“เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับคุณต้น”
ธวัชชัยอาสาไปซื้อกาแฟให้คนเป็นนานไม่รู้ว่าวันนี้นึกอย่างไรจะไปซื้อเองเพระปกติก็สั่งให้เขาไปซื้ออยู่ทุกวัน
“ไม่ต้อง”
ตฤนภพรีบสั่งห้ามผู้ช่วยของเขาพร้อมก้าวเท้ายาวๆรีบออกไปทันที
“ปล่อยเค้าไปทำใจก่อนเถอะคุณชัย”
มลฤดีรู้ว่าทำไมลูกชายของเธอแค่อยากหลบไปใช้ความคิดก็เท่านั้นแต่เธอก็รู้ว่ายังไงคนอย่างลุกชายเธอก็ไม่เคยผิดคำพูดอยู่แล้วแต่คงจะคิดว่าเธอไม่น่าหาคนได้เร็วขนาดนี้มากกว่า
“ครับคุณหญิง”
ร้านกาแฟ
ร้านกาแฟจะอยู่ติดกับบริษัทซึ่งเป็นร้านของที่บริษัทจัดตั้งขึ้นมาเพื่อขายของราคาพนักงานแต่ละคนจะได้ไม่ต้องไปซื้อกาแฟราคาแพงทานกันเรื่องนี้เป็นความคิดของชายหนุ่มตั้งแต่ตอนที่เข้ามาเป็นผู้บริหารในร้านตกแต่งไม่ต่างจากร้านกาแฟแบรนด์ดังแถมคุณภาพยังพอๆกันแต่ราคาย่อมเยาว์กว่ามากมีมุมส่วนตัวเยอะเพราะคนคิดชอบในความเป็นส่วนตัว
“โอ้ย..ง่วงจัง..ร้านกาแฟนี่นาสักแก้วละกัน”
ปรารีอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบพร้อมกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากของเธอใบหนึ่งรวบผมเป็นหางม้าลวกๆแบบไม่ได้ห่วงสวยเธอลงเครื่องมาก็ต่อมแท็กซี่มาที่หน้าบริษัทตามที่คุณแม่ของเธอบอกเมื่อมาถึงหน้าบริษัทด้วยความที่เช้ามากเธอจึงรู้สึกง่วงพลันสายตาเห็นร้านกาแฟอยู่ข้างบริษัทพอดีเลยรีบวิ่งเข้าไปหากาแฟเย็นๆดื่มสักแก้วก่อนขึ้นไปหาแม่ของเธอก็ได้
“ลาเต้เย็นแก้วนึงค่ะ”
เมื่อหญิงสาวเข้ามาในร้านได้ก็รีบสั่งกาแฟทันทีขณะที่ยืนรอเธอเห็นว่าร้านนี้ตกแต่งได้น่ามองมากแถมมีหลายโซนอีกด้วยถ้าเธอมีเวลาเธอก็อยากจะนั่งจิบกาแฟสบายๆที่นี่อยู่หรอกแต่ติดที่แม่เธออยู่ที่บริษัทแล้วนี่สิเธอจึงไม่อยากให้ผู้ใหญ่รอนาน
ทางด้านตฤณภพ
“...........”
