ดูแล

                 บทที่3

        ดูแล

            “พรุ่งนี้น้องจะปิดเทอมแล้วนะ” กฤษฎาบอกลูกชายที่กำลังนอนเล่นบนโซฟาข้างๆมารดา

            “ไม่ต้องกลับไปเรียนแล้วใช่ไหมครับ”

            พราวพลอยเธอถูกส่งให้ไปเรียนที่โรงเรียนนานาชาติตั้งแต่เด็กๆ เพราะช่วงนั้นกฤษฎาโหมทำงานหนัก อภิรดีก็ต้องคอยตามไปช่วยตลอด ทั้งคู่ไม่มีเวลาดูแลลูกอย่างใกล้ชิด ภูวนนท์เป็นเด็กผู้ชายยังไม่ค่อยเป็นห่วง พราวพลอยเลยถูกส่งไปเรียนโรงเรียนประจำเพียงคนเดียว

            “ไม่ต้อง เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว กลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาดีกว่า”

            เป็นคำตอบที่คนถามได้ยินแล้วก็สุขใจ ถึงแม้พราวพลอยและภูวนนท์จะมีเวลาที่อยู่ด้วยกันไม่มากนัก แต่สำหรับพี่ชายคนนี้เธอคือแก้วตาดวงใจของเขาเลย เพราะพราวพลอยเป็นเด็กสาวที่สดใส น่ารัก และมีน้ำใจกับทุกๆคน

            “เรามีงานเลี้ยงต้อนรับยายพลอยกันดีไหมครับพ่อ”

            ตั้งแต่มารดาของเขาป่วยหนัก ภูวนนท์ก็ไม่เคยเห็นบ้านหลังนี้มีงานเลี้ยงรื่นเริงเลยสักครั้ง คราวนี้คงเป็นโอกาสที่ดี มารดาของเขาเองก็คงอยากให้บ้านหลังนี้ได้มีความรื่นเริงบ้าง เพราะก่อนที่แม่ของเขาจะล้มป่วย อภิรดีชอบให้บ้านมีงานเลี้ยงเล็กๆในครอบครัว แต่พอเธอล้มป่วยกฤษฎาก็ซึมเศร้าไปและไม่ยอมใครให้จัดงานเลี้ยงอีกเลย

            “ก็ดีเหมือนกัน แม่เขาจะได้เห็นความสุขของลูกๆ จะได้มีกำลังใจต่อสู้เพื่ออยู่กับพวกเรานานๆ”

            “พรุ่งนี้พ่อไปรับน้องหรือจะให้ผมไปรับเองครับ” ภูวนนท์ทำหน้าที่รับส่งน้องเกือบทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาลองถามบิดาดู เผื่อเขาอาจอยากไปรับด้วยตัวเอง

            “ลูกไปรับน้องเถอะ พ่อจะอยู่ทางนี้คอยดูแลเรื่องงานเลี้ยงเอง”

           

            วันสุดท้ายของการเรียนออกแบบเสื้อผ้าที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้แล้ว แต่มินรญายังไม่รู้เลยว่าชีวิตของเธอหลังจากนี้ จะไปทางไหนดี ใจหนึ่งก็มีความสุขดี ที่ได้อยู่ในความดูแลของพ่อและแคโรลีนภรรยาใหม่ชาวอังกฤษของอิมราน

          “นาธาน...นายจะกลับไปอยู่ไทยไหม”

            นาธานเพื่อนสนิทที่สุดของมินรญาเขาเป็นลูกครึ่งจีนบังกลาเทศ แต่เขาเกิดและเติบโตที่ประเทศไทย ทั้งคู่มารู้จักกันที่ฝรั่งเศส จนถึงวันนี้ก็เกือบห้าปีแล้ว ด้วยความที่มาจากประเทศไทยเหมือนกัน พูดภาษาเดียวกัน ทั้งคู่จึงสนิทกันอยู่สองคน

            “ว่าจะกลับ ลองไปดูลู่ทางอยากเปิดกิจการนำเข้าผ้า แต่ก็ยังไม่ได้คุยกับแม่เลย”

            “เรากลับดีไหม” มินรญาตัดสินใจไม่ได้จริงๆ

            “เพราะอะไรล่ะมิ้น เธอถึงตัดสินใจไม่ได้ แม่คงคิดถึงเธอมากนะ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เธอยังไม่เคยกลับไปเลยสักครั้ง”

          ตั้งแต่มินรญาถูกส่งมาอยู่กับพ่อที่ฝรั่งเศส เธอก็ไม่เคยกลับเมืองไทยอีกเลย หลายคนคิดว่าเป็นเพราะอิมรานคงสั่งห้ามลูกสาวไว้ แต่ความจริงแล้วมิรญาเองที่ไม่อยากกลับไป เพราะกลัวเมื่อเธอได้เห็นหน้าของมารดาแล้วจะไม่ยอมกลับมาเรียนที่ฝรั่งเศสอีกเลย

            “เราก็คิดถึงแม่มาก แต่ถ้าเรากลับไปอยู่เมืองไทย พ่อกับแคโรลีนล่ะ จะอยู่กับใครกัน เราอดเป็นห่วงไม่ได้”

            ถึงแม้ว่าอิมรานจะแต่งงานใหม่ แต่ทั้งตัวเขาเองและภรรยาใหม่ของเขา ต่างก็รักและดูแลมินรญาอย่างดีที่สุด ถ้าหากเธอตัดสินใจกลับไปอยู่เมืองไทย ทางนี้ก็คงคิดถึงเธอมาก เพราะทั้งคู่ไม่ได้มีลูกใหม่ด้วยกัน มีเธอเท่านั้นที่เป็นสีสันของครอบครัวนี้

            “แม่ของมิ้นไม่มีใครเลยนะ แต่พ่อของเธอยังมีแคโรลีน ไม่นานพวกเขาก็จะหายคิดถึงเธอ กลับเมืองไทยเถอะ”

            นาธานคิดแบบที่เขาพูดจริงๆ เขาเคยคิดจะพูดเรื่องนี้กับเพื่อนสาวคนสนิทหลายครั้ง แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วมินรญาเกิดคิดถึงมารดาจนทนไม่ไหว หนีกลับเมืองไทยแล้วไม่ยอมกลับมาเรียนจะแย่เอา

            “ถ้ากลับไปแล้ว ไม่มีความสุข หรือเป็นห่วงคนที่นี่ เธอก็ค่อยบินกลับมาฝรั่งเศส เงินเก็บก็มีตั้งเยอะ ค่าเครื่องบินไม่เท่าไหร่เลย ถ้าเทียบกับเงินในบัญชีของลูกสาวนักธุรกิจนำเข้าเสื้อผ้าอย่างอิมรา”

            “เงินเก็บเราแทบไม่เหลือแล้ว เรา....” มินรญาไม่แน่ใจว่าจะบอกนาธานดีไหม

            “เอ้า! เกิดอะไรขึ้น เงินตั้งมากมายขนาดนั้น เธอเอาไปทำอะไรหมด”

            นาธานสนิทกับมินรญาจนถึงขั้นรู้จำนวนเงินในบัญชี แต่เขายังไม่รู้เรื่องที่มินรญาเพิ่งโอนเงินหนึ่งล้านบาทไปให้มารดาของเธอใช้หนี้ที่เกิดจากการพนัน

            “แม่ของเราติดหนี้ เราเลยโอนเงินทั้งหมดไปให้แม่ เราสงสารแม่” มินรญากลัวเพื่อนจะว่าในสิ่งที่เธอตัดสินใจทำ