หรือตั้งใจจะแกล้งกันนะ.. คะแนนยืนมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ 2ชั่วโมงแล้วกับการรอคอย มันนานเกินไปสำหรับการที่จะปล่อยให้คนคนนึงรอตัวเอง “ยังรออยู่อีก?”“อ๊ะ!” เสียงหนาดังขึ้นแต่ไม่ใช่เสียงของพี่ชิริว และถ้าเดาไม่ผิด.. นี่ต้องเป็น “พี่อัลฟ่า?” พวกเขาตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา“มันกลับไปแล้ว”“อะไรนะ! กลับไปแล้ว!”“อืม” เสียงหนาตอบกลับ อัลฟ่ายืนกอดอก“บ้าอะไรวะเนี่ย! มาจูบกันแล้วก็หนีกลับ!”“..เธอโดนมันเล่นเเล้วละ”หนีกลับ.. งั้นเหรอ.. คะแนนยืนกัดฟันกรอด เธอแค่รู้สึกเสียรู้ชิริวก็แค่นั้น พลันมองหมวกกันน็อคใบที่หอบ แล้วตัดสินใจยื่นมันให้อัลฟ่าด้วยความใจร้อน“อะ ให้!”“..ฉัน?”“เออ!”“….” “จะเอาไปปาหัวหมาอะไรก็ตามใจพี่! สวัสดีค่ะ!” คะแนนยกมือไหว้อย่างมีมารยาท แต่กลับไหว้ส่งๆไปอย่างนั้น ก่อนจะรีบพาตัวเองกลับ ไม่รอฟังคำพูดใดที่จะเล็ดลอดออกมาจากปากของอัลฟ่าอีก ริมฝีปากบางบ่นงุบงิบท่ามกลางการจับตามองของคนที่คิดว่ากลับไป ชิริวไม่ได้ยืนหลบด้วยซ้ำ แต่ความฉุนเฉียวที่มี ทำให้คะแนนมองไม่เห็นแม้ว่าร่างสูงๆของชิริวจะโดดเด่นจนสะดุดตาก็ตามที“…เห็นเงียบๆนี่โวยวายใช่เล่น” อัลฟ่าเดินมาสมทบกับคนเป็นเพื่อนที่ยื
วันที่สอง..มหาวิทยาลัยเอแบคเครียดฉั๋นเครี๋ยดดด (เสียงหมอปู)“เธอหนะ เป็นอะไรกับพี่เรียว” ฉันพยายามกักเก็บอารมณ์ที่ครุกรุ่นอยู่ภายใน ยังไม่ได้เล่าอะไรมากมายหลังจากมาถึงที่คณะ ฉันก็รับบทเพื่อนที่แสนดีนั่งฟังปัญหาของเพื่อนรักอย่างเวล โดยที่ตัวฉันเองเนี่ย.. ก็เครียดจะตายห่าอยู่แล้ววววว!!!! แถมยัยปากแดงสามตัวนี้ก็เสร่อมาถูกเวลาซะจริง“เวลมันจะเป็นอะไรยังไงกับพี่เรียวแล้วพวกเธอจะทำไม? หวงเหรอ? ได้พี่เขาหรือยัง? ถ้าไม่.. เชิญนั่งค่ะ”“แนน” เพื่อนฉันมันนุ่มนิ่มจนรู้สึกสงสาร ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ไอ้พวกที่ชอบทำร้ายหรือข่มขู่คนที่ไม่มีทางสู้“ถ้าไม่ใช่คนที่นั่งรถมากับพี่เรียวเมื่อเช้า.. ก็อย่าสะเออะ”“อีนี่นิ!”“แนน! อย่า ฉันขอ”“ขออะไรละเวล! ดูก็รู้ว่าต่อให้ได้คำตอบ อย่างน้อยมันตบปิดฉากแกแน่!”“นี่.. ขอละนะ มันไม่มีอะไรจริงๆ คือ.. ฉันมีเหตุต้องขอติดรถพี่เขามาก็แค่นั้น” เวลพูดไปด้วยความที่ต้องการให้เกิดความเสียหายน้อยที่สุด ซึ่งไม่นานเท่าไหร่หลังที่เราถูกจับตามองและให้ความสนใจ เสียงวี๊ดว๊ายก็ดังขึ้น ก่อนจะเข้าใจมวลเสียงที่กลั่นออกมาจากลำคอของชะนีทั้งหลาย พี่เรียวกับพี่ชิริวปรากฎตัวอยู่กลางคลา
