“ชุดเธอฉันวางไว้ให้ในห้อง”
ในระหว่างก่อนที่จะทานอาหารชายหนุ่มไม่ลืมที่จะบอกเร่องชุดนอนที่เขาซื้อมาให้เธอแล้วเพราะเดี๋ยวจะไม่ทันดูว่าเขาซื้อมาให้แล้วจะเผลอขึ้นไปขอยืมอีก
“ขอบคุณค่ะ...ว่าแต่รู้ไซส์เปาได้ไงคะ”
ปรารีทำหน้าสงสัยเธอยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอใส่เสื้อผ้าไซส์อะไรแต่เขากลับซื้อมาให้เธอแล้วเสียอย่างนั้น
“ตัวเท่าลูกหมาไซต์ไหนก็ใส่ได้ก็แค่ชุดนอน”
//ไม่เห็นจะยากอะไรเลย//
“หูยย..”
//ลูกหมาเหรอ..เค้าเรียกตัวเล็กน่ารักต่างหาก//
20.30 น.
“ชุดนอนเป็ดน้อยเนี่ยนะ...เห็นเราเป็นเด็กสิบขวบรึไง”
เมื่อทานอาหารเสร็จหญิงสาวก็เข้าห้องของเธอหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ข้างหัวเตียงมาดูปรากฏว่าเป็นชุดนอนลายเป็ดน้อยสีเหลืองเธออยากรู้จริงๆว่าเขาเอาอะไรคิดที่ซื้อลายนี้มาให้เธอ
วันต่อมา
07.30 น.
“อื๊ดดด..ฟู่ๆๆ..ห๊า..สดชื่นนน”
ปรารีตื่นมายืดเส้นยืดสายที่ห้องออกกำลังกายแต่เช้าเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอเริ่มทานเยอะและน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
“นึกไงมาออกกำลังกาย”
วันนี้เป็นวันหยุดของตฤณภพเขาเลยอยากออกกำลังกายช่วงเช้าเสียหน่อยเมื่อลงมาที่ห้องออกกำลังกายก็เห็นว่าหญิงสาวออกอยู่ก่อนแล้วไม่ยักรู้ว่าเธอจะชอบออกกำลังกายด้วย
“ลดไขมันในตัวสักหน่อยค่ะ”
ปรารีหันมาบอกชายหนุ่มในขณะที่มือทั้งสองสองยกเวทเล็กๆอยู่สองข้าง
“ตัวเธอมีอะไรที่ต้องลด”
ตฤณถพไม่เห็นว่าตัวของหญิงสาวจะมีไขมันตรงไหนควรจะเพิ่มน่ะสิไม่ว่า
“ไม่เป็นผู้หญิงไม่เข้าใจหรอกค่ะ”
//ชิสส..//
ปรารีมองค้อนชายหนุ่มเล็กน้อยแล้วหันไปสนใจกับการออกกำลังกายของเธอต่อ
“พรุ่งนี้ฉันนัดหมอตรวจสุขภาพเธอเอาไว้”
ตฤณภพถือโอกาสบอกหญิงสาวเสียตอนนี้เลยพรุ่งนี้เธอจะได้ทำตัวให้ว่างไปพบหมอพร้อมเขา
“ไหนพี่ต้นบอกไม่ว่างไปพบหมอไงคะ”
ปรารีจำได้ว่าชายหนุ่มเป็นคนบอกกับแม่ของเขาเองว่ากว่าจะว่างก็สองอาทิตย์ไหนรีบพาเธอไปล่ะ
“ก็ฉันอยากจะว่างแล้วเธอจะมีปัญหาหรือไง...หากเธอไม่แข็งแรงฉันจะได้แย้งคุณแม่ได้”
คราแรกตฤณภพก็อยากจะยื้อเวลาสักนิดแต่ถ้าหากหญิงสาวไม่แข็งแรงเขาก็จะได้มีข้ออ้างกับแม่ของเขาได้
“ก็บอกแล้วไงคะว่าเปาแข็งแรง”
ปรารีวางของในมือลงหันมาท้าวเอวมองชายหนุ่มด้วยสายตาแน่วแน่ยืนยันไปแล้วว่าเธอแข็งแรงดี
“หึ่...ฉันว่าตรวจสุขภาพร่างกายเธอคงไม่พอ..คงต้องเช็กสมองด้วย”
จากที่ตฤณภพได้อยู่กับเธอมาไม่กี่วันเขาคิดว่าหญิงสาวคงจะต้องตรวจสุขภาพสมองของเธอด้วยก็คงจะดีเพราะมันดูจะขาดๆเกินๆไปเสียหน่อย
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ??”
