WRITE TO LOVE | เขียนรักปรุงสวาท SM+

คอมเมนต์นี่ก็นะ.. มันคือก้อนกำลังใจมหาศาลเลย แต่ในทางกลับกัน.. ทุกคนก็คาดหวังว่าฉากซาบาละฮึ่มของพระเอกจะต้องว้าวอลังการไปถึงดาวอังคาร ใครมันจะไปทำได้กัน! ครั้นจะตอบคอมเมนต์ว่าขอเวลาศึกษา อนาโตมี่ สรีรวิทยา และเพศศึกษา จากคลิปเถื่อนก็กระไรอยู่ การถูกตราหน้าว่าเป็นสาวใสบริสุทธิ์แต่ริเริ่มเขียนฉากอีโรติกที่ตั้งเป้าว่ามันจะต้องมันส์จนตับแตก.. มาจากจิตใต้สำนึกที่อยากรู้อยากลอง ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย ฉันแค่หาหนทางดำรงชีวิตตัวเองให้ได้โดยไม่พึ่งพาพ่อแม่ก็แค่นั้น แต่เริ่มเขียนแล้วก็ลบ เขียนแล้วก็ลบอีก ยิ่งไอ้สิ่งที่เขียนไว้ ไอ้ที่พี่ชิริวอ่านแล้วบอกว่าฉันเขียนไม่ได้เรื่องสุดๆเนี่ย ถึงจะไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่า แต่บอกเลยว่าเสียเซลฟ์สุดๆไปเลยคนเราร้อยพ่อพันแม่ เติบโตมาอย่างดี อย่างบ้าคลั่ง หรือท่ามกลางความเศร้า.. นิยายของฉันกลับหลอมรวมพวกเขาเอาไว้ และในเมื่อเราเขียนให้ถูกใจทุกคนไม่ได้.. เราเองก็ต่องยอมรับคำติชมไปโดยปริยายคะแนนคิดไม่ตก ที่ดั้นด้นเขียนนิยายของเธอมาถึงฉากที่พระนางควรได้เสียกันสักที แต่ก็เจอกับปัญหาใหญ่… เธอไม่มีประสบการณ์หลังจากความเงียบไม่ได้ช่วยเยียวยาหรือเพิ่มความคิดสร้างสรรค

ถ้ามือนี่ไล้ขึ้นมาถึงนมฉันละก็.. ฉันจะฟาดพี่เขาด้วยโน๊ตบุ๊ค! ความตั้งใจอันแรงกล้าชัดเจนมากจากภายใน และเมื่อปลายนิ้วใหญ่เริ่มไล้และสาละวนจนขึ้นสูงและกำลังจะสัมผัสเนื้อก้อนที่นุ่มที่สุดในร่างกายกึก! คะแนนคว้าโน็ตบุ๊คแล้วใช้ความเร็วหมุนตัว ฟาดโน็ตบุ๊คไปที่ศรีษะของชิริวดั่งใจหมายผลัวะ! Headshot! โดนค่ะ! พี่ชิริวถอยหลังเพราะแรงฟาดที่ศรีษะ แต่ไอ้ฉันก็ดันกลัวเพราะว่าฉันฟาดเข้าไปเต็มแรงที่หัวของเขาเลย แล้วมันก็.. “เอาจริงดิ?” ร่างสูงแค่นถาม หลังใช้มือจับสัมผัสที่ศรีษะของตัวเอง เลือดไหลราวกันสายน้ำ แต่ไม่ได้ทะลั่กราวกับเขื่อนกั้นน้ำแตก เลือดสีสดไหลรินจากศรีษะข้างกกหู และหางคิ้ว… คะแนนโยนโน๊ตบุ๊คใส่ชิริวอย่างไม่เสียดายของ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากตรงนี้ แต่ก็ได้แค่สองก้าวเท่านั้นหมับ! ร่างสูงเร็วกว่า คว้าและรวบเอวจนคะแนนตัวลอย เธอถูกอุ้มพาดบ่า และสิ่งต่อมาคือเธอโดนโยนลงเตียงคิงส์ไซส์! ด้วยความแรงจนร่างกระเทือนฟุ้บ!“โอ๊ยยย!!”“เธอจะแลกจริงๆใช่ไหม?”“อึ่ก! นะ แนนไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่พี่เรียกมานะ!”“แต่เธอมาหรือเปล่าละ?”“…ปล่อย!”“มาง่ายๆ ไม่อีดออดสักนิด” สาบานให้ตายเลยว่าฉันไม่เคยเห็นพี่ชิริวใ