หลังจากนอนไม่หลับ ฉันก็ต้องลุกมาเปิดโน็ตบุ๊ค ขอบตาฉันคล้ำเป็นหมีแพนด้าแล้วเนี่ย สิวก็เริ่มผุดซะแล้วคะแนนนอนหงายอยู่ท่ามกลางความมืดของห้อง ที่มีแสงสว่างเพียงหน้าจอโน็ตบุ๊คเพียงเท่านั้น เวลากำลังเดินไปเรื่อยๆแต่กลับเหมือนเป็นเวลานับถอยหลังของฉัน3 2 1…04:00 ตีสี่แล้วครับท่านผู้ชม.. วันที่สองหมดไปเมื่อหลายชั่วโมงที่แล้ว นี่คือวันสุดท้ายตามข้อตกลงที่ฉันไม่ได้เป็นคนตกลง แต่ไม่มีสิทธิ์เลือก… ถึงปากจะบอกว่าไม่ซีเรียสกับการเสียตัวครั้งแรกก็เถอะ แต่พอใกล้เวลาจะเสียสิ่งที่ดูแลมานานเท่าอายุของตัวเองก็แอบหวั่น.. มันจะเป็นยังไงอะถ้าเสียไป ฉันจะเขียนงานต่อไปได้ไหม ความฝันของฉัน อนาคตของฉัน.. ขึ้นอยู่กับหอยน้อยๆตัวนี้งั้นเหรอ…คะแนนนอนเหม่อแบบหมดอะไรตายยาก ก่อนจะสลัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไป “นอนไม่ได้ก็ไม่ต้องนอนแม่มละ!” “ลูกจ้า แม่จะไม่ยอมเสียลูกไปทั้งๆที่ยังไม่ลองพยายามหรอกนะ” อาจจะเหมือนคนบ้าที่ฉันต้องมานั่งประคบประหงมหอยจ้อยๆของตัวเอง แต่ก็ไม่มีวิธีไหนระบายความเครียดออกมาได้ดีเท่ากับการพูดมันออกมา แม้หอยน้อยๆตัวนี้มันจะไม่เข้าใจหรือมันถึงเวลาที่มันอยากจะหาอาหารโดยไม่ผ่านแม่มันอย่างฉันก็ต
“อะ โอ๊ยยย.. โอ๊ยยย” เสียงร้องในแบบโทนต่ำ คะแนนถูกลากอย่างไม่กล้าขัดขืนจนถึง.. คอนโดของชิริว คอนโดที่เธอเคยเข้ามายืนอยู่ในห้องนี้ ห้องที่มีผู้หญิงนมเบิ้มเท่าหัวเด็กตั้งหลายคนในเวลาเดียวกันในตอนนั้นถึงในใจจะหวั่นขนาดไหนก็เถอะ แต่ก็ไม่กล้าเเสดงออก ใครจะกล้า วันนี้มันเหมือนวันขีดเส้นตาย ถ้าฉันทำอะไรแบบไม่ทันคิดละก็.. ไม่อยากจะคิดเลย>“ฉันอ่านตอนที่เธอเขียนให้พระเอกของเธอรู้สึกผิด กับครั้งแรกของนางเอก”“..พี่ว่างมากเหรอ”“….”“..ขอโทษค่ะ” คะแนนยกมือไหว้ ชิริวเหลือบตามองเพียงนิด ใจที่สู้มาตลอดหลายวันของเธอก็แทบจะฟ่อเหมือนผลไม้ขาดน้ำ.. คิดภาพออกตามใช่ไหม ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เห็นภาพความรู้สึกของฉันในตอนนี้==^“เขียนโครตแข็ง”“….”“ฉันไม่รู้สึกผิดกับครั้งแรกของผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น”“นั่นเซริว ไม่ใช่ชิริว” ฉันเข้าใจความหมายพี่เขาอยู่หรอก นิยายเรื่องนี้ฉันมีพี่เขาเป็นอิมเมจของตัวพระเอก นิสัย กิจการ พูดแบบไม่อ้อมค้อมเลยก็คือฉันเอาพี่ชิริวมาเป็นพระเอกนั่นแหละ แค่เปลี่ยนชื่อ.. ก็พี่เขาดังมากนี่นา เป็นที่นิยมในมอมาก แถมยังดังข้ามมอด้วย ตอนนี้เป็นฉันต่างหากที่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
