หวง ห่วง(2)

แบบนี้ เขาได้แต่กำมือแน่นมองมินรญาด้วยสายตาที่เกี้ยวกราด ทำเอาหญิงสาวหายใจติดๆขัด น้ำตามันไหลออกมาคลอสองตา เธอทั้งกลัวทั้งโกรธกับคำพูดของเขา

            “วันหลังเราคงได้พบกันอีกนะครับ คุณนาธาน คุณมินรญา” ภูวนนท์พูดทิ้งท้ายเมื่อมินตราลุกขึ้นมาคล้องแขนเขาดึงกลับไปนั่งที่เดิม เพราะกลัวทั้งคู่จะมีเรื่องกันเสียก่อน

            “พี่ภูคะ มันอะไรกันคะนี่ ผิงกลัวจะมีเรื่องกันจังเลย ตกลงพี่รู้จักหรือเคยทะเลาะกับสองคนนี้มาก่อนเหรอคะ”

            “กลับกันเถอะผมไม่อยากกินแล้ว กินไม่ลง” ภูวนนท์ไม่ตอบคำถามแต่กลับลุกเดินนำดาราสาวไปรอที่รถที่จอดอยู่ด้านหลังของร้าน

          “นาธานทำไมพูดกับเขาแบบนั้น” มินรญากล้าละสายตาจากโต๊ะเมื่อร่างหนาที่เธอคุ้นเคยเดินพ้นจากโต๊ะเดินออกไปนอกประตูร้านแล้ว

            “แบบไหน ที่บอกเป็นแฟนเธอ หรือที่บอกว่าเขากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน มิยรญาเธอเปลี่ยนไปมาก จากผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเอง เก่ง ไม่กลัวใคร แต่วันนี้เธอกลับเป็นมินรญาที่สงบเสงี่ยม  มีแต่ความกลัว มิ้นเธอต้องคุยกับตัวเองให้ดี ว่าจริงๆแล้วใจเธอต้องการอะไรกันแน่”

            นาธานเริ่มแน่ใจ ว่าเพื่อนรักของเขามอบหัวใจให้ผู้ชายคนนั้นไปเสียแล้ว แต่เธอกลัวความผิดหวัง เพราะกลัวเขาจะไม่ได้คิดเหมือนที่เธอคิด

            “เธอรักเขามิ้น เธอรักเขา ยอมรับความจริง และเลิกหนีหัวใจตัวเอง” นาธานจ้องตาหญิงสาวตรงหน้า

            “ใช่ฉันรักเขา แล้วไง มันสำคัญแค่ไหนกัน เพราะเขาไม่ได้รักฉัน เขาผิดหวังจากคนรักเก่า วันนี้เขาก็มีใหม่แล้ว ฉันมันแค่ของเล่น นายได้ยินไหม ฉันมันแค่ของเล่น” มินรญาตะคอกเสียงใส่เพื่อนพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาแบบไม่ต้องกักกลั้นมันไว้อีกต่อไปแล้ว

            “เธอรู้ได้อย่างไร ว่าเขาไม่รักเธอ เราเป็นผู้ชายเราดูออกเมื่อกี้เขาหวงเธอหึงเธอจนแทบจะกระโจนใส่หน้าเราอยู่แล้ว” นาธานดูผู้ชายด้วยกันออก เพราะตัวเขาเองก็อยากกระโจนใส่หน้าภูวนนท์เหมือนกัน

            “เขาก็แค่หมาหวงก้าง เห็นเราเป็นแค่ขนม ยังกินเราไม่อิ่ม เลยยังไม่อยากให้ใครแย่งไปกิน” สองมือบางทาบลงบนดวงตาทั้งสองด้วยความรู้สึกไร้ค่า

            “เราขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ” มินรญาอยากล้างหน้าเพราะน้ำตาทำเครื่องสำอางเธอเปรอะไปหมดแล้ว

            “สวัสดีค่ะ” มินตรายืนกอดอกอยู่หน้าประตูห้องน้ำส่งเสียงที่ดูไม่เป็นมิตรทักทายหญิงสาวที่ใบหน้าอาบน้ำเดินเข้าห้องมา

