ดูแล(2)

            “การพนันใช่ไหม” นาธานพอรู้มาบ้างว่าฟ้ารุ่งติดการพนัน

            “ใช่...แต่แม่บอกว่าจะเลิก ไม่กลับไปยุ่งกับมันอีก”

            “อีกแล้ว เลิกอีกแล้ว” นาธานทำเสียงให้เพื่อนสาวของเขารู้ว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่มารดาของเธอบอก

            “แต่เธอทำถูกแล้ว อย่างไรเขาก็แม่ เงินเราก็เหมือนเงินแม่ พระคุณที่ทำให้เราเกิดมายิ่งใหญ่จนคิดเป็นมูลค่าไม่ได้หรอก”

            มินรญาโผเข้ากอดเพื่อนชาย ใบหน้าขาวคมซบลงกับอกกว้าง เขาเป็นมากกว่าเพื่อนๆจริงๆ ทุกๆครั้งที่เธอมีทุกข์ใดๆก็ตาม ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะเป็นที่พักพิงให้เธอไม่ได้

            “ขอบคุณนะที่อยู่ข้างๆกัน และเข้าใจเรามาตลอด ขอบคุณจริงๆ” น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยที่กำลังสับสนกับความคิดกับตัวเอง

            มินรญาตัดสินใจกับเส้นทางชีวิตของตัวเองได้แล้ว เธอคงต้องหาโอกาสเหมาะๆ บอกให้พ่อของเธอรู้ และหวังว่าเขาคงเข้าใจและไม่คัดค้านเธอ เพราะถ้ามีการคัดค้านมินรญาเองก็ไม่เชื่อใจตัวเองเหมือนกัน ว่าตัวเธอเองจะไม่เปลี่ยนแปลงความคิด เพราะในหัวใจส่วนลึก เธอก็รักอิมรานและแคโรลีนมากเหมือนกัน

           

            “งานอะไรคะนี่”

          พราวพลอยกลับมาถึงบ้านใกล้กับเวลาอาหารมื้อเย็น เมื่อรถดำสุดหรูขับผ่านประตูรั้วเข้ามาถึงสนามหน้าบ้าน แสงไฟระยิบระยับ ลูกโป่งนับร้อยลูกถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ทำเอาเด็กสาวแปลกใจ

            “มีงานอะไรกันคะพี่นนท์”

            “ก็งานต้อนรับพราวสาวสวยคนเดียวของบ้านกลับสู่ครอบครัวที่แสนจะอบอุ่นของเราอย่างไงล่ะ”

            กฤษฎายืนรอลูกสาวคนสวยอยู่ที่หน้าประตู สองพ่อลูกโผใส่กันด้วยความคิดถึง ฟ้ารุ่งซึ่งกำลังเตรียมยกอาหารมาวางที่ลานกลางสนามหญ้า มองเห็นภาพสองคนพ่อลูกยืนกอดกันด้วยความคิดถึง น้ำตาของสาวใช้คนใหม่ก็ค่อยๆหยดลงอย่างระมัดระวัง กลัวคนอื่นจะเห็น เพราะภาพตรงหน้าทำให้ฟ้ารุ่งเองอดคิดถึงลูกสาวคนเดียวของเธอไม่ได้ นานมากแล้วที่เธอไม่เคยได้กอดใครสักคนด้วยความรักสุดหัวใจอย่างสองคนพ่อลูกตรงหน้าเธอ

            “พ่อคะ ขอบคุณมากที่จัดงานต้อนรับให้พราว พ่อน่ารักที่สุดเลยค่ะ” พราวพลอยหอมบิดาฟอดใหญ่ จนคนโดนหอมยืนเซ

            “ต้องขอบคุณคนนี้ด้วย เขาเป็นคนจัดการทุกอย่างเลย” กฤษฎาชี้มือไปทางฟ้ารุ่งที่กำลังถือจานสลัดผักเดินมา

            “ใครกันคะ” พราวพลอยสงสัยเพราะไม่คุ้นหน้าคนที่บิดาบอก

            “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อฟ้ารุ่ง เป็นแม่บ้านคนใหม่ของที่นี่ค่ะ”

            “ใช่จ้า พ่อเพิ่งรับมาแทนเจ้ายุ้ยที่ขอลากลับบ้านสามเดือน มาช่วยพ่อดูแลแม่ด้วย” กฤษฎาอธิบายเสริม

            “ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” พราวพลอยส่งยิ้มหวานพร้อมยกมือไหว้ฟ้ารุ่ง ตามประสาเด็กน่ารักไม่ถือตัว

            “ไปหาแม่กันเถอะค่ะพ่อ พราวคิดถึงแม่จะแย่อยู่แล้ว”