//แม่คนนี้ช่างไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย...หูรองเท้ายังไม่ผูกให้เรียบร้อยไม่วายสะดุดล้มปากแตกสักครั้ง...เฮ้ออ..ดูผมเธอสิหากจะมัดแบบนี้ก็อย่ามันจะดีกว่า//
ชายหนุ่มนั่งจิบกาแฟอยู่โซนด้านในแต่ด้วยทั้งร้านเป็นกระจกเขาจึงเห็นได้เกือบหมดว่าคนในร้ายเป็นใครบ้างชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอย่างใช้ความคิดพลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับความไม่เรียบร้อยบางอย่าง
ตรงหน้าของเขาคือคนที่เชือกผูกรองเท้าหลุดเขาค่อยๆใช้สายตาอันเยือกเย็นและเฉียบแหลมมองไล่ตั้งแต่ปลายเท้าของเธอที่ไม่เรียบร้อยมายันหัว..เมื่อเห็นแบบนี้ในใจของเขาเองก็คิดถึงเหตุการณ์ที่มันอาจจะเกิดเพราะความไม่เรียบร้อยของผู้หญิงคนนี้พร้อมหันสายตาไปทางอื่นเพราไม่อยากมองให้ตัวเองคิดมาก
“กาแฟไดแล้วค่ะคุณผู้หญิง”
พนักงานสาวยื่นลาเต้เย็นแก้วโตให้หญิงสาว
“ขอบคุณค่ะ.....อึก..อึก...อ่าสสสส..สดชื่นขึ้นมาหน่อย”
ปรารีรีบยืนเงินให้พนักงานและรีบดื่มกาแฟแก้วนั้นอึกใหญ่ๆอย่างสดชื่นหญิงสาวพยายามแกะฝาครอบออกเพราะเธออยากจะได้น้ำแข็งในแก้วมากัดๆให้มันเย็นอยู่ในปากจำได้สดชื่นกว่านี้เธอจึงยังไม่ได้เดินออกไปจากร้าน
“...........”
ตฤณภพมองเวลาเห็นว่ามันสมควรที่เขาจะขึ้นไปแล้วจึงรีบลุกเดินออกมาอย่างสง่าทั้งพนักงานและลูกค้าเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินผ่านก็ไม่วายที่จะหันมองกันเป็นตาเดียวเพราะทุกคนต่างก็รู้ว่าเขาเป็นใครและหน้าตาดีขนาดไหน
“....อึ้ยยย...ห๊า..ว้ายยยยย...”
ปรารีที่กำลังยืนกัดก้อนน้ำแข็งอย่างสบายใจเมือเห็นทุกคนต่างพร้อมใจหันมองอะไรบางอย่างเป็นตาเดียวจึงหันไปสนใจบ้างพร้อมก้าวอย่างช้าๆแต่จู่ๆเธอก็ก้าวไม่ออกเพราะเชือกผูกเหรอเท้าของเท้าอีกข้างดันถูกเท้าอีกข้างเหยียบอยู่นะสิจึงทำให้เธอหกล้มแก้วกาแฟกระเด็นหลุดมือ
พลั้กกกก
“นี่..เธอ!!...”
ตฤนภพยืนนิ่งคิ้วขมวดเขาเรียกผู้หญิงตรงหน้าที่ล้มลงทำแก้วกาแฟหกใส่เขาจนชุดสูตรราคาแพงเลอะไปด้วยกาแฟ
“เอ่อ...ขอโทษค่ะๆๆๆ..ฉันเช็ดให้นะคะ”
ปรารีเงยหน้ามาเธอก็รู้ว่าตัวเองทำเรื่องเสียแล้วเมื่อรู้ว่าทำอีกฝ่ายเปื้อนเธอจึงรนรานรีบหยิบทิชชู่ของร้านก้อนใหญ่มาเช็ดให้
“ไม่ต้อง”
ตฤนภพในตอนนี้เขาอยากจะฉีกเนื้อหญิงสาวเป็นชิ้นๆแต่ท่าทางของเขาก็ยังนิ่งอยู่และรีบปัดมือของหญิงสาวออกจากตัวของเขาแต่ปรารีนั้นไม่ได้ฟังอะไรสักนิดเมื่อเห็นว่าคราบมันไม่ออกเธอเลยหยิบแก้วน้ำเปล่าที่วางอยู่แถวนั้นมาราดที่เสื้อของเขาอีกที
