Share

สูญเสีย(2)

“มาหาข้าวกิน...ฟังดูแล้วกระดากหูจัง” ภูวนนท์ส่ายหัวไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูดแต่ก็ดึงแขนเพื่อน เดินนำไปบ้านใหญ่เพื่อกินอาหารเช้า

“จัดเพิ่มอีกหนึ่งที่นะครับน้าฟ้ารุ่ง”

ภูวนนท์และเหมราชมาถึงโต๊ะอาหารก่อนคนอื่น ฟ้ารุ่งกำลังจัดเตรียมทุกอย่างบนโต๊ะให้เรียบร้อย ก่อนที่ทุกคนจะลงมาพร้อมเพียงกัน

“นายนั่งรอที่นี่แหละ เราขอไปหาแม่เดี๋ยวมา” ทุกเช้าภูวนนท์จะเข้ามาคุยกับมารดาก่อนกินข้าวทุกเช้า

ภูวนนท์เดินหันหลังไปยังไม่พ้นประตู พราวพลอยก็เดินลงมาจากห้องนอนชั้นบน ผมที่ยาวสวยถึงกางหลัง กับชุดกระโปรงสีขาวยาว ทำให้เธอดูเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัว

“สวัสดีค่ะ” พราวพลอยทักทายเพื่อนพี่ชาย

ยังไม่ทันที่เหมราชจะกล่าวทักทาย น้องสาวคนสวยของภูวนนท์ เสียงโวยวายเอะอะ ดังออกมาจากห้องนอนของอภิรดี กฤษฎาวิ่งลงบันไดมุ่งตรงไปตามเสียงนั้น ทุกคนต่างพากันวิ่งตามด้วยความตกใจ

ภาพที่อยู่ตรงหน้าของทุกคน ภูวนนท์สวมกอดมารดา เขย่าร่างที่ไร้วิญญาณ เสียงสะอื้นดังลั่นห้อง กฤษฎาเดินตรงเข้าไปกอดภรรยาด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา เรี่ยวแรงมันแทบจะไม่มีพอที่จะพาร่างกายของเขาเข้าไปถึงเตียงคนป่วยได้

“คุณทำไมไม่รอผม ผมอาบน้ำนานไปใช่ไหม ผมไม่ควรทิ้งคุณไปนานเลย” กฤษฎาคร่ำครวญจนดูคล้ายคนเสียสติ

เหมราชยืนดูเหตุการณ์ที่แสนจะหดหู่อยู่ข้างๆหญิงสาวที่ยืนนิ่งน้ำตาไหลเหมือนฝนที่กำลังตกอย่างหนัก ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น ตัวสั่นเทา มองดูแล้วคล้ายกับหุ่นยนต์ที่กำลังจะล้มลง

ชายหนุ่มเอื้อมมือหนากุมมือของสาวน้อยที่ยืนนิ่งอย่างนุ่มนวล พราวพลอยหันมาสบตาเพื่อนของพี่ชาย ก่อนโผเข้ากอดอย่างหมดแรง ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาที่อกกว้างของเหมราช จนเขาต้องพยุงตัวของเธอไว้ เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยมือเมื่อไหร่ ร่างบางจะล่วงลงไปกองกับพื้น

“ร้องออกมาให้หมด ถ้ามันจะทำให้ความเสียใจมันน้อยลง” เหมราชกระซิบเบาๆข้างหูของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด

โรงพยาบาลและทางตำรวจเดินทางมาที่บ้านของกฤษฎา เพื่อดำเนินการเรื่องการเสียชีวิตของอภิรดี เหมราชช่วยจัดการในหลายๆเรื่อง เพราะทุกคนกำลังอยู่ในอาการที่ไม่มีสติที่จะจัดการเรื่องต่างๆได้

“เอย...แม่จากผมไปแล้ว”

ภูวนนท์โทรหาแฟนสาวเพื่อหวังได้กำลังใจ ตอนนี้หัวใจของเขาแทบจะสลายเป็นชิ้นๆ เมื่อคืนเขายังคุย ยังหอมแก้มขาวๆของมารดาอยู่เลย แต่วันนี้แม่กลับจากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ

“เอยเสียใจด้วยนะคะภู คุณต้องเข้มแข็ง เป็นที่พึ่งให้กับคุณลุงและพราวนะคะ” เอยรู้สึกใจหายที่ได้ยินข่าว

ฟ้ารุ่งต้องกลายเป็นแม่งานในการจัดเตรียมทุกอย่าง กฤษฎายังนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว เขาเสียใจจนไม่สามารถทำอะไรได้ ภูวนนท์เองก็ไม่รู้ว่าการจัดงานมีขั้นตอนแบบไหน ส่วนพราวพลอยเดิน นั่ง ก็มีแต่น้ำตา เพราะเธอตั้งใจว่าจะได้กลับมาดูแลมารดา แต่กลับมาเพียงไม่กี่วัน แม่ก็มาทิ้งเธอไป

