ตอนจบมันเรียกว่าความรักใช่ไหม(2)

            “ท้อง” อยู่ดีๆคำว่าท้องก็ผลุดขึ้นในหัวของมินรญา เธอมีอะไรกับเขาถึงสองครั้งโดยไม่ได้ป้องกัน และนี่ก็เกินกำหนดที่ประจำเดือนเธอจะต้องมา

            “คุณคืนนี้คุณจะไหม...” หญิงสาวกระซิบถามคนข้างๆแบบไม่กล้าพูดตรงๆ

            “อะไร คุณพูดอะไรมินรญา ผมฟังไม่รู้เรื่อง” เสียงคนถามที่เบาโดนเสียงพ่อค้าแม่ค้าในตลาดกลบเสียงหมด

            “คืนนี้คุณจะนอนกับฉันไหมคะ”

            “นอนสิ ก็เราตกลงกันแล้ว หรือคุณจะไล่ให้ผมไปนอนที่อื่น” ภูวนนท์ทำท่าสงสัย

            “ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้หมายความถึงนอนแบบนั้น” หญิงสาวเริ่มหน้าแดง

            “อ๋อ..คุณถามทำไม หรือคุณมีอะไรจะทำให้ผมแปลกใจ” ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาใกล้ๆคนตัวเล็กกว่าเพื่อหยอกเธอที่กำลังหน้าแดงเพราะเขินอาย

            “ฉันกลัวท้อง ประจำเดือน็ยังไม่มา ครั้งนี้เราก็ควรจะป้องกัน” หญิงสาวรวบรวมความกล้า เพราะเธอคงไม่กล้าไปซื้อถุงยางอนามัยเองแน่ๆ

            “เข้าใจแล้ว เดี๋ยวผมจัดการเอง” ภูวนนท์เอื้อมือมาโอบเอวหญิงสาวเข้ามาเดินใกล้ๆกับเขา

            ร้านขายยาตั้งอยู่อีกฝั่งของถนน มินรญาเลยขอรออยู่ฝั่งนี้เพราะไม่อยากข้ามไปซื้อกับเขา เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับคนขาย รู้สึกอายแบบบอกไม่ถูก

            ภูวนนท์วิ่งกลับมาพร้อมถุงยาที่ปิดมิดชิด มินรญาสังเกตว่าในถุงมีอย่างอื่นอีกนอกจากสิ่งที่เธอต้องการให้เขาไปซื้อ ไว้ขึ้นไปบนห้องเธอค่อยเปิดถุงดู

            “พรุ่งนี้ตรวจเสียนะ จะได้รู้ไปเลย” ชายหนุ่มยื่นกล่องสีเหลี่ยมในมือเขาให้เธอ

            “ที่ตรวจการตั้งครรภ์ คุณให้ฉันตรวจทำไมคะ” มินรญาสงสัย

            “ก็เธอบอกว่าประจำเดือนยังไม่มา ผมก็ซื้อที่ตรวจมา คุณจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวล อ่านวิธีข้างกล่องเอานะ ผมก็ไม่เคยตรวจซะด้วย” เมื่อเธอรับกล่องในมือเขา ชายหนุ่มก็หันหลังเตรียมตัวไปอาบน้ำ

            “แล้วถ้าฉันท้องล่ะ”

            คำถามที่หลุดออกจากปากอย่างไม่ทันได้คิด ทำเอาคนถูกถามยืนนิ่ง ก่อนจะหันมามองหน้าคนถามแสยะยิ้มมุมปากไม่ตอบอะไร แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจคนรอคำตอบ

            หัวใจของมินรญาพอเดาคำตอบได้ เขาคงจะบอกให้เธอไปเอาเด็กออก เด็กที่ไม่ได้เกิดจากความรักของเขา แต่เกิดจากอารมณ์เพียงชั่ววูบ น้ำใสๆเริ่มไหลคลอตาเธอก่อนที่มันจะหยดลงมาเหมือนสายฝน มือบางปาดน้ำตาก่อนที่เจ้าของเสียงอาบน้ำจะออกมาเห็น