ทรมาน.. เพราะเสียงกระซิบที่ข้างหู“..เขียน” คะแนนกลืนน้ำลาย เธอจะยืนได้ยังไงในเมื่อถูกปลายนิ้วของอีกฝ่ายสำรวจถ้ำที่ภายใน ก่อนจะรู้สึกถูกดันนิ้วลึกขึ้นเรื่อยๆ แต่ชิริวก็มีที่ท่าแค่กระดกไวน์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผิดกับคนตัวเล็กที่เริ่มเอนตัว เขย่งเท้า และบิดตัวไปมา“อ๊ะ! จะ เจ็บ..”“ยืนไหว?”“..มะ ไม่” ฉันจัดความรู้สึกและการกระทำที่ได้รับไม่ได้ มันหนักหน่วงสำหรับฉัน ในขณะที่อีกฝ่ายอย่างพี่ชิริวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเอาแต่ดื่มไวน์อยู่แบบนั้น กระดกแล้วกระดกอีก ในขณะที่มือหนาๆนี่.. ยังคงส่งสอดปลานนิ้วเข้าถ้ำน้อยฉันอยู่แบบนั้น ควงวน และคว้านลึกในบางจังหวะ ถึงแม้จะออกเเรงเพียงไม่กี่ครั้งแต่มันสร้างความรู้สึกประหลาดๆนี่..หมับ! แต่แล้วพี่ชิริวก็รวบเอวฉันให้นั่งเก้าอี้เดียวกับเขา.. ไม่สิ ไม่ใช่เก้าอี้ แต่เป็นตักของเขา พร้อมกับมือที่ยังคงสาละวนอยู่กับดงดอกไม้ของฉันไม่ยอมลดละ จะให้รู้สึกเหมือนฉันยังไงดีละ บางจังหวะก็ชักปลายนิ้วออกมา คีบเล่นคีบดึงที่ติ่งน้อย ก่อนจะดันสวนเข้าไปแบบไม่บอกไม่กล่าว ราวกับเป็นการละเล่นอย่างหนึ่ง“เขียน ฉันอยากอ่าน”“..ตะ แต่แนนเขียนฉากบนเตียงจบไปแล
•CHIRYUนานเกือบหลายชั่วโมงที่เขานั่งมองเธอเขียนงานอยู่แบบนั้น ห้องนอนของเขาถูกเปลี่ยนสีไฟของห้องให้เป็นสีแดง ตามอารมณ์และความต้องการของเขาเอง แก้วไวน์ถูกรินครั้งแล้วครั้งเล่า หน้าคมอมไวน์ก่อนจะค่อยๆดื่มกลืนทีละนิด ทุกอย่างเหมือนภาพสโลว์ก่อนสายตาคมจะจ้องมองไปทีร่างบาง ผ่านแสงสีแดงช่างเย้ายวน เธอไม่ได้ทำตามคำตกลงสัญญาว่าจะเขียนงานให้จบหนึ่งตอนในค่ำคืนนี้ เพราะอีกไม่กี่วินาทีที่ชิริวนับเลขอยู่ในใจ.. พรึบ! ร่างบางหลับล้มลงกับโต๊ะทันควัน ฟุ้บหลับแบบไม่ขยับและก้มหน้าราวกับคนที่เพิ่งเหนื่อยล้าจากการทำข้อสอบเอนทรานซ์กึก! กึก! กำปั้นหนาเคาะกับโต๊ะเพื่อเรียกสติ แต่คะแนนกลับนิ่ง เธอน่าจะเหนื่อยกับครั้งแรกที่เพิ่งจบไป และครั้นเมื่อชิริวสาวขายาวๆไปอ่านเรื่องราวผ่านหน้าจอโน๊ตบุ๊คของเธอContinute>>>“เขียนจบแฮะ?” ชิริวไม่ใช่ผู้ชายที่นาบเนิบกับหญิงสาวขนาดนั้น แม้แต่โน๊ตบุ๊ค เขาก็ยังหยิบมันแบบไม่กลัวว่าข้าวของจะพัง หยิบวางไว้บนตัก และดันตัวเองนั่งบนโต๊ะที่คะแนนเขียนงาน หรี่ตาอ่านนิยายที่ชีวิตนี้ไม่คิดจะทำ แต่ต้องทำเพราะพระเอกในเรื่องดันเป็นตัวเองสายตาโฟกัสที่บรรทัดแล้วบรรทัดเล่า ไอ้การกระทำที่ว่า
“อาแนน! อาแนนอาาา~”“แนนขออยู่คนเดียวค่ะม่า”ปึง! ฉันกลับมาถึงบ้าน รีบวิ่งให้ไวเท่าที่จะไวได้แล้วพาตัวเองเข้าห้องนอนทันที ถึงอาม่าอะเห็นว่าฉันวิ่งเหมือนขี้จุกตูดมาก็เถอะ คะแนนรีบคว้าหูฟังมาสวม ก่อนจะเปิดเพลงดังๆกลบเสียงเรียกที่คิดว่า อาม่าน่าจะเรียกเธอเป็นหลักหลายนาที ตอนนี้เธอต้องการอยู่กับตัวเอง คะแนนหลับตาเปิดเพลงดังๆจนในหูได้ยินเพียงจังหวะมันส์ๆจากเพลง มันต้องมีวิธีจัดการสิ มันจะต้องจบได้สวยนะเรื่องนี้..