“..แอบมองเปาทำไมคะ..”
ปรารีตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้วเพราะเธอลับๆตื่นๆด้วยความหิวและไหนจะระบมร่างกายเธอจึงรู้ตัวว่ากำลังมีคนแอบมอง
“เปล่าซะหน่อย..แค่จะดูว่าเป็นยังไงบ้าง”
ชายหนุ่มทำเสียงดุใส่หญิงสาวพร้อมทั้งรีบกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม
08.00 น.
“อาหารเช้ามาแล้วค่ะ...เดี๋ยวฉันขอล้างแผลเช็ดตัวให้ก่อนนะคะ”
“ค่ะ”
เมื่อพยาบาลสาวสองคนนำอาหารเช้าเข้ามาในห้องปรารีก็ตาเบิกโพรงด้วยความดีใจที่เธอจะได้ทานอะไรเข้าไปในท้องที่มันกำลังร้องอยู่เสียทีแต่ก็ต้องหน้ามุ่ยเล็กน้อยเพราะเธอจะต้องทำความสะอาดตัวและทำแผลก่อนนั่นเอง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
อาหารที่พยาบาลนำมาให้ก็เป็นผัดผักกับข้าวต้มและมีไข่เค็มอยู่ครึ่งลูกผลไม้อีกหนึ่งจานมีสัปปะรดกับองุ่นแค่นี้มันไม่พอกับกระเพาะเธอเลยด้วยซ้ำหญิงสาวจึงนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงแบบไม่สบอารมณ์ด้วยความที่ทานไม่อิ่ม
“พี่ต้นไปไหนมาคะ??”
ปรารีเห็นคนที่หายไปนานกำลังเปิดประตูเข้ามาก็ต้องรีบถามหาว่าเขาหายไปไหนมา
“สั่งอาหารมาทานนี่ไง”
ตฤณภพวางกล่องอาหารลงบนโต้ะพร้อมนั่งลงเตรียมที่จะทานอาหารเช้าช่วงนี้เขาคงต้องอยู่เฝ้าเธอเพราะเป็นความผิดของเขาเองที่ปล่อยให้เธอได้รับอุบัติเหตุส่วนเรื่องงานเขายังวางใจที่มีธวัชชัยคอยดูอยู่แล้ว
“เปาทานด้วยค่ะ”
ปรารีเห็นชายหนุ่มซื้อมาตั้งหลายกล่องเธอขอเขาแค่กล่องสองกล่องคงจะไม่เป็นอะไร
“ที่พยาบาลเอามาให้ไม่พอหรือไง”
ตฤณภพทำเป็นไม่สนใจที่หญิงสาวขอ
“ไม่ค่ะ”
ปรารีส่ายหัวทั้งมีสีหน้าผิดหวังที่เขาดูใจดำกับเธอเสียจริง
“หมอให้ทานแค่ไหนก็ทานแค่นั้นแหละ”
ตฤณภพยังไม่เลิกแกล้งหญิงสาวที่เขาซื้อมาหลายกล่องก็เพราะว่าจะเอามาเผื่อเธอด้วยนั่นแหละเห็นว่าเมื่อคืนบ่นหิว
“อะไรกันคะ...แค่นั้นเปาไม่เห็นจะอิ่มเลย”
//ขอแค่นิดเดียวก็ไม่ได้หรือไง//
ปรารีแทบจะน้ำตาคลอที่ดูท่าแล้วเธอคงจะต้องทนหิวไปถึงมื้อกลางวัน
“อื้อ...เอากล่องนี้ไปทานจะได้หุบปากซะที”
//แกล้งยัยนี่ก็ตลกดีแฮะ//
ตฤณภพเดินเอากล่องอาหารมาวางที่โต๊ะวางถาดอาหารที่อยู่ข้างเตียงหญิงสาวเขาทำทีให้เธอแบบตัดรำคาญพร้อมหันหลังกลับและแอบอมยิ้มเล็กน้อยหากเขาให้เธอช้ากว่านี้มีหวังเขาได้เห็นน้ำตาเธอแน่นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้แกล้งคน
