เจอกัน...อีกครั้ง(3)

“พ่อของลูก เขารักลูกมากนะ อย่าทำให้พ่อเขาผิดหวัง”

            การหย่าร้างทำให้สถานะความเป็นสามีภรรยาขาดลง แต่ความเป็นพ่อและแม่จะคงอยู่ตลอดไป เพราะฟ้ารุ่งรู้ว่าอิมรานรักมินรญามากแค่ไหน เธอถึงได้ยอมตัดสินใจส่งลูกสาวคนเดียวที่เธอทั้งรักทั้งห่วง ให้ไปอยู่ไกลถึงอังกฤษ ไม่มีทางที่คนเป็นพ่ออย่างอิมรานจะยอมให้ลูกของเขาต้องลำบาก

            “มิ้นก็รักพ่อกับแม่มากค่ะ” มินรญาเอนตัวลงนอนหนุนตักมารดา ก่อนหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

            “คุณคะ ขอฉันเข้าไปคุยอะไรด้วยหน่อย” ฟ้ารุ่งเดินขึ้นมาหากฤษฎาที่ห้องนอน

            “ผมคิดว่าคุณจะไม่มาหาผมเสียแล้ว” ประตูถูกเปิดคนข้างในเอื้อมมือมาดึงมือหญิงวัยใกล้เคียงกับเขา ให้เข้าไปข้างใน

            ห้องนอนของพราวพลอยอยู่ไม่ไกลจากห้องของบิดา มีแค่เพียงห้องทำงานและห้องน้ำคั่นไว้ เสียงเคาะประตูของฟ้ารุ่ง ทำให้เธอลุกขึ้นมาดู จนเห็นภาพที่ฟ้ารุ่งเดินเข้าห้องบิดาของเธอไป พราวพลอยตัดสินใจที่จะแอบฟังคนทั้งคู่คุยกัน เพราะเธอเองก็ยังไม่ไว้ใจในตัวของแม่เลี้ยงคนใหม่นี้สักเท่าไหร่

            “คิดถึงผมเหรอ” สองมือลูบหน้าลูบผมด้วยความคิดถึงแบบชายวันดึก

            “ไม่ใช่หรอกค่ะ วันนี้ฉันอยากมาคุยกับคุณเรื่องความสัมพันธ์ของคุณกับฉันและความรู้สึกของลูกๆของเรา”

น้ำเสียงจริงจัง สีหน้าเอาจริง ของคนพูด ทำเอากฤษฎาต้องยอมปล่อยมือที่ลูบไล้ไปทั่วตัวของฟ้ารุ่ง และมานั่งโซฟาฟังคู่สนทนาอย่างตั้งใจ

“คุณอย่าไปสนใจการกระทำของเจ้าภูเลย อีกไม่นานไอ้ลูกชายผมก็คงเข้าใจ”

“เวลาอาจช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่มันก็ต้องเกิดจากความเข้าใจด้วยนะคะ ฉันเข้าใจว่าลูกคุณเพิ่งจากผ่านการสูญเสียมาติดๆกัน เขาคงกำลังรู้สึกว่าจะเสียคุณไปอีกคน”

“แล้วคุณจะให้ผมทำอย่างไร เจ้าภูมันถึงจะเข้าใจว่าผมยังไรซะก็เป็นพ่อ และก็รักมันที่สุด” กฤษฎายืดตัวตรง หลังไม่ติดโซฟา เพราะจริงจังกับคำถามของตัวเอง

“คุณต้องแสดงให้คุณภูรู้ว่าคุณรักเขามากแค่ไหน โดยเฉพาะเวลาที่ฉันอยู่ตรงนั้นด้วย” ฟ้ารุ้งเอื้อมือมาจับชายสูงวัยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“อย่าให้ให้ความสำคัญกับฉัน เพราะจะยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลง คุณไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าฉันควรยืนจุดไหน เราอายุขนาดนี้แล้ว อยู่เป็นเพื่อนดูแลกันไปนะ”

“เป็นเพื่อนแล้ว...” กฤษฎาอยากรู้ว่าความสัมพันธ์บางอย่างต้องยุติไหม

“แหม...เราต่างก็ไม่มีใคร เพื่อนใจดูแลได้หลายๆอย่างค่ะ คุณคะ คุณอย่าลืมคิดถึงความรู้สึกของคุณพราว ถึงเธอจะดูเข้าใจ แต่คุณก็อย่าลืมห่วงความรู้สึกของเธอนะคะ”