//นี่สมองเราดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือไง//
ปรารีหันมาถามชายหนุ่มคิ้วขมวด
“อืมม..”
ตฤณภพที่กำลังขึ้นไปวิ่งบนลู่วิ่งหันมาหาหญิงสาวพยักหน้าให้เธอด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นการตอกย้ำว่าเขาไม่ถูกใจกับสมองของเธอจริงๆ
“เห้อะ..”
//ทานน้ำมันตับปลาตั้งหลายกระปุกสมองจะไม่ดีได้ไง..เชอะ..อีตาหน้าโหดเอ้ยย//
ปรารีรู้สึกหมั่นไส้คนที่คิดว่าสมองตัวเองดีกว่าคนอื่นเสียเหลือเกิ๊นนนน
ช่วงบ่ายของวัน
ตอนนี้ปรารีเข้าไปพักในห้องของเธอส่วนตฤณถพเองก็หามุมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ชั้นล่างสบายใจที่ยัยตัวป่วนไม่ออกมานอกห้องสร้างความรำคาญให้แก่เขาตอนนี้เลยอ่านหนังสือเพลินหน่อย
“ฮือๆๆ”
“หืม...เปา”
//เสียงร้องให้นี่//
ตฤณภพหยุดชะงักวางหนังสือลงกำลังมองหาต้นตอของเสียงว่ามันมาจากตรงไหนและแล้วสายตาก็ไปหยุดที่หน้าห้องของหญิงสาวเสียงสะอื้นแบบนี้เขาไม่ค่อยชอบฟังมันเท่าไร
แกร็กกก
ชายหนุ่มวิ่งไปชั้นบนเข้าไปในห้องของเขาเพื่อหยิบกุญแจสำรองห้องของหญิงสาวแล้วรีบวิ่งลงมาไขเข้าไปในห้องของเธอเพื่อดูว่าหญิงสาวเป็นอะไร
“เป็นอะไรของเธอ...ร้องให้ทำไม”
//เฮ้อ..ไม่ชอบเห็นน้ำตาแบบนี้เลย//
เมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นหญิงสาวนั่งร้องให้ตาแดงก่ำอยู่ก็รีบเข้าไปโอบกอดปลอบเธอด้วยความตกใจ
“เปา...แค่...ดูซีรีย์แล้วพระเอกโดนยิงน่ะค่ะ”
//มากอดปลอบแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ..รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย//
ปรารีรู้สึกหายเศร้าขึ้นมาหน่อยเมื่อมีชายหนุ่มเข้ามากอดปลอบ
“โถ่..ก็นึกว่าเป็นอะไร”
//ยัยปัญญาอ่อนเอ้ย//
ตฤณภพถึงกับเปลี่ยนสีหน้าเป็นหน้าตึงขึ้นมาทันทีเมื่อได้ฟังเหตุผลว่าเธอร้องให้เพราะอะไรพร้อมรีบผลักตัวของเธอออกจากอกของเขาและรีบลุกขึ้นยืนเตรียมตัวเดินออกจากห้อง
“โอ้ยย...”
