ตอนที่13

“..แอบมองเปาทำไมคะ..”

ปรารีตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้วเพราะเธอลับๆตื่นๆด้วยความหิวและไหนจะระบมร่างกายเธอจึงรู้ตัวว่ากำลังมีคนแอบมอง

“เปล่าซะหน่อย..แค่จะดูว่าเป็นยังไงบ้าง”

ชายหนุ่มทำเสียงดุใส่หญิงสาวพร้อมทั้งรีบกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม

08.00 น.

“อาหารเช้ามาแล้วค่ะ...เดี๋ยวฉันขอล้างแผลเช็ดตัวให้ก่อนนะคะ”

“ค่ะ”

เมื่อพยาบาลสาวสองคนนำอาหารเช้าเข้ามาในห้องปรารีก็ตาเบิกโพรงด้วยความดีใจที่เธอจะได้ทานอะไรเข้าไปในท้องที่มันกำลังร้องอยู่เสียทีแต่ก็ต้องหน้ามุ่ยเล็กน้อยเพราะเธอจะต้องทำความสะอาดตัวและทำแผลก่อนนั่นเอง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

อาหารที่พยาบาลนำมาให้ก็เป็นผัดผักกับข้าวต้มและมีไข่เค็มอยู่ครึ่งลูกผลไม้อีกหนึ่งจานมีสัปปะรดกับองุ่นแค่นี้มันไม่พอกับกระเพาะเธอเลยด้วยซ้ำหญิงสาวจึงนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงแบบไม่สบอารมณ์ด้วยความที่ทานไม่อิ่ม

 “พี่ต้นไปไหนมาคะ??”

ปรารีเห็นคนที่หายไปนานกำลังเปิดประตูเข้ามาก็ต้องรีบถามหาว่าเขาหายไปไหนมา

“สั่งอาหารมาทานนี่ไง”

ตฤณภพวางกล่องอาหารลงบนโต้ะพร้อมนั่งลงเตรียมที่จะทานอาหารเช้าช่วงนี้เขาคงต้องอยู่เฝ้าเธอเพราะเป็นความผิดของเขาเองที่ปล่อยให้เธอได้รับอุบัติเหตุส่วนเรื่องงานเขายังวางใจที่มีธวัชชัยคอยดูอยู่แล้ว

“เปาทานด้วยค่ะ”

ปรารีเห็นชายหนุ่มซื้อมาตั้งหลายกล่องเธอขอเขาแค่กล่องสองกล่องคงจะไม่เป็นอะไร

“ที่พยาบาลเอามาให้ไม่พอหรือไง”

ตฤณภพทำเป็นไม่สนใจที่หญิงสาวขอ

“ไม่ค่ะ”

ปรารีส่ายหัวทั้งมีสีหน้าผิดหวังที่เขาดูใจดำกับเธอเสียจริง

“หมอให้ทานแค่ไหนก็ทานแค่นั้นแหละ”

ตฤณภพยังไม่เลิกแกล้งหญิงสาวที่เขาซื้อมาหลายกล่องก็เพราะว่าจะเอามาเผื่อเธอด้วยนั่นแหละเห็นว่าเมื่อคืนบ่นหิว

“อะไรกันคะ...แค่นั้นเปาไม่เห็นจะอิ่มเลย”

//ขอแค่นิดเดียวก็ไม่ได้หรือไง//

ปรารีแทบจะน้ำตาคลอที่ดูท่าแล้วเธอคงจะต้องทนหิวไปถึงมื้อกลางวัน

“อื้อ...เอากล่องนี้ไปทานจะได้หุบปากซะที”

//แกล้งยัยนี่ก็ตลกดีแฮะ//

ตฤณภพเดินเอากล่องอาหารมาวางที่โต๊ะวางถาดอาหารที่อยู่ข้างเตียงหญิงสาวเขาทำทีให้เธอแบบตัดรำคาญพร้อมหันหลังกลับและแอบอมยิ้มเล็กน้อยหากเขาให้เธอช้ากว่านี้มีหวังเขาได้เห็นน้ำตาเธอแน่นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้แกล้งคน

บ่ายของวัน

“พี่หมอ”

ปรารีได้ยินเสียงเปิดประตูจึงหันมาดูคราแรกคิดว่าเป็นตฤณภพเสียอีกเพราะเธอตื่นมาเขาก็หายไปแล้ว

“เป็นยังไงบ้าง”

ณคุณรู้ข่าวว่าคนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อวานเป็นปรารีจึงเข้ามาเยี่ยมเธอในฐานะที่รู้จักกันคราแรกที่รู้ข่าวก็ค่อนข้างตกใจอยู่พอสมควรแต่เมื่อเห็นเธอในตอนนี้ก็เบาใจที่เธอยังดูร่าเริง

“ก็สภาพอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ”

“พักผ่อนให้เยอะๆร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ”

“ค่ะ”

“แล้วนี่คนเฝ้าไปไหนแล้วล่ะ”

