“เหม...ดื่มเหล้ากัน” เหมราชเพื่อนสนิทคนเดียวของภูวนนท์ เขาเป็นชายโสดที่พร้อมจะว่างเสมอ ถ้าภูวนนท์โทรชวนมากินเหล้า
“เครียดอะไรอีกล่ะไอ้ภู” ปลายสายรู้ใจคนโทรมา
“สมกับเป็นเพื่อนรัก เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ฉันไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนว่ะ”
ภูวนนท์ไม่ได้พักอยู่บ้านหลังเดียวกับกฤษฎาและอภิรดี แต่อยู่ในรั้วเดียวกัน การชวนเพื่อนมานั่งดื่มที่บ้าน จึงเป็นเรื่องที่เขาไม่ต้องขออนุญาตใครก่อน และเขาก็มักจะชวนเหมราชอยู่บ่อยๆ
เพียงไม่กี่นาที เหมราชก็พาตัวเองมาถึงบ้านของเกลอคนสนิท เพราะเวลานี้เริ่มดึกแล้ว รถไม่ติด เขาเตรียมเสื้อผ้ามานอนที่นี่ด้วยเลย เพราะทำเช่นนี้เป็นประจำ
“ไหนเล่าให้ฟังสิ คนอย่างคุณภูมีเรื่องอะไรทุกข์ใจ” เหมราชไม่รอคนนั่งรอเล่า เขาขอจู่โจมถามก่อนเลยด้วยความอยากรู้
ภูวนนท์บอกเล่าเรื่องราวของความสงสัยที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ จนต้องโทรตามเพื่อนคนสนิทมาดื่มเพื่อขอคำปรึกษา แค่ได้ยินว่าเป็นเรื่องของชิดจันทร์ก็ทำเอาเหมราชให้ความสนใจอย่างเห็นได้ชัด
“นี่นายกำลังคิดว่า เอยมีคนอื่นเหรอ บ้า! ไปแล้ว” เหมราชตะคอกใส่หน้าภูวนนท์
“เราไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น แต่เอยเขาเปลี่ยนไป โกหกเรา เขาไม่เคยทำนายก็รู้” สองมือบีบแน่น ก้มหน้ามองพื้น ความรู้สึกมันสับสนไปหมด
“เอยเป็นผู้หญิงที่แสนจะเรียบร้อย เขาไม่มีทางทำอะไรที่ไม่ดีแบบนั้น นอกจากนายไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ” เหมราชใช้เสียงต่ำลง จากที่ตะคอกใส่หน้าเพื่อนเมื่อกี้
“เราขอเธอแต่งงาน ก่อนที่เอยจะเดินทางไปเชียงใหม่ แต่เอยบอกเรานะว่ายังไม่รับปาก เพราะเธอต้องขอเวลาคุยกับแม่ของเธอก่อน” เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ภูวนนท์คิดออก
“ไอ้ภู ขอผู้หญิงแต่งงานโดยที่พ่อแม่เขายังไม่ชอบนายแบบนี้น่ะเหรอ” ทุกครั้งที่เหมราชเรียกภูวนนท์ ว่าไอ้ภู มักจะเป็นอารมณ์ที่ไม่พอใจ
“นี่เราผิดมากเลยเหรอ ที่ขอแฟนที่คบกันมาจะสิบปีแต่งงาน ขนาดนายยังดูไม่พอใจเราเลย” ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาทำมันผิดตรงไหน
“เราไม่ได้ว่านายผิด แต่...เราแค่คิดว่า นายอาจจะจู่โจมเกินไป และเรื่องนี้ก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เอยเขาดูเปลี่ยนไป” เหมราชพูดแบบใจเย็นลง เพราะรู้สึกว่าตัวเองจะใส่อารมณ์มากเกินไป