//จะผลักเพื่ออะไรเนี่ย//
ปรารีคลำหัวของเธอเบาๆที่จู่ๆชายหนุ่มก็ผลักหัวเธอออกในตอนที่ยังไม่ได้ทันตั้งตัวและมีหน้ามุ่ยเล็กน้อยเมื่อกี้ยังทำท่าสงสารเธออยู่เลย
“ไร้สาระจริงๆ”
ตฤณภพเดินออกไปนอกห้องเธอด้วยอาการหัวเสียอีกครั้งแล้วที่ความที่สมองไม่ปกติของเธอทำให้เขาต้องตกใจ
วันต่อมา
โรงพยาบาลXXXX
วันนี้ตฤณภพนัดหมอณคุณเอาไว้แต่เช้าหมอณคุณเป็นญาติของเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วและเคสที่จะทำการอุ้มท้องนี้แม่ของเขาเองก็ไว้ใจให้หมอณคุณดูแลทุกเรื่องวันนี้ตฤณถพเลยต้องพาปรารีมาตรวจสุขภาพกับหมอณคุณ
“สวัสดีครับหมอคุณ”
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลตฤณภพและปรารีก็ได้เข้าพบหมอเลยเพราะนัดเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว
ณคุณชายหนุ่มที่บ้านก็มีฐานะไม่ได้ต่างจากบ้านของตฤณภพแม้แต่น้อยแถมรูปร่างของเขาก็ยังคล้ายๆกันอีกด้วยแต่ตฤณภพนั้นจะไปในทางหล่อเข้มณคุณเองก็หล่อตี๋ดูสะอาดสุภาพอบอุ่นใครอยู่ใกล้เป็นใจละลายเลยทีเดียวสถานะของเขาตอนนี้คือมีคู่หมั้นแล้วเป็นคนที่ทางบ้านจับหมั้นกันโดยที่ทั้งสองเองก็ไม่ได้เต็มใจนัก
“ครับคุณต้น”
หมอหนุ่มหน้าตี๋รอยยิ้มละมุนยิ้มทักทายชายหญิงทั้งสองอย่างเป็นมิตร
“...........”
//ยังกับพระอกซีรีย์เกาหลีแน่ะ...หมอคะเปาขอเป็นFC//
ปรารีเห็นหน้าหมอหนุ่มครั้งแรกก็แอบปลื้มเล็กๆที่เขานั้นเหมือนหลุดมาจากซีรีย์เลยทีเดียว
“นี่อั่งเปาที่นัดให้หมอตรวจวันนี้...เปานี่หมอณคุณเป็นลูกพี่ลูกน้องฉันเอง”
ตฤณภพนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะตรวจของหมอหนุ่มพร้อมแนะนำให้ทั้งสองได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการเพราะณคุณพอจะรู้ว่าอั่งเปาเป็นใครแต่ก็พึ่งจะได้มีโอกาสเจอเธอตัวเป็นๆก็วันนี้
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
ปรารียิ้มหวานรีบยกมือสวัสดีหมอหนุ่มอย่างนอบน้อมอ่อนหวาน
“ครับคุณเปา..ดูเธอก็แข็งแรงดีนะครับ”
ณคุณดูท่าหญิงสาวก็ดูเป็นคนที่มีสุขภาพดีดูจากสุขภาพจิตของเธอก็น่าจะเป็นคนที่อารมณ์ดีน่าดูและเมื่อดูจากสีผิวของเธอแล้วนับว่ายังเป็นคนที่สุขภาพดีและดูแลตัวเองดีมากๆอีกด้วย
“ใช่ค่ะคุณหมอเปาแข็งแรงมาก”
//เห็นไหมหมอยังดูออก//
ปรารีดีใจที่เธอดูจะมีพวกแล้ว
“ถึงจะแข็งแรงก็ต้องเชกทุกอย่างให้ละเอียด...โดยเฉพาะสมอง”
ตฤณภพพูดหน้าตาเฉยยังไงก็ต้องมีผลตรวจยืนยันเขาถึงจะเชื่อและมิวายค่อนแคะเรื่องสมองของเธออีกหนึ่งรอบพร้อมเดินออกไปรอข้างนอกอย่างที่ไม่ต้องมีใครบอก
“อย่าไปถือสาเลยเคาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”ณคุณส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมหันไปหาปรารียิ้มให้เธอทั้งยังพูดปลอบใจหญิงสาวว่าตฤณภพนั้นเป็นแบบนี้ประจำอย่าให้เธอนั้นถือสาอะไรเลย“เปาเองก็เริ่มชินแล้วค่ะ”ปรารีเองไม่ได้สนใจอาการของเขาเท่าไรเพราะเธอก็เริ่มจะชินกับนิสัยของเขาแล้วเหมือนกันครึ่งชั่วโมงต่อมา“......”//เสร็จรึยังนะ//ตฤณภพนั่งมองนาฬิการาคาแพงของเขาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่ยักจะเห็นปรารีออกมาเสียทีเขาให้เวลาอีกสอบนาทีหากยังไม่ออกมาเขาจะเข้าไปดูเองว่าตอนนี้หมอณคุณและหญิงสาวกำลังทำอะไรอยู่ทำไมถึงช้าจัง“ต้น”“เพนนี”ตฤณภพได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกชื่อของเขาจึงหันไปมองภาพตรงหน้าทำให้เขาอึ้งเสียอาการเล็กน้อยไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่เคยคุ้นเคยแต่จากกันด้วยไม่ดีในตอนนี้10 นาทีต่อมาร้านกาแฟXXX“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”เพนนีชวนชายหนุ่มมานั่งคุยที่ร้านกาแฟเธอเองก็ไม่คิดว่าจะเจอชายหนุ่มที่นี่เหมือนกันหลังจากมี่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี“อืมม..มีอะไรจะคุยก็รีบคุยมาผมต้องไปรอคนของผม”ตฤณภพยังคงวางมาดว่าเขายังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับเธอมากมายนัก“คนของคุณ??”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันจะได้ให้คุณชัยจัดการให้”ตฤณภพหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาระอา“ไม่เป็นไรค่ะ”ของแค่นี้เธอแค่ไปซื้อแปปเดียวไม่เห็นต้องรอสั่งใครเลย“รีบหน่อยก็แล้วกัน”ตฤณภพจอดรถพลางทำท่าปัดมือให้เธอลงไปจัดการธุระของเธอให้เสร็จอย่างรวดเร็ว“ค่ะ”ปรารีรีบลงรถอย่างรวดเร็วเธอวิ่งไปยืนอยู่ที่เกาะกลางถนนตอนนี้รถเริ่มเยอะแดดก็เริ่มที่จะเปรี้ยงแล้วเธอก็เลยมองอะไรไม่ค่อยจะชัดเท่าไร“......”//เฮ้ออ...ทำไมรถเยอะจังนะ...จังหวะนี้แหละ//ปรารีมองดูจังหวะรถว่างจนมั่นใจแล้วว่าเธอนั้นจะข้ามไปได้เอี๊ยด...“อร้ายยย”ปรารีวิ่งลงมาได้กลางทางเธอก็ได้ยินเสียงรถเบรกล้อตายจึงทำให้เธอตกใจหยุดชะงักกลางถนนทำให้รถชนเธอเข้าอย่างจังปังงงงงงงง“เปา.....”ตฤณภพได้ยินเสียงรถเบรกก็รีบหันไปดูภาพตรงหน้าทำเขาต้องีบลงมาจากรถอย่างรวดเร็วเพราะหญิงสาวโดนรถชนไปเสียแล้ว“โอ้ยย..เจ็บ”//ตายยังวะเนี่ยเรา//ปรารีที่กลิ้งสองสามตลบเธอรู้สึกทั้งเจ็บทั้งชานอนฟุบลงอยู่กับพื้นสายตาตอนนี้มองอะไรไม่เห็นเพราะแดดมันส่องมาที่ตาของเธอพยายามดึงสติตัวเองกลับมาว่าเธอยังรู้สึกอะไรอยู่หรือไม่“เปา...เปา...ได้ยินฉันไหม”//อย่าเป็นอะไรนะยัยตัวแสบ//