บ่ายของวัน
“พี่หมอ”
ปรารีได้ยินเสียงเปิดประตูจึงหันมาดูคราแรกคิดว่าเป็นตฤณภพเสียอีกเพราะเธอตื่นมาเขาก็หายไปแล้ว
“เป็นยังไงบ้าง”
ณคุณรู้ข่าวว่าคนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อวานเป็นปรารีจึงเข้ามาเยี่ยมเธอในฐานะที่รู้จักกันคราแรกที่รู้ข่าวก็ค่อนข้างตกใจอยู่พอสมควรแต่เมื่อเห็นเธอในตอนนี้ก็เบาใจที่เธอยังดูร่าเริง
“ก็สภาพอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ”
“พักผ่อนให้เยอะๆร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ”
“ค่ะ”
“แล้วนี่คนเฝ้าไปไหนแล้วล่ะ”
ณคุณรู้ว่าตฤณภพเป็นคนอยู่เฝ้าหญิงสาวเอแต่ก็ไม่ยักจะเห็นอยู่ในห้องนี้
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะชอบหายตัวอยู่เรื่อย”
ปรารีตอบอีกฝ่ายด้วยสีหน้าบูดบึ้งที่คนเฝ้าเธอนั้นชอบหายไปไหนอยู่เรื่อย
“555...เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะไว้จะมาเยี่ยมใหม่”
ณคุณเห็นอาการหญิงสาวก็อดขำไม่ได้ดูเธอจะไม่พอใจคนเฝ้าไข้สักเท่าไรทั้งขอตัวออกไปก่อนเพราะเขายังมีงานต่อ
“ค่ะ...”
สามวันต่อมา
“เย่กลับได้ซะทีเบื่อจะนอนโรงพยาบาลแย่แล้ว”
วันนี้เป็นวันที่สี่ที่ปรารีนอนอยู่ที่โรงพยาบาลหมออนุญาตให้เอกลับไปพักที่บ้านได้ตอนนี้เธอจึงดีใจเป็นพิเศษเพราะเบื่อที่จะนอนที่นี่แย่แล้ว
“ฉันก็เบื่อเหมือนกัน”
ตฤณภพที่กำลังเตรียมเก็บของอยู่ได้ยินหญิงสาวพูดเรื่องเบื่อโรงพยาบาลเขาเองก็ขอพูดบ้าง
“ไม่ได้ขอร้องให้เฝ้าซะหน่อย”
ปรารีแอบบ่นงู่งี่เล็กน้อย
“นี่..น้อยๆหน่อย”
ถึงตฤณภพจะไม่ได้ตั้งใจฟังแต่เขาก็ได้ยินที่หญิงสาวพูดเมื่อครู่หากเธอพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกอย่าหวังว่าเขาจะเฝ้าเธอเลยเหมือนทำคุณบูชาโทษเสียอย่างไงอย่างงงั้นแทนที่จะขอบคุณกลับมาประชดเขากลับ
“ตาต้น...เก็บของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”
มลฤดีได้ข่าวว่าปรารีจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ก็รีบมาหาแต่เช้าเพื่อมาดความเรียบร้อย
“ครับคุณแม่...คุณแม่มารับเธอเหรอครับ”
ตฤณภพคิดว่าแม่ของเขาคงจะมารับปรารีไปดูแลต่อที่บ้านค่อยโล่งใจหน่อยหากเธออยู่ที่บ้านแม่ของเขาตัวเขาเองจะได้ไม่ต้องมานั่งดูแลเธออีก
“เปล่า...แม่แค่มาดูความเรียบร้อยส่วนน้องลูกก็ต้องดูแลน้องต่อจนแหละจะ..อยากไม่ระวังกันเอง”