            อภิรดีรักลูกสาวและห่วงเป็นที่สุด เธอถึงได้ตัดสินใจส่งให้ไปเรียนโรงเรียนประจำ พราวพลอยเป็นเด็กผู้หญิงที่เรียบร้อย แสนจะไร้เดียงสา มีความเมตตาให้กับทุกคน ทุกสิ่ง จนบางครั้งมันก็ทำให้เธอไม่เคยระแวดระวังภัยอันตรายใดๆทั้งสิ้น อภิรดีลองคิดดูแล้ว ว่าโรงเรียนประจำจะช่วยให้พราวพลอยโตและเรียนรู้โลกได้มากขึ้น

            “แม่คะ พราวกลับมาอยู่กับแม่แล้วนะคะ” สาวน้อยกระซิบข้างหูมารดาที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงคนป่วย

            อภิรดีค่อยๆ ลืมตามองหน้าลูกสาวเพียงพักเดียวก่อนจะหลับตาลงเหมือนเดิม มือขาวซีดลูบผมยาวตรงสวย อย่างทะนุถนอม เธออยากเก็บแรงที่เหลือไว้ร่วมงานคืนนี้ จึงยังไม่อยากลืมตาหรือพูดอะไรเพราะกลัวจะเหนื่อยเสียก่อนที่จะได้ออกไปร่วมงาน

            พยาบาลสาวมาถึง ทุกคนจึงถูกเรียกมาเพื่อช่วยกันประคองอภิรดี คืนนี้เธอจะนั่งรถเข็นไปร่วมงานด้วย ทางคุณหมอจึงส่งพยาบาลพิเศษให้มาคอยดูแล แต่อนุญาตแค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

            “แม่คะ คืนนี้เป็นคืนที่พราวมีความสุขที่สุดเลยค่ะ”

            หลายปีแล้วที่พราวพลอยต้องใช้ชีวิตที่โรงเรียนประจำ ทุกครั้งที่กลับบ้าน เธอจะใช้เวลาทุกนาทีกับแม่ที่กำลังป่วยหนัก นับตั้งแต่นาทีนี้เธอจะได้อยู่ดูแลแม่โดยที่ไม่ต้องกลับไปอยู่โรงเรียนประจำอีก

            “แม่ก็มีความสุขที่สุดลูก” สองแม่ลูกกอดกันอย่างอิ่มเอม

            อาการป่วยที่รุมเร้าอยู่ ไม่สามารถทำอะไรอภิรดีได้ เธอนั่งมองออกไปกลางสนามหญ้า ลูกๆของเธอกำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข กฤษฎาแยกตัวเดินออกมาหาเธอพร้อมกับฟ้ารุ่งที่ถือจานผลไม้ตามมา

            “กินผลไม้กันนะ แตงโมหวานอร่อยเชียว” กฤษฎาป้อนแตงโมภรรยาที่นั่งยิ้มอย่างมีความสุข

            รถคันสีขาวป้ายทะเบียนเลขตองขับผ่านประตูหน้าบ้านเข้ามาจอดบริเวณข้างสนามหญ้าอย่างช้าๆ ชิดจันทร์ขับรถมาเองแทนการที่เคยให้นนท์ไปรับเหมือนเช่นทุกครั้ง

            “ผมนึกว่าคุณจะไม่มาแล้ว” ภูวนนท์ทำเสียงน้อยใจขณะเดินไปเปิดประตูรถให้แฟนสาว

            “เอย แวะไปทำธุระให้คุณแม่มาค่ะ ทำเสียงน้อยใจไปได้ค่ะภู”

            ภูวนนท์เดินจูงมือสาวสวยหุ่นอรชรเข้ามาในงาน กล่องของขวัญสีชมพูใบใหญ่ถูกยื่นให้พราวพลอย แต่ด้วยความใหญ่ของกล่องฟ้ารุ่งต้องยื่นมือมาช่วยพราวพลอยรับไว้

            “ขอบคุณมากค่ะพี่เอย” พราวพลอยยกมือไหว้ขอบคุณด้วยสีหน้าคุ้นเคย

            ชิดจันทร์เดินขึ้นมาบนชานหน้าบ้าน ซึ่งมีรถเข็นของอภิรดีอยู่ การได้รับการอบรมเลี้ยงดูสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ทำให้ชิดจันทร์เป็นคนที่มีมารยาทและสัมมาคารวะ ทุกครั้งที่เธอมาที่บ้านของภูวนนท์ เธอจะมาทักทายสวัสดีอภิรดีและกฤษฎาทุกครั้ง

            “สวัสดีค่ะ เป็นอย่างไรบ้างคะวันนี้” ชิดจันทร์นั่งลงข้างๆรถเข็น