Share

แผลเป็นที่ใจหรือแค่เพียงฝัน(2)

ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ สงสัย อยู่ดีๆ วันนี้ชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งหน้าขรึม ไม่พูดไม่จาในวงข้าว กลับมาถามหาหญิงสาวที่เขาไม่เคยจะสนใจแถมไม่ค่อยชอบด้วยซ้ำ

“มิ้นเขาจะเปิดห้องเสื้อ เมื่อวานเขาไปดูทำเลมาแล้ว วันนี้เลยตั้งใจจะไปติดต่อทำสัญญา” ฟ้ารุ่งตอบตามที่มินรญาบอกเธอไว้ก่อนออกจากบ้าน

“ถามถึงหนูมิ้นทำไมล่ะ ปกติหน้ายังไม่เห็นอยากจะมอง” กฤษฎาพูดแซวลูกชาย

“ผมก็ถามในฐานะเจ้าของบ้าน มาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ กลับก็ค่ำมืด เช้าก็รีบออกไป และน้องล่ะครับพ่อ ผมไม่เห็นลงมากินข้าวเลย” คิดถึงเรื่องเมื่อคืน ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงสิ่งที่มินรญาบอกกับเขาเมื่อคืน

“นั่นก็อีกคนที่กลับดึก ป่านนี้ยังไม่ตื่นเลย เดี๋ยวสายๆก็คงออกไปไหนอีก” ผู้เป้นพ่อส่ายหัวให้กับลูกสาวที่กำลังเริ่มเป็นวันรุ่นเต็มตัว

“น้องบอกคุณพ่อไหม ว่าที่ออกๆไปทุกวัน ไปไหน ไปกับใคร”

“พ่อเคยถาม ก็บอกไปดูหนัง ไปบ้านเพื่อน ไปเดินเล่นซื้อของ บอกเบื่ออยู่บ้าน นั่น...ลงมาแล้วถามกันเอาเองเลย” พราวพลอยเดินลงมาจากห้องนอนชั้นสองทั้งชุดนอนเพราะยังไม่ได้อาบน้ำ

“นินทาอะไรพราวอยู่คะ” พราวพลอยลากเก้าอี้มานั่งข้างบิดากอดแขนอย่างออดอ้อน

ฟ้ารุ่งค่อยๆลุกออกจาโต๊ะอาหาร เพราะนานๆที จะเห็นพ่อลูกสามคน อยู่กันพร้อมหน้า ทั้งสามจะได้คุยกันแบบครอบครัว เธอคนนอก จึงเดินออกมาดีกว่า

“ได้ข่าวว่าออกข้างนอกทุกวันเลย ไปไหนกับใครไหนเล่าให้พี่ฟังบ้าง” ภูวนนท์ไม่กล้าถามตรงๆตามที่มินรญาไปพบเจอน้องสาวเขากับเหมราช

“ก็ไปเดินเล่น เสริมสวย ดูหนัง ไปเรื่อยๆค่ะพี่ภู”

“ไปกับใคร” ภูวนนท์ถามแบบเสียงดังไม่รู้ตัว

“ทำไมต้องเสียงดังคะ อยู่กันแค่นี้ พราวก็ไปของพราวคนเดียว บางวันก็มีเพื่อนที่โรงเรียนไปนัดเจอกัน พี่ภูถามทำไมคะ มีอะไรหรือเปล่า ปกติไม่เคยเห็นพูดกับพราวเยอะแบบนี้ วันนี้ซักเสียเหมือนพราวเป็นผู้ต้องหาเลย”

“พี่ก็เป็นห่วง” ชายหนุ่มเสียงอ่อยลง หรือสิ่งที่มินรญาบอกเขาจะไม่เป็นความจริง หรือเธอจำคนผิด วันนี้เขาต้องดักถามเธอให้ได้

ความจริงแล้วเรื่องของพราวพลอยเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง ที่ทำให้ภูวนนท์อยากเจอกับหญิงสาวที่เขาข่มเหงเมื่อคืนนี้ แต่อีกเรื่องที่สำคัญกว่า คือเขารู้สึกผิดที่รังแกเธอ ทั้งที่เธอไม่เต็มใจ เขาไม่คิดว่าผู้หญิงที่ใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกมานาน แต่งเนื้อแต่งตัวโชว์นู่นนิดนี่หน่อย พูดจาปากร้ายไม่ยอมคนอย่างมินรญาจะไม่เคยผ่านมือชายมาเลย เขาเป็นคนแรกของเธอ เขาอยากแสดงความรับผิดชอบ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