มลฤดีพูดปัดว่าเธอไม่ได้มารับปรารีในเมื่อพากันไปเกิดอุบัติเหตุเองเธอก็จะปล่อยให้ดูแลกันเองก็แล้วกันในใจก็แอบห่วงลูกสาวเธอยูเหมือนกันแต่ในเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่ทั้งสองจะได้ใกล้ชิดกัน
“อะไรนะครับ...ผมมีงานต้องทำนะครับคุณแม่ให้เธอไปอยู่ที่บ้านคุณแม่แล้วจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลก็ได้นี่ครับ”
ตฤณภพไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เขาคิดแบบนี้ทั้งที่เขาเองก็มีงานที่จะต้องทำจะมาให้ดูแลหญิงสาวจนกว่าจะหายเขาก็ต้องทิ้งงานยาวเลยล่ะสิทีนี้
“เรื่องอะไร...ลูกก็เป็นคนจัดการเอาเองสิเรื่องหาคนดูแล”
มลฤดีก็ยังยืนยันคำเดิมว่าคนที่จะต้องจัดการเรื่องปรารีทุกอย่างคือลูกชายของเธอ
“ไม่ต้องจ้างพยาบาลหรอกค่ะคุณแม่เปาดูแลตัวเองได้สบายมากค่ะ..พี่ต้นก็ไม่ต้องห่วงเปาไม่รบกวนเวลางานของพี่หรอก”
//เหมือนเป็นส่วนเกินสำหรับทุกคนเลยเนอะเรา//
ปรารีรีบบอกทั้งสองก่อนที่จะถียงกันนานกว่านี้ว่าเธอดูแลตัวเองได้และแอบมีน้อยใจเล็กน้อยที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่มีใครอยากจะให้เธอไปอยู่ด้วย
“.....”
//แม่ขอโทษนะเปา//
มลฤดีไม่อยากมองหน้าลูกสาวของเอตอนนี้เลยเพราะไม่อยากรู้สึกผิดแต่นี่มันเป็นวิธีที่จะทำให้ทั้งสองมีปฏิสัมพันธ์กันมากขึ้น
เพนท์เฮ้าส์17.00 น.“ดูแลตัวเองได้แน่นะ”ตฤณภพอุ้มหญิงสาวมาส่งที่ในห้องนอนของเธอพร้อมทั้งนั่งอยู่ข้างเตียงมองเธอด้วยสายตาจริงจังพร้อมถามเธอให้ชัวร์ว่าหญิงสาวนั้นจะดูแลตัวเองได้อย่างที่พุดจริงหรือเปล่า“ค่ะ..สบายๆ..แฮร่ๆ”ปรารีชูสองแขนของเธอขึ้นมาและชูสองนิ้วให้เขาได้แน่ใจและเห็นว่าเธอนั้นดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วงไม้ค้ำยันที่หมอให้มาเธอก็ใช้เป็น“........”//ไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไรเลย//ตฤณภพยังสองจิตสองใจว่าจะเชื่อเธอดีหรือไม่เรื่องที่เธอดูแลตัวเองได้หากว่าเขาจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวตอนที่เขาไปทำงานกลัวจะมีปัญหาหนักกว่าเดิมตามหลังมาน่ะสิ“ไม่เชื่อเหรอคะ..เดี๋ยวเปาเดินให้ดูก็ได้”ปรารีเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่มั่นใจกับตัวเธอเลยสักนิดจึงทำท่าจะลุกเดินให้เขาดูว่าเธอสามารถใช้ไม้ค้ำยันได้เป็นอย่างดี“ไม่ต้อง...พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปที่ทำงานด้วย”ตฤณภพตัดสินใจได้แล้วแบบที่เขาทำงานได้สะดวกแล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเธอด้วยคือพาเธอไปอยู่ที่ทำงานของเขาด้วยเพราะในห้องทำงานของเขามันมีห้องพักเล็กๆแยกเอาไว้อยู่แล้วพอได้ให้หญิงสาวนอนพักที่นั่นรอเขาทำงานได้โดยที่ไม่ได้ทรมานอะไรเธอมากมายนัก“คะ??”//จะหิ้วเราไปเ
“ถ้าหิวล่ะคะ”“โทรบอกฉัน”//ในหัวมีแค่เรื่องเดียวรึไง//“โอเคค่ะ”ปรารียกมือทำท่าโอเคหากเรื่องหิวและเรื่องกินไม่มีปัญหาเธอก็พร้อมที่จะไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้นบ้านXXX“ตาต้นจะไม่ลำบากแน่นะแม่มล”โสพิศมีความกังวลห่วงหลานทั้งสองคนของเธอที่ทั้งกลัวว่าตฤณภพจะทำงานไม่สะดวกและปรารีจะไม่มีคนดูแลเต็มที่อีกด้วย“ไม่หรอกค่ะคุณแม่มลเชื่อว่าสองคนนั้นเค้าดูแลกันได้”มลฤดีคิดว่าลูกชายเธอถึงจะดูเย็นชาแต่ก็ไม่ได้แปลว่าห่วงใครไม่เป็นส่วนปรารีก็ยังสามารถดูแลตัวเองได้อยู่ยังไงก็ไม่มีปัญหาแน่นอน“นี่แหละน้า..ความอยากจะจับคู่”ตระการที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆอดที่จะพูดกระทบทั้งแม่และเมียของเขาไม่ได้ที่คิดอยากจะทำแผนจับคู่แต่ก็ต้องมานั่งกังวลห่วงกันอยู่แบบนี้“ทำเป็นรู้ดีนะคุณ”มลฤดีไม่เคยปริปากบอกสามีของเธอว่าเธอคิดแผนจับตู่ขึ้นมาแต่สามีเธอดันทำเป็นรู้ดีเสียนี่“ผมอยู่กับคุณมากี่ปีทำไมจะไม่รู้”ตระการรู้ตั้งแต่คราแรกแล้วแต่แค่ไม่อยากจะพูดออกมาเท่านั้น 3 วันต่อมาบริษัทXXX13.00 น.“ออกมาทำไม”ตฤณภพเห็นว่าหญิงสาวค่อยๆเดินออกมาไม่รู้ว่าเธอจะออกมากวนอะไรเขาอีกหรือเปล่า“เปาก็แค่เบื่อๆค่ะอยู่แต่ในห้องทุก
สองชั่วโมงผ่านไปการประชุมวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีตฤณภพเองก็โล่งใจเมื่อการประชุมใหญ่ครั้งนี้เสร็จสิ้นไปได้เสียทีหลังจากนี้ก็คงต้องรอดูผลงานของคนที่เขาสั่งงานไปว่าประสิทธิภาพมันจะออกมาดีแค่ไหน“เฮ้อ!!..”ตฤณภพเดินถอนหายใจอย่างโล่งอกเดินเข้ามาในห้องของเจาตอนนี้เขาอยากจะงีบพักสมองสักพักจึงเดินเข้ามาในห้องนอนที่หญิงสาวอยู่“.....”//ขอแบ่งพื้นที่นิดนึงก็เล้วกันนะ//ตฤณภพเดินเข้ามาในห้องเห็นปรารีหลับอยู่เขาจึงไม่ได้ส่งเสียงอะไรเพียงแค่ค่อยๆขึ้นไปนั่งที่ของเตียงนุ่มข้างๆเธอพร้อมเอนหลังพิงหลับตาลงพักเท่านั้นและหวังว่าเธอคงจะไม่ว่าอะไรหากตื่นมาเห็นเขานอนพักอยู่แบบนี้“อื้มม..