“สมกับเป็นแม่คนจริงๆ คุณห่วงความรู้สึกของทุกคน แต่อย่าลืมความรู้สึกของตัวเองนะ” มือใหญ่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาบีบมือฟ้ารุ่งอย่างห่วงใย

“ขอบคุณนะคะที่ห่วงฉัน ดึกแล้ว ป่านนี้ยายมิ้นคงรอที่จะเข้านอนพร้อมฉันแล้ว คุณก็นอนได้แล้วค่ะ”

ประตูห้องนอนถูกปิดลง กฤษฎาเปลี่ยนสีหน้า จากตอนแรกที่ดูสดใสไม่เป็นกังวลอะไร แต่ความจริงแล้วภายในหัวใจของเขาแสนจะสับสน ห่วงความรู้สึกของทั้งลูกสาวและลูกชาย แต่ก็ไม่อาจหักห้ามหัวใจที่เหงาอ้างว้างของตัวเองได้

“อภิรดี คุณบอกผมที ผมควรทำอย่างไร”

เขาพึมพำกับตัวเอง ไม่มีสักครั้งตั้งแต่อภิรดีเสียไป ไม่มีวันไหนที่เขาจะไม่คิดถึงภรรยาที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมา เขาไม่เคยคิดจะเอาผู้หญิงคนอื่น มาแทนที่แม่ของลูกๆเขา เพียงแต่วันหนึ่งลูกๆทั้งสองคน ต่างก็ต้องแยกย้ายกันไปมีครอบครัว และตัวเขาเองก็ต้องการเพื่อนชีวิตสักคน ที่จะคอยดูแลซึ่งกันและกันตอนที่แก่ลงไปทุกๆวัน

“ยังไม่นอนอีก รอแม่เหรอ” ฟ้ารุ่งถามบุตรสาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนที่นอน

“ค่ะแม่ มิ้นสะดุ้งตื่นมองไม่เห็นแม่ เลยนอนไม่หลับค่ะ”

“ แม่ไปดูความเรียบร้อยในบ้านมา เป็นไงบ้าง ไม่ได้กลับมาเมืองไทยเสียหลายปี ดีนะยังพูดไทยชัด” สองแม่ลูกนั่งหัวชนกันบนที่นอนราคาไม่กี่พันบาท ตามสภาพของการเป็นผู้อาศัย

“อากาศร้อนค่ะ แต่ไม่เป็นไรนะคะ มิ้นทนได้”

ห้องนอนที่สองแม่ลูกนอนอยู่ในเวลานี้ ไม่ได้ติดเครื่องปรับอากาศ ความจริงแล้วกฤษฎาตั้งใจจะติดให้ แต่ฟ้ารุ่งไม่ต้องการให้คนอื่นคิดว่าเธอได้สิทธิเหนือแม่บ้านคนอื่นๆ

“เดี๋ยวแม่จะลองคุยกับคุณกฤษฎาอีกสักรอบเรื่องที่เราจะออกไปอยู่ที่อื่น ตอนนี้เขาเพิ่งสูญเสียภรรยาไป เลยคงไม่อยากให้บ้านเงียบ อยากให้มีคนอยู่กันมาก ๆ”

“แล้วแต่แม่นะคะ แต่แม่อยู่ที่ไหนมิ้นก็จะอยู่ด้วย มิ้นอยู่ได้จริงๆ มิ้นจะทำงานเก็บเงินสักก้อน ซื้อบ้านหลังเล็กๆ อยู่ด้วยกันสองคนนะแม่” มินรญาเอนศรีษะลงบนไหล่ของมารดาอย่างมีความสุข

“เออ...แม่ มิ้นเกือบลืมเลย พ่อโทมาบอกว่าทางบริษัทตกลงที่จะให้มิ้นเปิดสาขาที่ไทย และให้มิ้นบริหารทางนี้เต็มตัว” หญิงสาวเล่าด้วยเสียงที่แสดงความดีใจ

“ก็ดีเลย พ่อของลูก เขารักลูกมากจริงๆ” ฟ้ารุ่งดีใจกับลูกสาว

“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป มิ้นต้องออกไปหาทำเล ที่จะเปิดสาขา คงไปดูๆสักรอบสองรอบ ลองเลือกไว้สักสองสามที่ แล้วค่อยดูแบบละเอียดว่าจะเอาที่ไหน เพราะมิ้นว่า ทำเลมีความสำคัญมากเหมือนกันนะคะ ต้องดูให้ดีๆเลย”

