ตัวภาระ

“โอหังเจ้าปีศาจชั้นต่ำพวกข้าเป็นถึงองครักษ์เกราะทองเกราะเงินเช่นไรจึงจะกินพวกข้าได้”

“ฮ่องเต้ข้าก็จะกิน ไท่จือยังเกือบถูกข้ากินไปแล้วหากช้าอีกนิดคงต้องเป็นอาหารเข้าไปแล้ว”ใช้เล็บจิกเข้าไปในคอของหลงตั๋ว

“พวกเจ้ามัวแต่ต่อปากต่อคำรีบจัดการมันเสีย อะอะอาจารย์ช่วยข้าด้วย”

ปู้ตานซิน สะบัดฝ่ามือ แรงลมมหาศาลปะทะใบหน้าของปีศาจพรายน้ำจนกระเด็นไปเกือบสามจั๋ง หลงตั๋วหลุดออกจากการเกาะกุม เหล่าองครักษ์รีบพยุงร่างของไท่จือ

“ไม่เลว ถึงว่าเจ้าหนุ่มนี่ถึงได้พร่ำพูดถึงอาจารย์”

เ้าปีศาจพรายน้ำรวบรวมกำลังลมปราณก่อนจะผลักก้อนพลังกลมสีแดงใส่ ปู้ตานซินอย่างแรง เพียงคิดว่ายืนเฉยๆ อย่างสง่างามก็ไม่มีพลังใดทำอันตรายเขาได้ด้วยเศษพลังอันน้อยนิดที่เจ้าปีศาจพรายน้ำรวบรวมมานั้น ปู้ตานซินสัมผัสได้ว่ามันไม่ทำให้สะทกสะท้านแต่อย่างใด

แต่ หลินอี้หลิวคนโง่เขลานั้น ถลาเข้ามาขว้างก้อนพลังไว้ ก้อนพลังสีแดง ถูกผลักเข้าเต็มอกของหลินอี้หลิว ที่สะอึกกระอักเลือดสดๆ ออกมา ปู้ตานซินถอนหายใจส่ายหน้าด้วยความเบื่อระอานางคิดว่านางเป็นใครกันสบประมาทเขาเพียงนั้นเชียวหรือช่างไม่น่าไห้อภัยอย่างยิ่ง หญิงโง่งม ไร้ความเฉลียวฉลาด คิดว่าตัวเองมี ลมปราณกล้าแกร่งกว่าเขาเช่นนั้นหรือ

“ท่านจ้าวสำนักระวัง”ปู้ตานซินจำต้องรับร่างบอบบางนั้นไว้เสียไม่ได้ นางหันมาพยายามสบตาเขาด้วยความซาบซึ้งใจหวังให้เขาสบตาตอบ ปู้ตานซินเบือนหน้าหนีมองไปยัง เจ้าปีศาจพรายน้ำ

“โชคดีของเจ้าที่ไม่ถูกพลังลมปราณของข้าซัดเข้าใส่”

ปู้ตานซิน หลุบตามองพื้นเขาเกิดมาไม่เคยหัวเราะแต่บัดนี้กับรู้สึกอยากเปล่งเสียงหัวเราะให้ดังกังวาน เพียงแต่สะกดกลั้นไว้เสีย

“ท่านจ้าวสำนัก ขะข้า ข้า”หลินอี้หลิวหมดสติไปในอ้อมแขนของเขาปู้ตานซินพยักหน้าให้องครักษ์มารับร่างของอี้หลิวไปเสีย

“หลงตั๋วดูแลศิษย์พี่ของเจ้า”

“ขอรับอาจารย์”

หลงตั่วเอื้อมมือคว้าข้อมือของหยางหว่านมากำไว้ เหล่าองครักษ์กับทหารตำลึงตาค้างเมื่อเห็นว่าหยางหว่านเป็นถึงศิษย์พี่ของไท่จือ

“ หมดเวลาเจ้าแล้วให้เลือกเอาจะออกบวชไม่กินเนื้อคนอีกต่อไปหรือว่าจะถูกข้าผนึกไว้ใต้บาดาลแห่งนี้”

“สามหาว” ทะยานเข้าใส่ ปู้ตานซิน ที่ซัดฝ่ามือเข้าใส่ เบาๆ ก่อนจะตวัดพลิกฝ่ามือตรึงร่างน่าเกลียดของปีศาจร้ายจนกลายเป็นหินไปทั้งร่าง

