Share

ไร้หัวใจ

บทที่5

ไร้หัวใจ

            “ไปไหนมาทั้งคืนล่ะภู” เหมราชนั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะหน้าสนามบ้านหลังเล็ก

            “นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่โทรมาก่อน” ภูวนนท์ไม่ตอบตรงคำถาม

            “นายไปไหนมา ทุกคนเขาเป็นห่วง เขาโทรหากันไม่รู้กี่สายนายก็ไม่ยอมรับ พราวพลอยก็มานั่งรอนายที่นี่ตั้งแต่เช้า เพิ่งจะกลับเข้าไปบ้าน ไปดูพ่อนายเมื่อสักพักนี่เอง” เหมราชบ่นตามหลังเพื่อนซี้ที่เดินนำหน้าเข้าบ้าน

            “นายรู้ไหมเหม เอยไม่มาสวดศพแม่เราเมื่อคืน ”

            “เออ! รู้แล้ว ก็มองอยู่ว่าไม่เห็นเลย เรื่องแค่นี้ เอยอาจจะติดธุระสำคัญ หรือไม่แม่ของเอยก็คงไม่ยอมให้มา คิดมากไปไหม”

            “พอสวดศพเสร็จ เราเลยขับรถไปหาเอยที่บ้าน แต่เราแวะซื้อของที่หน้าหมู่บ้านก่อน เราเจอเอยกับผู้ชายคนอื่น” พูดได้เพียงเท่านี้ ภูวนนท์ก็หยุดลง เสียงมันแหบลง หัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะ

            “เพื่อนกันมั้ง หรือไม่ก็ญาติๆของเอยหรือเปล่า” เหมราชยังมองทุกอย่างในแง่ดี

            “เราเดินเข้าไปหา เอยแนะนำว่าผู้ชายคนนั้นคือแฟนเธอ และ...แนะนำว่าเราคือเพื่อนสนิท”

น้ำตาที่ก่อนหน้านี้พยายามจะเก็บมันไว้ไม่ให้เพื่อนได้เห็น แต่มันไม่ไหวแล้วจริงๆ สองมือหนาถูกยกขึ้นมาปิดหน้าเพราะกลัวน้ำตาจะออกมามากกว่านี้

“มันเป็นใครว่ะ นายคบกันยังไง ปล่อยให้ใครมาคว้าเอยไป นายนี่มันแย่จริงๆ”

“กูไม่รู้...” ภูวนนท์ตะคอกกลับใส่หน้าของเหมราช เพราะทั้งเสียใจและโมโห ที่เพื่อนเอาแต่ว่าเขา

“ขอตัวไปนอนก่อนนะ ง่วง” ภูวนนท์ขอตัวเดินขึ้นห้องเพราะไม่อยากต้องทะเลาะกับเพื่อน

เขาตั้งใจจะลืมเรื่องนี้ให้หมด แต่พอมาได้ยินคำพูดของเหมราช ทุกอย่างที่เขาพยายามจะลืมให้หมดก่อนหน้านี้กลับย้อนคืนมาหมด จนเขาเองเสียศูนย์ในความรู้สึก

จากที่ตั้งใจว่าจะขึ้นไปนอน คำพูดของเหมราชก็วิ่งเข้าในความคิด เพื่อนของเขาพูดถูก เขากับชิดจันทร์คบกันยังไง เขาถึงให้คนอื่นมาคว้าผู้หญิงของเขาไปได้ ตลอดเวลาเกือบสิบปี เขาไม่เคยเห็นชิดจันทร์จะสนใจผู้ชายคนไหน ภูวนนท์มั่นใจว่าตลอดเวลาที่คบกัน เขากับเธอรักกันมาก แต่แววตาที่เธอมองเขาเมื่อคืนดูว่างเปล่า เหมือนไม่เคยมีความรู้สึกที่ดีต่อกันเลย

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ผมทำอะไรผิดไป” หญิงสาวในรูปภาพบนหัวเตียงไม่ตอบคำถาม ได้แต่ส่งยิ้มหวานๆให้เขาเหมือนเช่นทุกวัน

ทุกอย่างยังคงค้างคาในความรู้สึกของคนที่คบกันมาเกือบสิบปี อยู่ดีๆก็โดนทิ้ง ไม่มีแม้แต่การบอกเลิก ไม่มีการทะเลาะ ไม่มีอะไรเป็นสัญญาณให้เขารู้ตัวว่าจะเปลี่ยนสถานะจากคนรักกลายเป็นเพื่อนเลย

ความอ่อนเพลียที่เกิดจากการไม่ได้นอนทั้งคืน สมองที่ล้าจากความเครียดความเสียใจ ทำให้ภูวนนท์เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว มารู้สึกตัวอีกที เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