“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยจัดการทุกอย่างให้ครอบครัวของผม”

ภูวนนท์ยกมือไว้ขอบคุณฟ้ารุ่ง เพราะถ้าไม่มีเธอ งานนี้คงไม่เรียบร้อยแบบนี้ คืนนี้เป็นคืนแรกของการสวดศพ  ภูวนนท์มองหาชิดจันทร์ จนพระสวดเสร็จ บรรดาแขกพากันกลับ เขาก็ยังมองไม่เห็นแฟนสาวของเขาเลย ทั้งที่ความจริงในเวลาแบบนี้ เธอควรจะมาอยู่เป็นกำลังใจข้างๆเขา

ภูวนนท์จัดการทุกอย่างเสร็จ เขาขับรถมาที่บ้านของชิดจันทร์ เพราะคิดว่าเธอคงติดธุระสำคัญจริงๆถึงไม่ได้ไปงานแม่ของเขาคืนนี้

ก่อนถึงบ้านของเอย ภูวนนท์แวะซื้อขนมปังกินที่ร้านสะดวกซื้อหน้าหมู่บ้าน เพราะตั้งแต่กลางวันเขายังไม่ได้กินอะไรเลย กลัวจะปวดท้องเลยแวะซื้อขนมปังสักชิ้น รองท้องก่อนแวะไปหาแฟนสาว

“ซื้อไปเยอะขนาดนี้กินหมดแน่นะคะพี่ชาคริต”

เสียงผู้หญิงที่ดังมาจากชั้นวางขนมที่อยู่ด้านตรงข้ามกับด้านที่ภูวนนท์ยืนอยู่ เสียงนี้ เสียงที่เขาคุ้นหูยิ่งนัก ชายหนุ่มมองลอดผ่านชั้นไป ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าทำเอาตัวเองแทบยืนไม่อยู่ ชิดจันทร์กำลังหัวเราะอย่างมีความสุขกับผู้ชายที่เขาไม่เคยเห็นหน้า

สองมือกำแน่น อยากจะเข้าไปจัดการให้ไอ้ผู้ชายคนนั้นใจแทบขาด แต่อีกใจหนึ่ง มารดาของเขาก็เพิ่งจากไป ถ้าวันนี้เขามีเรื่องมีราวอะไรอีก บิดาของเขาคงเสียใจซ้ำสอง

ภูวนนท์เลือกที่จะกลับมานั่งรอในรถ รอคนทั้งคู่เดินออกมาจากร้าน ภาพของชิดจันทร์เดินควงแค้นชายแปลกหน้าคนนั้นอย่างสนิทนม ทำเอาหัวใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

ความตั้งใจแรกที่จะมองดูอย่างเงียบๆอยู่ในรถ มันก็ขาดลงเมื่อชายแปลกหน้าคนนั้น โอบเอวของชิดจันทร์เดินผ่านรถของเขาไป

“เอย” ภูวนนท์ตะโกนเรียกแฟนสาวจากด้านหลัง

“เอ้า! ภู ทำไมมาที่นี่ได้ล่ะคะ งานศพคุณป้าเป็นอย่างไรบ้าง เอยติดธุระว่าจะไปพรุ่งนี้ค่ะ ”

ชิดจันทร์หญิงสาวผู้มีกิริยาเรียบร้อย พูดน้อย แต่ในเวลานี้ เธอกลายเป็นหญิงสาวที่มีท่าทางสดใส พูดจาคล่องแคล่ว จนภูวนนท์มองด้วยความตกใจ

“ผ่านมาธุระแถวนี้ เลยว่าจะแวะเข้าไปหาแฟนสักหน่อย” น้ำเสียงที่ตอบออกไป เยือกเย็น ราบเรียบ ชวนขนลุก

“ใครครับเอย ไม่เห็นแนะนำให้พี่รู้จักเลย” ชายหนุ่มที่โอบเอวหญิงสาวส่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้ภูวนนท์ที่ยืนกำหมัดแน่น

“ภูเพื่อนเอยเองค่ะ ส่วนนี่พี่ชาคริตแฟนเอยจ้านนท์” ชิดจันทร์แนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกันอย่างเลือดเย็น

ชาคริตยื่นมือมาจับมือของภูวนนท์ แต่เขาไม่อาจที่จะเล่นบทบาทพระเอกได้อีกต่อไป ภูวนนท์เดินหันหลังขึ้นรถและขับออกไปอย่างเร็ว จนชิดจันทร์มองตามด้วยความตกใจ

“เขาไม่ใช่แค่เพื่อนใช่ไหม” ชาคริตถามแฟนสาวด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“เขาแอบชอบเอยค่ะ แม่ของเขาเพิ่งเสียเมื่อเช้านี้ เขาคงเสียใจหลายๆเรื่อง เลยแสดงท่าทางอารมณ์ร้อนแบบนั้น” หญิงสาวพูดจบก็โอบเอวชายหนุ่มเดินกลับไปขึ้นรถอย่างไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status