บ่อน...(3)

สัปดาห์ละครั้งแพทย์จะมาพาอภิรดีไปนั่งเล่นในสวนโดยใช้เตียงที่เธอนอนเข็นเคลื่อนที่ออกไป จำเป็นต้องใช้คนที่มีความรู้ทางการแพทย์มาดูแลในขณะเคลื่อนย้าย ทุกครั้งที่ได้สูดอากาศภายนอกหล่อนจะยิ้มอย่างมีความสุขและดูร่าเริง จนคนที่อยู่รอบข้างสัมผัสได้

“หนุ่มสาวคู่นี้จีบอะไรกันอยู่ครับ”

 วันนี้ภูวนนท์ลูกชายคนเดียวของบ้านกลับบ้านไวกว่าปกติ จากบทสนทนาที่เขาได้คุยกับบิดา ทำให้ภูวนนท์ตั้งใจที่จะให้เวลากับครอบครัวมากกว่านี้ เขาสะสางงานทุกอย่างให้เสร็จ เพื่อพรุ่งนี้เขาจะใช้เวลาทั้งวันเพื่อดูแลมารดา เพื่อให้พ่อของเขาได้พักผ่อนและแม่ก็จะไม่รู้สึกเดียวดายที่พ่อไม่อยู่

“คุณพ่อครับ พรุ่งนี้หลังเสร็จจากที่เราพาคุณแม่ไปนั่งเล่นหน้าบ้าน คุณพ่อแวะไปที่บริษัทหน่อยนะครับ หลายๆคนถามหา ผมอยากให้เลขาพาคุณพ่อไปดูโครงการใหม่และเก็บภาพมาฝากคุณแม่ด้วยนะครับ”

กฤษฎาเข้าใจในสิ่งที่ลูกชายกำลังทำ เขาต้องการให้ผู้เป็นพ่อได้พักผ่อนโดยการกลับไปเยี่ยมลูกน้อง ไปพูดคุยกับคนเก่าแก่ของบริษัท ได้ช่วยไปตรวจดูความเรียบร้อยในโครงการใหม่ จะได้ใช้ความคิดในเรื่องของการก่อสร้างก่อนที่โรคความจำเสื่อจะมาถามหา

“แม่ครับ พรุ่งนี้ชิดจันทร์จะมาเยี่ยมคุณแม่นะครับ”

ชายหนุ่มบอกกับมารดาด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เขาและชิดจันทร์คบกันตั้งแต่สมัยที่ภูวนนท์เพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยปีสอง ตอนนั้นชิดจันทร์ยังเรียนอยู่มัธยมศึกษาตอนปลาย

ชิดจันทร์เป็นเด็กสาวที่เกิดในตระกูลของผู้ดีเก่า บ้านของหล่อนฐานะดีแต่ก็ยังถือว่ามีอันจะกินน้อยกว่าครอบครัวของภูวนนท์ แต่สิ่งที่บุพการีของของหล่อนต้องการคือตำแหน่งและหัวโขนในสังคม ภูวนนท์ถึงจะรวยล้นฟ้ามากแค่ไหน ก็ยังไม่เป็นที่ถูกใจของอนาคตแม่ยาย คุณนายโฉมเฉลาคิดวางแผนอนาคตไว้จะจับชิดจันทร์ตุนาหงันกับข้าราชการชั้นสูง มีเชื้อหม่อมเชื้อเจ้า หาใช่เจ๊กปลายแถวอย่างภูวนนท์ ที่นามสกุลถูกเปลี่ยนมาจาแซ่ หาใช้ผู้ดีเก่าสมัยอยุธยา

“สวัสดีค่ะคุณป้า อากาศดีจังวันนี้ สงสัยพระอินทร์จะรู้ว่าคุณป้า จะไปนั่งสูดอากาศข้างนอก”

ชิดจันทร์เธอเป็นคนช่างเจรจาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เพียงแต่หล่อนจะไม่แสดงต่อหน้าแม่ เพราะไม่อยากโดนคุณนายโฉมเฉลาเอ็ดเอา อยู่ต่อหน้ามารดาหล่อนจึงเลือกที่จะอยู่เงียบๆ

“สวัสดีจ๊ะ หนูชิดจันทร์” อภิรดีตอบสั้นๆแต่เพียงเท่านี้ เพราะต้องเก็บกำลังไว้ใช้กับการเดินทางไปนั่งเล่นในสวน และจะอยู่ที่นั่นจนถึงเวลาอาหารกลางวัน

ความอบอุ่นในครอบครัวเป็นยาวิเศษณ์ที่ดีที่สุด วันนี้ทุกคนอยู่พร้อมหน้ากัน อภิรดีได้เห็นต้นไม้ที่หล่อนปลูกไว้ หกวันในแต่ละสัปดาห์จะได้เห็นแค่เพียงผ่านกระจก เมื่อสามีเปิดม่านให้ดู เสียงนกร้องเสียงกิ่งไม้และใบไม้ที่ไหวตามลม เพิ่มความสุขให้กับคนป่วยให้ได้ยิ้มอย่างมีความสุขอีกครั้ง ถึงแม้ว่าระหว่างการเดินทางมากลางสวนจะทำให้อภิรดีเหนื่อยมากแค่ไหนแต่มันก็คุ้มค่าเมื่อได้นั่งสูดหายใจเต็มปอดอยู่ตรงนี้