“นายคิดแบบนั้นเหรอ”
“ก็ไม่มีเรื่องอื่นแล้วนี่ เราว่านะภู นายควรจะห่างๆกับเอยดูบ้าง เผื่อเขาจะได้มีเวลาได้คิด ยิ่งไปยุ่งกับเขามากๆ เขาจะยิ่งเบื่อนายไหม” เหมราชเปลี่ยนจากนั่งตรงข้าม มานั่งข้างๆและตบไหล่เพื่อนอย่างเข้าใจ
ชายหนุ่มสองคนหลับกันคาโซฟากลางห้องรับแขก เพราะไม่มีเรี่ยวแรงพอจะพาตัวเองขึ้นไปนอนบนห้องที่อยู่ชั้นสองได้ ด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มที่ดื่มกันอย่างไม่มีใครห้ามใคร
“พี่ภูคะ พี่ภูทำไมมานอนกันอยู่ตรงนี้”
พราวพลอยเห็นเกินเวลาของอาหารเช้าแล้ว พี่ชายของเธอยังไม่ยอมไปที่บ้านใหญ่เลย มองมาที่บ้านก็เห็นรถจอดอยู่ เธอเลยเดินมาดู เพราะกลัวพี่ชายคนเดียวของเธอจะไม่สบาย
“เอ้า! พราว กี่โมงกันแล้วนี่ พี่ดื่มหนักไปหน่อย” ภูวนนท์ค่อยๆลืมตาอย่างมึนงง
“จะได้เวลากินข้าวกลางวันแล้วค่ะ สายพอไหม” พราวพลอยส่ายหัวให้กับภาพที่เห็น
“เหมๆ ตื่นๆ จะเที่ยงแล้ว” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเขย่าเพื่อนที่นอนอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม
“อะไรกันวะ ยังง่วงอยู่เลย เที่ยงก็เที่ยง ตื่นเย็นเลย” เหมราชพลิกตัวหันหน้ามาตอบเจ้าของมือที่เอื้อมไปเขย่าปลุกตัวเขา
“เอ้า..ขอโทษทีครับ ผมคิดว่ามีแต่เจ้าภูที่อยู่ตรงนี้” เหมราชรีบยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“เฮ้ย! นี่พราวพลอยน้องสาวเราไง นายจำไม่ได้เหรอ” ภูวนนท์คิดว่าเหมราชจะจำน้องสาวคนเดียวของเขาได้
“โตเป็นสาวขนาดนี้เลย เห็นครั้งสุดท้ายยังเพิ่งจะวิ่งตามนายแทบไม่ทันอยู่เลย”
ความเป็นหญิงสาวหน้าตาดี สร้างความสะดุดตาให้กับเหมราชเป็นอย่างมาก ตัวของพราวพลอยเองสังเกตสายตาที่เขาใช้มองเธอได้ แต่ดูแล้วพี่ชายของเธอคงมัวแต่มึนงงเพราะฤทธิ์สุราเมื่อคืน คงไม่ทันได้สังเกตอะไร
“แต่งตัวเสร็จไปหาแม่ด้วยนะคะ”
พราวพลอยไม่ชอบสายตาที่เหมราชจ้องมอง จึงบอกข้อความที่แม่สั่งมาแล้วรีบขอตัวออกไป หลายปีผ่านที่ผ่านมา เธอใช้ชีวิตส่วนใหญ่ที่โรงเรียนประจำ และเป็นโรงเรียนหญิงล้วน ทำให้พราวพลอยไม่คุ้นกับสายตาของชายหนุ่มที่มองเธอแบบนี้ มันชวนขนลุกอย่างไรไม่รู้