ร่างบางนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง สติค่อยๆกลับมาวิ่งในระดับเส้นตรง ไม่มีการรบกวนจากความคิดที่ฟุ้งซ่านเมื่อก่อนหน้า ไม่มีการรบกวนตากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้าเช่นกัน•CHIRYU2ทุ่ม…“ตำรวจยังลงร้านมึงอยู่ไหม?”“ไม่”“ก็น่าจะพอได้แล้วนี่หว่า สงสารแนนมัน” เรียวที่เข้ามาดื่มเป็นเพื่อนเสนอความคิดเห็น ในขณะที่อัลฟ่านังคงนั่งมองสีของเครื่องดื่มอย่าไม่ออกความเห็นใดๆ และชิริวนั่งไถ่มือถืออ่านนิยายของคะแนนอยู่แบบนั้น ก่อนจะยิ้มร้ายๆเพียงนิดที่มุมปาก“ไม่ ยัยนั่นใช้ชื่อเสียงกูทำมาหากิน”“….”“กูต้องคิดค่าลิขสิทธิ์”“ค่าลิขสิทธิ์ของมึง กูรู้ว่ามึงหมายถึงอะไร จะเก็บได้หรือเปล่าเถอะ แนนดูไม่ใช
CakeCake’ โทษทีนะแนน ตอนนี้พี่ปิดรับคอมมิชชั่นแล้วจ่ะ เต็มยาวทั้งปีเลยคำตอบของพี่เค้ก ฉุดใจฉันให้ต่ำลงถึงตาตุ่ม แล้วแบบนี้ฉันจะทำยังไง.. จะหานักวาดคนอื่นในกลุ่ม.. จากที่ตามหามาก็คิวเต็มกันทั้งปี “..แนนสู้ราคานะคะพี่เค้ก” แม้ฉันจะไม่สู้ได้ทุกราคาก็ตามที ถ้าการเงินฉันพร้อมขนาดนั้น คงไม่ใช้ปก ใช้อิมเมจเป็นรูปพี่ชิริวตัดหัวหรอก==^อีกด้าน…“ริว..” เค้กถึงจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ชิริวทำ แต่ก็เลี่ยงคำสั่งไม่ได้“สามแสน”“….”“จะเอาไปจ่ายหนี้ค่าบ้านไม่ใช่หรือไง?”“….”“ฉันจ่ายให้ แต่เธอห้ามรับงานแนนเด็ดขาด ถ้าฉันรู้..”“….”“เธอรู้ดีว่าต้องเจอกับอะไร”“ทำไมต้องเป็นแนนวะ?”“รุ่นน้องเธอ ทำฉันเดือดร้อนมาเยอะแล้ว”“เดือดร้อน? ต่อให้เดือดร้อน อย่างริวเนี่ยนะจะจัดการไม่ได้?”“….”“จัดการไม่ได้.. หรือไม่คิดจะจัดการกันแน่?” เค้กหรี่ตามองคนเป็นเพื่อนที่ตัวเองบากหน้ามาขอความช่วยเหลือ ชิริวแค่นยิ้มร้ายๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วใช้แก้วเหล้าของตัวเอง ชนกับแก้วของเค้กในท่ายืนคร่อมหัว..แกร๊ก~“เธอรู้จักฉันดี” ก่อนจะกระดกจนหมดแก้ว แล้วเดินจากไปพร้อมกับทิ้งเช็คเงินสดจำนวนสามแสน เล่นเอาเค้กถอนหายใจอย่างไม่มีทางเลือ
“จากการตรวจพบว่า คุณได้ตั้งครรภ์แฝดครับ.. อาจจะ เป็นไปได้ถึงสามคน”“จริงเหรอคะ!”“ครับ ดูจากตรงนี้ก็พอจะเห็น.. หมออยากจะให้ความรู้ในฐานะที่คุณสองคนเป็นคุณพ่อคุณแม่มือใหม่สักหน่อย” จากวันนั้นจนวันนี้ฉันก็ท้องได้ประมาณสี่เดือนแล้ว ครั้งแรกที่อัลตร้าซาวน์คุณหมอเองก็ยังไม่ค่อยมั่นใจเพราะคุณหมอบอกว่ามันเป็นไปได้ยากมากที่จะสามารถท้องแฝดสามได้ แต่เหมือนวันนี้จะชัดเจนแล้วสินะ..