สาดดดด
“อะไรของเธอเนี่ย...พอได้แล้ว..หึ้ยยย”
ตอนนี้ตฤนภพตกใจในการกระทำของเธออย่างมากจึงใช้สองมือแกร่งจับไหล่าหญิงสาวให้ออกไปจากตัวเขาและเดินออกจากร้านไปอย่างอารมณ์เสีย
“ฉันขอโทษค่ะ...โอ้ยยย...ไอ้เปาเอ้ยยยย”
ปรารีรีบตะโกนขอโทษไล่หลังชายหนุ่มอย่างหน้าเสียเธอรู้ว่าเธอคงจะทำเขาโกรธมากๆแถมคนในร้านตอนนี้ก็ยังมองเธอเป็นตาเดียวกันอีกด้วยเธอจึงค่อยๆเดินออกจากร้านไปอย่างหน้าชาเล็กน้อย
5 นาทีต่อมา
ตฤนภพเดินเข้าบริษัทมาอย่างหัวเสียพนักงานต่างก็มองกันเป็นตาเดียวว่าทำไมประธานหนุ่มมีสภาพเปียกปอนอย่างนั้น
“ทำไมกลับมาสภาพนี้ล่ะลูก”
มลฤดีเห็นลูกชายของเธอแค่ไปดื่มกาแฟกลับมาทำไมถึงได้เหมือนคนไปอาบกาแฟมาแบบนี้
“มียัยบื้อที่ไหนมาทำกาแฟหกใส่ผมน่ะสิครับ”
ชายหนุ่มพูดไปก็อารมณ์เสียไป
“ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนดีกว่าครับคุณต้น”
ธวัชชัยมีเสื้อสำรองไว้ให้เจ้านายของเขาอยู่แล้วจึงรีบให้ชายหนุ่มไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าก่อนที่เขาจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้
Rrrrrrrrrrr
“เปาอยู่ไหนลูก”
มลฤดีรับสายจากปรารีก็รีบถามว่าลูกสาวของเธออยู่ที่ไหนเพราะอยากจะให้ทั้งสองได้เจอกันแย่แล้ว
“เปาอยู่ข้างหน้าบริษัทแล้วค่ะคุณแม่ให้เปาขึ้นไปชั้นไหนคะ??”
“ชั้นบนสุดเลยจะ..เดี๋ยวแม่ไปยืนรออยู่หน้าลิฟท์นะ”
“ค่ะ”
ปรารีรีบเข้าไปในบริษัทลิดต่อกับประชาสัมพันธ์ตามที่แม่เฮบอกและรีบขึ้นลิฟท์มาหาแม่ของเธอทันทีแอบดีใจเหมือนกันที่เธอจะได้เจอคนที่เธอคิดอยากจะเจออยากจะเห็นเหมือนกันว่าตฤนภพหน้าตาในตอนนี้เป็นอย่างไร
“เปา..”“คุณแม่”เมื่อทั้งสองเจอกันต่างคนต่างก็รีบสวมกอดกันอย่างคิดถึง“ไปข้างในกันเถอะพี่เค้าอยู่ข้างใน”มลฤดีรีบพาปรารีเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว“ตาต้นนี่อั่งเปา...น้องที่แม่รับเลี้ยงไง..น้องจะมาเป็นคนที่อุ้มท้อง”มลฤดีรีบแนะนำตัวให้ลูกชายเธอได้รู้จักกับปรารีทันทีเพราะวันนี้เป็นวันที่ดีที่ทั้งสองได้เจอกันเสียที“เธอ!!”//นี่ฉันต้องเจอยัยบ้านี่อีกแล้วเหรอ//จากที่เมื่อครู่ชายหนุ่มเกือบจะคุมอารมณ์เป็นปกติแล้วแต่เมื่อเห็นหน้าหญิงสาวคนที่ทำให้เขาต้องเลอะเทอะเมื่อครู่ก็อารมณ์เสียขึ้นมาอีกรอบ“ไฮ...แฮร่ๆๆ”//หวังว่าเขาจะไม่ถือสานะ//ปรารีเองก็ตกใจเหมือนกันเมื่อต้องเจอกับเขาอีกครั้งแถมเขายังคือคนที่เธอจะต้องอุ้มท้องลูกของเขาด้วยแบบนี้เขาจะเกลียดขี้หน้าเธอก่อนไหมนะ...