Share

ไร้หัวใจ(2)

ในหัวใจของภูวนนท์ เพราะเขาคิดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาและชิดจันทร์ แม่ของเธอน่าจะอยู่เบื้องหลัง

“เอย...ทำไมทำกับผมแบบนี้”

ภูวนนท์เดินตามอดีตแฟนสาวไปที่ห้องน้ำ เขารอโอกาสนี้มานาน เพราะเขาอยากรู้ความจริงทั้งหมด ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ภู เอ่อ...เอยขอโทษ” ชิดจันทร์สะดุ้งสุดตัว

“มันเป็นใคร แม่คุณบังคับใช่ไหม คุณรักผมใช่ไหมเอย” ทั้งความโกรธและความเสียใจภูวนนท์เขย่าตัวชิดจันทร์อย่างแรง

“ไม่มีใครบังคับเอยทั้งนั้น เอยรักเขา และเขาก็ทำให้เอยมีความสุข ภูจะให้เอยต้องทะเลาะกับแม่เพื่อมาแต่งงานกับภูเหรอ ถ้าเอยทำแบบนั้น ภูคิดว่าเอยจะมีความสุขใช่ไหม ปล่อยเอยไปเถอะนะ เอยขอร้อง”

หญิงสาวยกมือไหว้ น้ำตาอาบแกล้ม เป็นภาพที่เห็นแล้วหดหู่ใจมาก ภูวนนท์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นผู้ชายที่เลวร้ายกำลังรังแกผู้หญิงตัวเล็กอย่างเกรี้ยวกราด

“ขอให้ทุกอย่างเลิกแล้วต่อกันนะ” เสียงดังมาจากอีกฝากของห้องน้ำชาย

“เรื่องของแฟนเขาจะคุยกัน มายุ่งอะไรด้วย” ภูวนนท์เดินไปหาเจ้าของเสียง

“อย่าหลอกตัวเอง คุณควรยอมรับความเป็นจริง น้องเอยเขาเลือกผม ไม่ใช่คุณ”

สิ้นเสียงคนพูด หมัดของภูวนนท์ประทับลงบนหน้าเข้มของคนรักใหม่ของชิดจันท์ ร่างสูงใหญ่ล้มลงเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ภูวนนท์กระโดดนั่งคร่อมทันที หมัดไม่รู้กี่หมัดถูกสาวลงไม่ยั้ง ผลัดกันเป็นฝ่ายได้เปรียบ เสียเปรียบ ผู้คนในงานพากันวิ่งมาดูเหตุการณ์

“หยุดเจ้าภู พ่อบอกให้หยุด” กฤษฎาตะโกนสุดเสียงเพื่อห้ามลูกชาย

เมื่อภูวนนท์ยอมลุกขึ้นจากร่างสูงที่นอนกองอยู่กับพื้น ชิดจันทร์วิ่งเข้าไปโอบกอดคนรักที่กำลังนอนเลือดเต็มปากอย่างห่วงใย สายตาที่มองมายังคนรักเก่า เป็นสายตาที่ไม่หลงเหลือแม้แต่ความรู้สึกดีๆในฐานะเพื่อนให้เลย

“เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง ลูกสาวฉันถึงไม่เลือกเธอ บุญของฉันแท้ๆ” คุณนายโฉมเฉลากระชากเสียงด้วยความโมโห ก่อนพาลูกสาวและแฟนหนุ่มของชิดจันทร์เดินออกจากงานไป

“พ่อครับผมขอโทษ” ชายหนุ่มก้มลงกราบเท้าบิดาที่ยืนมองเขาด้วยสายตาของความผิดหวัง

“ไม่เป็นไรลูก ลูกผู้ชายทำผิดแล้วต้องยอมรับผิด ทุกอย่างมันจบแล้ว เขาไม่รักเรา ก็ต้องปล่อยเขาไป”

ฟ้ารุ่งเห็นพ่อลูกกำลังคุยกัน จึงชวนพราวพลอยแยกตัวออกมาส่งแขก เหมราชเดินตามครอบครัวของชิดจันทร์มาที่รถที่จอดอยู่ด้านข้างของศาลา เวลานี้เหมราชในฐานะเพื่อนที่สนิทที่สุดของภูวนนท์ ควรจะอยู่ข้างๆเพื่อน ไม่ใช่เดินตามมาส่งคนที่เพิ่งมีเรื่องกับเพื่อนตัวเอง

“พี่เหมคงกำลังช่วยแก้ตัวให้พี่ภูแน่ๆเลยค่ะ” พราวพลอยสังเกตสายตาของฟ้ารุ่งก็พอเดาออกว่าเธอกำลังสงสัยกับพฤติกรรมของเพื่อนลูกชายเจ้านาย

“พี่เหมเขาสนิทกับพี่ภูมาตั้งแต่เด็กๆ ก็เลยสนิทกับพี่เอยด้วย ถ้าไม่มีพี่เหมพี่ภูคงแย่”

