มันเรียกว่าความรักใช่ไหม

บทที่16

มันเรียกว่าความรักใช่ไหม

            “คุณภู คุณมาที่ได้ยังไง”ยังไม่ทันที่มินรญาจะถามจบ ร่างหนาใช้ฝ่ามือที่แข็งแรงดันประตูห้องเข้ามาและกดล็อคห้องทันที

            “ก็ไม่ได้ยากอะไร สามีจะตามหาภรรยามันเป็นเรื่องง่ายๆ”

            “คุณภู คุณออกไปที่นี่ห้องฉัน ไม่ใช่บ้านของคุณ คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาโดยที่เจ้าของห้องยังไม่อนุญาต”หญิงสาวเดินมาเกรี้ยวกราดชายหนุ่มที่เดินมานั่งบนโซฟารับแขกตัวใหม่

            “สิทธิ์ของความเป็นผัวอย่างไร”ภูวนนท์ทำหน้านิ่งตอบอย่างไม่รู้สึกอะไร

            “คำก็ผัว สองคำก็ผัว ไอ้ที่นอนกันไม่กี่ครั้ง อย่ามาเรียกตัวเองว่าผัวเลย คุณมันก็แค่ผู้ชายที่ชอบรังแกผู้หญิง ถ้าคุณไม่ออกไป ฉันไปเอง”

            มือหนาชุดร่างบางที่กำลังหันหลังเพื่อเดินออกนอกห้อง เขาฉุดมือเธออย่างแรงจนตัวแทบปลิว ร่างน้อยตกลงบนตักของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

            “มันอยู่ไหน” ผู้บุกรุกส่งเสียงถามคำรามข้างหูคนที่นอนตัวเกร็งอยู่บนตัก

            “คุณหมายถึงใคร” มินรญาไม่เข้าใจว่า มัน ของเขาคือใคร

            “ก็ไอ้นาธาน แฟนเธอไง มันอยู่ไหน ผมจะได้บอกมัน ว่าแฟนมันแต่เป็นเมียผม”

                                    เพี๊ยะ!

          หญิงสาวตบหน้าคนพูดอย่างแรง ให้สมกับคำพูดที่แสนจะหยาบคาย ตั้งแต่ประโยคแรกที่เขาเริ่มเหยียบเข้ามาในห้องของเธอ

            “คุณควรจะเป็นลูกผู้ชาย กล้าพูดเลวๆแบบนี้ต่อหน้าแฟนของคุณ อย่าดีแต่มาเบ่งแต่ลับหลัง ฉันกับนาธานเราเป็นเพื่อนกัน และถ้าเราจะเป็นอะไรกันมากกว่านี้ในอนาคต คุณก็ไม่มีสิทธิ์ คุณควรจะเอาเวลาที่มายุ่งวุ่นวายกับฉัน ไปยุ่งกับแฟนคุณน่าจะดีกว่า แล้วอย่าปล่อยให้เธอมายุ่งกับฉันอีก ฉัน...รำคาญ” มินรญากระแทกคำสุดท้ายสุดเสียง

            “คุณหมายถึงใคร ใครที่คุณหมายถึงแฟนผม” มือใหญ่ดึงหน้ามินรญามาจ้องตาอย่างค้นหาคำตอบ

            “ก็แม่ดาราดัง ที่คุณพาไปกินข้าว เธอมาแสดงตัวว่าเป็นแฟนคุณ และยังมาบอกให้ฉันเจียมตัว ว่าเป็นแค่ลูกคนใช้ในบ้านของคุณ อย่าคิดมาเป็นคู่แข่งกับเธอ”

            “ผมกับเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน คุณอย่าเอาเขามาอ้าง ผมกำลังคุยเรื่องของคุณ” ภูวนนท์ดึงหญิงสาวบนตักมาแนบอกจนคนถูกดึงดิ้นเพราะเจ็บ

            “คุณภู คุณปล่อยฉัน ฉันเจ็บ”

            “ถ้าผมปล่อยคุณ คุณจะหนีผมไปอีกไหม” เสียงที่เคยเกรี้ยวกราดอ่อนลงกลายเป็นเสียงอ้อนวอน

            “ฉันไม่ไปไหน ที่นี่ห้องของฉัน ปล่อยค่ะ”

            ภูวนนท์ค่อยๆปล่อยคลายมือที่ดึงเธอแนบอกไว้ หญิงสาวพยายามพยุงตัวลุก และพาสะโพกกลมเล็กนั่งลงข้างเขา

