ตอบแทน   

ตอนที่2

ตอบแทน           

เรื่องราวความรักของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป ชิดจันทร์ยังหาคำตอบไม่ได้ แต่เธอคิดว่าอีกไม่นาน ชะตาลิขิตจะพาเธอไปหาคำตอบ ที่มันควรจะเป็น

“คุณแม่ครับตื่นนานหรือยัง” ภูวนนท์รีบมาหามารดาก่อนทำสิ่งอื่นใดเมื่อเขากลับถึงบ้าน เพราะทั้งเขาและมารดาต่างก็รู้ว่าเวลาสำหรับสี่คนพ่อแม่ลูกยังมีพราวพลอยน้องเล็กของบ้านที่ถูกส่งให้ไปเรียนโรงเรียนประจำจะได้อยู่พร้อมหน้ากัน มันใกล้หมดลงแล้ว

อภิรดีใช้รอยยิ้มแทนคำตอบ เพราะวันนี้หล่อนเหนื่อยกับการถูกเคลื่อนย้ายไปที่สวนหน้าบ้าน จึงหลับนานกว่าทุกวัน สีหน้าที่สดชื่นขึ้นของอภิรดีเป็นของขวัญชิ้นพิเศษให้กับทุกคนในครอบครัว

“ภู... เป็นอย่างไรบ้างลูก ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับหนูชิดจันทร์ คบกันก็หลายปีแล้ว เมื่อไหร่จะแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราว ผู้หญิงเขาจะรอเราไหมตาภู”

กฤษฎาถามลูกชาย เพราะเข้าใจว่าที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังพัฒนาไปไม่ถึงขั้นแต่งงาน เป็นเพราะภูวนนท์ยังไม่คิดเรื่องนี้

“วันนี้ผมขอเอยแต่งงาน แต่เธอไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้ ต้องแล้วแต่คุณแม่ของเธอครับ” ภูวนนท์ตอบคำถามของผู้เป็นพ่อด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

กฤษฎารับรู้มาตลอดเรื่องที่คุณนานโฉมเฉลา ไม่ปลื้มในตัวของภูวนนท์เท่าไหร่ เรื่องที่ตระกูลวชิรชโลธร เป็นตระกูลที่มาจากจีนแผ่นดินใหญ่ มาแบบเสื่อผืนหมอนใบ ก๋งของภูวนนท์ก่อร่างสร้างตัวด้วยความขยัน ฉลาด และอดทน จนมีที่ดินและห้องเช่าจำนวนมาก พอมาถึงรุ่นของผู้เป็นพ่อ ก็ปรับเปลี่ยนจากห้องเช่ามาเป็นคอนโด และเริ่มสร้างบ้านจัดสรรได้เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา จนกลายเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ในธุรกิจนี้ ฐานะไม่ใช่อุปสรรคในความรักครั้งนี้ แต่เชื้อสายวงตระกูลคือสิ่งที่มารดาของชิดจันทร์ไม่ถูกใจ

ในฐานะที่เป็นพ่อ เป็นผู้ชาย กฤษฎาเลือกที่จะให้คำแนะนำที่ดีๆแก่ภูวนนท์ เขาสอนความอดทน ความพยายาม หากลูกชายของเขารักชิดจันทร์และชิดจันทร์ก็รักลูกชายของเขามากเช่นกัน ไม่ว่าปัญหาหรืออุปสรรคใดๆมาขวาง มันมีแต่จะยิ่งทำให้รักกันมากขึ้น และพากันฝ่าฟันปัญหานั้นๆไปได้

ภูวนนท์เข้าใจในสิ่งที่บิดาพูดและเห็นด้วยกับความเห็นของพ่อ ถึงเขาจะมั่นใจว่าทั้งเขาและชิดจันทร์รักกัน แต่กลับไม่มั่นใจว่ามากพอ ที่จะสู้กับอุปสรรคที่เกิดจากครอบครัวของฝ่ายหญิง คืนนี้เป็นคืนที่เขานอนไม่ค่อยหลับ จิตใจมันว้าวุ่นอยากได้คำตอบ แต่ก็ไม่อยากบีบคั้นฝ่ายหญิง เพราะกลัวคำตอบจะยิ่งทำให้เขาทุกข์หนักกว่าเดิม

“ สวัสดีค่ะใช่เบอร์คุณกฤษฎาหรือเปล่าคะ ” เสียงต้นสายเป็นผู้หญิงโทรมา เป็นเบอร์ที่กฤษฎาไม่ได้บันทึกชื่อไว้

“ใช่ครับ...ผมกฤษฎาพูด ”