คุณย่าขา..”“เอ..อื้มม”ตฤณภพตกใจสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาหลับไปได้พักใหญ่เพราะจู่ๆหญิงสาวก็ดึงเขาลงไปนอนกอดเสียอย่างนั้นสายตาของเขาประจันที่ใบหน้ากลมรูปไข่ของเธออย่างใกล้ชิดตาที่ปิดสนิทขิงเธอทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอนอนละเมอใจของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อยเมื่อได้มองหน้าของเธอใกล้ๆขนตาที่งอนรับกับดวงตากลมโตริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังขยับมุบมิบอยู่ทำให้เขาต้องหลบสายตาไปมองตรงอื่นเพราะกลัวว่าจะทำอะไรเกินเลยเธอลงไป“เฮ้ออ..”ชายหนุ่มค่อยๆจั
“ไม่เป็นไรครับเรื่องมันผ่านไปแล้ว...ส่วนเรื่องไปอยู่ที่เชียงรายผมขอเวลาสามสี่วันนะครับ”“ได้เลยจะ...แค่ลูกยอมช่วยก็ดีแล้ว”บ้านเพนนี“นี่แกดูร่าเริงเสียเหลือเกินนะที่โดนถอนหมั้น”ลักษมีเห็นลูกสาวของเธอยังมีหน้ามานั่งหน้าระรื่นอยู่ทั้งๆที่โดนถอนหมั้นแถมยังโนอีกฝ่ายจับได้ว่าอยากได้สมบัติของเขาอีก“แน่สิคะคุณแม่”เพนนีดีใจเป็นที่สุดเพราะเธอไม่ต้องหมั้นกับคนที่เธอไม่ได้สนใจแถมยังได้เงินมาใช้หนี้อีกต่างหากแบบนี้เธอหาโอกาสบอกคุณหญิงนาราตั้งแต่แรกก็ดีแล้วว่าที่เธอยอมหมั้นเพราะที่บ้านถังแตกตอนนี้เธอก็เป็นอิสระแล้วจะควงกับใครก็ได้“จะออกไปไหนอีกไม่ใช่ไป...เที่ยวแล้วมีข่าวเสียหายมาอีกนะ”ลักษมีมองดูลูกสาวของเธอแต่งตัวก็รู้ว่าคืนนี้ต้องออกไปเที่ยวอีกแน่นอนเธอละปวดหัวกับลูกคนนี้เสียจริงที่ชอบมีข่าวกับผู้ชายคนอื่นอยู่ตลอดเวลาจนเธอตามแก้ข่าวให้ไม่หวัดไม่ไหวแล้ว“หนูดูแลตัวเองได้ค่ะคุณแม่”เพนนี้ตอบแม่ของเธออย่างมั่นใจพร้อมเดินออกจากบ้านขับรถออกไปเที่ยวทันทีเพราะตอนนี้เธอกำลังมีความสุขเธอก็จะขอปลดปล่อยให้มันเต็มที่เพนท์เฮ้าส์20.30 น.RrrrrrrrrRrrrrrrrr“ครับคุณแม่...โอเคครับผมเข้าใจแล้ว”ตฤณภพนั่ง
“คะ??..ไปเชียงราย??”//ไม่เห็นรู้เรื่องเลย//ปรารีทำหน้างงกับเรื่องที่แม่ของเธอพูดเมื่อครู่เล็กน้อย“อ้าว..พี่เค้ายังไม่ได้บอกหนูอีกเหรอ”มลฤดีคิดว่าตฤณภพจะบอกกับปรารีแล้วเสียอีกดูหน้าแล้วเธอก็คิดว่าปรารียังไม่รู้ชัวร์“หึ..ไม่นี่คะคุณแม่”ปรารีส่ายหัวหงึกหงักเธอไม่เคยรู้เรื่องที่จะไปเชียงรายเลยสักนิด“ก็พี่เค้าจะไปดูงานที่เชียงรายด้วยตัวเองที่โรงงานทอผ้าของคุณพ่อแล้วจะพาหนูไปด้วย”“ไม่เห็นพี่ต้นจะบอกอะไรเปาเลยนี่คะ...