Share

ต่างคนต่างความรู้สึก(3)

ก๊อกๆ

“ใครนั่น” กฤษฎาแปลกใจที่ใครมาเคาะประตูในเวลาดึกแบบนี้

“ผมเอง”

“เข้ามาสิลูก” กฤษฎาตกใจที่ลูกชายของเขาเข้ามาเคาะประตูหลังจากเข้าเพิ่งเสร็จภารกิจรักได้ไม่นาน แต่ก็พยายามเก็บกักความรู้สึกไว้

“พ่อยังไม่นอนเหรอ ทำอะไร ดึกขนาดนี้” เป็นคำถามที่ภูวนนท์ไม่เคยใช้กับบิดา สีหน้าแววตาที่แสดงออกถึงความโกรธได้ชัดเจน

“มีอะไรก็พูดกับพ่อมาตรงๆ เราเป็นผู้ชายเหมือนกัน และ...เราคือครอบครัวเดียวกัน” กฤษฎาทนไม่ไว้แล้ว ทีจะปิดกั้นความรู้สึกเอาไว้ เขาเป็นพ่อ เขาไม่จำเป็นต้องกลัวลูกชายขนาดนั้น

“ครอบครัวเดียวกัน ที่หมายถึงน้าฟ้ารุ่งด้วยใช่ไหมครับ พ่อทำไมทำกับแม่แบบนี้ แม่เพิ่งเผาเสร็จ พ่อก็เอาผู้หญิงไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามานอนทับที่ของแม่ พ่อมันเห็นแก่ตัว”

หมัดของผู้เป็นพ่อถูกสาวลงที่แกล้มของลูกชาย อย่างที่สุดหัวใจจะรั้งไว้ กฤษฎาเจ็บปวดกับประโยคหลังสุด จนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ไว้ได้

“การที่ฉันจะมีใครสักคน มาคอยดูแลในแบบที่ผู้หญิงกับผู้ชายเขาทำกัน ทั้งที่ตอนนี้แม่เขาก็ไม่อยู่แล้ว มันเห็นแก่ตัวมากใช่ไหม ตั้งแต่ฉันแต่งงานกับแม่ของแกมา ไม่มีสักครั้งที่ฉันจะมีคนอื่นให้แม่แกช้ำใจ แม่แก่ป่วยเขาบอกให้ฉันไปหาเศษหาเลยนอกบ้าน ฉันก็ไม่เคยทำ พวกแกมีหัวใจ มีความรู้กัน แล้วฉันล่ะ ฉันก็คน แกจะให้ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยใช่ไหม ฉันมันคงเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัวมากในสายตาลูกอย่างแก”

กฤษฎาเดินออกจากห้องนอนเดินลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน เขาไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของเขาได้ ถ้ายังต้องเผชิญหน้ากับลูกชายที่พูดจาดูหมื่นเขาแบบนั้น

เมื่อบิดาเดินออกจากห้องนอนออกไป ภูวนนท์ได้แต่ยืนกำหมัดแน่น มองไปที่รูปแต่งงานของพ่อกับแม่ที่อยู่บนหัวเตียง เขาสับสนไปหมด ทำไม่เรื่องนี้มันสร้างความเจ็บปวดให้เขาขนาดนี้ แม่มาจากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ คนรักก็มาทิ้งไปอย่างไม่มีแม้แต่คำบอกลา และสุดท้ายวันนี้พ่อของเขามีเมียใหม่เป็นคนใช้ในบ้านอีก ทุกคนจะทิ้งเขาไปหมดเลยใช่ไหม ภูวนนท์มองตัวเองแบบคนที่ไม่เหลือใครอีกเลย

เช้านี้บนโต๊ะอาหาร มีเพียงแค่กฤษฎาเท่านั้น พราวพลอยยังไม่กลับจากบ้านเพื่อน ส่วนภูวนนท์ก็คงยังไม่อยากเจอหน้าบิดาของเขาในเวลานี้

“ตักข้าวเลย” กฤษฎาสั่งฟ้ารุ่งให้ตักข้าว

“ให้คนไปตามคุณภูไหมคะ”

“ไม่ต้อง ฉันเป็นพ่อมัน ไม่ใช่เป็นลูกมัน ถ้ามันคิดว่าฉันไม่ดีก็ให้มันตัดฉันไป” สองมือกำหมัดแน่นอยู่ข้างจานข้าว

“เพราะเขาเป็นลูก ไม่ได้เป็นพ่อ คุณถึงต้องให้อภัยเขา คุณนนท์ยังเด็ก ชีวิตช่วงนี้ก็มีแต่ปัญหา อย่างที่ฉันบอกคุณ ถ้าลูกคุณรู้เรื่องนี้ ต้องเสียใจมากๆ เพราะพวกเขาต้องกลัว ว่าฉันจะมาแย่งคุณไป”

เมื่อเห็นว่าแถวนั้นไม่มีใครอยู่ นอกจากเธอและกฤษฎา ฟ้ารุ่งจึงเข้าเรื่องเลย เพราะเมื่อคืนเธอได้ยินทุกถ้อยคำ ที่พ่อลูกพูดใส่กัน

“แล้วเธอจะให้ฉันทำอย่างไร ไปขอโทษมันเหรอ ฉันทำไม่ได้หรอก” กฤษฎาใส่อารมณ์ในแบบที่ฟ้ารุ่งเองก็ไม่คาดคิดว่าผู้ชายที่เธอเพิ่งมีสัมพันธ์ด้วย จะเป็นผู้ชายอารมณ์ร้อนขนาดนี้

“ก็ทำให้เขารู้สึก ว่าถึงคุณมีฉัน พวกเขาก็ไม่ได้เสียคุณไป และอย่าลืมบอกนะคะ ว่าอีกไม่กี่วันหรืออาจจะเร็วๆนี้ ฉันก็จะออกไปอยู่กับครอบครัวของฉันแล้ว ลูกๆคุณจะได้สบายใจ”

“ผมจะลองใช้วิธีที่คุณพูดคงรอให้อยู่พร้อมหน้ากัน แต่จำไว้ว่าผมไม่ให้คุณไปไหน และไม่ต้องพูดเรื่องจะออกจากบ้านนี้อีก ลูกสาวคุณมาถึงเมืองไทยเมื่อไหร่ เดี๋ยวเราไปรับเธอมาอยู่ที่นี่กับเรา บ้านออกใหญ่โต ไม่จำเป็นต้องไปอยู่ที่อื่น”

น้ำเสียงที่ดูนิ่งลงแต่เอาจริงเอาจัง ทำให้ฟ้ารุ่งไม่อยากจะเถียงกับเจ้าของบ้าน เพราะมันอาจจะยิ่งทำให้กฤษฎาพาลไปใส่อารมณ์กับเรื่องของเขากับลูก

ฟ้ารุ่งตอนนี้เธอคิดถึงลูกสาวสุดหัวใจ นานมากๆที่เธอไม่มีโอกาสได้กอดได้หอมลูก เห็นหน้ากันก็แค่คุยผ่านวิดีโอ อีกไม่กี่วันเธอก็จะได้นอนกอดลูกเหมือนแม่คนอื่น ชีวิตของเธอต่อจากนี้ ก็แล้วแต่มินรญาเลย เพราะฟ้ารุ่งรู้สึกว่าตัวเธอเองทำอะไรตามใจตัวเองมามากเกินพอแล้ว

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status