สามวัน.. แก้ข่าว แก้ไข แก้พล็อตเรื่องราว…คะเเนนนั่งกุมขมับ เนื้อเรื่องที่พิมพ์ไว้ต้องแก้ไข แล้วฉันจะแก้ไขยังไงก่อนดี ถ้าแจ้งออกไปโท่งๆเนื้อหาของเรื่องสนุกน้อยลงแน่ กับผู้ติดตามหลักหลายหมื่นคน กับยอดเงินที่สูงขึ้นเรื่อยๆเพราะความเหี้eของพระเอก..“กลุ่มเป้าหมายของผู้หญิงในสมัยนี้ไม่หล่อก็ต้องเลวต้องดิบต้องเถื่อนใช่ไหมเนี่ย” ผู้ชายดีๆไม่ชอบกันหรือไง หรือมันกระแทกได้ไม่ถึงใจกันนะถึงหันเหมาหาพวกหล่อร้ายอะไรแบบนี้ คะแนนนั่งบ่นอยู่ในใจ เรื่องก่อนๆที่เธอเขียนให้พระเอกเป็นคนดีนี่ยอดแทบไม่ขยับ พอเจอแบดบอยเถื่อนๆละแหมมม อินโทรยังไม่ขึ้น ยอดกดเข้าชั้นหนังสือก็บานเป็นดอกเห็ด..“..สามวัน ถ้าไม่สำเร็จนี่แกจะโดนอะไรบ้างคะแนนน!!” เสียงเล็กบ่นตัวเอง ก่อนจะพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลง นั่งไขว้ห้างกระดิกเท้า ริมฝีปากกัดเม้มเข้าหากันเอาวะ! ก็ในเมื่อฉันไม่เคยมีประสบการณ์xxx เหมือนกับฉากต่อไปของนางเอกที่จะต้องถูกพระเอกxxxใส่ ก็เขียนแบบที่ไม่เข้าใจนี่แหละ อย่างน้อยคนจะต้องอินไปกับนางเอกก่อน เพราะนางเวอร์จิ้น ส่วนเวลาสามวันที่ได้มา.. ฉันจะดึงความเวอร์จิ้นของนางเอก ทำให้พระเอกอ่อนยวบลง เยี่ยม! มันต้องเป็นแบบนั้น!!

หรือตั้งใจจะแกล้งกันนะ.. คะแนนยืนมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ 2ชั่วโมงแล้วกับการรอคอย มันนานเกินไปสำหรับการที่จะปล่อยให้คนคนนึงรอตัวเอง “ยังรออยู่อีก?”“อ๊ะ!” เสียงหนาดังขึ้นแต่ไม่ใช่เสียงของพี่ชิริว และถ้าเดาไม่ผิด.. นี่ต้องเป็น “พี่อัลฟ่า?” พวกเขาตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา“มันกลับไปแล้ว”“อะไรนะ! กลับไปแล้ว!”“อืม” เสียงหนาตอบกลับ อัลฟ่ายืนกอดอก“บ้าอะไรวะเนี่ย! มาจูบกันแล้วก็หนีกลับ!”“..เธอโดนมันเล่นเเล้วละ”หนีกลับ.. งั้นเหรอ.. คะแนนยืนกัดฟันกรอด เธอแค่รู้สึกเสียรู้ชิริวก็แค่นั้น พลันมองหมวกกันน็อคใบที่หอบ แล้วตัดสินใจยื่นมันให้อัลฟ่าด้วยความใจร้อน“อะ ให้!”“..ฉัน?”“เออ!”“….” “จะเอาไปปาหัวหมาอะไรก็ตามใจพี่! สวัสดีค่ะ!” คะแนนยกมือไหว้อย่างมีมารยาท แต่กลับไหว้ส่งๆไปอย่างนั้น ก่อนจะรีบพาตัวเองกลับ ไม่รอฟังคำพูดใดที่จะเล็ดลอดออกมาจากปากของอัลฟ่าอีก ริมฝีปากบางบ่นงุบงิบท่ามกลางการจับตามองของคนที่คิดว่ากลับไป ชิริวไม่ได้ยืนหลบด้วยซ้ำ แต่ความฉุนเฉียวที่มี ทำให้คะแนนมองไม่เห็นแม้ว่าร่างสูงๆของชิริวจะโดดเด่นจนสะดุดตาก็ตามที“…เห็นเงียบๆนี่โวยวายใช่เล่น” อัลฟ่าเดินมาสมทบกับคนเป็นเพื่อนที่ยื

หลังจากนอนไม่หลับ ฉันก็ต้องลุกมาเปิดโน็ตบุ๊ค ขอบตาฉันคล้ำเป็นหมีแพนด้าแล้วเนี่ย สิวก็เริ่มผุดซะแล้วคะแนนนอนหงายอยู่ท่ามกลางความมืดของห้อง ที่มีแสงสว่างเพียงหน้าจอโน็ตบุ๊คเพียงเท่านั้น เวลากำลังเดินไปเรื่อยๆแต่กลับเหมือนเป็นเวลานับถอยหลังของฉัน3 2 1…04:00 ตีสี่แล้วครับท่านผู้ชม.. วันที่สองหมดไปเมื่อหลายชั่วโมงที่แล้ว นี่คือวันสุดท้ายตามข้อตกลงที่ฉันไม่ได้เป็นคนตกลง แต่ไม่มีสิทธิ์เลือก… ถึงปากจะบอกว่าไม่ซีเรียสกับการเสียตัวครั้งแรกก็เถอะ แต่พอใกล้เวลาจะเสียสิ่งที่ดูแลมานานเท่าอายุของตัวเองก็แอบหวั่น.. มันจะเป็นยังไงอะถ้าเสียไป ฉันจะเขียนงานต่อไปได้ไหม ความฝันของฉัน อนาคตของฉัน.. ขึ้นอยู่กับหอยน้อยๆตัวนี้งั้นเหรอ…คะแนนนอนเหม่อแบบหมดอะไรตายยาก ก่อนจะสลัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไป “นอนไม่ได้ก็ไม่ต้องนอนแม่มละ!” “ลูกจ้า แม่จะไม่ยอมเสียลูกไปทั้งๆที่ยังไม่ลองพยายามหรอกนะ” อาจจะเหมือนคนบ้าที่ฉันต้องมานั่งประคบประหงมหอยจ้อยๆของตัวเอง แต่ก็ไม่มีวิธีไหนระบายความเครียดออกมาได้ดีเท่ากับการพูดมันออกมา แม้หอยน้อยๆตัวนี้มันจะไม่เข้าใจหรือมันถึงเวลาที่มันอยากจะหาอาหารโดยไม่ผ่านแม่มันอย่างฉันก็ต