“การตั้งท้องลูกแฝด ถือเป็นความเสี่ยงหนึ่งของการตั้งครรภ์ เพราะการอุ้มท้องลูกมากกว่า 1 คน ในท้องเดียวกันนั้น อาจนำไปสู่ความผิดปกติของการตั้งครรภ์หลายประการ ตั้งแต่การแท้ง การคลอดก่อนกำหนด หรือภาวะครรภ์เป็นพิษ เป็นต้น โดยท้องแฝดสามารถแบ่งออกเป็น 2 กรณี คือ แฝดแท้ และ แฝดเทียมครับ”“..ค่ะ”“แฝดแท้ เกิดจากการที่ตัวอ่อนซึ่งผ่านการปฏิสนธิและฝังตัวที่มดลูกแล้ว แต่จู่ ๆ ก็มีการแบ่งตัวอ่อนขึ้นมาอีก 1 ตัว โดยตัวอ่อนทั้งสองตัว อาจจะมีรกและถุงน้ำคร่ำเป็นของตัวเอง หรือใช้รกและถุงน้ำคร่ำร่วมกันก็ได้ ซึ่งแฝดแท้จะมีรูปร่างหน้าตาและลักษณะที่คล้ายกันมาก และมักจะเป็นเพศเดียวกัน เช่น แฝดชาย-ชาย หรือ แฝดหญิง-หญิง”ฉันพยายามตั้งใจฟังทุกอย่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!“อาแนน ผลออกมาหรือยังอ่าา อาม่าหัวใจจะวายอยู่แล้วนาาาาา” เสียงอาม่าที่คอยเค้นจังหวะหัวใจของฉันมันเค้นจนฉันแทบจะขาดอากาศหายใจตาย… ฉันลืมสังเกตตัวเองเลยว่าประจำเดือนของฉันมันไม่มาสักเดือนสองเดือนนี่แหละ แต่ไม่ได้สนใจเพราะฉันเอาเวลาไปทุ่มกับการเขียนนิยาย และเอาเวลาคลั่งรักกับพี่ริวซะหมด..แท่งตรวจครรภ์ค่อยๆซึมน้ำปัสสาวะที่ฉันหยดจุ่มลงไป ทุกนาทีฉันลุ้นไปหมด “เธอโอเคหรือเปล่า เงียบนานไปแล้วนะ” เสียงชิริวคอยถามเป็นระยะ เเต่เพราะฉันต้องการสมาธิเลยล็อคห้องน้ำเอาไว้นี่แหละในขณะที่น้ำปัสสาวะกำลังค่อยๆซึม คะแนนหลับตาปี๋นับหนึ่งสิบยี่สิบในใจ มือน้อยกุมประสานมือตัวเองแล้วทาบที่อก เสียงหัวใจเต้นระส่ำ ฉันแทบไม่อยากลืมตามองผลลัพท์ด้วยซ้ำ หากฉันไม่ท้อง.. ฉัน พี่ริว และอาม่า คงผิดหวังเป็นแน่..“..อึ่ก~” น้ำตาไหลนองเป็นสาย ได้โปรด ..มอบความสมบูรณ์ในชีวิตในฉันจะได้ไหมลืมตา… ฉันกลืนน้ำลาย และค่อยๆก้าวเท้ากลับไปยืนมองผลตรวจที่น่าจะตรวจเสร็จเป็นที่เรียบร้อย พลันท่องในใจว่า ขอสองขีด ขอสองขีด มันจะเป็นของขวัญที่ดีมากๆในชีวิตของฉันเลย.. ฉันเคยคิดต่างๆนานา เคยนอนคุยและแลกความคิดกับพี่ริว ว
สิ่งพิเศษต่อมาสำหรับฉัน หลังจากที่ได้รับคัดเลือกนิยายไปทำซีรี่ย์แล้วคงไม่พ้นวันนี้ ผ่านมาเเล้วเกือบสามเดือน หลังจากที่ฉันประสบความเร็จในชีวิตหลังจากวันนั้น วันนี้ก็ครบสามเดือนพอดี ฉันใช้เวลานานเกือบครึ่งปี ที่กว่าจะตัดสินใจวนกลับมาที่บ้าน หลังจากคราวก่อนที่หอบหิ้วข้าวของไปอยู่กับพี่ริวเพื่อเขียนงานให้ตรงสเปคพี่เขามากที่สุด วันนี้เป็นวันแรกหลังที่เกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย ในที่สุดฉันก็กล้าที่จะกลับมาที่บ้านสักทีและเพราะมันถึงช่วงเวลาที่เราจบช่วงชั้นการศึกษา พี่ริวจบการศึกษาเป็นที่เรียบร้อย และมุ่งเข้าสู่การดูแลร้านอย่างจริงจัง ในขณะที่ฉันยังเหลือเวลาเรียนอยู่อีกไม่กี่ปี“..