หญิงสาวพยายามปั้นหน้ายิ้มยกมือโบกทักทายอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรที่สุดเผื่อเขาจะลืมๆเรื่องเมื่อครู่ไปบ้าง“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”มลฤดีถามคนเป็นลูกชายของเธอว่าทำไมต้องทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกับปรารีแบบนั้นทั้งที่พึ่งเจอกันครั้งแรก“ยัยนี่แหละครับที่ซุ่มซ่ามทำผมเลอะเทอะกลับมา”ชายหนุ่มพูดเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ“แฮร่...เปาขอโทษนะคะพี
13.00 น.ครอกกกๆๆ“เอ่อ..พี่ต้นคะ??”//ไม่หิวหรือไงนะ...ใส้ฉันจะขาดแล้วเนี่ยย//ปรารีเห็นว่ามันเลยเที่ยงมาจนบ่ายแล้วชายหนุ่มก็ไม่เห็นจะไปทานข้าวกลางวันเสียทีเธอรอจนหิวใสจะขาดแล้วจึงตัดสินใจทักถามเพราะเธอทนต่อไปไม่ไหวแล้ว“อะไรของเธออีก..”ตฤภพเงยหน้าขึ้นมาจากการมองโน๊ตบุ๊คเล็กน้อยอย่างไม่พอใจไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรอีก“เปาหิวค่ะ....พี่ต้นไม่ทานข้าวกลางวันเหรอคะ??”“หื้มมมม”ชายหนุ่มส่ายหัวพร้อมยกข้อมือดูนาฬิการาคาแพงของเขาก็เห็นว่านี่มันเลยเวลาทานอาหารกลางวันมาแล้วจริงๆเขาเองก็ทำงานเพลินไปหน่อย“เดี๋ยวฉันโทบอกคุณชัยให้สั่งอาหารมาให้เธอจะทานอะไร...”ตฤนภพไม่ได้คิดที่จะออกไปทานอาหารที่ไหนอยู่แล้วเพราะปกติเขาก็จะสั่งให้ผู้ช่วยของเขาไปซื้อเข้ามาทานในห้องนี้ในห้องของเขาจึงมีโซนทานอาหารแยกออกไปเพื่อไม่ให้มีกลิ่นอาหารเวลาทำงานเขามองหญิงสาวอย่างรอคำตอบจะโทรบอกธวัชชัยทีเดียว“ขอเป็น...เอ่อ...เอาแบบที่พี่ต้นทานก็ได้ค่ะ”“โอเค”หลังจากที่ตฤณภพใช้สั่งให้ธวัชชัยจัดการเรื่องอาหารได้ไม่นานอาหารก็มากองอยู่บนโต๊ะทานอาหารเรียบร้อยแล้ว“หูย..น่าทานมากเลยค่ะ”ปรารีหยิบไก่ทอดที่หั่นเป็นชิ้นๆมาเข้าปากด้วย
ก๊อกๆๆ“คะ..พี่ต้น”ปรารีค่อยๆย่องมาเปิดประตูให้เบาที่สุดเพราะการเคาะห้องของคนด้านนอกเหตุเป็นเพราะเธออาจจะทำอะไรให้ไม่ถูกใจอีกก็เป็นได้“มาทานข้าวเย็น”ตฤณภพเห็นหญิงสาวเปิดประตูออกมาก็รีบบอกให้เธอออกมาทานข้าวเย็นด้วยใบหน้าที่นิ่งตายใบหน้าเดิมเมื่อบอกเธอเสร็จก็รีบผละตัวออกจากหน้าห้องของเธอทันที“ค่ะ”//ค่อยโล่งอก...นึกว่าทำอะไรผิดซะอีก//“อาหารพี่ต้นสั่งมาทานทุกวันเลยเหรอคะ”ปรารีเห็นว่าบนโต๊ะอาหารมีแต่กล่องอาหารอีกแล้วไม่รู้ว่าเขาทานแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่า“อืมม..”