เมื่ออภิรดีได้เวลาพักผ่อน ภูวนนท์ชวนชิดจันทร์มานั่งเล่นบริเวณเรือนเล็กหลังบ้าน วันนี้เป็นวันที่เขาตั้งใจจะขอชิดจันทร์แต่งงาน เลยเลือกบรรยากาศที่สดชื่น เย็นสบาย มีความเป็นส่วนตัว ซึ่งเรือนหลังเล็กเป็นบ้านดั่งเดิมของพ่อและแม่ ภูวนนท์ตั้งใจจะปรับปรุงให้เป็นเรือนหอของเขากับชิดจันทร์

“เอยครับ...”

ภูวนนท์เรียกชื่อเล่นของแฟนสาวอย่างคุ้นเคย คนถูกเรียกหันมาส่งยิ้มให้ แววตาของชิดจันทร์ถ้าลองมองสังเกตเข้าไปถึงแววตาข้างในจะเห็นความเศร้าปะปนอยู่ในดวงตาที่เล็กกลมบนใบหน้าที่งดงามของหล่อน

“แต่งงานกับพี่นะ...”

แหวนเพชรเม็ดงานรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ที่ถูกสั่งทำอย่างดีเพื่อใช้ขอผู้หญิงที่เขารักจนสุดใจแต่งงาน มันอาจไม่ใช่เพชรเม็ดใหญ่ แต่มันก็น้ำงามจนต้องสะดุดตาใครหลายคน

“ขอบคุณค่ะ...พี่ภู”

หล่อนยื่นมือและนิ้วนาวเรียวงาม ให้ชายหนุ่มสวมแหวนวงงามที่ถูกสั่งทำให้มีขนาดเหมาะกับนิ้วเล็กของชิดจันทร์

“เอยรักพี่ภูนะคะ...รักมาก มากที่สุด แต่ความรักที่เอยมีให้พี่ภูและพี่ภูมีให้กับเอย มันยังไม่พอที่จะทำให้เราได้แต่งงานกัน” หล่อนโผเข้ากอดเพื่อหวังปิดบังความอ่อนแอที่อยู่ในจิตใจ

ภายนอกหล่อนดูเป็นหญิงสาวที่งดงาม มั่นใจในตัวเอง ร่าเริง สนุกสนาน แต่เมื่อไหร่ที่หล่อนอยู่กับมารดา หล่อนก็พร้อมจะทำตัวเป็นหุ่นยนต์คอยให้คุณนายโฉมเฉลา บังคับบังเหียนให้เธอเดินไปตามเส้นทางที่นางต้องการ

“ชีวิตของเอย คงต้องขึ้นอยู่กับคุณแม่ เอาเป็นว่าเอยรับคำขอของพี่ภูนะคะ แต่จะได้แต่งจริงไหม ต้องอยู่ที่ความพยายามของเจ้าบ่าวในอนาคตแล้วค่ะ” ชิดจันทร์พูดให้กำลังใจภูและตัวเธอเอง

ด้วยวัยที่แก่กว่าและความเป็นคนที่มีความคิดความอ่านโตเกินตัว ภูวนนท์เข้าใจทุกความรู้สึกของชิดจันทร์และพร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอทุกความสุขและความทุกข์

“สวัสดีครับคุณแม่”

ชายหนุ่มทักทายผู้เป็นมารดาของแฟนสาวด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน ถึงแม้ว่าเขาจะรู้อยู่เต็มอกว่าคุณนายโฉมเฉลาไม่ปรารถนาได้เขาเป็นลูกเขยเลย แต่ที่เขายังอนุญาตให้ชิดจันทร์ได้ไปไหนมาไหนกับเขาบ้าง ก็เพราะว่ายังไม่อยากหักหาญน้ำใจของลูกสาวจนเกินไป และยังมองไม่เห็นชายอื่นที่ดีกว่าภูวนนท์

“วันนี้พากันไปถึงไหนมาล่ะ ภูวนนท์”

คุณหญิงโฉมเฉลาจะเรียกภูวนนท์ชื่อเต็มเสมอ เพราะไม่ต้องการแสงความสนิทสนม แต่ก็ไม่ทำรังเกียจจนไร้มารยาท เพราะอย่างไรเสียตระกูล วชิรชโลธร ก็มีหน้ามีตาในสังคม ถ้าได้เป็นเจ้าเป็นนาย มียศถาบรรดาศักดิ์อีกสักหน่อยเขาคงไม่รังเกียจที่จะรับเศรษฐีใหม่ ที่ล่องเรือมาอาศัยผืนแผ่นดินไทยจนร่ำรวยมาเป็นลูกเขย