            โคมไฟบนหัวเตียงถูกปิดลง หญิงสาวนอนตัวเกร็งเพราะรู้ว่าคืนนี้ต้องเกิดอะไรขึ้นบ้างกับเธอ ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันจะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับเขาและเธอ

            มือหนาคล่อยคืบคลานถอดกระดุมเสื้อของมินรญาทีละเม็ด หญิงสาวไม่ขัดขืนอย่างทุกครั้ง เธอค่อยๆคลายจากอาการเกร็ง เพราะถ้ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายระหว่างเธอกับเขา เธอก็อยากจะให้มันมีแต่ความสุขและความสวยงาม

            “ไม่ถอดให้ผมบ้างเหรอ มินรญา...” เสียงเขาเรียกชื่อเธอฟังดูแหบแห้ง แต่มันกระตุ้นอารมณ์คนฟังอย่างบอกไม่ถูก มือบางเล็กค่อยๆบรรจงปลดกระดุมเสื้อชุดนอนของเขาอย่างช้าๆ ปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการ

            ร่างหนาลุกขึ้นคร่อมร่างเล็กอรชร ปากหยักหนาได้รูปบรรจงจูบพรหมบนหน้าอกเปลือยเปล่าที่กำลังชูชันตอบรับสัมผัสสยิวซ่าน ความเสียวความสุขครั้งนี้มินรญาปล่อยตัวปล่อยใจไปกับทุกสัมผัสที่เขารุกเร้าเธอ

            เมื่ออารมณ์ถูกปล่อยไปตามอิสระ หญิงสาวเปลี่ยนตัวเองมาเป็นฝ่ายรุกบ้าง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ประสีประสาในเรื่องนี้ แต่คนที่ถูกรุกเร้าอยู่ด้านล่างตัวเธอ ก็ค่อยๆสอนบทเรียนเธอที่ละบท จนในที่สุดเธอก็สามารถจัดการทุกอย่างด้วยตัวเธอเอง

            “คุณมีความสุขไหมเวลาที่...”นิ้วเรียวยกขึ้นมาปิดปากเขา ก่อนจะตามด้วยปากบางสีชมพู ทำเอาชายหนุ่มต้องกลืนคำถามลงคอและเปลี่ยนเป็นเสียงครางกระเส่าชิดใบหูของหญิงสาว

            พายุลูกลูกสุดท้ายโหมกระหน่ำอีกครั้ง มินรญาบิดตัวด้วยความเสียวซ่าน เสียงครางหลุดออกมาจากปากเรียวงาม ที่พยายามกัดปากสกัดกลั้นมันไว้ สร้างความพึงพอใจให้กับชายหนุ่มที่กำลังสอดใส่ความเป็นชายของเขาเข้าสู่ส่วนที่บอบบางที่สุดของเธอ

            “คุณภู ฉันจะไม่ไหวแล้ว”นิ้วเรียวจิกลงตรงกลางหลังอย่างเสียวไปหมดทั้งร่างกาย เสียงครางของทั้งคู่ค่อยๆผ่อนลง เมื่อพายุพัดไปถึงฝั่งฝันพร้อมๆกัน

          ร่างหนาที่หมดแรงปล่อยตัวนอนทับทาบลงบนร่างบางอย่างสบายตัว น้องชายของเขาสัมผัสลงบนขาอ่อนของคนที่นอนใต้ตัวเขา

            “นี่คุณไม่ได้ใส่...” มินรญาเข้าใจว่าเขาจะป้องกัน

            “มีอะไรกับเมียตัวเอง ไม่รู้จะใส่ทำไม” เขาตอบเธอเพียงเท่านี้ ก่อนจะทิ้งตัวนอนหลับไป