“พี่ภูคะ พราวเอง” เสียงน้องสาวสุดที่รักของเขามายืนเรียกอยู่ที่หน้าห้องนอน

“จ้าๆ ” เพิ่งตื่นนอนชายหนุ่มเลยยังงงๆอยู่ กว่าจะพาตัวเองลุกไปเปิดประตูให้น้องสาวได้

“พราวเข้าไปนะคะ” พราวพลอยเดินนำพี่ชายเข้าไปในห้อง

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น” ภูวนนท์รู้สึกแปลกใจที่น้องสาวของเขาทำหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้

“แม่ก็ไม่อยู่กับพวกเราแล้ว เมื่อคืนที่ไม่กลับบ้าน พราวโทรไปก็ไม่ยอมรับ พี่รู้ไหมพราวกับพ่อหัวใจแทบจะสลาย กลัวว่าพี่จะเป็นอันตราย เมื่อเช้าพี่เหมเล่าให้น้องฟังเรื่องพี่เอย พี่ภูปล่อยเขาไปเถอะนะ เขาไม่ได้รักเรา พราวไม่อยากเห็นพี่เสียใจ พราวกลัวพี่เป็นอะไรไปอีกคน”

พราวพลอยโผเข้ากอดพี่ชายคนเดียวของเขาด้วยความรู้สึกที่กลัวอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเช้าหลังจากที่เหมราชได้รับรู้เรื่องราวต่างๆจากภูวนนท์ เขาก็เดินไปที่บ้านหลังใหญ่ บอกเล่าเรื่องราวให้พราวพลอยฟัง

“ร้องทำไม พี่ขอโทษ พี่เสียสติลืมคิดไปว่ายังมีคนที่เป็นห่วงและรักพี่อยู่”

ภาพของมินรญาที่กระโดดคว้าตัวเขา กลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง ถ้าไม่มีเธอ ป่านนี้เขาคงตัดสินใจทำอะไรที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตไป เขามัวแต่สนใจความรู้สึกของคนที่เขารัก มากกว่าคนที่รักเขา ถ้ามินรญาคว้าเขาไว้ไม่ทัน ป่านนี้พ่อกับพราวพลอยจะเป็นอย่างไร

“อาบน้ำ แต่ตัว ไปหาแม่กันค่ะพี่ภู”

เสียงประตูปิดลง ภูวนนท์รู้สึกผิดมาก ที่ตัวเขาเองเป็นพี่ชายแท้ๆ อายุห่างจากน้องสาวคนนี้ก็หลายปี แต่ในวันที่ครอบครัวกำลังมีปัญหา เขากลับไม่เป็นกำลังใจให้กับทุกคน แต่กลับทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วง ถ้าแม่มองมาจากบนฟ้า คงผิดหวังกับลูกชายคนนี้

“เสียใจด้วยนะคะคุณกฤษฎา”

น้ำเสียงนุ่มแต่มีพลังของคุณนายโฉมเฉลา ที่เดินมาแสดงความเสียใจกับบิดาของภูวนนท์ หล่อนไม่ได้มาคนเดียว ลูกสาวคนสวยพร้อมว่าที่ลูกเขยเดินควงกันอยู่ด้านหลังของเธอ

“ขอบคุณมากนะ อภิรดีคงดีใจ ที่เห็นเพื่อนมาร่วมงาน” กฤษฎาทักทายด้วยเสียงสั่นเครือ

โฉมเฉลาและแม่ของภูวนนท์เป็นเพื่อนกันมาเมื่อสมัยสาวๆ แต่เริ่มมาห่างกันเมื่อทั้งคู่ต่างมีครอบครัว กฤษฎาเป็นสามีที่ค่อนข้างบังคับภรรยาให้ทำตามในสิ่งที่เขาต้องการ และเขาก็ต้องการให้อภิรดีเป็นแม่และเมียเท่านั้น เธอจึงแทบไม่มีโอกาสได้ออกไปสังคมกับเพื่อนๆ นานๆทีเพื่อนๆจะพากันมาสังสรรค์กันที่บ้านของเธอ จนยิ่งนานไป เพื่อนของเธอก็ลดน้อยลง และเรื่องนี้ก็ทำให้กฤษฎารู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้

“เพื่อนกัน ไม่มาได้ไง” น้ำเสียงที่แสนจะดูผู้ดี มันเหมือนกรีดลงในหัวใจของภูวนนท์ เพราะเขาคิดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาและชิดจันทร์ แม่ของเธอน่าจะอยู่เบื้องหลัง

“เอย...ทำไมทำกับผมแบบนี้”

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status