บทที่4สูญเสีย “หากมันคือความต้องการของลูก พ่อก็ไม่ห้าม” มินรญาตัดสินใจ คุยถึงอนาคตที่เธอคิดไว้ แล้วทุกอย่างก็เป็นเหมือนที่เธอคาดการณ์ พ่อและแม่เลี้ยงของเธอ เข้าใจและเห็นด้วยกับการที่เธอตัดสินใจจะกลับไปดูแม่ ที่อยู่ที่เมืองไทยเพียงคนเดียว “ลูกตั้งใจว่าจะไปสมัครงานตามร้านเสื้อผ้า เขาคงอยากรับลูกอยู่ เพราะดีกรีความเป็นนักเรียนนอก ลูกจะขอเงินเดือนไม่มากนัก ขอให้มีงานทำก็พอ” มินรญาตั้งใจแบบที่พูด เพราะเธอไม่อยากรบกวนเงินของบิดาอีกแล้ว “โอ้! ไม่ๆ ถ้าจะไปเมืองไทยแล้วต้องไปเป็นลูกจ้างเขาแบบนั้นแม่ไม่ยอม” แคโรลีนเธอเป็นแค่แม่เลี้ยงของมินรญาก็จริง แต่เธอรักและห่วงลูกเลี้ยงคนนี้เหมือนลูกแท้ๆ เพราะเธอและอิมรานไม่สามารถมีลูกด้วยกันได้ และหญิงสาวก็ทำให้เธอตกหลุมรักอย่างสุดหัวใจ เธอจึงแทนตัวเองว่าแม่ทุกคำ “ทำไมล่ะคะ ทำไมมิ้นจะไปเป็นลูกจ้างใครไม่ได้ มิ้นไม่ได้มีเงินมีทองมากมาย” “แต่! พ่อมี และทุกอย่างของพ่อก็คือของลูก” อิมรานยืนพูดอย่างเอาจริง “ร้านเสื้อผ้าของเรายังไม่มีสาขาที่เมืองไทย เคยมีอยู่แค่สาขาเดียว แต่ก็ปิดตัวลง
“มาหาข้าวกิน...ฟังดูแล้วกระดากหูจัง” ภูวนนท์ส่ายหัวไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูดแต่ก็ดึงแขนเพื่อน เดินนำไปบ้านใหญ่เพื่อกินอาหารเช้า“จัดเพิ่มอีกหนึ่งที่นะครับน้าฟ้ารุ่ง”ภูวนนท์และเหมราชมาถึงโต๊ะอาหารก่อนคนอื่น ฟ้ารุ่งกำลังจัดเตรียมทุกอย่างบนโต๊ะให้เรียบร้อย ก่อนที่ทุกคนจะลงมาพร้อมเพียงกัน“นายนั่งรอที่นี่แหละ เราขอไปหาแม่เดี๋ยวมา” ทุกเช้าภูวนนท์จะเข้ามาคุยกับมารดาก่อนกินข้าวทุกเช้าภูวนนท์เดินหันหลังไปยังไม่พ้นประตู พราวพลอยก็เดินลงมาจากห้องนอนชั้นบน ผมที่ยาวสวยถึงกางหลัง กับชุดกระโปรงสีขาวยาว ทำให้เธอดูเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัว“สวัสดีค่ะ” พราวพลอยทักทายเพื่อนพี่ชายยังไม่ทันที่เหมราชจะกล่าวทักทาย น้องสาวคนสวยของภูวนนท์ เสียงโวยวายเอะอะ ดังออกมาจากห้องนอนของอภิรดี กฤษฎาวิ่งลงบันไดมุ่งตรงไปตามเสียงนั้น ทุกคนต่างพากันวิ่งตามด้วยความตกใจภาพที่อยู่ตรงหน้าของทุกคน ภูวนนท์สวมกอดมารดา เขย่าร่างที่ไร้วิญญาณ เสียงสะอื้นดังลั่นห้อง กฤษฎาเดินตรงเข้าไปกอดภรรยาด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา เรี่ยวแรงมันแทบจะไม่มีพอที่จะพาร่างกายของเขาเข้าไปถึงเตียงคนป่วยได้“คุณทำไมไม่รอผม ผมอาบน้ำนานไปใช่ไหม ผมไม่ควรทิ้