แต่ก็ดีนะคะเปาจะได้ไปเที่ยวด้วย”เรื่องบอกไม่บอกตอนนี้ไม่สำคัญแล้วแต่เธอดีใจที่จะได้ไปเที่ยวมากกว่าดีแต่นั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องนี้“เรื่องนี้ก็ต้องคุยกับพี่เค้าเองแล้วล่ะ...เดี๋ยวแม่ต้องกลับก่อนนะวันนี้ต้องไปธุระหลายที่น่ะจะ”มลฤดีรู้ว่าปรารีคงจะดีใจที่ได้ไปเที่ยวก็ขอให้ลูกชายของเธอว่างพาเธอเที่ยวบ้างก็แล้วกัน“ค่ะคุณแม่..รักคุณแม่นะคะ”ปรารีรู้ว่าแม่ของเธอจะกลับก็รีบเข้าไปสวมกอดให้หายคิดถึงทั้งยังชอบทิ้งลูกอ้อนเหมือนเดิมเป็นปกติ“แม่ก็รักหนูจะ”เชียงราย17.00 น.ณคุณมาอยู่ที่เชียงรายหลายวันแล้วเขาเรียนรู้งานได้ค่อนข้างเร็วโดยมีผู้ช่วยคนเก่าของคุณปู่ของเขาคอยสอนแถมเขาเอง
10 นาทีต่อมา“ถึงหรือยัง”ตลอดทางมาบ้านหญิงสาวค่อนข้างลำบากเพราะมันเหมือนเขานั้นขับรถขึ้นเขาอยู่ตลอดและสองข้างทางก็ยังมีแต่ป่าเขาไม่รู้ว่าเธอมาที่บ้านเขาด้วยพาหนะอะไรหากเดินก็คงจะไกลพอสมควรเมื่อรถวิ่งเข้ามาในป่าลึกเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันชักจะแปลกๆจึงต้องถามเธออีกครั้งว่าเมื่อไรจะถึงบ้านของเธอเสียทีหวังว่าเธอคงจะไม่มีแผนไม่ดีกับเขาหรอกนะ“คุณต้องจอดตรงนี้ค่ะแล้วเดินเข้าไป”หญิงสาวชี้ไปที่ทางตรงหน้าว่าเขาจะต้องจอดเพราะรถนั้นไม่สามารถเข้าไปได้แล้วถึงจะเป็นรถที่สามารถวิ่งเข้าป่าได้ก็เถอะ“.........”ณคุณจอดรถตามที่หญิงสาวบอกแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบปนอีกกระบอกในรถติดตัวไปด้วยเพราะปู่เขาสอนอยู่เสมอว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นเขาจะต้องดูแลตัวเองให้ได้ถึงแม้ว่าจะมีบารมีของปู่ของเขาคุ้มหัวแต่ก็ไม่สามารถมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นว่าเขาจะไม่เป็นอันตราย“เดี๋ยวคุณเอาปืนไปทำไมคะ??”หญิงสาวทำหน้าไม่เข้าใจว่าเขาทำไมจะต้องพกปืนไปหลายๆกระบอกเธอดูอันตรายขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร“เผื่อเธอหลอกฉันไปทำอันตรายไง”วินาทีนี้ณคุณต้องพูดตรงๆกับเธอแล้วเขาไม่ได้ขี้ขลาดแค่กันไว้ก่อนก็เท่านั้น“เอาที่คุณส
