เสียตัว(2)

“อย่า...อย่าทำฉันเลย” เสียงที่เคยตะโกนกึ่งตะคอก เปลี่ยนเสียงฮึมฮำ สั่นระรัว เมื่อถูกลิ้นของชายหนุ่มคลคงวนรอบยอดอกที่อิ่มจนเต็มปาก

            “อื่มมม..หื่อ” ไม่มีคำมีแต่เสียงคลางในลำคอจากผู้รุกราน ที่ครางอย่างมีความสุขอยู่ข้างหูของหญิงสาวที่เนื้อตัวอ่อนระทวยไปหมด

            “อุ๊ย!” มินรญาสะดุ้งเมื่อมือหนาจับมือของเธอ ให้ไปสัมผัสกับท่อนความเป็นชายของเขา มินรญาหลับตาทันที เพราะไม่กล้ามองกลัวจะเห็นสิ่งที่ตัวเองกำลังสัมผัสอยู่

            “จับ ผมบอกให้คุณจับ คุณจะทำอะไรกับมันก็ได้” เสี่ยงสั่นฮึมฮำอยู่ข้างหูหยิงสาว ในขณะที่มือก็ไล่ต่ำลงมาถึงจุดที่แสนจะเบาะบางสำหรับหญิงสาว

            มินรญาหนีบขาทั้งสองข้างเขาหากัน เพื่อปกป้อง แต่มันก้ต้านทานแรงของชายหนุ่มที่กำลังเดือดพล่านด้วยความร้อนในกายที่พุ่งสู่ขึ้นทุกขณะ

            จมูกโด่งปัดป้าย พร้อมงับขย้ำยอดอกสีระเรื่อ จนผู้เป็นเจ้าของสะท้านตามแรงดึงดูดกลืนที่ฟัดนัวเนียอย่างมันเขี้ยว ร่างบางบิดเราทรมาน เมื่อเขาทำราวกับจะกลืนกินวิญญาณของเธอไปเสียด้วยกัน

            นาที่นี้มินรญาทำอะไรไม่ถูก เธอหูอื้อตาลาย ไร้แรงดึงดันต่อต้าน ระทดระทวยปล่อยให้ชายหนุ่มซุกซน อยุ่บนเรือนร่างของเธอตามใจปรารถนา วาบหวิวสยิวซ่านไปกับแรงบีบคลึงเฟ้นฟอน ตอบไม่ได้ว่าชอบหรือชังในสิ่งที่เขากำลังยัดเยียดมาให้

            นานเป็นครู่ที่มินรญาเคลิบเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าอารมณ์ของเขา เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเรือนร่างแกร่งเปล่าเปลือยเต็มแน่นไปด้วยมัดกล้ามกำลังตะหง่านอยู่เหนือร่างของเธอ

            ดวงตาทั้งคู่ผสานสบตากัน ฉายแววถึงความร้อนแรง แล้วร่างหนาก็โน้มมาข้างหน้า เธอรับรู้ได้ถึงบางสิ่งกำลังแทรกซึมลงมาใจกลางท่อนขาเพรียว

            “อ๊ะ..ออ!” กลีบปากเผยหลุดเสียงร้องหลง ใบหน้าบิดเบ้ด้วยความเจ็บ

            เรือนร่างแกร่งชะงักเมื่อความพยายามไม่เป็นผล เขาหยุดเพียงตั้งหลัก ก่อนจะผลักดันตัวเองเข้าไปใหม่อย่างสุดกำลัง

            เสียงหวีดร้องดังก้องหู มินรญากระตุกเฮือก เมื่อความแข้งแกร่งพรวดพราดเข้ามาในกาย

            ภูวนนท์แทบไม่เชื่อความรู้สึก มันบีบแน่น คับไปหมด เธอยังบริสุทธิ์ เมื่อเขามองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาเพราะความเจ็บปวดพร้อมกับรับรู้ถึงความซ่านเสียวรุนแรงจนต้องผ่อนปรนตนเอง

            “ผมขอโทษ”

            ดวงตาสวยมองมาที่เขาอย่างโกรธเกรี้ยวเกลียดชัง เขาจึงรั้งร่างนุ่มขึ้นมาหา พร้อมกล่อมให้เธอเคลิ้มคล้อย มือใหญ่ก็ขยับคลึงเค้นปลุกเร้าส่วนต่างๆของร่างการเพื่อให้เธอลืมเจ็บ สร้างความวาบหวามแสนทรมานพร้อมกับที่ค่อยๆ ผลัดกดันตัวเองเข้าหากายสาวช้าๆ อย่างใจเย้นจนสุดเส้นทาง

            “เฮ้ออออ” เสียงถอนใจเฮือกใหญ่ดังขึ้นพร้อมกัน มินรญาเผลอลืมตาขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม แต่ก้ต้องรีบหลบสายตาที่เวลานี้ไม่ต่างจากเสือหิว

            เมื่อความเจ็บปวดผ่านไป เหลือไว้เพียงแต่ความสุขสราญซ่านเสียว เธอควรจะเกลียดเขาแต่ทำไมทุกการเคลื่อนไหวของสะโพกกลมมันถึงสร้างความสุขให้เธอ ไม่นานทุกอย่างก้ไหลไปตามธรรมชาติ เหมือนพายุที่ค่อยๆสงบลง พร้อมกับเสียงครางที่ดังไม่เป็นจังหวะ

            “คุณภู”

            เธอร่ำเรียกเขาอย่างลืมตัว เมื่อชายหนุ่มพาเธอไต่สูงปริ่มแตะสรวงสวรรค์รำไร เขาขยับความเป็นชายอย่าง พาเธอลอยไปไกลลิบ ก่อนหวีดร้องดังอย่างลืมตัว เมื่อความเสียวซ่านแผ่กระจาย ร่างผวาคว้ากายเขาเข้ามากอดหลับตาพริ้มดื่มด่ำกำซ่านกับความสุขที่แล่นลิ่วสู่ปลายประสาท

            เขาจึงได้จ้วงกระโจนกายตามสัมผัสรัดรึงเร่งเร้าพากันสู่ห้วงสวรรค์ เปล่งเสียงครางลั่นแล้วทิ้งร่างซานซบบนอกนุ่มที่สะท้อนจังหวะหายใจถี่ยิบ อย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง

            ร่างใหญ่ไร้เรี่ยวแรงเหมือนพายุลุกใหญ่ได้ผ่านพ้นไป ทิ้งไว้แต่ความเสียหายจากผลของพายุ คือร่างบางที่ไร้อาภรณ์ห่อหุ้มเรือนร่าง นอนน้ำตาไหลรินอยู่ใต้ตัวเขา เธอค่อยๆ ขยับตัวออกจากการโดนทับ หยิบเสื้อผ้า จัดการตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนเดินกลับไปหามารดา ด้วยใบหน้าที่ร้องไห้จนช้ำแดง