หวง ห่วง

บทที่15

หวง ห่วง

            “ห้องเล็กไปไหมมิ้น มีหวังแครลีนมาเห็นเธออยู่ห้องแบบนี้ เรียกเธอกลับฝรั่งเศสแน่นอน”

          เสร็จจากธุระกับญาติพี่น้อง นาธานก็มาหามินรญาตามสัญญา ห้องเล้กที่มีพื้นที่ใช้สอยน้อยมาก ทำเอาเพื่อนชายรู้สึกไม่เข้าใจ ว่าเจ้าของจะอาศัยอยู่ได้จริงๆเหรอ

            “อยู่ไปก่อน เราแค่เช่าไม่ได้ซื้อ ไว้ได้เงินเดือนค่อยขยับขยาย” มินรญาให้เหตุผล

            “โอเค แล้วแต่เธอแล้วกันมิ้น ไป เราไปซื้อเฟอร์กันเถอะ เดี๋ยวไปช้ากว่าเขาจะเอามาส่งอีก”

            มินรญาชวนให้นาธานมาช่วยเลือกเฟอร์นิเจอร์เข้าห้อง เพราะเธอเองเลือกของพวกนี้ไม่ค่อยเป็น เลยพาเพื่อนมาดูห้องก่อน

            “มิ้น ทำแบบนี้จะหนีเขาได้จริงๆใช่ไหม” ระหว่างเดินทางทั้งคู่เริ่มคุยเรื่องระหว่างมินรญากับภูวนนท์

            “เราไม่แน่ใจ แต่มันคงดีดว่าการที่เราต้องอยู่ใกล้ๆเขา เราไม่อยากเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ของเขาอีก” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ

            “มิ้น แน่ใจนะว่าไม่ได้รักนายคนนั้นเข้าแล้ว” นาธานเห็นแววตา น้ำเสียงของเพื่อนที่คบกันมานาน เขาเริ่มไม่แน่ในว่ามินรญาหนีเพราะเกลียดหรือหนีเพราะรัก

            “เราจะรักเขาได้อย่างไร เขาไม่ได้นอนกับเราเพราะรัก แต่เขาเห็นเราเป็นแค่ผู้หญิงไร้ค่า ผู้ชายที่คิดกับเราแบบนี้นายจะให้เรารักเขาเหรอ” เสียงหนักแน่นแต่กลับหลบตาคนถาม

            “ก็ดีแล้ว เพราะถ้ารักเขาขึ้นมา มันจะเจ็บกว่านี้ อะไรที่เสียไปแล้วก็ปล่อยมันไป เรื่องแบบนี้เขาไม่ถือกันแล้ว ถ้าวันนึงเจอผู้ชายที่เขารักเธอจริง เขาจะมองความเรื่องแบบนี้ไปเลย เชื่อเรานะ ”

            มือที่คุ้นเคยเอื้อมมาจับมือหญิงสาวที่มองสบตาเขาด้วยแววตาที่ขุ่นไปด้วยน้ำใสๆที่พร้อมจะหยดลงมาทุกเมื่อ เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน ภายในของเขาอยากบอกเพื่อนที่กำลังร้องไห้เหลือเกิน ว่าผู้ชายคนนั้นคือเขาเอง แต่เขากลัวจะเสียเพื่อนที่รักที่สุดไป เพราะมินรญาไม่มีทางคิดกับเขามากว่าเพื่อนแน่นอน

            นาธานใช้เวลาเพียงไม่นานก็เลือกเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้นให้เพื่อนเสร็จ ท้องเริ่มหิว เขาชวนมินรญาแวะหาร้านอาหารบรรยาหาศดีที่อยู่ใกล้กับคอนโดมินรญา

            “นาธาน...” หญิงสาวดึงแขนเพื่อนชายให้ออกจากร้านหลังที่แค่เพียงเปิดประตูเข้าไป

            “เอ้า!..ยังไม่ทันเข้าไปนั่งเลย จะออกทำไม หิวแล้ว” นาธานไม่ยอมเดินตามคนที่ดึงเธอออกจากประตู

            “เขา ฉันหมายถึงผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันหนี เขานั่งอยู่ในนั้น” หญิงสาวชี้เข้าไปในร้าน

            นาธานได้ยินแบบนี้ เขากลับดึงมือเพื่อนสาวเข้าไปในร้านยังไม่ลังเล เพราะตัวเขาเองก็อยากจะเห็นหน้าผู้ชายที่ที่มันย่ำยีผู้หญิงที่เขารักและไม่เคยล่วงเกินเธอเลย

            “ถ้าไม่รัก ก็ไม่ต้องกลัว วันนี้เธอไม่ได้มาคนเดียว” นาธานบีบมือเล็กที่เริ่มเย็นวาบด้วยความกลัว