“ดิฉัน ฟ้ารุ่งค่ะ จำได้ไหมคะ ” คนโทรมาแนะนำตัว เพราะไม่แน่ใจว่าคนปลายสายจะจำเธอได้ไหม แต่คงไม่มีใครลืมลูกหนี้ ที่มียอดหนี้เป็นล้านได้หรอก

“ จำได้ครับ มีอะไรถึงได้โทรมาเสียดึกเลย ” เกือบห้าทุ่มแล้ว แต่สำหรับชีวิตของฟ้ารุ่งเวลาตอนนี้เธอเพิ่งตื่นได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง

“ พรุ่งนี้พอสละเวลาออกมาพบดิฉันได้ไหมคะ ”

กฤษฎาตบปากรับคำไปแต่ขอเป็นช่วงเวลาที่อภิรดีหลับ เพราะเขาไม่อยากทิ้งหล่อนตอนตื่นไปไหน เวลาของเขากับหล่อนเหลือน้อยลงทุกที

“คุณผู้ชายคะ หนูจะขอลากลับไปดูแลแม่สักสามเดือนนะคะ แต่พี่สาวของหนูยังอยู่ที่นี่ ค่อยเปลี่ยนกันไป”

ยุ้ยสาวใช้ที่บ้านมาของลากลับไปดูแลแม่ที่ป่วย เพราะยุ้ยกับยิ้มสองคนพี่น้องมาเป็นแม่บ้านดูแลทำความสะอาดและคอยช่วยพยาบาลดูแลอภิรดีด้วย แต่วันนี้เขาคงต้องให้ยุ้ยได้กลับไปดูแลแม่ของเธอที่ป่วยบ้าง อย่างน้อยยังเหลือยิ้มไว้หนึ่งคน เขาคงต้องหาคนมาช่วย

“สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะคะที่สละเวลาออกมาพบดิฉัน” ฟ้ารุ่งวันนี้ต่างจากฟ้ารุ่งวันนั้นมาก เธอดูสวย สง่า ไม่เหมือนสภาพที่กำลังโดนนักเลงรุมเตะต่อย

“มีเรื่องอะไรครับ ผมมีเวลาไม่มากนัก” กฤษฎาไม่อยากยืดเยื้อเพราะเป็นห่วงภรรยา กลัวหล่อนตื่นมาแล้วไม่พบเขา กลัวจะคิดมาก

“ดิฉันนำเงินมาใช้ให้หนึ่งล้านบาท ส่วนที่เหลือไม่รู้จะหาจากที่ไหน เลย...อยากจะรบกวนให้คุณช่วยหางานให้ทำจะพอช่วยได้ไหมคะ” ฟ้ารุ่งพูดตรงไม่อ้อมค้อม เพราะปกติแล้วเธอก็เป็นคนพูดจาตรงๆ

“ไม่ว่าจะงานอะไร มีศักดิ์ศรีหรือไม่มี ขอแต่เพียงให้ได้เงินมากๆ พอที่จะใช้หนี้คุณได้ไวๆก็พอ ฉันทำได้ทุกอย่างจริงๆ แม้...แต่ขายตัวก็ยอม”

คำสุดท้ายทำเอากฤษฎาถลึงตาใส่ฟ้ารุ่งอย่างตกใจ นี่เขาไม่ได้หูฝาดใช่ไหม ผู้หญิงที่นั่งตรงหน้าเขาถึงขั้นจะขายตัว เพื่อหาเงินมาใช้หนี้ที่เกิดจากการพนัน

“คงไม่ต้องถึงขั้นนั้นมั้งครับ” สายตาของฟ้ารุ่งที่จ้องมองเขา ทำให้กฤษฎาที่ถึงแม้จะอายุขึ้นเลขห้าแล้วแต่ความเป็นชายก็ยังมีอยู่ ต้องเอียงหน้าหลบสายตาของฝ่ายหญิงที่ดูบุกรุกเขาทางสายตาอย่างเอาจริงเอาจัง

“คุณรังเกลียดฉันใช่ไหม”

ฟ้ารุ่งไม่พูดเปล่า แต่กลับลุกมายืนประจันหน้าและเอามือคล้องคอคู่สนทนา ความหวานของดวงตาสีน้ำตาล ผิวที่ขาวเหมือนสำลี ทำเอาจิตใจของกฤษฎาไม่อยู่กับเนื้อกลับตัว จนเขาต้องรีบดึงมือของฟ้ารุ่งออกแล้วกล่าวลาอย่างเร่งรีบก่อนหันหลังกลับไปขึ้นรถ

“ไว้ผมหางานให้ได้แล้วจะติดต่อกลับมา”