“ไม่ได้มาหลายปี เปลี่ยนไปหมด”มินรญาเดินทางมาเมืองไทย โดยที่ไม่ยอมส่งข่าวบอกมารดาล่วงหน้า เขากะไว้ว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยเข้าไปหาแม่ ที่บ้านที่มารดาของเธอเคยให้ที่อยู่ไว้ คืนนี้หญิงสาวเลยออกมาเดินเล่นที่สะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ที่อยู่ใกล้กับโรงแรมที่เธอพัก แต่สายตาก็เธอก็ไปสะดุดกับภาพของผู้ชายตรงหน้า“นี่คุณจะทำอะไร”มินรญากระโดดคว้าตัวชายหนุ่มที่กำลังจะกระโดดลงจากสะพานด้วยความตกใจ เธอไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอกระโดดคว้าตัวเขา แต่เธอรู้แค่ว่าเธอต้องทำ“ปล่อย บอกให้ปล่อย” ภูวนนท์ตะโกนใส่หน้าคนที่กระโดดคว้าเขา“ผู้ชายอะไรว่ะ ขี้แพ้ชะมัด เสียแรงเกิดเป็นคน มีเรื่องอะไรถึงกับจะต้องฆ่าตัวตาย” มินรญาก็ตะโกนใส่หน้ากลับไปด้วยเสียงที่ดังกว่า“แล้วมายุ่งอะไรด้วย ปล่อย โดดลงไปจะได้ตายๆซะ” ถึงจะดิ้นแค่ไหนแต่หญิงสาวก็กอดเขาไว้แน่นเหมือนกัน“เอาสิ ถ้าคุณโดด ฉันก็โดด จะให้มาปล่อยให้คนตายไปต่อหน้าทำไม่ได้หรอก เอาโดดเลย จะได้ตายกันทั้งคู่” มินรญาเปลี่ยนจากห้ามเป็นทำท่าจะกระโดดตาม“บ้า! เธอมันบ้า” ภูวนนท์ค่อยๆนั่งลงหลังพิงสะพาน“จะบ้าไปแล้วไง จะมาตายอะไรกับผม รู้จักกันหรือก็เปล่า” ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวอย่างง
บทที่5ไร้หัวใจ “ไปไหนมาทั้งคืนล่ะภู” เหมราชนั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะหน้าสนามบ้านหลังเล็ก “นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่โทรมาก่อน” ภูวนนท์ไม่ตอบตรงคำถาม “นายไปไหนมา ทุกคนเขาเป็นห่วง เขาโทรหากันไม่รู้กี่สายนายก็ไม่ยอมรับ พราวพลอยก็มานั่งรอนายที่นี่ตั้งแต่เช้า เพิ่งจะกลับเข้าไปบ้าน ไปดูพ่อนายเมื่อสักพักนี่เอง” เหมราชบ่นตามหลังเพื่อนซี้ที่เดินนำหน้าเข้าบ้าน “นายรู้ไหมเหม เอยไม่มาสวดศพแม่เราเมื่อคืน ” “เออ! รู้แล้ว ก็มองอยู่ว่าไม่เห็นเลย เรื่องแค่นี้ เอยอาจจะติดธุระสำคัญ หรือไม่แม่ของเอยก็คงไม่ยอมให้มา คิดมากไปไหม” “พอสวดศพเสร็จ เราเลยขับรถไปหาเอยที่บ้าน แต่เราแวะซื้อของที่หน้าหมู่บ้านก่อน เราเจอเอยกับผู้ชายคนอื่น” พูดได้เพียงเท่านี้ ภูวนนท์ก็หยุดลง เสียงมันแหบลง หัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะ “เพื่อนกันมั้ง หรือไม่ก็ญาติๆของเอยหรือเปล่า” เหมราชยังมองทุกอย่างในแง่ดี “เราเดินเข้าไปหา เอยแนะนำว่าผู้ชายคนนั้นคือแฟนเธอ และ...แนะนำว่าเราคือเพื่อนสนิท”น้ำตาที่ก่อนหน้านี้พยายามจะเก็บมันไว้ไม่ให้เพื่อนได้เห็น แต่มั