“เย้อาจารย์จัดการกับเจ้าปีศาจได้แล้วเย้ๆๆ ”หลงตั๋ว ตะโกนดังๆ ปู้ตานซินพยักหน้าให้เหล่าทหารหามเอาร่างของ ตัวภาระอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้แต่แรก หญิงสาวสวยมักจะเป็นภาระ เพราะนางมักจะทำอะไรตามใจหาใช้สมองไตร่ตรองหลินอี้หลิวถูกหิ้วปีกออกไปทั้งที่ยังไม่ฟื้นคืนสติ

“อาจารย์ ทำอย่างไรกับ เอ่อ เอ่อ"หลงตั่วหหมายถึง หลินอี้หลิวที่ไร้สติ เขาจ้องมองใบหน้างดงามที่บัดนี้กลับรู้สึกสงสารจับใจ นางเจ็บตัวเพราะมาช่วยเขา

“อืม ในฐานะศิษย์ข้าเจ้าคิดว่าควรทำอย่างไรกับนางดี” ไม่จะต้องใช้เคล็ดวิชาอ่านใจ เพียงอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ไรฟัน เจ้าไท่จือแอบปรายตามองหญิงงามบุตรีของจ้าวสำนักกระบี่ฟ้า ที่ปู้ตานซินเรียกว่าภาระ นางเป็นภาระสำหรับปู้ตานซิน แต่กับไท่จือนางทำให้หัวใจสว่างสดใส อย่างที่สุด

“ข้า ๆๆ อดสงสารนางเสียมิได้ นางเอาตัวเข้าปกป้องอาจารย์ด้วยความจริงใจไม่เห็นแก่อันตรายแม้เป็นหญิงก็..ก็มีน้ำใจยิ่งกว่าชายชาญ”

 จะชอบนางก็ชอบไปเถอะ อย่า ชักแม่น้ำมาหลอกล่อปู้ตานซินที่มองทะลุปรุโปร่งภายในใจคิดแบบนั้น แต่คำพูดช่างต่างออกไปนี่คือปู้ตานซิน

“นางมีน้ำใจจริงอย่างเจ้าว่า แต่คราวหลังวานบอกนางว่าไม่ต้องจริงใจเพียงนั้น แค่เพียงนางมาด้วยกันในครั้งนี้ ก็นับว่าดีกว่าสำนักอื่นๆทั่วไปแล้ว”

“อาจารย์ ให้ข้าดูแลนางจะดีไหม”เอ่ยปากอาสารวดเร็วเหมือนกลัวว่าปู้ตานซินใจเปลี่ยนใจ

“เจ้าคิดว่าด้วยฐานะของอาจารย์ควรดูแลนางใกล้ชิดหรือไม่”

พูดให้หลงตั๋วคิด แต่ปู้ตานซินรู้ดีว่าสูงส่งบริสุทธิ์เช่นเขาเรื่องใดกันจะต้องไปดูแล บุตรีของเจ้าสำนักกระบี่ฟ้าให้วุ่นวายหารู้ไม่ว่า เรื่องที่ตบตูดหยางหว่านและจี้โม่นอนหลับตอนนี้แพร่กระจายไปในสำนักเกาซิ่งเรียบร้อยแล้ว ด้วยจี้โม่ภาคภูมิใจเรื่องที่อาจารย์ลงทุนตบตูดเขากับศิษย์พี่หยางหว่านให้นอนหลับ จึงป่าวประกาศไปทั่ว สำนักเกาซิ่ง

“อาจารย์ฐานะสูงส่ง แค่เพียงตบตูดให้ศิษย์พี่ทั้งสองนอนหลับก็เกินพอแล้วเรื่องดูแลหญิงงาม ต่างสำนักปล่อยให้เป็นหน้าที่ของศิษย์เอง”ขมวดคิ้ว นี่หลงตั่วพูดด้วยความจริงใจหรือว่าเหน็บแนม

ทุกอย่างล้วนเคยผ่านมาแล้วครั้งหนึ่งเป็นเรื่องง่ายหรือยากปู้ตานซินกำหนดเอง 

เรื่องราวแม้จะไม่เหมือนกันเพราะเขาวางตัวต่างออกไป อดีตที่ผ่านมาเป็นบทเรียนล้ำค่าสำหรับปู้ตานซิน

จูงมือหยางหว่านจากไปไม่สนใจ ว่าเหล่าทหารหรือหลงตั๋วจะตามมาหรือไม่