“ทำไมล่ะคะ น้าเห็นคุณภูก็ไม่ได้พึ่งพาอะไรคุณเหม” ฟ้ารุ่งเริ่มสังเกตท่าทีของพราวพลอย

“เวลามีเรื่องอะไร พี่เหมจะช่วยเตือนสติพี่ภู พี่ชายของพราวอารมณ์ร้อน ทำอะไรไม่ค่อยคิด พี่เหมบ่นให้พราวฟังบ่อยๆค่ะ”

อายุที่ปาเข้าไปจะครึ่งชีวิตแล้ว ฟ้ารุ่งดูออกทันที ว่าพราวพลอยกำลังรู้สึกอย่างไรกับเหมราช ความจริงแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเหมราชกับภูวนนท์ก็สนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก แต่เหมือนมีอะไรบ้างอย่าง ทำให้เธอรู้สึกไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้เลย

“แต่น้าว่าคุณภูดูเป็นผู้ใหญ่กว่าคุณเหมราชเสียอีก”

พราวพลอยส่ายหัว เธอไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ แต่เธอก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด เพราะเธอคิดว่าฟ้ารุ่งยังไม่รู้จักเหมราชดีเท่าเธอ

“ขอบคุณมากนะ ที่ช่วยพาพราวมายืนส่งแขก” กฤษฎาพาลูกชายเดินมาสมทบกับพราวพลอยและฟ้ารุ่ง

“พี่ภูเจ็บไหม” เลือดที่มุมปาก ทำให้พราวพลอยเป็นห่วงพี่ชายเธอเอื้อมือไปจับเพื่อดูความลึกของแผล

“ไกลหัวใจ แผลที่ใจเจ็บกว่า” ภูวนนท์ตอบตามที่หัวใจกำลังคิด

“ค่ะ พราวเข้าใจ เวลาจะช่วยเยียวยาหัวใจนะคะ พี่นนท์ไม่ได้เสียคนที่รักพี่นนท์ไป คนที่รักพี่ยืนอยู่ข้างๆพี่แล้ว ไม่เห็นต้องไปเสียใจกับคนที่ไร้หัวใจอย่างพี่เอยเลย”

ภูวนนท์มองหน้าน้องสาวคนเดียวของเขาด้วยความแปลกใจ จากเด็กน้อยที่สดใส ร่าเริงไปวันๆ ตอนนี้เธอกลายเป็นคนพูดจามีเหตุมีผลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“เป็นไงบ้างเพื่อน อย่าไปคิดอะไรมาก ไปกลับบ้านกัน เดี๋ยววันนี้เรานอนด้วย” เหมราชเดินมาโอบไหล่เพื่อนอย่างสนิทสนม

“ภูพาน้องกลับบ้านไปก่อนเลย เดี๋ยวพ่อกับน้าฟ้ารุ่งจะต้องคุยกันเตรียมเรื่องการเผาศพแม่”

กฤษฎาเองก็ไม่ค่อยมีญาติที่ไหน เพื่อนฝูงที่สนิทก็ไม่ค่อยมีเพราะใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่แต่กับครอบครัว วันนี้เขารู้สึกว่าตัวเองยังโชคดี ที่มีฟ้ารุ่งมาช่วยจัดการทุกอย่างให้

“ขอบคุณ คุณมากนะ”

มือหนาเอื้อมจับมือขาวที่เริ่มเหี่ยวย่นจากวัยที่เพิ่มแก่ลงทุกวัน กฤษฎาอ่อนแรง อ่อนล้าเหลือเกิน ทั้งเรื่องภรรยาและเรื่องของลูกชาย

“เรื่องแค่นี้เองค่ะ”  ฟ้ารุ่งบีบมือที่จับเธอไว้อย่างเห็นอกเห็นใจ

“ผมรู้นะ ว่าคุณไม่ใช่คนที่สิ้นไร้ไม้ตอก แต่ที่คุณยอมทำทุกอย่างให้ครอบครัวผม เพราะคุณเป็นคนดี คุณอยากตอบแทนที่ผมช่วยคุณ”

“นั่นก็ส่วนหนึ่งค่ะ แต่จริงๆแล้ว สิ่งที่ฉันทำอยู่ก็ไม่ได้ลำบากอะไร ไปคุยกับหลวงพ่อเรื่องงานวันพรุ่งนี้กันเถอะค่ะ”

“ขอบใจนายมานะเหมราช ที่มานอนเป็นเพื่อนฉัน” ภูวนนท์ยื่นแก้วเบียร์ส่งให้เพื่อนสนิทคนเดียวของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เพื่อน เขาไม่ทิ้งเพื่อนหรอก” เหมราชยื่นแก้วมาชนกับเพื่อนที่เอาแต่ทำหน้าเครียด

“ภูนายจะยอมไหมเรื่องเอย”

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status