กลับมาทั้งที่นิยายยังไม่ถูกทำเป็นซีรี่ย์แบบนี้ จะมีคำแบบไหนทิ่มแทงหัวใจไหมนะ”“บอกแล้วไงว่าไม่ว่าใครจะพูดยังไง ฉันก็จะอยู่ข้างเธอ”คะแนนพยักหน้า ฉันพยายามสอดมือจับมือพี่ริวเอาไว้เพราะตัวเองหวั่นเกรงนั่นแหละ เพราะฉันในตอนนั้นอยากให้อาม่าและแม่ยอมรับในความสามารถที่ฉันมี วันนี้ฉันทำสำเร็จแล้ว แม้มันอาจไม่ถูกใจใครแต่ว่า“อาแนนนอ่าาา~” อาม่าที่เดินโบกพัดอยู่ในบ้านหันมาเห็นฉันพอดี ก่อนจะรีบเดินตรงเข้ามาหา“ม่าา เดินช้าๆสิ
ผลประกาศนิยายที่ถูกไปสร้างเป็นซีรี่ย์ 3เรื่อง1. รักร้ายนายเพลย์บอย2. สุดเขตรัก สุดเขตแค้นคะแนนเม้มปากเมื่อมาถึงวันที่ตัดสินผลประกวด มีนิยายเพียงสามเรื่องเท่านั้นที่จะถูกนำไปทำเป็นซีรี่ย์ แต่เพราะสองเรื่องข้างต้นมันไม่ใช่ชื่อนิยายของฉัน ใจมันก็แอบแป้วไปหน่อย..เนื่องจากปีนี้คนหันมาเขียนนิยายกันเยอะมากๆ ทำให้คู่แข่งนั้นมีมากไม่แพ้กัน นักเขียนหน้าใหม่แต่ฝีมือไม่ใหม่เลยก็ดังในโลกโซเซียลเยอะ“..เรื่องสุดท้าย จะใช่เรื่องของเราไหม?” มือไม้ฉันสั่นไปหมด ถ้าให้พูดตามตรง ถ้าเกิดว่าฉันไม่ได้ขึ้นมาก็พอทำใจอยู่นะ จำได้ไหมวันที่พี่ริวพาฉันไปหาดอม ดอมพูดเองว่าถ้านิยายของฉันไม่ได้แย่ถึงขั้นต้องตกรอบก็พอจะช่วยได้ แต่ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าดอมไม่ช่วยให้ฉันเข้ารอบลึกๆแน่ เขาจะทำแบบนั้นทำไมละจริงไหม เพราะต่อให้ทำดีด้วยเท่าไหร่ เขาก็ไม่มีวันได้ฉันไป“เลื่อนสักทีเถอะครับผมลุ้นจะตายอยู่แล้ว” พี่บิ๊กที่ยืนอยู่ข้างหลังเหมือนจะลุ้นไม่ต่างกับฉัน แม้จะยัดขนมเข้าปาก แต่สายตาก็จับจ้องที่หน้าจอโย๊ตบุ๊คไม่ขยับไปไหน“ถ้าแนนไม่ได้ละ”“ปีหน้าคุณก็ค่อยเข้าประกวดใหม่สิครับ ความฝันของคนเรามีอายุแค่ปีเดียวหรือไง”“นั่นสินะ..
ฉันจะ.. ทำให้มันดีที่สุด แฝดสามงั้นเหรอ.. ได้‘เนเน่ดันตัวเองด้วยความแอ่นอ้อนอนชร แขนบางบีบดันเนินอกอย่างไม่ตั้งใจแต่ก็ดูยั่วยวนใช่เล่น ผิวขาว เรือนร่างบอบบางที่กำลังทิ้งน้ำหนักกดทับลำกายยักษ์ที่แข็งตัวขึ้นในทุกวินาทีที่ร่างบางๆของเนเน่ส่งเสียงครางเสียงหวานเย้ายวนราวกับยากล่อมประสาท ใบหน้าแดงพร่า และเนินอกเด้้งดึ้งรับฝ่ามือใหญ่‘ถ้าทำได้แค่นี้ แฝดสามไม่ต้องหวัง~’เซริวบีบเค้นเอวบาง ปล่อยอกสวยให้เป็นหน้าที่ของเนเน่ เธอเค้นมัน บีบมัน และวางมือลงที่ลำตัวหนาๆของชิริว ก้นบางกระดกกระแทกหน้าตักหน้าขาด้วยความพริ้ม ราวกับประโยคก่อนหน้า มันทิ่มแทงหัวใจเนเน่ร่อนเอวหวานๆจนเซริวจิกมือและครางกระเส่าหลังจากคิดผิดลั่นวาจานั้นออกมา กลีบแยกกลืนกินลำกายยักษ์จนสุดโคน แม้ลีลาของคนตัวน้อยจะไม่ได้เเซ่บซี๊ดถึงใจ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอหวานจนเขาแทบจะกลืนได้ทั้งตัว‘อ๊ะ!’ เสียงหวานร้องด้วยความตกใจเมื่อถูกจับยกเอวแล้วพลิกท่าทางกลับหัวกลับหาง ท่าหกเก้าที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำ เนเน่ได้ลองทำอีกครั้งแล้ว‘อ๊ะ อ๊าา~’ ปลายลิ้นเลียเสยกลีบแยกจนแสบเขิน เรียวขาสั่นงันงึกในทุกจังหวะที่จาบจ้วง ลิ้นอุ่นขยันแหย่ขยันสอดและดูดกล