ตฤณภพตอบหญิงสาวเสียงเบาพร้อมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอ“ไม่ทำเองบ้างเหรอคะ”ปรารีอยากรู้ว่าเขาเคยทำเองบ้างหรือเปล่าสั่งทุกวัน“ไม่..ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น..อีกอย่างฉันก็ทำอาหารไม่เป็น..”“อ๋อ..”หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ..อันที่จริงที่เธอถามนั่นถามนี่ก็แค่อยากหาเรื่องคุยกับเขาเท่านั้นเผื่อเธอจะสนิทกับเขามากขึ้นและหวังว่าเขาจะไม่ทำหน้าตายใส่เธอบ่อยๆ“และอีกอย่างฉันเคยบอกเธอว่าอย่างไรเมื่ออยู่บนโต๊ะอาหาร”ตฤณภพไม่ลืมที่จะย้ำเรื่องมารยาทให้เธอได้ฟังอีกรอบให้เธอซึมซับเข้าไปในหัวว่าช่วงที่ทานอาหารเขาไม่ชอบพูดคุยเท่าไร“เอ่อ...เงียบแล้ว
“อะไรเหรอคะ??”ปรารีทำหน้าสงสัย“คิดยังไงถึงได้รับปากมาอุ้มท้องให้ฉัน”ตฤณภพจ้องหน้าหญิงสาวอย่างจริงจังเพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น“ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนี่คะ...เปาแค่อยากเห็นคุณย่ากับคุณแม่มีความสุข...”ปรารีเองเห็นเขาถามจริงจังเธอเองก็ตอบจริงจังเช่นกันเธอไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมายเลยแค่คนที่เธอรักมีความสุขเธอก็มีความสุขแล้ว“แค่นั้น”ตฤณภพไม่ยักรู้ว่าเหตุผลของเธอจะมีแค่นี้จริงๆ“คิดดูสิคะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมาอุ้มท้องคุณย่ากับคุณแม่ก็คงไม่สบายใจเท่าเปาอุ้มให้หรอกค่ะ”ปรารียังเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อใจเธอจึงหาเหตุผลให้มันฟังดูขึ้นให้เขาได้เชื่อใจเธอว่าเธอไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝงอะไรเลย“แล้วอนาคตเธอล่ะ...จะเป็นยังไงเมื่อเธอมีลูกแล้ว”เขาอยากจะรู้ว่าเธอคิดถึงอนาคตหรือเปล่าว่ามันจะเป็นอย่างไรในเมื่อเธอตัดสินใจทำทุกอย่างลงไปแล้ว“เปาก็เลี้ยงสิคะ...ถ้าพี่ต้นเลี้ยงไม่เป็นก็มาหาบ้างก็ได้เชื่อสิคะว่าคุณแม่กับคุณย่าคงจะแย่งเลี้ยงลูกพี่ต้นแน่นอน”เรื่องนี้ปรารีก็คิดเอาไว้แล้วเช่นกันลุกเธอไม่ได้ขาดอะไรเลยเท่าที่คิดมีทั้งพ่อและแม่เพียงแค่เธอกับตฤณภพทำแค่หน้าที่พ่อแม่เท่านั้น“แล้วถ้าเธออ