            นาธานพาเธอไปนั่งใกล้ๆกับเขา ยิ่งเข้าไปไกลมินรญายิ่งหัวใจเต้นผิดจังหวะ ภาพที่เธอเห็นภูวนนท์ไม่ได้มาคนเดียว เขามากับหญิงสาวที่หน้าตาสวยสดงดงาม ท่าทางเขาสองคนดูสนิทสนมคุยกันถูกคอ ขนาดเธอกับนาธานนั่งลงที่โต๊ะใกล้ๆกับคนทั้งคู่ ยังไม่มีใครหันมามอง เพราะมัวแต่คุยกันอย่างสนุก เสียงหัวเราะรอยยิ้มของทั้งคู่เหมือนมันกำลังกรีดลงบนหัวใจที่แสนจะอ่อนแอตอนนี้

            “ผู้หญิงคนนั้นใคร ใช่แฟนเก่าเขาที่เคยเล่าให้ฟังไหม” นาธานมองไปทางผู้หญิงที่ใส่กระโปรงสีแดงสด สั้นจนแทบจะปกปิดอะไรไม่ได้ ขาขาวเรียวสวยดึงดูดสายตายิ่งนัก

            “ไม่ใช่ ฉันไม่รู้จัก คงเป็นแฟนใหม่เขามั้ง เราไม่น่าเข้ามาเลย ฉันกลัว” มินรญาก้มหน้ามองแต่พื้นโต๊ะอาหาร

            “กลัวอะไร ดีเสียอีก ถ้าผู้หญิงคนนั้นคือแฟนใหม่เขา มิ้นเธอจะได้มีข้อต่อรองไปขู่เขาบ้าง ถ้าเขายังไม่เลิกยุ่งกับเธอ เธอจะบอกเรื่องเธอกับเขาให้ผู้หญิงคนใหม่ของเขารู้” นาธานจับมือคนตรงข้ามมาบีบให้กำลังใจ ทั้งที่ใจเขาอยากจะลุกไปต่อยผู้ชายที่มันทำร้ายหัวใจเขาให้คว่ำไปต่อหน้า แต่มันก็ได้แต่คิดเท่านั้น

            “รับอะไรดีคะ” เสียงพนักงานบริการในร้านทำให้ภูวนนท์ละสายตาจากมินตรานักแสดงสาวสวยมามองโต๊ะข้างๆที่มาใหม่

            สองตาสบตากันอย่างไม่ตั้งใจ มินรญาหลบตาทันที ที่สายตาประสานกัน ต่างกับชายหนุ่มที่ละสายตามามองผู้ชายที่มากับผู้หญิงที่เขากำลังตามหา

            เมื่อเขาจ้องมานาธานก็จ้องกลับอย่างไม่ลดละ มือที่จับเพื่อนอยู่ก็ยิ่งจับแน่นขึ้น สายตาที่มองกันสร้างความแปลกใจให้กับมินตราเพราะเป็นสายตาที่เหมือนพร้อมจะมีเรื่องกัน

            “พี่ภูคะ พี่ภู” มินตราสะกิดมือเรียกผู้ชายที่นั่งตรงข้ามเธอเพื่อให้เขาละสายตาจากผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้าง

            “พี่ภู เป็นอะไรคะ ทำไมมองเขาแบบนั้น รู้จักกันหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามเมื่อภูวนนท์ยอมละสายตาจากโต๊ะข้างๆ

            “ผมขอตัวไปทักทายคนรู้จักก่อนนะครับคุณผิง” เสียงเก้าอี้ของเขาที่ถูกขยับออกทำเอามิรญาแทบหยุดหายใจ เพราะรู้ได้ทันที่ว่าเขาต้องลุกมาที่โตะของเธอ

            “สวัสดีครับ มินรญา” ภูวนนท์เดินมายืนระหว่าเก้าอี้ของนาธานและหญิงสาว

            “ไม่เจอกันหลายวัน สบายดีไหมครับ” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะกล่าวทักทายตอบกลับ เขาก็พุดต่อทันที

            “สบายดีค่ะ” หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ส่งยิ้มเจื่อนๆทักทายตอบ

            “จะไม่แนะนำให้ผมรู้จัก คนที่มาด้วยสักหน่อยเหรอครับ” ภูวนนท์ส่งสายตามาที่นาธานที่ลุกขึ้นยืนตามหญิงสาวที่ทำท่ากล้าๆกลัว

            “ผมนาธาน แฟนมิ้นครับ” นาธานยื่นมือทักทายแบบวัฒนธรรมตะวันตก

            “ผมไม่ยักจะรู้ว่าคุณมิ้นมีแฟนแล้ว ขนาดผมอยู่กับเธอเกือบ...ทุกคืน” ภูวนนท์มองนาธานอย่างผู้ชนะ

            “ครับ มิ้นเล่าให้ผมฟังอยู่ ว่าคุณคือลูกชายของเจ้าของบ้านที่แม่ของมิ้นไปทำงานด้วย ปกติมิ้นเขาเป็นคนไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังครับ คุณกับมิ้นก็ไม่ได้เป็นอะไรที่สนิทกัน เธอเลยไม่รู้จะเล่าให้คุณฟังทำไม”