“เอาละ! ฉันจะเริ่มประชุม!”‘เซริว เคาะมือกับโต๊ะตรงหน้า เผยคำสั่งและกฏใหม่ต่างๆสำหรับเดือนใหม่ โดยที่มีลูกน้องคู่ใจอย่างบราวน์ยืนอยู่เคียงข้างเสมอ ทั้งคู่ทำงานประสานกันได้ดีอย่างโดยไม่ต้องคอยสะกิดหรือส่งซิกส์ใดๆ เนเน่หมดเวลาไปกับการนั่งชื่นชมความสามารถของสามีตัวเอง นิ้วนางข้างซ้ายบ่งบอกว่าทั้งชีวิตของเธอได้มอบให้กับใครสักคนไปหมดแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าอนาคตมันจะออกมาแบบไหน แต่ฉันไม่อยากไปนั่งนึกถึงมันแล้วละ บางทีการที่เรากังวลกับการใช้ชีวิตมากไปมันทำให้เราไม่มีความสุขกับ ณ เวลาปัจจุบันเลย เมื่อก่อนฉันเป็นแบบนั้น ฉันกลัวสิ่งที่จะตามมา ฉันไม่กล้าโอบกอดปัญหาไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่ ฉันจะหนีความทุกข์ทุกอย่างที่มันกำลังจะพุ่งเข้ามาหาฉันเพียงเพราะสิ่งเหล่านั้น จะทำให้ตัวตนของฉันค่อยๆหายไป เมื่อก่อน ฉันเป็นแบบนั้น’คะแนนรัวปลายนิ้วถ่ายทอดความรู้สึกของเนเน่ผ่านตัวเอง ชิริวในตอนนี้ดูพึ่งพาได้สุดๆในสายตาของเธอ บางทีก็ยังรู้สึกแย่ที่ช่วงเวลานึง ความฝันของฉันทำลายความฝันของเขา หากในวันนั้นชิริวไม่ทำอะไรสักอย่างละก็ ฉันคงไม่มีทางรู้ว่าฉันกำลังล้ำเส้นความฝันของใครสักคนอยู่ ไม่ผิดนะที่เราจะมีความฝัน แ
แล้วที่สุดฉันก็เข้าใจว่าที่ที่บอกว่าเซอร์ไพส์ฉันคือที่ไหน.. แต่เอาตรงๆนะ ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่..ขาเรียวนั่งไขว้ห้าง แขนยาววางทาบขนาบกับโซฟารับแขกในขณะที่ฉัน นั่งตัวเล็กตัวน้อยอยู่ตรงนี้==^“..หึ๊~ จะยกพวกตีหรือไง” คนตรงหน้าเอ่ยขึ้นมาแบบกึ่งขำในลำคอ ในขณะที่คนข้างๆฉันนั้น..“กูมีเงินเยอะมากแล้วกูก็ต้องการให้มึง”“พี่ริว!”“ไม่เป็นไร.. พวกหมาหวงก้าง ผมพอเข้าใจ” อืม.. คนตรงหน้าฉันคือดอม และสิ่งที่พี่ริวทำคือกำลังจะทำกร่างใส่อีกฝ่าย ทั้งที่เป็นฝ่ายยกโทรศัพท์หาเขา แต่ดูการกระทำสิ ฉันละเชื่อเลย==^คะแนนต้องตีทั้งขา ตีทั้งแขนจนร่างสูงสะดุ้ง ซึ่งสุดท้ายก็ยอมนั่งดีๆ“ว่าไง? มีอะไร?” “….”“ถ้าโทรมาแต่ยังนั่งอมขี้ฟันแบบนี้ ผมจะไปทำงาน”“ให้ตายดิ! ไม่คิดว่าจะยากขนาดนี้==^” ชิริวบ่นอุบกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจ “..ช่วย พิจารณา นิยายของแนนด้วย”“….”“เธอตั้งใจทำมากเพราะงั้น.. ถ้ามึงเคยรู้สึกดีกับเมียกู สนับสนุนเธอด้วย” “ผมว่าอย่างคุณไม่จำเป็นต้องแบกหน้ามาขอความช่วยเหลือเพียงเพราะคำว่าสนับสนุน”“….”“คุณมีเงินมาพอที่จะเปิดสำนักพิมพ์เพื่อพิมพ์นิยายของคะแนนเพียงคนเดียวสบายๆ แล้วทำไมต้องแบกหน้าที่อดท