ณคุณรู้ว่าตฤณภพเป็นคนอยู่เฝ้าหญิงสาวเอแต่ก็ไม่ยักจะเห็นอยู่ในห้องนี้

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะชอบหายตัวอยู่เรื่อย”

ปรารีตอบอีกฝ่ายด้วยสีหน้าบูดบึ้งที่คนเฝ้าเธอนั้นชอบหายไปไหนอยู่เรื่อย

“555...เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะไว้จะมาเยี่ยมใหม่”

ณคุณเห็นอาการหญิงสาวก็อดขำไม่ได้ดูเธอจะไม่พอใจคนเฝ้าไข้สักเท่าไรทั้งขอตัวออกไปก่อนเพราะเขายังมีงานต่อ

“ค่ะ...”

สามวันต่อมา

“เย่กลับได้ซะทีเบื่อจะนอนโรงพยาบาลแย่แล้ว”

วันนี้เป็นวันที่สี่ที่ปรารีนอนอยู่ที่โรงพยาบาลหมออนุญาตให้เอกลับไปพักที่บ้านได้ตอนนี้เธอจึงดีใจเป็นพิเศษเพราะเบื่อที่จะนอนที่นี่แย่แล้ว

“ฉันก็เบื่อเหมือนกัน”

ตฤณภพที่กำลังเตรียมเก็บของอยู่ได้ยินหญิงสาวพูดเรื่องเบื่อโรงพยาบาลเขาเองก็ขอพูดบ้าง

“ไม่ได้ขอร้องให้เฝ้าซะหน่อย”

ปรารีแอบบ่นงู่งี่เล็กน้อย

“นี่..น้อยๆหน่อย”

ถึงตฤณภพจะไม่ได้ตั้งใจฟังแต่เขาก็ได้ยินที่หญิงสาวพูดเมื่อครู่หากเธอพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกอย่าหวังว่าเขาจะเฝ้าเธอเลยเหมือนทำคุณบูชาโทษเสียอย่างไงอย่างงงั้นแทนที่จะขอบคุณกลับมาประชดเขากลับ

“ตาต้น...เก็บของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

มลฤดีได้ข่าวว่าปรารีจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ก็รีบมาหาแต่เช้าเพื่อมาดความเรียบร้อย

“ครับคุณแม่...คุณแม่มารับเธอเหรอครับ”

ตฤณภพคิดว่าแม่ของเขาคงจะมารับปรารีไปดูแลต่อที่บ้านค่อยโล่งใจหน่อยหากเธออยู่ที่บ้านแม่ของเขาตัวเขาเองจะได้ไม่ต้องมานั่งดูแลเธออีก

“เปล่า...แม่แค่มาดูความเรียบร้อยส่วนน้องลูกก็ต้องดูแลน้องต่อจนแหละจะ..อยากไม่ระวังกันเอง”

มลฤดีพูดปัดว่าเธอไม่ได้มารับปรารีในเมื่อพากันไปเกิดอุบัติเหตุเองเธอก็จะปล่อยให้ดูแลกันเองก็แล้วกันในใจก็แอบห่วงลูกสาวเธอยูเหมือนกันแต่ในเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่ทั้งสองจะได้ใกล้ชิดกัน

“อะไรนะครับ...ผมมีงานต้องทำนะครับคุณแม่ให้เธอไปอยู่ที่บ้านคุณแม่แล้วจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลก็ได้นี่ครับ”

ตฤณภพไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เขาคิดแบบนี้ทั้งที่เขาเองก็มีงานที่จะต้องทำจะมาให้ดูแลหญิงสาวจนกว่าจะหายเขาก็ต้องทิ้งงานยาวเลยล่ะสิทีนี้

“เรื่องอะไร...ลูกก็เป็นคนจัดการเอาเองสิเรื่องหาคนดูแล”

มลฤดีก็ยังยืนยันคำเดิมว่าคนที่จะต้องจัดการเรื่องปรารีทุกอย่างคือลูกชายของเธอ

“ไม่ต้องจ้างพยาบาลหรอกค่ะคุณแม่เปาดูแลตัวเองได้สบายมากค่ะ..พี่ต้นก็ไม่ต้องห่วงเปาไม่รบกวนเวลางานของพี่หรอก”

//เหมือนเป็นส่วนเกินสำหรับทุกคนเลยเนอะเรา//

ปรารีรีบบอกทั้งสองก่อนที่จะถียงกันนานกว่านี้ว่าเธอดูแลตัวเองได้และแอบมีน้อยใจเล็กน้อยที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่มีใครอยากจะให้เธอไปอยู่ด้วย

“.....”

//แม่ขอโทษนะเปา//

มลฤดีไม่อยากมองหน้าลูกสาวของเอตอนนี้เลยเพราะไม่อยากรู้สึกผิดแต่นี่มันเป็นวิธีที่จะทำให้ทั้งสองมีปฏิสัมพันธ์กันมากขึ้น