“..แอบมองเปาทำไมคะ..”ปรารีตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้วเพราะเธอลับๆตื่นๆด้วยความหิวและไหนจะระบมร่างกายเธอจึงรู้ตัวว่ากำลังมีคนแอบมอง“เปล่าซะหน่อย..แค่จะดูว่าเป็นยังไงบ้าง”ชายหนุ่มทำเสียงดุใส่หญิงสาวพร้อมทั้งรีบกลับมานั่งที่โซฟาตามเดิม08.00 น.“อาหารเช้ามาแล้วค่ะ...เดี๋ยวฉันขอล้างแผลเช็ดตัวให้ก่อนนะคะ”“ค่ะ”เมื่อพยาบาลสาวสองคนนำอาหารเช้าเข้ามาในห้องปรารีก็ตาเบิกโพรงด้วยความดีใจที่เธอจะได้ทานอะไรเข้าไปในท้องที่มันกำลังร้องอยู่เสียทีแต่ก็ต้องหน้ามุ่ยเล็กน้อยเพราะเธอจะต้องทำความสะอาดตัวและทำแผลก่อนนั่นเองครึ่งชั่วโมงต่อมาอาหารที่พยาบาลนำมาให้ก็เป็นผัดผักกับข้าวต้มและมีไข่เค็มอยู่ครึ่งลูกผลไม้อีกหนึ่งจานมีสัปปะรดกับองุ่นแค่นี้มันไม่พอกับกระเพาะเธอเลยด้วยซ้ำหญิงสาวจึงนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงแบบไม่สบอารมณ์ด้วยความที่ทานไม่อิ่ม “พี่ต้นไปไหนมาคะ??”ปรารีเห็นคนที่หายไปนานกำลังเปิดประตูเข้ามาก็ต้องรีบถามหาว่าเขาหายไปไหนมา“สั่งอาหารมาทานนี่ไง”ตฤณภพวางกล่องอาหารลงบนโต้ะพร้อมนั่งลงเตรียมที่จะทานอาหารเช้าช่วงนี้เขาคงต้องอยู่เฝ้าเธอเพราะเป็นความผิดของเขาเองที่ปล่อยให้เธอได้รับอุบัติเหตุส่วนเรื่องงาน
เพนท์เฮ้าส์17.00 น.“ดูแลตัวเองได้แน่นะ”ตฤณภพอุ้มหญิงสาวมาส่งที่ในห้องนอนของเธอพร้อมทั้งนั่งอยู่ข้างเตียงมองเธอด้วยสายตาจริงจังพร้อมถามเธอให้ชัวร์ว่าหญิงสาวนั้นจะดูแลตัวเองได้อย่างที่พุดจริงหรือเปล่า“ค่ะ..สบายๆ..แฮร่ๆ”ปรารีชูสองแขนของเธอขึ้นมาและชูสองนิ้วให้เขาได้แน่ใจและเห็นว่าเธอนั้นดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วงไม้ค้ำยันที่หมอให้มาเธอก็ใช้เป็น“........”//ไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไรเลย//ตฤณภพยังสองจิตสองใจว่าจะเชื่อเธอดีหรือไม่เรื่องที่เธอดูแลตัวเองได้หากว่าเขาจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวตอนที่เขาไปทำงานกลัวจะมีปัญหาหนักกว่าเดิมตามหลังมาน่ะสิ“ไม่เชื่อเหรอคะ..เดี๋ยวเปาเดินให้ดูก็ได้”ปรารีเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่มั่นใจกับตัวเธอเลยสักนิดจึงทำท่าจะลุกเดินให้เขาดูว่าเธอสามารถใช้ไม้ค้ำยันได้เป็นอย่างดี“ไม่ต้อง...พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปที่ทำงานด้วย”ตฤณภพตัดสินใจได้แล้วแบบที่เขาทำงานได้สะดวกแล้วก็ไม่ต้องกังวลเรื่องเธอด้วยคือพาเธอไปอยู่ที่ทำงานของเขาด้วยเพราะในห้องทำงานของเขามันมีห้องพักเล็กๆแยกเอาไว้อยู่แล้วพอได้ให้หญิงสาวนอนพักที่นั่นรอเขาทำงานได้โดยที่ไม่ได้ทรมานอะไรเธอมากมายนัก“คะ??”//จะหิ้วเราไปเ