“ดีแล้วจ้า อย่าทำให้พ่อเขาผิดหวัง หนูคือหัวใจของพ่อเขาเลยนะ แม่เองคงทำได้แค่ให้กำลังใจลูกอยู่ข้างหลัง” ความเศร้าแสดงออกผ่านทางดวงตาทั้งสองข้าง ของผู้หญิงที่น้อยใจตัวเองที่เป็นที่พึ่งให้ลูกไม่ได้

“ไม่มีสิ่งใดที่จะสวยงามแค่เพียงด้านเดียวหรอกค่ะ มันต้องสวยทั้งด้านหน้าและด้านหลัง กำลังใจจากแม่ มีค่าที่สุด มากกว่าทรัพย์สินเงินทอง แม่ให้ชีวิตให้ลมหายใจลูกคนนี้ แค่นี้มิ้นก็ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรแล้วค่ะ”

มินรญาเก็บกักน้ำตาไว้ภายใตดวงตากลมโตไม่อยู่ มันหยดลงอาบแก้มชมพู จนอาบเต็มแก้มทั้งสองข้าง สาวน้อยซบหน้าลงกับอกมารดา นานแล้วที่เธอไม่ได้สัมผัสความอบอุ่นแบบนี้

“ร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ อีกหน่อยมีแฟน จะไปร้องไห้แบบนี้ให้เขาหัวเราะเอาไหมนี่” ฟ้ารุ่งลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู ก่อนแอบเช็ดน้ำตาตัวเองด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

คืนนี้เป็นคืนที่อบอุ่นที่สุดของสองคนแม่ลูก ที่ไม่ได้เจอกันนานแสนนาน อ้อมกอดของผู้เป็นแม่ โอบกอดหัวใจของเธอไว้ตลอดทั้งคืน เหมือนกลัวว่า ระหว่างที่หลับ จะมีใครมาพรากลูกสาวสุดที่รักของเธอไป

ภาพวันเก่าๆ เมื่อครั้งมินรญายังเป็นเด็ก กลับเข้ามาโลดแล่นอยู่ในความคิดของผู้เป็นแม่ ครอบครัวของเธอมีความสุข มีแต่รอยยิ้ม จนวันที่อิมรานตัดสินใจจะไปเปิดบริษัทที่ต่างประเทศ เธอไม่เห็นด้วย เพราะเธอต้องการใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทย จากเรื่องนี้เพียงเรื่องเดียว บานปลายเป็นเรื่องต่างๆตามมาอีกมากมาย ทั้งคู่จึงตัดสินใจแยกทางกัน

มินรญาถูกส่งตัวไปอยู่โรงเรียนประจำ เพราะฟ้ารุ่งรู้ตัวดี ว่าเธอไม่สามารถเลี้ยงดู อบรม ลูกสาวได้ในเวลานี้ เพราะตั้งแต่อิมรานเดินทางออกจากเมืองไทย เธอก็เอาแต่ดื่มและก็ดื่ม ในทุกๆวัน ชีวิตของคนทั้งสามต่างไปคนละทิศละทาง ฟ้ารุ่งโทษในการตัดสินใจของเธอคนเดียว ถึงทำให้ครอบครัวของเธอต้องมาพังแบบนี้

“แม่ขอโทษนะลูก”

เสียงกระซิบที่แสนเศร้า แต่คนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่น หลับสนิทจนไม่ได้ยินเสียงนั้น เสียงของหัวใจของหญิงสูงวัย กำลังร้องไห้อยู่ข้างใน ผู้หญิงที่เอาแต่เมา เอาแต่เล่นการพนัน ไม่สนใจที่จะดูแลลูกสาวที่แสนจะน่ารัก แต่วันนี้เมื่อเด็กน้อยคนนั้นโตขึ้น เธอกลับไม่เคยโกรธแม่ของเธอเลย มีแต่ความรัก ความห่วงใย ส่งมาถึงแม่คนนี้ตลอด ยิ่งคิด ฟ้ารุ่งก็รู้สึกว่าตัวเองสกปรกเกินไปที่จะเป็นแม่ของมินรญา

“นับแต่นี้ไป แม่จะเป็นคนใหม่ จะดูแลหนูให้ดีที่สุด เชื่อแม่นะ”

ปากหยักได้รูปหอมฟอดใหญ่ไปที่หน้าผาก ของหญิงสาวในอ้อมกอด อดีตเธอไม่อาจกลับไปแก้ไขอะไรได้ ฟ้ารุ่งขอเริ่มต้นปัจจุบันให้ดีที่สุด เพื่อลูกสาวที่เธอรักมากกว่าทุกสิ่ง สองแม่ลูกหลับอยู่ในอ้อมกอดซึ่งกันและกัน ในราตรีที่ดวงดาวสวยกว่าทุกคืน