หนีหัวใจตัวเอง

บทที่14

หนีหัวใจตัวเอง

            “เสร็จภายในสองสัปดาห์แน่นอนครับ” ช่างที่ทางห้างติดต่อให้มาปรับปรุงตกแต่งร้านให้ รับรองว่าอีกสองสัปดาห์สามารถนำสินค้ามาวางขายได้แน่นอน

            ร้านเสื้อผ้าที่หญิงสาวกำลังจะเปิด เป็นร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังที่พ่อของเธอเป็นหุ้นส่วนใหญ่ มินรญาเองก็ถือหุ้นอยู่จำนวนหนึ่ง แต่เงินรายได้ พ่อของเธอกับแคโรรีนจัดการเก็บไว้ให้ เพราะรู้จักนิสัยลูกสาว ว่าเป็นใจอ่อน ขี้สงสาร กลัวเธอจะส่งมาให้มารดาหมด

            เสื้อผ้าที่จะนำมาขายในร้านส่วนหนึ่งก็เป็นการออกแบบของมินรญาเอง เพราะเธอเรียนจบทางนี้มาโดยตรง และเป็นงานที่ถนัดและรักมากด้วย เสร็จจากธุระเรื่องร้าน หญิงสาวก็ตระเวนหาเช่าคอนโดใกล้กับห้างที่เปิดร้าน โชคดีมีคอนโดอยู่หนึ่งห้อง คนเช้าเก่าออกไปเมื่อเดือนที่แล้ว เธอสามารถเข้าอยู่ได้เลย เป็นคอนโดขนาดเล็ก พื้นที่ใช้สอยน้อย ขนาดห้องแค่พอนอนและมีมุมทำคนัวเล็กน้อย ค่าเช่าที่ค่อยข้างถูกและอยู่ใกล้กับร้านของเธอโดยที่ใช้เดินเพียงไม่กี่นาที ทำให้มินรญาตัดสินใจเช่าที่นี่ และจะย้ายมาอยู่ให้เร็วที่สุด

            ข้าวของเครื่องใช้ของเธอมีไม่มากนัก เพราะเพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยได้ไม่ถึงสองเดือน เธอจึงใช้วิธีการขนขึ้นรถแท็กซี่เพียงรอบเดียวก็คงหมดและนาธานก็กำลังจะมาถึงเมืองไทย เธอคงชวนเพื่อนไปช่วยซื้อของเข้าคอนโดอีกที

           

“ใจหายเหมือนกันนะ มาอยู่กับแม่ไม่กี่วัน ก็จะทิ้งแม่ไปอีกแล้ว” ฟ้ารุ่งทำหน้าละห้อยแววตาเศร้าเพราะกลัวคิดถึงลูกสาว

“เดี๋ยวมิ้นขอจัดห้องให้เรียบร้อย แล้วจะมารับแม่ไปนอนด้วยค่ะ กลัวแต่แม่จะอยากกลับเพราะคิดถึงคนทางนี้ เดี๋ยวมิ้นขอตัวไปลาคุณลุงก่อนนะคะ”

กฤษฎานั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวนหน้าบ้าน สวนที่อภิรดีปลูกเองกับมือไว้หลายต้น สวนที่ภรรยาของเขารักมันมาก เขาชอบมานั่งอ่านหนังสือที่นี่คนเดียว เพราะมันทำให้เขารู้สึกว่าภรรยาของเขายังอยู่ข้างๆเขาตลอดเวลา

“คุณลุงคะ มิ้นจะมาลา จะออกไปอยู่ข้างนอกค่ะ”

“ทำไมไม่อยู่ที่นี่ด้วยกัน ห้องหับเราก็มาก บ้านหลังใหญ่แต่มีคนอยู่ไม่กี่คน” กฤษฎาไม่อยากให้สมาชิกในบ้านลดลง แค่นี้ก็เหลือกันไม่กี่คนแล้ว

