ตอนที่4

“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับคุณต้น”

ธวัชชัยอาสาไปซื้อกาแฟให้คนเป็นนานไม่รู้ว่าวันนี้นึกอย่างไรจะไปซื้อเองเพระปกติก็สั่งให้เขาไปซื้ออยู่ทุกวัน

“ไม่ต้อง”

ตฤนภพรีบสั่งห้ามผู้ช่วยของเขาพร้อมก้าวเท้ายาวๆรีบออกไปทันที

“ปล่อยเค้าไปทำใจก่อนเถอะคุณชัย”

มลฤดีรู้ว่าทำไมลูกชายของเธอแค่อยากหลบไปใช้ความคิดก็เท่านั้นแต่เธอก็รู้ว่ายังไงคนอย่างลุกชายเธอก็ไม่เคยผิดคำพูดอยู่แล้วแต่คงจะคิดว่าเธอไม่น่าหาคนได้เร็วขนาดนี้มากกว่า

“ครับคุณหญิง”

ร้านกาแฟ

ร้านกาแฟจะอยู่ติดกับบริษัทซึ่งเป็นร้านของที่บริษัทจัดตั้งขึ้นมาเพื่อขายของราคาพนักงานแต่ละคนจะได้ไม่ต้องไปซื้อกาแฟราคาแพงทานกันเรื่องนี้เป็นความคิดของชายหนุ่มตั้งแต่ตอนที่เข้ามาเป็นผู้บริหารในร้านตกแต่งไม่ต่างจากร้านกาแฟแบรนด์ดังแถมคุณภาพยังพอๆกันแต่ราคาย่อมเยาว์กว่ามากมีมุมส่วนตัวเยอะเพราะคนคิดชอบในความเป็นส่วนตัว

“โอ้ย..ง่วงจัง..ร้านกาแฟนี่นาสักแก้วละกัน”

ปรารีอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบพร้อมกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากของเธอใบหนึ่งรวบผมเป็นหางม้าลวกๆแบบไม่ได้ห่วงสวยเธอลงเครื่องมาก็ต่อมแท็กซี่มาที่หน้าบริษัทตามที่คุณแม่ของเธอบอกเมื่อมาถึงหน้าบริษัทด้วยความที่เช้ามากเธอจึงรู้สึกง่วงพลันสายตาเห็นร้านกาแฟอยู่ข้างบริษัทพอดีเลยรีบวิ่งเข้าไปหากาแฟเย็นๆดื่มสักแก้วก่อนขึ้นไปหาแม่ของเธอก็ได้

“ลาเต้เย็นแก้วนึงค่ะ”

เมื่อหญิงสาวเข้ามาในร้านได้ก็รีบสั่งกาแฟทันทีขณะที่ยืนรอเธอเห็นว่าร้านนี้ตกแต่งได้น่ามองมากแถมมีหลายโซนอีกด้วยถ้าเธอมีเวลาเธอก็อยากจะนั่งจิบกาแฟสบายๆที่นี่อยู่หรอกแต่ติดที่แม่เธออยู่ที่บริษัทแล้วนี่สิเธอจึงไม่อยากให้ผู้ใหญ่รอนาน

ทางด้านตฤณภพ

“...........”

//แม่คนนี้ช่างไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย...หูรองเท้ายังไม่ผูกให้เรียบร้อยไม่วายสะดุดล้มปากแตกสักครั้ง...เฮ้ออ..ดูผมเธอสิหากจะมัดแบบนี้ก็อย่ามันจะดีกว่า//

ชายหนุ่มนั่งจิบกาแฟอยู่โซนด้านในแต่ด้วยทั้งร้านเป็นกระจกเขาจึงเห็นได้เกือบหมดว่าคนในร้ายเป็นใครบ้างชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอย่างใช้ความคิดพลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับความไม่เรียบร้อยบางอย่าง

ตรงหน้าของเขาคือคนที่เชือกผูกรองเท้าหลุดเขาค่อยๆใช้สายตาอันเยือกเย็นและเฉียบแหลมมองไล่ตั้งแต่ปลายเท้าของเธอที่ไม่เรียบร้อยมายันหัว..เมื่อเห็นแบบนี้ในใจของเขาเองก็คิดถึงเหตุการณ์ที่มันอาจจะเกิดเพราะความไม่เรียบร้อยของผู้หญิงคนนี้พร้อมหันสายตาไปทางอื่นเพราไม่อยากมองให้ตัวเองคิดมาก

“กาแฟไดแล้วค่ะคุณผู้หญิง”

พนักงานสาวยื่นลาเต้เย็นแก้วโตให้หญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ.....อึก..อึก...อ่าสสสส..สดชื่นขึ้นมาหน่อย”

ปรารีรีบยืนเงินให้พนักงานและรีบดื่มกาแฟแก้วนั้นอึกใหญ่ๆอย่างสดชื่นหญิงสาวพยายามแกะฝาครอบออกเพราะเธออยากจะได้น้ำแข็งในแก้วมากัดๆให้มันเย็นอยู่ในปากจำได้สดชื่นกว่านี้เธอจึงยังไม่ได้เดินออกไปจากร้าน

“...........”

