิดว่าลูกชายเธอถึงจะดูเย็นชาแต่ก็ไม่ได้แปลว่าห่วงใครไม่เป็นส่วนปรารีก็ยังสามารถดูแลตัวเองได้อยู่ยังไงก็ไม่มีปัญหาแน่นอน

“นี่แหละน้า..ความอยากจะจับคู่”

ตระการที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆอดที่จะพูดกระทบทั้งแม่และเมียของเขาไม่ได้ที่คิดอยากจะทำแผนจับคู่แต่ก็ต้องมานั่งกังวลห่วงกันอยู่แบบนี้

“ทำเป็นรู้ดีนะคุณ”

มลฤดีไม่เคยปริปากบอกสามีของเธอว่าเธอคิดแผนจับตู่ขึ้นมาแต่สามีเธอดันทำเป็นรู้ดีเสียนี่

“ผมอยู่กับคุณมากี่ปีทำไมจะไม่รู้”

ตระการรู้ตั้งแต่คราแรกแล้วแต่แค่ไม่อยากจะพูดออกมาเท่านั้น

 3 วันต่อมา

บริษัทXXX

13.00 น.

“ออกมาทำไม”

ตฤณภพเห็นว่าหญิงสาวค่อยๆเดินออกมาไม่รู้ว่าเธอจะออกมากวนอะไรเขาอีกหรือเปล่า

“เปาก็แค่เบื่อๆค่ะอยู่แต่ในห้องทุกวันเลย”

ปรารีแค่เบื่อที่จะนั่งอยู่ในห้องทุกวันแล้วเธออยากออกมาเปลี่ยนที่อยู่บ้างเท่านั้นในมือถือกระเป๋าผ้าของเธอออกมาด้วย

“งั้นก็นั่งเงียบๆ”

ตฤณภพไม่ว่าหากเธออยากจะนั่งด้านนอกแก้เบื่อขอแค่อย่ากวนเขาเท่านั้นพร้อมก้มหน้าทำงานของเขาต่อไป

“โอเคค่ะ”

ปรารีรับปากว่าเธอจะไม่เอ่ยคำพูดออกมาสักแอะเพราะเธอเตรียมของเล่นแก้เบื่อที่เธอเล่นแบบเงียบๆได้แล้วคือการวาดรูปเล่นนั่นเอง

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

“หื้มม....”

//วาดอะไรต่อดีน้า//

ปรารีนั่งวาดรูปชายหนุ่มอยู่พักใหญ่ตอนนี้ภาพวาดค่อนข้างเสร็จสมบูรณ์แล้วแต่มันก็เหมือนจะขาดคาแร็คเตอร์อะไรบางอย่างไปที่เป็นตัวบ่งบอกถึงนิสัยคนตรงหน้าเธอจึงเติมรูปควันออกหูให้เขาอีกนิดเมื่อมองดูแล้วมันก็เป็นตัวเขาที่สุดตอนนี้ภาพของเธอเลยเสร็จสมบูรณ์

“ทำอะไรของเธอ”

ตฤณภพเห็นหญิงสาวง่วนอยู่กับสมุดในมืออยู่นานแล้วเขาจึงเอะใจว่าหญิงสาวนั้นกำลังทำอะไรเพราะปกติคนอย่างเธอจะอยู่เฉยๆนานๆเป็นไปได้ยาก

“วาดรูปไงคะ”

ปรารีตอบทั้งที่สายตาของเธอก้ยังจดจ่ออยู่กับรูปภาพที่เธอวาด

“รูปอะไร...”

ตฤณภพเริ่มคิ้วขมวดอยากจะรู้ขึ้นมาว่าที่หญิงสาววาดนั้นมันคืออะไร

“พี่ต้นไงคะ...นี่ค่ะสวยไหมคะ”

ปรารีรีบพลิกสมุดที่เธอวาดรูปพึ่งเสร็จให้เขาได้ดูเธอยังคงชื่นชมในฝีมือของตัวเองอยู่ไม่น้อย

“ฝีมือก็ได้เหมือนกันนี่”

ตฤณภพละจากงานบนโต๊ะเดินมาดูรูปที่เธอวาดเขายอมรับว่าฝีมือของเธอใช้ได้จริงๆไม่เสียแรงที่จบแฟชั่นดีไซน์มาจากอิตาลี

“ขอบคุณค่ะ”

//วันนี้เป็นคำชมวุ้ยย//

ปรารียิ้มแก้มปริที่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มเอ่ยชมเธอจากที่เคยมีแต่คำติเตียนถากถาง

“เอ้ะ..แล้วรูปลมออกหูนี่มันคืออะไร”

ตฤณภพเห็นภาพวาดของเธอสมจริงทุกอย่างแต่ที่ไม่ค่อยสมจริงคือเป็นรูปที่ควันออกหูเขานี่แหละ

“อ่อ..เปล่าค่ะ...เดี๋ยวเปาเข้าไปข้างในก่อนนะคะรู้สึกง่วงๆ”

ปรารีรีบหยิบสมุดวาดรูปของเธอคืนทั้งรีบหยิบไม่ค้ำยันลุกขึ้นเดินหนีเขากลับเข้าไปในห้องนอนตามเดิมเพราะไม่อยากจะตอบคำถามที่เขาถามเท่าไร

“......”

//อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าไม่รู้นะยัยตัวแสบ...ฉันมันดูขี้หงุดหงิดขนาดนั้นเลยหรือไง//

ตฤณภพมองตามหลังหญิงสาวพร้อมส่ายหัวเขารู้ว่าที่เธอวาดออกมาแบบนั้นมันหมายความว่าอย่างไร

15.00 น.

“คุณต้นครับอีก30นาทีมีประชุมเรื่องคอลเล็คชั่นใหม่ที่จะออกในฤดูหน้าครับ”

“อืม..ผมเตรียมเรียบร้อยแล้ว”

“ครับ”

ก่อนหน้าการประชุมใหญ่ทุกครั้งธวัชชัยจะเตือนเจ้านายของเขาก่อนเสมอเพื่อการเตรียมพร้อมวันนี้เป็นการประชุมใหญ่เรื่องในการประชุมวันนี้จึงค่อนข้างสำคัญ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ห้องประชุม

บรรยากาศในห้องประชุมวันนี้ค่อนข้างอึมครึมนิดหน่อยเพราะว่าวันนี้ทุกคนที่ทำงานจะรู้ตัวว่าตัวเองจะได้รับโจทย์ยากกันพอตัวเพราะได้ยินกันมาว่าคอลเล็คชั่นเสื้อผ้าของแบรนด์ของบริษัทฤดูหน้าประธานใหญ่ต้องการความฉีกกฎเดิมออกไปให้มากที่สุด

“คอลเล็กชั่นฤดูร้อนครั้งหน้าแบบผ้าหรือลายต่างๆผมอยากจะให้มันฉีกไปจากแบบเดิมถึงงานของเราจะเน้นผ้าไทยแต่ผมก็อยากให้ลายผ้าและแพทเทิร์นเสื้อผ้ามีความร่วมสมัยมากขึ้นเพราะสมัยนี้ไม่ใช่แค่คนมีอายุเท่านั้นถึงจะสนใจผ้าไทยแต่วัยรุ่นหรือวัยทำงานก็หันมาใส่ผ้าไทยเป็นเทรนด์อีกด้วยหากเรารุกตลาดได้ก่อนแบรนด์อื่นเราจะได้เปรียบ”

ตฤณภพยืนหัวโต๊ะอย่างสง่าเขาวางแผนมาดีแล้วเรื่องการประชุมและเขาคิดว่าคนที่เขาเลือกมาทำงานก็มีประสิทธิภาพพอที่จะทำงานตามคำสั่งของเขาได้อย่างดี

“แต่แบบลายผ้าที่เรามีมันก็มีหลายแบบแล้วนะคะ..ถ้าเราจะลองเอาลายเก่ามารวมกันให้เกิดลายใหม่ขึ้นมาท่านประธานเห็นด้วยไหมคะ”

ดี”ซน์เนอร์สาวคนนึงออกความคิดเห็นเธอคิดว่าอยากจะลองวิธีมิกซ์ของเดิมที่มีอยู่เผื่ออาจจะเป็นลายใหม่ที่สวยและเป็นที่นิยมขึ้นมาก็ได้

“อันนี้ก็น่าสน...แต่ที่ผมอยากได้จริงๆคือทุกอย่างต้องใหม่หมดและเมื่อเปิดตัวออกไปผมอยากให้เป็นที่พูดถึงมากที่สุด...ผมอยากให้ทีมดีไซน์เนอร์ลองออกแบบดูก่อนผมให้เวลาสองอาทิตย์..แล้วถ้าผมเลือกแบบได้ผมจะไปควบคุมการผลิตผ้าที่โรงงานด้วยตัวเอง”

ตฤณภพไม่ตัดประเด็นนี้ออกแต่จุดประสงค์ของเขาอยากไดใหม่หมดเลยมากกว่าและครั้งนี้เขาก็จะไปดูลายการผลิตโรงงานของพ่อเขาที่เชียงรายด้วยตัวเองด้วย

“ตกลงตามนี้ค่ะ”

“ส่วนทีมPR..ขอทุกอย่างใหม่หมดเช่นกันไม่ว่าจะนางแบบหรือรูปแบบการพรีเซนท์ชุดเดินโชว์”

“ค่ะ/ค่ะท่านประธาน”

งานครั้งนี้ตฤณภพหวังเอาไว้มากว่าแบรนด์ของเขาจะเป็นที่ฮือฮาและทุกอย่างมันก็ต้องเป็นไปตามที่เขาคิดด้วย