ในหัวใจของภูวนนท์ เพราะเขาคิดว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาและชิดจันทร์ แม่ของเธอน่าจะอยู่เบื้องหลัง“เอย...ทำไมทำกับผมแบบนี้”ภูวนนท์เดินตามอดีตแฟนสาวไปที่ห้องน้ำ เขารอโอกาสนี้มานาน เพราะเขาอยากรู้ความจริงทั้งหมด ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง“ภู เอ่อ...เอยขอโทษ” ชิดจันทร์สะดุ้งสุดตัว“มันเป็นใคร แม่คุณบังคับใช่ไหม คุณรักผมใช่ไหมเอย” ทั้งความโกรธและความเสียใจภูวนนท์เขย่าตัวชิดจันทร์อย่างแรง“ไม่มีใครบังคับเอยทั้งนั้น เอยรักเขา และเขาก็ทำให้เอยมีความสุข ภูจะให้เอยต้องทะเลาะกับแม่เพื่อมาแต่งงานกับภูเหรอ ถ้าเอยทำแบบนั้น ภูคิดว่าเอยจะมีความสุขใช่ไหม ปล่อยเอยไปเถอะนะ เอยขอร้อง”หญิงสาวยกมือไหว้ น้ำตาอาบแกล้ม เป็นภาพที่เห็นแล้วหดหู่ใจมาก ภูวนนท์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นผู้ชายที่เลวร้ายกำลังรังแกผู้หญิงตัวเล็กอย่างเกรี้ยวกราด“ขอให้ทุกอย่างเลิกแล้วต่อกันนะ” เสียงดังมาจากอีกฝากของห้องน้ำชาย“เรื่องของแฟนเขาจะคุยกัน มายุ่งอะไรด้วย” ภูวนนท์เดินไปหาเจ้าของเสียง“อย่าหลอกตัวเอง คุณควรยอมรับความเป็นจริง น้องเอยเขาเลือกผม ไม่ใช่คุณ”สิ้นเสียงคนพูด หมัดของภูวนนท์ประทับลงบนหน้าเข้มของคนรักใหม่ของชิดจันท์
“ยอมเหรอ เรามีสิทธิ์ที่จะไม่ยอมด้วยเหรอ เขาตัดความสัมพันธ์แบบไม่เยื่อใยขนาดนั้น” เขามองไม่เห็นทาง“นายเป็นแฟนกับชิดจันทร์มาเกือบสิบปี ทำไมนายจะไม่มีสิทธิ์ ไอ้หน้าตี๋คนนั้น มันเป็นใครมาจากไหนเราก็ไม่รู้ แม่ของเอยอาจเอามันมาเพื่อทำให้นายกับเอยเลิกกันก็ได้”“นายคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ”ใจส่วนลึกเขาก็ไม่ต้องการที่จะยอมง่ายๆอยู่แล้ว แต่แค่คิดว่าเขาไม่มีสิทธ์ เมื่อได้ยินเพื่อนพูดแบบนี้ ภูวนนท์เริ่มรู้สึกอยากแย่งชิงคนรักของเขากลับมา“จริงสิ นายมีสิทธิ์เต็มตัว รอให้งานแม่ของนายเสร็จก่อน แล้วเดินหน้าทวงคืนให้ได้” เหมราชตบไหล่อย่างสนับสนุน“เออ...”เลือดความเป็นชายมันวิ่งซู่ไปทั้งร่างกาย ถ้าไม่ติดพรุ่งนี้เป็นวันที่เขาต้องส่งดวงวิญญาณของมารดาขึ้นสู่สรวงสวรรค์ คืนนี้คงมีการลุยกันเกิดขึ้น“เป็นอะไรคะ เห็นขยับหลังหลายทีแล้ว” ตลอดทางที่ขับรถกลับจากวัด ฟ้ารุ่งสังเกตเจ้านายของเธอขยับหลังตลอดเวลา“มันปวดอย่างไรไม่รู้ สงสัยจะยกของผิดท่า ไม่ได้ทำงานหนักเสียนาน ” สีหน้าบอกถึงความปวด“เดี๋ยวคุณอาบน้ำแล้วฉันจะเอายาไปนวดให้”“หึ! คุณนวดเป็นเหรอ” กฤษฎาทำสีหน้าไม่เชื่อใจ“ตอนที่ฉันยังไม่ได้เลิกกับสามีชาวต่างชาติ ฉ