            “สวัสดีค่ะ” มิรญาตอบและพยายามแทรกตัวเข้าห้องน้ำ แต่ถูกมือของมินตรายื่นมากั้นไว้

            “ขอคุยอะไรด้วยหน่อยนะ เธอเป็นอะไรกับพี่ภู ” ดาราสาวไม่อ้อมค้อมถามตรงใจที่สงสัย

            “แม่ของฉันทำงานที่บ้านคุณภูค่ะ”

            “อ่อ..คงเป็นคนรับใช้ ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป แต่ถ้าเธอคิดจะขยับฐานะคงยากหน่อย เพราะพี่ภูมีแฟนแล้ว และฉันก็ไม่อยากมีเรื่องกับลูกคนรับใช้ เข้าใจนะ อย่าให้ต้องพูดมาก ฉันมินตรานางเอกที่มีชื่อเสียงที่สุดตอนนี้ ถ้าอยากรู้จักฉันมากกว่านี้ก็หัดอ่านข่าวดูทวีบ้าง จะได้รู้ว่าเธอไม่ควรคิดมาแข่งกับฉัน”

            “มิ้นเธอเป็นอะไร ทำไมร้องไห้จนตาบวมหนักกว่าเก่าอีก เกิดอะไรขึ้น” นาธานเห็ตาที่บวมหนักกว่าเก่าของมินรญาหลังจากลับจากเข้าห้องน้ำ

            “นาธานนายคิดผิดแล้วแหละ เขาไม่ได้รักฉันเลย เขาเลวมากกว่าที่ฉันคิดอีก” หญิงสาวเล่าสิ่งที่มินตราพูดกับเธอที่ห้องน้ำให้เพื่อนชายของเธอฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

            “ใจเย็นๆ อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูดก็ได้ ถ้าเขาเป็นแฟนกัน เขาคงไม่กล้าลุกจากโต๊ะมาทำท่าทางหึงเธอแบบนี้” นาธานยังเชื่อว่าตัวเองมองไม่ผิด

            “กลับกันเถอะ” มินรญาร้องไห้จนตาบวม อยากกลับไปพักผ่อน ร่างกายหัวใจ มันล้าไปหมด

            นาธานพามินรญากลับห้อง และอยู่รอจนกว่าของมาส่งเพื่อชี้จุดว่าจะวางอะไรไว้ตรงไหน และยังไม่อยากทิ้งให้หญิงสาวต้องอยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้

            มินรญาเผลอหลับไป มารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ช่วงหัวค่ำแล้ว เมื่อลืมตาขึ้นมาห้องของเธอก็มีเฟอร์นิเจอร์จัดวางไว้อย่างมีระเบียบ มีไข่เจียวถูกวางไว้บนโต๊ะอาหาร พร้อมกับจดหมายน้อย

            ‘ไข่เจียวกินให้หมดนะ และเลิกคิดมากร้องไห้ได้แล้ว อย่าไปนั่งคิดว่าเขารักเธอไหม เวลาจะช่วยหาคำตอบ ใครจะรักเธอหรือไม่รัก แต่เรารักเธอเสมอนะมินรญา’

          หญิงสาวหยิบจดหมายน้อยขึ้นมากอดแนบอก เธอโชคดีจริงๆที่มีเพื่อนที่รักเธอและอยู่เคียงข้างเธอในทุกๆปัญหาที่เธอพบเจอ

            อ๊อด! อ๊อด!

          เสียงสัญญาณกริ้งหน้าประตูห้องดัง นาธานคงย้อนกลับมาดูว่าเธอกินไข่หมดไหมแน่ๆ มินรญารีบลุกจากโต๊ะอาหารไปเปิดประตู

            “แหม..กลัวฉันกินไข่ไหมดเหรอนาธาน” มินรญาส่งเสียงไปก่อนที่ประตูจะเปิดออกจนเห็นคนที่มา

            “ไม่ใช่นาธานแต่ผัวเธอเอง” เสียงตะคอกดังสวนมาเมื่อประตูถูกเปิดกว้าง

            “คุณภู” มินรญาเรียกชื่อด้วยความตกใจ