ตฤณภพมองเวลาเห็นว่ามันสมควรที่เขาจะขึ้นไปแล้วจึงรีบลุกเดินออกมาอย่างสง่าทั้งพนักงานและลูกค้าเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินผ่านก็ไม่วายที่จะหันมองกันเป็นตาเดียวเพราะทุกคนต่างก็รู้ว่าเขาเป็นใครและหน้าตาดีขนาดไหน

“....อึ้ยยย...ห๊า..ว้ายยยยย...”

ปรารีที่กำลังยืนกัดก้อนน้ำแข็งอย่างสบายใจเมือเห็นทุกคนต่างพร้อมใจหันมองอะไรบางอย่างเป็นตาเดียวจึงหันไปสนใจบ้างพร้อมก้าวอย่างช้าๆแต่จู่ๆเธอก็ก้าวไม่ออกเพราะเชือกผูกเหรอเท้าของเท้าอีกข้างดันถูกเท้าอีกข้างเหยียบอยู่นะสิจึงทำให้เธอหกล้มแก้วกาแฟกระเด็นหลุดมือ

พลั้กกกก

“นี่..เธอ!!...”

ตฤนภพยืนนิ่งคิ้วขมวดเขาเรียกผู้หญิงตรงหน้าที่ล้มลงทำแก้วกาแฟหกใส่เขาจนชุดสูตรราคาแพงเลอะไปด้วยกาแฟ

“เอ่อ...ขอโทษค่ะๆๆๆ..ฉันเช็ดให้นะคะ”

ปรารีเงยหน้ามาเธอก็รู้ว่าตัวเองทำเรื่องเสียแล้วเมื่อรู้ว่าทำอีกฝ่ายเปื้อนเธอจึงรนรานรีบหยิบทิชชู่ของร้านก้อนใหญ่มาเช็ดให้

“ไม่ต้อง”

ตฤนภพในตอนนี้เขาอยากจะฉีกเนื้อหญิงสาวเป็นชิ้นๆแต่ท่าทางของเขาก็ยังนิ่งอยู่และรีบปัดมือของหญิงสาวออกจากตัวของเขาแต่ปรารีนั้นไม่ได้ฟังอะไรสักนิดเมื่อเห็นว่าคราบมันไม่ออกเธอเลยหยิบแก้วน้ำเปล่าที่วางอยู่แถวนั้นมาราดที่เสื้อของเขาอีกที

สาดดดด

“อะไรของเธอเนี่ย...พอได้แล้ว..หึ้ยยย”

ตอนนี้ตฤนภพตกใจในการกระทำของเธออย่างมากจึงใช้สองมือแกร่งจับไหล่าหญิงสาวให้ออกไปจากตัวเขาและเดินออกจากร้านไปอย่างอารมณ์เสีย

“ฉันขอโทษค่ะ...โอ้ยยย...ไอ้เปาเอ้ยยยย”

ปรารีรีบตะโกนขอโทษไล่หลังชายหนุ่มอย่างหน้าเสียเธอรู้ว่าเธอคงจะทำเขาโกรธมากๆแถมคนในร้านตอนนี้ก็ยังมองเธอเป็นตาเดียวกันอีกด้วยเธอจึงค่อยๆเดินออกจากร้านไปอย่างหน้าชาเล็กน้อย

5 นาทีต่อมา

ตฤนภพเดินเข้าบริษัทมาอย่างหัวเสียพนักงานต่างก็มองกันเป็นตาเดียวว่าทำไมประธานหนุ่มมีสภาพเปียกปอนอย่างนั้น

“ทำไมกลับมาสภาพนี้ล่ะลูก”

มลฤดีเห็นลูกชายของเธอแค่ไปดื่มกาแฟกลับมาทำไมถึงได้เหมือนคนไปอาบกาแฟมาแบบนี้

“มียัยบื้อที่ไหนมาทำกาแฟหกใส่ผมน่ะสิครับ”

ชายหนุ่มพูดไปก็อารมณ์เสียไป

“ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนดีกว่าครับคุณต้น”

ธวัชชัยมีเสื้อสำรองไว้ให้เจ้านายของเขาอยู่แล้วจึงรีบให้ชายหนุ่มไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าก่อนที่เขาจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้

Rrrrrrrrrrr

“เปาอยู่ไหนลูก”

มลฤดีรับสายจากปรารีก็รีบถามว่าลูกสาวของเธออยู่ที่ไหนเพราะอยากจะให้ทั้งสองได้เจอกันแย่แล้ว

“เปาอยู่ข้างหน้าบริษัทแล้วค่ะคุณแม่ให้เปาขึ้นไปชั้นไหนคะ??”

“ชั้นบนสุดเลยจะ..เดี๋ยวแม่ไปยืนรออยู่หน้าลิฟท์นะ”

“ค่ะ”

ปรารีรีบเข้าไปในบริษัทลิดต่อกับประชาสัมพันธ์ตามที่แม่เฮบอกและรีบขึ้นลิฟท์มาหาแม่ของเธอทันทีแอบดีใจเหมือนกันที่เธอจะได้เจอคนที่เธอคิดอยากจะเจออยากจะเห็นเหมือนกันว่าตฤนภพหน้าตาในตอนนี้เป็นอย่างไร