“ถ้าหิวล่ะคะ”“โทรบอกฉัน”//ในหัวมีแค่เรื่องเดียวรึไง//“โอเคค่ะ”ปรารียกมือทำท่าโอเคหากเรื่องหิวและเรื่องกินไม่มีปัญหาเธอก็พร้อมที่จะไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้นบ้านXXX“ตาต้นจะไม่ลำบากแน่นะแม่มล”โสพิศมีความกังวลห่วงหลานทั้งสองคนของเธอที่ทั้งกลัวว่าตฤณภพจะทำงานไม่สะดวกและปรารีจะไม่มีคนดูแลเต็มที่อีกด้วย“ไม่หรอกค่ะคุณแม่มลเชื่อว่าสองคนนั้นเค้าดูแลกันได้”มลฤดีคิดว่าลูกชายเธอถึงจะดูเย็นชาแต่ก็ไม่ได้แปลว่าห่วงใครไม่เป็นส่วนปรารีก็ยังสามารถดูแลตัวเองได้อยู่ยังไงก็ไม่มีปัญหาแน่นอน“นี่แหละน้า..ความอยากจะจับคู่”ตระการที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใกล้ๆอดที่จะพูดกระทบทั้งแม่และเมียของเขาไม่ได้ที่คิดอยากจะทำแผนจับคู่แต่ก็ต้องมานั่งกังวลห่วงกันอยู่แบบนี้“ทำเป็นรู้ดีนะคุณ”มลฤดีไม่เคยปริปากบอกสามีของเธอว่าเธอคิดแผนจับตู่ขึ้นมาแต่สามีเธอดันทำเป็นรู้ดีเสียนี่“ผมอยู่กับคุณมากี่ปีทำไมจะไม่รู้”ตระการรู้ตั้งแต่คราแรกแล้วแต่แค่ไม่อยากจะพูดออกมาเท่านั้น 3 วันต่อมาบริษัทXXX13.00 น.“ออกมาทำไม”ตฤณภพเห็นว่าหญิงสาวค่อยๆเดินออกมาไม่รู้ว่าเธอจะออกมากวนอะไรเขาอีกหรือเปล่า“เปาก็แค่เบื่อๆค่ะอยู่แต่ในห้องทุก
สองชั่วโมงผ่านไปการประชุมวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีตฤณภพเองก็โล่งใจเมื่อการประชุมใหญ่ครั้งนี้เสร็จสิ้นไปได้เสียทีหลังจากนี้ก็คงต้องรอดูผลงานของคนที่เขาสั่งงานไปว่าประสิทธิภาพมันจะออกมาดีแค่ไหน“เฮ้อ!!..”ตฤณภพเดินถอนหายใจอย่างโล่งอกเดินเข้ามาในห้องของเจาตอนนี้เขาอยากจะงีบพักสมองสักพักจึงเดินเข้ามาในห้องนอนที่หญิงสาวอยู่“.....”//ขอแบ่งพื้นที่นิดนึงก็เล้วกันนะ//ตฤณภพเดินเข้ามาในห้องเห็นปรารีหลับอยู่เขาจึงไม่ได้ส่งเสียงอะไรเพียงแค่ค่อยๆขึ้นไปนั่งที่ของเตียงนุ่มข้างๆเธอพร้อมเอนหลังพิงหลับตาลงพักเท่านั้นและหวังว่าเธอคงจะไม่ว่าอะไรหากตื่นมาเห็นเขานอนพักอยู่แบบนี้“อื้มม..คุณย่าขา..”“เอ..อื้มม”ตฤณภพตกใจสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาหลับไปได้พักใหญ่เพราะจู่ๆหญิงสาวก็ดึงเขาลงไปนอนกอดเสียอย่างนั้นสายตาของเขาประจันที่ใบหน้ากลมรูปไข่ของเธออย่างใกล้ชิดตาที่ปิดสนิทขิงเธอทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอนอนละเมอใจของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อยเมื่อได้มองหน้าของเธอใกล้ๆขนตาที่งอนรับกับดวงตากลมโตริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังขยับมุบมิบอยู่ทำให้เขาต้องหลบสายตาไปมองตรงอื่นเพราะกลัวว่าจะทำอะไรเกินเลยเธอลงไป“เฮ้ออ..”ชายหนุ่มค่อยๆจั