“ไม่กลับพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะ” ชายหนุ่มที่แอบอยู่ข้างประตูรั้วหน้าบ้าน เดินออกมาขวางทางหญิงสาวที่เพิ่งกลับจากข้างนอก

“ไปธุระค่ะ” เมื่อเลี่ยงไม่ได้จริงๆ เธอตอบเขาแบบไม่มองหน้า พร้อมหาทางที่จะเดินหลบไปอีกทาง

“อุ๊ย...ปล่อยฉัน” มินรญาร้องด้วยความตกใจ เมื่อมือหนาคว้าเอวเธอเข้ามาชิดร่างหนาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“เสียงดังไม่กลัวคนอื่นได้ยินเหรอ เข้าไปคุยกับผมในบ้าน” ร่างหนากระซิบข้างหู

“ฉันไม่ไป ปล่อยฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้ลั่นเลย” มินรญาต่อรอง

“ร้องเลย เขาจะได้รู้ว่าเมื่อคืนผมกับคุณเป็นอะไรกัน อย่าเล่นตัวให้มากเลย ผมแค่อยากจะคุยเรื่องของพราวไม่คิดพิศวาสอะไรคุณนักหนาหรอก”

หญิงสาวยอมเดินตามเขา เข้าไปในบ้าน เพราะไม่อยากให้คนในบ้านใหญ่เห็น เธอเป็นห่วงความรู้สึกของมารดา และอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับ มีแค่เธอและเขารู้กันแค่สองคนก็พอ ไม่นานเรื่องนี้ก็จะเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น

“มีอะไรก็รีบๆ พูดมา ฉันง่วงจะรีบไปนอน” เธอยืนมือกอดอกไม่ยอมนั่งลงบนโซฟาตัวที่เธอถูกทำร้ายอยู่บนนั้นเมื่อคืน

“จะนั่งดี หรือจะให้....อุ้มมานั่ง” ไม่แค่พูดแต่เขาเขยิบเข้ามายืนใกล้หญิงสาวจนหน้าแทบจะติดกับเธอ

มินรญาไม่ตอบแต่เดินมานั่งลงบนโซฟาด้วยความไม่เต็มใจ สายตาก็มองแต่พื้น ไม่ยอมมองหน้าคู่สนทนา สีหน้าบอกถึงความโกรธแค้นที่ถูกทำร้ายรังแกเหมือนเธอไม่มีหัวใจ

“ผมถามพราวแล้ว เขาบอกว่าไปคนเดียว ไม่พุดถึงเหมเลย คุณแน่ใจใช่ไหม ว่าคุณตาไม่ฝาด”

“ค่ะ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองตามดูสิคะ ฉันขอตัวกลับค่ะ”

มินรญายังไม่ทันจะลุกขึ้น ก็ถูกมือหนาดันตัวเอให้แนบกับโซฟา ชายหนุ่มโถมตัวเข้าหาหญิงสาวตรงหน้าโอบกันเธอไว้ไม่ให้ลุกขึ้น สายตาที่เขามองเธอ มันไม่เหมือนสายตาเมื่อคืน แต่มันเป็นสายตาที่ทำให้มินรญารู้สึกหวิวๆแปลกๆ ใจหนึ่งก็อยากผลักเขาแล้ววิ่งออกมา อีกใจก็อยากรู้ว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ

“เกลียดผมมาก แค้นผมมากเลยใช่ไหม”

“ฉันเกลียดคุณมาก มากที่สุด” เสียงตอบแบบกัดฟันด้วยความแค้นใจ

“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”

ทำไมพอมินรญาได้ยินคำขอโทษจากเขา เธอกลับยิ่งรู้สึกเสียใจ และยิ่งเขาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจยิ่งเหมือนมีดกรีดลงไปในหัวใจที่เบาะบางของเธอ

“ช่างมันเถอะ ฉันจะคิดเสียว่าฝันไป” หญิงสาวพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง

“ฝันเหรอ ผมว่าจะเอาความฝันเมื่อคืนเล่าให้แม่คุณฟังคงจะดี” ภูวนนท์ไม่รู้ว่าตัวเองพูดออกไปได้อย่างไร รู้แต่เพียงว่าทำอะไรก็ได้ เพื่อไม่ให้หญิงสาวที่เขาโอบรัดตัวอยู่ลุกหนีไป