“ถ้าฉันว่างก็อาจจะพาไป”ตฤณภพมองหน้าหญิงสาวพร้อมบอกกับเธอว่าถ้าหากเขาว่างก็จะพาเธอไปเองแต่ที่เขาคิดเอาไว้มันมีวันว่างอยู่แล้วเพียงแค่ไม่อยากบอกเธอตรงๆเท่านั้นเอง“จริงนะคะ..พี่ต้นนี่น่ารักที่สุดในโลกเลย”//ทำไมช่วงนี้เค้าดูใจดีกับฉันจังเลย//ปรารีถือโอกาสหยิกแก้มของเขาเล่นเบาๆสองข้างในขณะทีเธอดีใจและลืมตัวเล่นกับเขาไป“ปล่อย..หน้าฉันได้แล้ว”//กล้าเล่นแบบนี้แล้วเหรอ//ตฤณภพคิดว่าเขาอาจจะดูใจดีกับเธอเกินไปหรือเปล่าเธอจึงเล่นกับเขาแบบไม่เกรงใจในเมื่อเขาแก่กว่าเธอตั้งหลายปีและเธอก็เป็นคนแรกที่กล้าทำกับเขาแบบนี้“อะ..เอ่อ..ค่ะ”ปรารีรีบปล่อยมือจากแก้มของเขาทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเธอเองก็ลืมตัวไปจริงๆ“.....”//ยัยนี่สระผมบ้างหรือเปล่าเนี่ย//“เป็นอะไรคะพี่ต้น..”ปรารีเห็นชายหนุ่มสูดกลิ่นแถวๆหัวเธอและทำหน้าแปลกๆ//ดมอะไรของเค้า//“นี่หัวเธอได้สระบ้างหรือเปล่า”“เอ่อ...ม..ไม่ค่ะ”//หูย..รู้ได้ไง//“ห้ะ...”//สกปรกชะมัดเลยย//“ก็มันสระลำบากนี่คะ??”ปรารีบอกอีกฝ่ายหน้ามุ่ยแค่เธอเช็ดตัวอาบน้ำก็ลำบากแย่แล้วต้องนั่งบนเก้าอี้เรื่องสระผมเธอเลยขอเอาไว้ก่อน“เฮ้อ...เดี๋ยวฉันสระให้..นี่ไม่เน่าก็บุญแล้วนะ
ชั่วโมงต่อมา“หืมมมม”ตฤณภพตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆตัวของหญิงสาวก็ล่วงมานอนอยู่บนตักของเขาเธอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเขาไม่เห็นรู้เรื่องเลย“นี่เธอ...เปา...เปา..”//เฮ้อ..ง่วงแล้วทำไมไม่ไปนอนตั้งแต่แรกนะ//ชายหนุ่มก้มลงไปสะกิดที่หัวไหล่หญิงสาวเล็กน้อยแต่ดูท่าเธอจะไม่ตื่นง่ายๆ“........”//ยัยตัวแสบ..เธอทำให้ฉันมีอาการบ้าอะไรเนี่ย//ตฤณภพก้มมองหน้าของหญิงสาวเขาไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้แล้วสมองอยากจะเลิกมองแต่สายตาของเขาละออกไปจากใบหน้าของเธอได้จริงๆริมฝีปากที่อวบอิ่มมันคือแรงดึงดูดมหาศาลที่เขาไม่สามารถต้านทานได้“อืมมม..”//เห้ย...เราจะลักหลับยัยนี่ไม่ได้”ตฤณภพใช้ริมฝีปากหนาของเขากดจูบไปยังริมฝีปากเล็กที่อวบอิ่มเชิญชวนอยู่ครู่หนึ่งจึงรีบดึงตัวเองออกมาพร้อมทั้งรีบอุ้มเธอไปส่งในห้องนอนเขาไม่มีกระจิตกระใจจะดูหนังต่อแล้วเช้าวันต่อมา“อือ..อืมม...พี่ต้น”//มานอนตรงนี้ได้ไง??...//ปรารีตื่นมาเพราะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแต่ที่ทำให้เธอตื่นมาโดยไม่มีอาการงัวเงียเลยคือตอนนี้ตฤณภพกำลังนอนกอดเธออยู่น่ะสิ“...อะไรของเธอโวยวายทำไม”ตฤณภพงัวเงียตื่นมามองหน้าหญิงสาวคิ้วขมวดไม่รู้ว่าเธอจะโวยวายอะไรนักหนา“แล