“ไม่เป็นไรครับเรื่องมันผ่านไปแล้ว...ส่วนเรื่องไปอยู่ที่เชียงรายผมขอเวลาสามสี่วันนะครับ”“ได้เลยจะ...แค่ลูกยอมช่วยก็ดีแล้ว”บ้านเพนนี“นี่แกดูร่าเริงเสียเหลือเกินนะที่โดนถอนหมั้น”ลักษมีเห็นลูกสาวของเธอยังมีหน้ามานั่งหน้าระรื่นอยู่ทั้งๆที่โดนถอนหมั้นแถมยังโนอีกฝ่ายจับได้ว่าอยากได้สมบัติของเขาอีก“แน่สิคะคุณแม่”เพนนีดีใจเป็นที่สุดเพราะเธอไม่ต้องหมั้นกับคนที่เธอไม่ได้สนใจแถมยังได้เงินมาใช้หนี้อีกต่างหากแบบนี้เธอหาโอกาสบอกคุณหญิงนาราตั้งแต่แรกก็ดีแล้วว่าที่เธอยอมหมั้นเพราะที่บ้านถังแตกตอนนี้เธอก็เป็นอิสระแล้วจะควงกับใครก็ได้“จะออกไปไหนอีกไม่ใช่ไป...เที่ยวแล้วมีข่าวเสียหายมาอีกนะ”ลักษมีมองดูลูกสาวของเธอแต่งตัวก็รู้ว่าคืนนี้ต้องออกไปเที่ยวอีกแน่นอนเธอละปวดหัวกับลูกคนนี้เสียจริงที่ชอบมีข่าวกับผู้ชายคนอื่นอยู่ตลอดเวลาจนเธอตามแก้ข่าวให้ไม่หวัดไม่ไหวแล้ว“หนูดูแลตัวเองได้ค่ะคุณแม่”เพนนี้ตอบแม่ของเธออย่างมั่นใจพร้อมเดินออกจากบ้านขับรถออกไปเที่ยวทันทีเพราะตอนนี้เธอกำลังมีความสุขเธอก็จะขอปลดปล่อยให้มันเต็มที่เพนท์เฮ้าส์20.30 น.RrrrrrrrrRrrrrrrrr“ครับคุณแม่...โอเคครับผมเข้าใจแล้ว”ตฤณภพนั่ง
“คะ??..ไปเชียงราย??”//ไม่เห็นรู้เรื่องเลย//ปรารีทำหน้างงกับเรื่องที่แม่ของเธอพูดเมื่อครู่เล็กน้อย“อ้าว..พี่เค้ายังไม่ได้บอกหนูอีกเหรอ”มลฤดีคิดว่าตฤณภพจะบอกกับปรารีแล้วเสียอีกดูหน้าแล้วเธอก็คิดว่าปรารียังไม่รู้ชัวร์“หึ..ไม่นี่คะคุณแม่”ปรารีส่ายหัวหงึกหงักเธอไม่เคยรู้เรื่องที่จะไปเชียงรายเลยสักนิด“ก็พี่เค้าจะไปดูงานที่เชียงรายด้วยตัวเองที่โรงงานทอผ้าของคุณพ่อแล้วจะพาหนูไปด้วย”“ไม่เห็นพี่ต้นจะบอกอะไรเปาเลยนี่คะ...แต่ก็ดีนะคะเปาจะได้ไปเที่ยวด้วย”เรื่องบอกไม่บอกตอนนี้ไม่สำคัญแล้วแต่เธอดีใจที่จะได้ไปเที่ยวมากกว่าดีแต่นั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องนี้“เรื่องนี้ก็ต้องคุยกับพี่เค้าเองแล้วล่ะ...เดี๋ยวแม่ต้องกลับก่อนนะวันนี้ต้องไปธุระหลายที่น่ะจะ”มลฤดีรู้ว่าปรารีคงจะดีใจที่ได้ไปเที่ยวก็ขอให้ลูกชายของเธอว่างพาเธอเที่ยวบ้างก็แล้วกัน“ค่ะคุณแม่..รักคุณแม่นะคะ”ปรารีรู้ว่าแม่ของเธอจะกลับก็รีบเข้าไปสวมกอดให้หายคิดถึงทั้งยังชอบทิ้งลูกอ้อนเหมือนเดิมเป็นปกติ“แม่ก็รักหนูจะ”เชียงราย17.00 น.ณคุณมาอยู่ที่เชียงรายหลายวันแล้วเขาเรียนรู้งานได้ค่อนข้างเร็วโดยมีผู้ช่วยคนเก่าของคุณปู่ของเขาคอยสอนแถมเขาเอง