            “คุณภู คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ คุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก” มินรญาอ้อนวอน

            “ต้องการคุณไง คุณเป็นเมียผมแล้วนะ คุณจะไปไหนไม่ได้” เสียงแข็งเอาจริงเอาจัง แสดงถึงอารมณ์ที่เอาจริงของคนพูด

            “คำว่าเมียของคุณคืออะไร ถ้าหมายถึงคนที่นอนทำอะไรกัน คุณอย่าเสียเวลามาใช้คำว่าเมียกับฉันเลย เพราะตัวคุณเองก็คงจะนอนกับผู้หญิงมามากมาย ฉันไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้น”

            “มินรญาผมไม่ได้นอนกับผู้หญิงไปทั่วอย่างที่คุณคิด ผมรู้ผมผิด ผมรังแกคุณและผมพร้อมจะรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำไปเพียงอารมณ์ชั่ววูบ”

            คำสุดท้ายของเขา มันตอกย้ำคำตอบในหัวใจของหญิงสาว เขานอนกับเธอเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ เขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอ มีแต่ตัวเธอที่รู้สึกไปเองฝ่ายเดียว

            “คุณไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ได้ต้องการ ถ้าคุณตามหาฉันเพียงเพราะรู้สึกผิดและต้องการแสดงความรับผิดชอบ คุณกลับไปเถอะ ฉันให้อภัยคุณในทุกๆเรื่อง ขอให้เราเลิกแล้วต่อกัน” มินรญาจับมือเขามาวางบนตักของเธอ เพื่อแสดงว่าเธอคิดอย่างที่พูดออกไปจริงๆ

            “คืนนี้ผมขอนอนกับคุณนะ แล้วพรุ่งนี้ผมจะไปถ้าคุณต้องการแบบนั้นจริงๆ ผมจะไปและไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีก”

            ตั้งแต่วันแรกที่เขาเจอหญิงสาวที่สะพานใจกลางกรุง ในวันที่เขารู้สึกหมดสิ้นทุกอย่าง เธอเข้ามาทำให้เขารู้สึกชีวิตมีความหวังขึ้นอีกครั้ง แต่เธอกลับเป็นลูกสาวของคนที่มาแย่งพ่อของเขาไปจากมารดาที่เพิ่งจะเสียชีวิตและร่างไร้วิญญาณยังนอนอยู่ที่วัด เขาไม่อยากร้ายกับเธอแต่อารมณ์มันพาให้เขาต้องทำอะไรโดยไม่คิดและวันนี้เขาไม่อยากเสียเธอไปอีก

            “ค่ะ ถ้าคุณคุณจะช่วยรักษาคำพูด” ยิ้มหวานส่งผ่านความรู้สึกไปสู่หัวใจชายหนุ่มเหมือนเธอยินดีที่จะไม่ต้องเจอเขาอีกต่อไป แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริง

            “เสื้อผ้าของฉันคุณคงใส่ไม่ได้ แล้วคุณจะนอนได้เหรอใส่ชุดเดิม” เมื่อคราวที่เธอไปนอนบ้านเขา เธอใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ของเขาได้ แต่กลับกันเสื้อผ้าของเธอเล็กเกินกว่าที่เขาจะสวมใส่

            “ข้างล่างคอนโดคุณมีตลาด พาผมไปเดินซื้อหน่อยได้ไหม” ภูวนนท์ส่งสายตาอ้อนวอน

            “ได้ค่ะ คุณกินอะไรมาหรือยัง จะได้หาอะไรขึ้นมากินด้วย” หญิงสาวแสดงความห่วงใยอย่างลืมตัว

            ด้านล่างของคอนโดมีตลาดกลางคืน วัยรุ่นหนุ่มสาวเดินจูงมือกัน บ้างคู่ก็ยืนเลือกซื้อของ บางคู่ก็นั่งกินอาหารข้างๆทาง มินรญามองภาพพวกเขาแบบนึกอิจฉาในใจ

            “ซื้อซูชิไปกินกันนาะ ดูน่ากินเชียว” ภูวนนท์ชี้ไปที่ร้านซูชิที่อยู่ด้านหน้า

            แม่ค้าที่ขายข้าวอยู่ข้างๆร้านที่ภูวนนท์กำลังเลือกซื้อ เธอหันมายิ้มให้กับหญิงสาวอย่างเป็นมิตร มินรญาก้มมองที่ท้องของเธอ เธอคงท้องได้หลายเดือนแล้ว ท้องใหญ่จนเห็นได้ชัด