“อย่า คุณอย่าบอกแม่ฉันนะ ฉันไหว้คุณล่ะ” สายตาที่แข็งกร้าวอ่อนลงเมื่อเจอคำขู่

“โทรบอกแม่คุณ ว่าคืนนี้คุณจะไม่กลับบ้าน แล้วคุณก็นอนกับผมที่นี่”

“คุณจะบ้าเหรอ ฉันจะนอนกับคุณได้ยังไง”

“เมื่อคืนนอนได้ คืนนี้ก็นอนได้ เพียงแต่คืนนี้ผมไม่ให้คุณกลับ จะโทรไหม หรือจะให้ผมเดินไปบ้านนู้นแล้วบอกแม่คุณว่าคุณจะนอนกับผมคืนนี้”

มินรญาสับสนทั้งกลัวทั้งโมโห ไม่รู้จะทำยังไง เธอจึงตัดสินใจยอมทำตามที่เขาบอก เพราะเธอยังไม่พร้อมให้แม่ของเธอต้องมารู้เรื่องแบบนี้

“แค่นี้เอง กินข้าวมาหรือยัง”

“ยัง”

“พูดกับสามีพูดเพราะๆหน่อย พูดใหม่สิ” ภูวนนท์ยื่นหน้ามาชิดแก้มของคนที่นั่งกอดอกหน้าบูดบึ้ง

“ยังค่ะ”

“เดี๋ยวผมพาขึ้นไปอาบน้ำข้างบน จะได้สดชื่น หน้าตาก้ไม่สวย ยังจะมาทำหน้าบึ้งอีก”

“ฉันไม่อาบ” นี่เขาจะอาบน้ำกับเธอเหรอมินรญาคิดกลัวในใจ

“ไม่อาบได้ยังไง ตัวเหม็นขนาดนี้ ขึ้นไปอาน้ำ เดี๋ยวผมจะต้มบะหมี่ให้กิน”

หญิงสาวค่อยโล่งใจ ที่เขาไม่ได้หมายความว่าจะขึ้นไปอาบน้ำกับเธอ ชั้นบนของบ้านหลังนี้มีด้วยกันสามห้องนอน ห้องนอนของภูวนนท์อยู่ในสุด บรรยากาศดูเงียบเหงา ด้วยขนาดบ้านที่ใหญ่แต่กลับมีคนอาศัยอยู่คนเดียว มินรญาไม่แปลกใจทำไมเขาถึงชอบชวนเหมราชมานอนด้วย ขนาดเธอมายืนอยู่แค่เพียงครู่เดียวยังสัมผัสได้ถึงความเหงา

“อ่ะผ้าเช็ดตัว”

ประตูห้องนอนถูกเปิดออก ห้องนอนของชายหนุ่มมีห้องน้ำในตัว เขาพาเธอเข้ามาในห้องก่อนยื่นผ้าเช็ดตัว และชุดนอนของเขาให้เธอ

“ใส่ชุดผมไปก่อน เดี๋ยววันหลังผมจะซื้อชุดนอนเอาไว้ให้ที่นี่”

“คุณหมายความว่าอะไร ซื้อชุดนอนไว้ที่นี่” มินรญาตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เขาจะให้เธอมานอนที่นี่อีกเหรอ

“ก็หมายความอย่างที่พูด คงอีกหลายครั้งที่คุณต้องมานอนกับผม ก็คงจนกว่าผมจะเบื่อ แล้วคุณค่อยเป็นอิสระ”

“เห็นแก่ตัว เลว เลวที่สุด” คำด่าทอหลุดออกจากปากหญิงสาวอย่างเป็นะรรมชาติแบบไม่ต้องคิด เขาร้ายและเห็นแก่ตัวที่สุด

“ครับผมเลว อาบน้ำเสร็จแล้วลงไปกินบะหมี่ข้างล่างนะ อาบให้ตัวหอมๆด้วย เดี๋ยวผมจะตรวจว่าจุดไหนบ้างที่ไม่หอม”

“บ้า ทะลึ่ง คุณมันบ้า” มินรญาตะโกนตามหลังภูวนนท์ ที่เดินลงไปด้านล่างเพื่อทำบะหมี่ให้เธอ

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status