            คืนนี้เป็นคืนที่ผ่านไปอย่างทรมานที่สุด สำหรับหญิงสาวที่กำลังจะตัดสินใจ ยอมออกมาจากชีวิตของคนที่เธอรัก ถึงแม้เธอจะรักภูวนนท์มากเท่าไหร่ แต่เธอก็รักศักดิ์ศรีความเป็นคนของเธอ ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากอารมณ์เพียงชั่ววูบ มันนำพาความสุขมาให้เธอไม่ได้ตลอดทั้งชีวิต เธอจึงขอเริ่มต้นชีวิตใหม่ เสียใจตอนนี้สักวันมันก็หาย ดีกว่าต้องเสียใจตลอดทั้งชีวิต ที่ต้องกลายเป็นเมียเก็บของเขา

           

            เช้าแล้วมินรญานอนไม่หลับทั้งคืน มาเผลอหลับอีกทีช่วงเช้ามืด หญิงสาวมองหาคนที่นอนข้างๆ ที่นอนว่างเปล่า มินรญารู้สึกใจหายเขาไปไม่ลาเธอสักคำ สองมือทาบหน้าร้องไห้อย่างสุดเสียง ต่อแต่นี้เธอจะไม่มีเขาแล้วจริงๆ

            กริ๊ง กริ๊ง

            เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่บนโต๊ะกินข้าวกลางห้อง ช่วยดึงสติหญิงสาวให้กลับมา เธอพาร่างเปลือยเปล่าเดินไปที่ต้นเสียงนั้น ใต้โทรศัพท์มีกระดาษแผ่นเล็กถูกทับไว้ หญิงสาวไม่สนใจปลายสายที่โทรมา แต่เธอกลับหยิบกระดาษแผ่นน้อยขึ้นมาอ่านแทน

            ‘แต่งงานกับผมนะ ภรรยาที่รักของผม บ่ายนี้ผมจะพาคุณไปจดทะเบียนที่เขต แต่งตัวสวยๆรอสามีคนนี้ไปรับนะครับ ขอโทษที่ออกมาโดยไม่ได้ปลุก แล้วเจอกันครับ’

          มินรญาอ่านวนไปวนมาหลายรอบ เธอไม่อยากจะเชื่อข้อความที่เธออ่าน ว่ามันคือเรื่องจริง หญิงสาวหยิกตัวเองอย่างแรงเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้ฝันไป

          ก่อนอาบน้ำแต่งตัว หญิงสาวตัดสินใจหยิบที่ตรวจที่เขาซื้อมาให้เธอเมื่อคืน ก่อนจะเอาเข้าไปตรวจในห้องน้ำ ผลเป็นอย่างไร เธอก็พร้อมที่จะยอมรับมัน

            เมื่อถึงเวลา ภูวนนท์มารับหญิงสาวตามที่นัดไว้ ระหว่างทางไปเขต มินรญาไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถ้อยคำใด เพราะกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมันจะเป็นแค่แผนหลอกลวงของภูวนนท์

          เมื่อถึงที่เขต เขาจับมือพาเธอเดินไปข้างใน ในส่วนของงานจดทะเบียนสมรส มินรญาจะไม่เชื่อว่าทุกอย่างเป็นความจริง จนกว่าเขากับเธอจะได้ลงชื่อต่อหน้าเจ้าหน้าที่ เพียงไม่กี่นาทีทะเบียนสมรสก็ถูกยื่นให้คนทั้งสอง มินรญามองสบตาชายหนุ่มที่ยืนข้าง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาเหมือนเด็กน้อยขี้แย

            “ร้องไห้ทำไม คุณไม่ดีใจเหรอ ผมรักคุณนะมินรญา” มือหนาโอบเอวภรรยาหมาดของเขาเข้ามาซบลงบนอกกว้างอย่างอบอุ่น

            “ฉันก็รักคุณค่ะ” หญิงสาวคล้องมือกอดเอวผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ

            “ต่อไปนี้เราสองคนจะรักและดูแลกันให้ดีที่สุด คุณอย่าหนีผมไปไหนอีกนะ”

            “ไม่ใช่สองคนค่ะ” หญิงสาวผลักตัวเองออกจากอ้อมกอดเขา มองหน้าเขา พร้อมส่งรอยยิ้มอย่างมีความสุข

            “คุณหมายความว่าอะไร” ภูวนนท์ตกใจกับสิ่งที่ภรรยาพูด

            “ยังมีอีกชีวิตที่อยู่ในท้องของฉัน ที่คุณต้องดูแล” มินรญาจับมือสามีมาวางบนท้องที่แบนราบอย่างทะนุถนอม

            “ฉันท้องค่ะ”

            ไม่มีคำตอบใดจากปากสามี เขาดึงเธอเข้าไปกอดจุมพิตอันแสนอบอุ่นลงบนหน้าผากเธอ คำว่าความสุขมันเป็นแบบนี้มินรญารับรู้มันผ่านทุกการกระทำของเขา

            เธอเติบโตมาในครอบครัวที่พ่อแม่แยกทางกัน ตอนนี้เธอมีครอบครัวเป็นของตัวเองเธอจะดูแลและรักษามันไว้เท่าชีวิตของเธอ

            งานแต่งงานของทั้งคู่ถูกจัดขึ้นหลังจากการจดทะเบียนเพียงไม่กี่วัน เป็นการแต่งงานที่สร้างความสุขให้กับทั้งฟ้ารุ่งและกฤษฎา เพราะทั้งคู่มั่นใจในตัวของลูกๆ ว่าจะสามารถสร้างชีวิตครอบครัวที่มีความสุขได้

            หลังจากงานแต่งเสร็จสิ้นลง พราวพลอยยอมเล่าความเป็นจริงทั้งหมดเรื่องเธอกับเหมราชให้กฤษฎาและพี่ชายฟัง เธอกับเหมคบกันได้สักพักและตัดสินใจจะร่วมกันสร้างฐานะให้เหมราชเท่าเทียมกับเธอ เธอยอมใช้เงินเก็บที่มี ลงทุนสร้างหอพักให้เหมราช พราวพลอยรู้ว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจทำ มันจะสร้างความไม่สบายใจให้กับพ่อและพี่ชาย จึงรอวันที่คนรักของเธอ นำเงินทั้งหมดมาคืนให้เธอ เพราะหญิงสาวไม่อยากให้เหมราชได้ชื่อว่ามาเกาะหรือเอาเปรียบเธอ

            วันนี้เงินทั้งหมดถูกโอนเข้าบัญชีเธอครบทุกบาท และเหมราชเองก็ทำธุรกิจไปได้สวย พราวพลอยจึงตัดสินใจ ที่จะเปิดตัวเหมราชในฐานะแฟน และสัญญาว่าจะไม่เกินเลยหรือทำตัวให้พ่อกับพี่ชายของเธอเสื่อมเสีย จนกว่าเธอจะเรียนจบ และได้แต่งงานอย่างถูกต้อง

            ถึงแม้ภูวนนท์จะไม่พอใจเพื่อนอยู่บ้าง แต่ความรักที่มันเกิดขึ้นกับเขากับมินรญา ทำให้เขาเข้าใจ ว่าความรักมันเป็นสิ่งที่อยู่เหนือเหตุผล และเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว มันก็ไม่มีใครสามารถทัดทานได้ ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอ ชายหนุ่มยินดีกับความรักที่เพิ่งเริ่มต้นของน้องสาวด้วยใจจริง

            เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วมินรญาคลอดลูกแฝดออกมาเป็นพยานรักให้กับเขากับภูวนนท์ พราวพลอยขอเป็นคนตั้งชื่อหลานชายทั้งสองคนว่า อัคคีกับธารา

จบบริบูรณ์