“สุขภาพคุณพ่อช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ”ปรารีรู้ดีว่าพ่อของเธอช่วงนี้ก็สุขภาพไม่ค่อยดีเหมือนกันจึงถามด้วยความเป็นห่วง“ก็ยังปกติมีปวดข้อปวดเข่าตามประสาคนแก่น่ะ”ตระการเข้าใจร่างกายตัวเองดีว่าทุกอย่างมันย่อมเสื่อมไปตามกาลเวลาเขาก็ดูแลสุขภาพของตัวเองดีเท่าที่จะทำได้แล้ว“คุณพ่อไม่แก่สักนิดเลยนะคะยังหล่ออยู่เลย”ปรารีรีบพูดปลอบใจพ่อของเธอว่าเขานั้นดูไม่แก่เลยสัดนิด“ปากหวานกับพ่ออยู่เรื่อยเลยนะเราเนี่ย”ตระการใช้มือจับหัวลูกสาวของเขาด้วยความเอ็นดูที่ช่างพูดเอาใจเก่งเสียจริง“ไม่ได้พูดเล่นนะคะ...คุณพ่อยังดูหนุ่มอยู่เลยแบบนี้ถ้าหลานออกมาก็เลี้ยงได้สบายแน่เลย”“เอ่อ...พ่อว่าจะถามเราเรื่องนี้อยู่พอดีนึกยังไงยอมตกลงรับปากแม่เราไป”ตระการได้ยินปรารีพูดเรื่องนี้มาก็อยากจะถามลุกสาวของเขาอยู่เหมือนกันว่านึกอย่างไรถึงได้ไปรับปากกับแม่ตัวเองแบบนั้น“ถามเป็นพี่ต้นเลยนะคะ...เปาก็แค่อยากให้ทุกคนมีความสุข...”ปรารียิ้มเล็กน้อยคำถามนี้เป็นคำถามที่เธอเจอมาก่อนหน้านี้แล้วและเธอก็ยังยืนยันในคำตอบเดิมของเธอ“แล้วเราล่ะจะมีความสุขเหรอ”ตระการเห็นว่าดูลูกสาวของเขาจะห่วงแต่ความสุขของคนอื่นเขาอยากจะรู้ว่าหากเธอเลื
“ชุดเธอฉันวางไว้ให้ในห้อง”ในระหว่างก่อนที่จะทานอาหารชายหนุ่มไม่ลืมที่จะบอกเร่องชุดนอนที่เขาซื้อมาให้เธอแล้วเพราะเดี๋ยวจะไม่ทันดูว่าเขาซื้อมาให้แล้วจะเผลอขึ้นไปขอยืมอีก“ขอบคุณค่ะ...ว่าแต่รู้ไซส์เปาได้ไงคะ”ปรารีทำหน้าสงสัยเธอยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอใส่เสื้อผ้าไซส์อะไรแต่เขากลับซื้อมาให้เธอแล้วเสียอย่างนั้น“ตัวเท่าลูกหมาไซต์ไหนก็ใส่ได้ก็แค่ชุดนอน”//ไม่เห็นจะยากอะไรเลย//“หูยย..”//ลูกหมาเหรอ..เค้าเรียกตัวเล็กน่ารักต่างหาก//20.30 น.“ชุดนอนเป็ดน้อยเนี่ยนะ...เห็นเราเป็นเด็กสิบขวบรึไง”เมื่อทานอาหารเสร็จหญิงสาวก็เข้าห้องของเธอหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ข้างหัวเตียงมาดูปรากฏว่าเป็นชุดนอนลายเป็ดน้อยสีเหลืองเธออยากรู้จริงๆว่าเขาเอาอะไรคิดที่ซื้อลายนี้มาให้เธอวันต่อมา07.30 น.“อื๊ดดด..ฟู่ๆๆ..ห๊า..สดชื่นนน”ปรารีตื่นมายืดเส้นยืดสายที่ห้องออกกำลังกายแต่เช้าเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอเริ่มทานเยอะและน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว“นึกไงมาออกกำลังกาย”วันนี้เป็นวันหยุดของตฤณภพเขาเลยอยากออกกำลังกายช่วงเช้าเสียหน่อยเมื่อลงมาที่ห้องออกกำลังกายก็เห็นว่าหญิงสาวออกอยู่ก่อนแล้วไม่ยักรู้ว่าเธอจะชอบออกกำลังกายด้ว
“อย่าไปถือสาเลยเคาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”ณคุณส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมหันไปหาปรารียิ้มให้เธอทั้งยังพูดปลอบใจหญิงสาวว่าตฤณภพนั้นเป็นแบบนี้ประจำอย่าให้เธอนั้นถือสาอะไรเลย“เปาเองก็เริ่มชินแล้วค่ะ”ปรารีเองไม่ได้สนใจอาการของเขาเท่าไรเพราะเธอก็เริ่มจะชินกับนิสัยของเขาแล้วเหมือนกันครึ่งชั่วโมงต่อมา“......”//เสร็จรึยังนะ//ตฤณภพนั่งมองนาฬิการาคาแพงของเขาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่ยักจะเห็นปรารีออกมาเสียทีเขาให้เวลาอีกสอบนาทีหากยังไม่ออกมาเขาจะเข้าไปดูเองว่าตอนนี้หมอณคุณและหญิงสาวกำลังทำอะไรอยู่ทำไมถึงช้าจัง“ต้น”“เพนนี”ตฤณภพได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกชื่อของเขาจึงหันไปมองภาพตรงหน้าทำให้เขาอึ้งเสียอาการเล็กน้อยไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่เคยคุ้นเคยแต่จากกันด้วยไม่ดีในตอนนี้10 นาทีต่อมาร้านกาแฟXXX“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”เพนนีชวนชายหนุ่มมานั่งคุยที่ร้านกาแฟเธอเองก็ไม่คิดว่าจะเจอชายหนุ่มที่นี่เหมือนกันหลังจากมี่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี“อืมม..มีอะไรจะคุยก็รีบคุยมาผมต้องไปรอคนของผม”ตฤณภพยังคงวางมาดว่าเขายังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับเธอมากมายนัก“คนของคุณ??”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันจะได้ให้คุณชัยจัดการให้”ตฤณภพหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาระอา“ไม่เป็นไรค่ะ”ของแค่นี้เธอแค่ไปซื้อแปปเดียวไม่เห็นต้องรอสั่งใครเลย“รีบหน่อยก็แล้วกัน”ตฤณภพจอดรถพลางทำท่าปัดมือให้เธอลงไปจัดการธุระของเธอให้เสร็จอย่างรวดเร็ว“ค่ะ”ปรารีรีบลงรถอย่างรวดเร็วเธอวิ่งไปยืนอยู่ที่เกาะกลางถนนตอนนี้รถเริ่มเยอะแดดก็เริ่มที่จะเปรี้ยงแล้วเธอก็เลยมองอะไรไม่ค่อยจะชัดเท่าไร“......”//เฮ้ออ...ทำไมรถเยอะจังนะ...จังหวะนี้แหละ//ปรารีมองดูจังหวะรถว่างจนมั่นใจแล้วว่าเธอนั้นจะข้ามไปได้เอี๊ยด...“อร้ายยย”ปรารีวิ่งลงมาได้กลางทางเธอก็ได้ยินเสียงรถเบรกล้อตายจึงทำให้เธอตกใจหยุดชะงักกลางถนนทำให้รถชนเธอเข้าอย่างจังปังงงงงงงง“เปา.....”ตฤณภพได้ยินเสียงรถเบรกก็รีบหันไปดูภาพตรงหน้าทำเขาต้องีบลงมาจากรถอย่างรวดเร็วเพราะหญิงสาวโดนรถชนไปเสียแล้ว“โอ้ยย..เจ็บ”//ตายยังวะเนี่ยเรา//ปรารีที่กลิ้งสองสามตลบเธอรู้สึกทั้งเจ็บทั้งชานอนฟุบลงอยู่กับพื้นสายตาตอนนี้มองอะไรไม่เห็นเพราะแดดมันส่องมาที่ตาของเธอพยายามดึงสติตัวเองกลับมาว่าเธอยังรู้สึกอะไรอยู่หรือไม่“เปา...เปา...ได้ยินฉันไหม”//อย่าเป็นอะไรนะยัยตัวแสบ//