“มิ้นต้องทำงานดึกทุกวัน เดินทางไกลคงไม่สะดวก กรุงเทพรถติดมาก มิ้นกลัวมีเวลาพักผ่อนไม่พอ”

“ก็จริงอย่างที่หนูว่า แล้วมาหาแม่เขาบ่อยๆนะ แต่ถ้าวันไหนจะมารับเขาไปนอนด้วยก็ได้ แต่อย่าไปนานเพราะคนแก่ที่นี่ก็จะเหงาเอา ”

กฤษฎาพูดจริงแกมล้อเล่น เพราะเขาก็แอบกลัวว่าฟ้ารุ่งจะตามลูกสาวไป และถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็คงไม่กล้าห้าม เพราะเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ว่าห่วงลูกแค่ไหน

“ยายพราวกับเจ้าภูก็ไม่อยู่ หนูจะไม่อยู่คอยเขาสองคนหน่อยเหรอ”

“คุณพราวมิ้นบอกเธอเมื่อคืนแล้วค่ะ ส่วนคุณคงไม่ต้องหรอกมั้งคะ เพราะเขาคงไม่ได้สนใจว่ามิ้นจะอยู่หรือจะไป เขาอาจจะดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องเห็นหน้ากันบ่อยๆ” หญิงสาวเผลอทำสีหน้าน้อยใจ จนคนฟังรู้สึกแปลกใจ

“ภูเขาไม่เคยเป็นคนพูดจาร้ายๆแบบนี้นะ หนูอย่าไปถือสาเขาเลย ลุงก็มีส่วนทำให้เจ้าภูเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ไหนจะมาเสียแม่ เสียคนรักไป เวลาคงจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น ลุงก็หวังว่าสักวันลุงจะได้ลูกชายคนเดิมกลับมา ลุงยังแอบลุ้นเลยอยากจะให้หนูกับลูกชายลุงเป็นแฟนกัน ลุงคงจะมีความสุขน่าดู”

“ไม่ค่ะ คุณภูเขาไม่ชอบผู้หญิงอย่างมิ้นแน่นอนค่ะ ผู้หญิงที่คุณภูชอบคงต้องเป็นผู้หญิงสวย เรียบร้อย อย่างคุณชิดจันทร์ ลูกครึ่งทำตัวตามแนวเด็กนอกอย่างมิ้นคุณภูไม่มองให้เสียสายตาแน่ๆค่ะ”

มินรญาฝืนพูดในสิ่งที่ทำร้ายหัวใจตัวเอง ยิ่งเวลาผ่านไป ยิ่งเธอไม่ได้เจอเขา ยิ่งทำให้เธอแน่ใจว่าเธอรักเขาเข้าแล้ว และนี่คือเหตุผลที่เธอต้องพาร่างกายและหัวใจหนีเขาไปก่อนที่เธอจะถลำหัวใจให้เขามากกว่านี้

กระเป๋าเพียงไม่กี่ลูกถูกยกขึ้นมาบนที่พักพิงหัวใจหลังใหม่ของเธอ ความจริงแล้วแค่เพียงเธอบอกกับอิมรานว่าเธอจะต้องย้ายออกมาอยู่คอนโด พ่อของเธอไม่มีทางยอมให้ลูกสาวคนเดียวมาอยู่ห้องเล็กๆแบบนี้แน่ๆ แต่มินญาไม่อยากรบกวน เพราะตอนนี้เธอก็เรียนจบแล้ว ควรจะต้องพึ่งพาตัวเองให้ได้

“ฮายมิ้น ถึงเมืองไทยแล้วนะ” เสียงโทรศัพท์จากนาธานช่วยดึงสติให้มินรญารู้สึกหายเหงา

“ดีอ่ะ มาช่วยจัดห้องเลย”

“ไว้พรุ่งนี้นะ ถ้าไม่โดนที่บ้านลากไปไหนเสียก่อน แต่อย่าเพิ่งไปคนเดียว เราเป็นห่วง”

“จ้า ไว้เจอกันนะ”