นักแสดง

บทที่9

นักแสดง

           

            “พี่ภูคะ ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลย”พราวพลอยถามพี่ชายด้วยความสงสัย ที่ถือถุงกับข้าวมาทั้งสองมือ

          “อาหารร้านนี้อร่อย พี่ซื้อมาฝาก” ภูวนนท์คิดคำโกหกอย่างไม่ทันตั้งตัว

            “พราวนึกว่าพี่ภูจะซื้อมาเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านนะคะนี่ จะกินกันหมดไหม สงสัยต้องอร่อยมากๆแน่เลย เดี๋ยวพราวเอาไปจัดการในครัวก่อนนะคะ”

          มินรญาเดินยิ้มเยาะตามพราวพลอยเข้าไปในครัว ทิ้งให้คนเสียหน้ายืนกำมือแน่นอยุ่คนเดียว

          “ไปไหนกันมาคะ” คนถามแอบเห็นมินรญาเดินลงจากรถของพี่ชาย

            “ไปไหนคะ เอ่อ...เราไม่ได้ไปด้วยกันค่ะ” เมื่อถูกถามอย่างไม่ทันตั้งตัว เสียงตอบก็ฟังตะกุกตะกัน เหมือนพูดอยู่ในคอ

            “แต่พราวเห็นคุณมิ้นกลับมากับพี่ภูนะคะ คุณคงไม่เห็นพราว เพราะพราวมองมาจากหน้าต่างด้านบนค่ะ”

            “คุณภูเจอฉันกำลังเดินมาจาหน้าปากซอยเลยจอดรถแวะรับ เราไม่ได้ไปด้วยกันจริง ๆ ค่ะ” ถึงแม้จะรู้ว่ากำลังโดนไล่ต้อนให้พูดความจริง แต่เธอก็เลือกที่จะโกหกต่อดีกว่า เพราะไม่อยากให้ใครคิดว่าเธอกับภูวนนท์ไปไหนมาไหนด้วยกัน มินรญาไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับผู้ชายปากร้ายแบบนี้

            “ไม่ได้ไปก็ไม่ได้ไปค่ะ พี่ภูนี่ก็แปลกซื้ออะไรมามากมาย ดูปลาราดพริกสิคะ ซื้อมาทำไมตั้งสามตัว สงสัยจะอร่อยมาก ” เป็นใครก็คงแปลกใจ เพราะภูวนนท์ไม่เคยซื้อกับข้าวกับบ้านเลยสักครั้ง และครั้งนี้เขาก็ซื้อเยอะแยะมากมาย

          “คุณน้าคะ เย็นนี้ไม่ต้องทำอาหารนะคะ พี่ภูเขานึกอะไรไหมรู้ ซื้อมาเต็มไปหมด” พราวพลอยหันไปบอกฟ้ารุ่งเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาในครัว

            “เดี๋ยวน้าอุ่นให้นะคะ จะได้กินร้อนๆ” ฟ้ารุ่งเอื้อมือไปหยิบถุงอาหารมาเตรียมแกะเพื่ออุ่น

            “ไม่ต้องหรอกคะ คุณน้าไปพักผ่อนเถอะทำงานบ้านทั้งวันเลย ยิ้มคงสลบไปแล้วแน่ๆ ช่วยกันเก็บห้องคุณแม่ทั้งวันไม่ได้พักกันเลย” พราวพลอยเธอเป็นเจ้านายที่น่ารัก มีน้ำใจให้กับทุกคนเสมอ

“แม่ไปพักเถอะ เดี๋ยวมิ้นอยู่ทางนี้ช่วยคุณพราวจัดกับข้าวเองค่ะ แม่ไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่า เหงื่อ

เต็มตัวเลย

มินรญารู้สึกถูกชะตากับพราวพลอย อาจเป็นเพราะทั้งคู่อายุห่างกันไม่มาก และพราวพลอยเองก็เป็นเด็กสาวที่หน้าตาน่ารัก อุปนิสัยร่าเริงแจ่มใส มีรอยยิ้มให้กับทุกคน ต่างกับพี่ชาย ที่เจอมินรญาแต่ละที ก็พูดจาจิกกัดตลอดไม่เคยแสดงความเป็นมิตรสักครั้ง

“พี่มิ้นจะมาอยู่เมืองไทยตลอดเลยไหมคะ หรือว่ากลับมาเที่ยวหาคุณน้าเฉยๆ” พราวพลอยชวนคุยขณะช่วยกันกับมิรญาจัดกับข้าว

“อยู่เลยค่ะ คงไม่กลับไปอยู่ที่นั่นแล้ว เป็นห่วงแม่ ว่าจะหางานทำเร็วๆนี้ค่ะ” หญิงสาวกลัวพราวพลอยจะกังวลว่าเธอจะมาเกาะครอบครัวของเอ

“พี่มิ้นจบออกแบบเสื้อผ้ามาใช่ไหมคะ เห็นคุณพ่อเล่าให้ฟัง ดีกรีนักเรียนนอกแบบนี้ หางานได้ง่ายๆแน่นอนค่ะ ห้องเสื้อคงแย่งตัวกันเลย”

“ใช่ค่ะ ฉันจบออกแบบเสื้อผ้า แต่เดี๋ยวนี้คนที่จบจากเมืองไทยก็ฝีมือดีๆ เยอะ อาจจะต้องใช้เวลาหางานสักพักค่ะ”

อาหารถูกสองสาวจัดใส่จานเรียบร้อย มินรญากับพราวพลอยช่วยกันยกมาจัดเรียงบนโต๊ะอาหาร ซึ่งกฤษฎานั่งรออยู่ที่โต๊ะอยู่แล้ว

“ภู โครงการใหม่พ่อติดต่อพรีเซ็นเตอร์ไว้แล้วนะ เธอชื่อมินตรา เป็นนางเอกเบอร์หนึ่งเลยตอนนี้ รับรองว่าดึงความสนใจของลูกค้าให้หันมาสนใจโครงการของเราได้แน่นอน” กฤษฎากลับเข้ามาบริหารงานอีกครั้ง หลังจาหยุดพักเพื่อไปดูแลภรรยาของเขา

“แล้วแต่คุณพ่อเลยครับ” ภูวนนท์ตอบเพียงสั้นๆและไม่ยอมสบตาบิดา เพราะทุกครั้งที่เขาเห็นหน้าพ่อที่ไร เขาจะคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างบิดากับฟ้ารุ่งทุกครั้ง

“พ่อคงไม่เข้าไปบริหารงานเต็มตัว แต่ก็จะคอยช่วยลูกอยู่ห่าง ๆ  เรื่องไหนที่พ่อพอช่วยได้ ก็จะช่วยแบ่งเบา หน้าที่บริหารหลัก ลูกก็ทำต่อไปเหมือนปกติ”

กฤษฎาพยายามทำทุกอย่างให้ปกติ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่า ลูกชายคนเดียวของเขารู้สึกผิดหวังในตัวพ่อคนนี้ก็ตาม เขาได้แต่หวังว่าสักวัน เวลาคงช่วยให้ลูกเข้าใจทุกอย่างมากขึ้น

“ครับ”ภูวนนท์ยังไม่พร้อมที่จะพูดอะไรมากกว่านี้ เลยเลือกที่จะตอบให้สั้นที่สุด

“เอ้าหนูมิ้น ไม่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ ไปตามแม่ของหนูมาด้วย”

“ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ”ภูวนนท์พุดแทรกขึ้นมา โดยที่มินรญายังไม่ทันได้ตอบ