ฉันแทบจะทุ่มได้ทุกอย่างเพื่อความฝันเพียงหนึ่งเดียวของฉัน ฉันอยากเป็นนักเขียนในดวงใจของใครสักคน อยากมีคนคอยติดตามผลงานของเรา และฝันอันสูงสุด.. คือการได้รับเลือกเอานิยายที่เขียน ไปทำละครหรือซีรี่ย์ ได้อยู่ในจุดที่สามารถเลือกนักแสดงที่มาเล่นเป็นตัวเอกตัวรองได้ คะแนนวางฝันทุกอย่างเป็นขั้นตอน และจริงจังเสมอมา แม้ว่าการเงินที่บ้านจะไม่ได้ทำให้ตัวเธอรู้สึกลำบาก แต่เธอกลับเลือกวิธีที่จะทำทุกอย่างด้วยตัวเองแบบสุดโต่ง เธอหาเงินได้จากสิ่งที่ชอบ และทำมันออกมาอย่างเต็มที่จน ณ.เวลานี้.. คะแนนมีแฟนคลับและผู้ติดตามนามปากกาของเธอเป็นหลักห้าหมื่นเป็นที่เรียบร้อย“กรี๊ดดดด!! ห้าหมื่นน! ห้าหมื่นนนนนน!!”“ อะไรของเมียมึงวะ==^”“ทุกคนๆ ดูสิ! แนนมีผู้ติดตามห้าหมื่นคนละนะ!”“ไหน?” ชิริวรีบเดินเข้ามา เขาจ้องมองจำนวนผู้ติดตามในเลขห้าหลักด้วยแววตาเป็นประกาย“โครตเก่งเลยใช่ป้ะ!”“ฉันแซ่บจนนิยายเธอขายออกต่างหาก” มือเรียวลูบคางคมๆของตัวเอง ก่อนจะพยักหน้ามั่นใจว่ามันเป็นดั่งที่ใจเขาคิด“มึงอะ กล่องที่สิบ” อัลฟ่าโยนกล่องของขวัญให้กับชิริว เขาเป็นคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาในกลุ่ม ระหว่างทางก็เจอกับบรรดาแฟนคลับของชิริวที
เป็นไงละคะแนน ความฝันที่ช่วงชีวิตในบั้นปลายนั้นจะกินหรูอยู่สบาย นั่งกินนอนกิน.. ยังไม่ทันได้ใช้บั้นปลายชีวิตตอนนี้ก็สบ๊ายสบายยย ฉันนั่งเขียน.. หรืออาจจะนอนเขียน ต้นฉบับให้ได้มากที่สุด สงสัยเมื่อคืนโดนกระทุ้งจนสมองกลับ เลือดลมฉูบฉีดแม้สภาพหลังผ่านมรสุมจะเหมือนคนโดยรุมสะกำก็เถอะ แต่เมื่อเรื่องราวในหัวมันแล่น ฉันก็มีหน้าที่เขียน เขียน และเขียนมันออกไป ช่วงเวลาที่เราไม่ตันมันเป็นอะไรที่แบบสุดๆจริงๆนะ!“..เปิดไฟทำไมเนี่ย~”“เขียนงานค่ะ”“..ตอนนี้?”“อื้อ! ต้องขอบคุณพี่นะกระทุ้งแรงซะจนสมองแล่นยังกับรถไฟเหาะ!” คะแนนรัวนิ้วลงแป้นพิมพ์และเปิดไฟที่หัวเตียงเพียงเท่านั้น ในขณะที่ชิริวสะลึมสะลือ เขามองร่างบางอย่างอดทึ่งไม่ได้ เอาแทบตายแม่งยังลุกขึ้นมาเขียนได้ได้ป๋อแบบนี้..“..ทึกจริงเมียกู”คะแนนกัดปาก ร้อยเรียงเรื่องราวที่บทตันมานาน ตอนนี้ไหลหลากดั่งสายน้ำ แม้แต่ฉากเข้าด้ายเข้าเข็มก็บรรยายได้ซะชิริวถลนตาแต่ไม่แสดงอาการผ่านสีหน้าในจังหวะที่คะแนนหันมาหาตนชิริวแอบอ่านเนื้อหาที่คะแนนพิมพ์จากด้านหลัง สายตาคมหรี่มองหน้าจอ ตัวหนังสือดีดขึ้นที่สามสี่ตัวในจังหวะที่รัวนิ้วเพียงหนึ่งครั้ง‘ลำกายที่ล่ำเป็น