บทที่6ต่างคนต่างความรู้สึก“ทุกอย่างในคืนนี้ มันไม่ได้เกิดขึ้นจริง ฉันจะลืมทุกอย่างค่ะ” ฟ้ารุ่งไม่ต้องการจะใช้ร่างกายในการผูกมัดให้เขาต้องรับผิดชอบเธอ“ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจริง และมันเกิดขึ้นเพราะความตั้งใจ อย่าคิดมาก เสร็จงานอภิรดีเมื่อไหร่ ผมจะจัดการเรื่องของเรา” กฤษฎาหันมากอดภรรยาคนใหม่ที่นอนเอียงข้างมองหน้าเขาอยู่สำหรับกฤษฎาแล้ว เขารู้สึกแบบที่พูดจริงๆ ตั้งแต่ที่เขาได้เจอกับฟ้ารุ่งวันแรก เธอก็มีอะไรบางอย่าง ที่ทำให้เขารู้สึกอยากอยู่ใกล้ พอเขาตัดสินใจ รับเธอเข้ามาดูแลอภิรดี ยิ่งสร้างความผูกพันให้เขาถึงจะรู้สึกพอใจใจตัวสาวใช้คนใหม่มากแค่ไหน กฤษฎาก็ไม่เคยคิดจะยุ่งกับเธอฉันชู้สาว จนไม่กี่วันนี้ก่อนที่อภิรดีจะจากไป เธอเหมือนมองความรู้สึกของสามีออก เธอเปิดทางให้สามีหาคนมาดูแล แทนเธอหลังจากที่เธอจากไป และวันนี้กฤษฎาก็หาคนดูแลเจอแล้วงานเสร็จสิ้นไปอย่างเรียบร้อย ญาติพี่น้องเพื่อนฝูงต่างพากันมาส่งดวงวิญญาณของอภิรดี พราวพลอยร้องไห้จนแทบจะสิ้นสติ เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองมีโอกาสได้ดุแลใกล้ชิดแม่น้อยที่สุด บรรยากาศเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ถึงแม้ทุกคนจะเตรียมใจไว้ตั้งแต่ที่รู้ข่าวอาการป่วย แต่เ
“แล้วคุณจะให้พบแอบซ่อนๆกับความรู้สึกตัวเองแบบนี้ไปนานเท่าไหร่”“เมื่อถึงเวลาที่ดีกว่านี้ค่ะ” ฟ้ารุ่งตอบตามที่เธอคิด เพราะตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าเวลานั้นคือเมื่อไหร่ รู้แค่เพียงไม่ใช่เวลานี้ ตอนนี้“คุณคะ...ฉันจะขอคุณออกไปอยู่กับลูกสาว เธอกำลังเดินทางกลับมาอยู่เมืองไทยเป็นการถาวร ฉันจะพยายามหาเงินมาใช้ในส่วนที่เหลือให้หมด ฉันไม่หนีหายไปแน่ๆค่ะ” ฟ้ารุ่งรอที่จะพูดเรื่องนี้กับกฤษฎามาหลายวัน พอมาเกิดเรื่องเมื่อคืน เธอเลยตัดสินใจที่ต้องพูดเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด“ผมไม่อนุญาต คุณไปแล้วผมล่ะ ใครจะดูแลผม” กฤษฎาเหยียบเบรกรถทันที“ลูกๆคุณ คุณยังมีลูก แต่ทั้งชีวิตของฉันมีแค่ลูกสาวเพียงคนเดียว ฉันทำผิดกับลูกมามาก ฉันขอใช้เวลาที่เหลือดูแลมินรญาให้ดีที่สุด เท่าที่แม่คนหนึ่งจะทำได้ คุณเข้าใจฉันนะ”ฟ้ารุ่งเข้าใจว่าลูกสาวของเธอยังไม่ได้เดนทางมาจากต่างประเทศ เพราะมินรญาเองไม่ได้บอกกำหนดการจริงในการเดินทาง เธออยากท่องเที่ยวให้ทั่วก่อน เพราะสังคมของที่นี่ คงดูไม่ดีถ้าลูกสาวออกไปเที่ยวกลางคืนทุกคืน“ลูกคุณจะมาถึงเมื่อไหร่” กฤษฎาอยากรู้ว่าเขายังมีเวลาที่จะเหนี่ยวรั้งเธอได้นานแค่ไหน“อาทิตย์หน้าค่ะ”“ทำไมคุณเพิ่