มาไม้ไหน

“เดิมเป็นปรมาจารย์กงล้งที่ผนึกจอมารฉูฉางไว้จนตัวเองสละร่างพาวิญญาณล่องลอยสู่สรวงสวรรค์ กระนั้นก็ยังประกาศว่าจะกลับมาในรอบสีพันปีเพื่อผนึกจอมมารฉูฉางเมื่อถึงเวลาอีกครั้ง”

“อาจารย์แล้วทำไมเราไม่ค้นหาร่างอวตารของท่านปรมาจารย์กงล้ง”

รีบหลบตาทันที ความลับนี้มีเพียงเขาและท่านปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงที่รู้ผู้อื่นไม่มีใครสืบรู้เรื่องนี้ด้วย อาจารย์ของเขาปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงเป็นผู้ที่มีเคล็ดวิชาท่องกาลเวลาจึงสืบรู้ได้ว่าใครกันที่เป็นร่างอวตารของปรมาจารย์กงล้งเขาจึงได้รับเคล็ดวิชามาจากอาจารย์ทั้งหมดหาใช่เรื่องบังเอิญที่เหล่าจอมยุทธ์หรือศิษย์พี่ของเขาพูดกันไม่ อาจารย์ต้องการมอบเคล็ดวิชาให้เขาเพื่อจะได้ ผนึกจอมมารฉูฉางไว้อีกครั้ง นั่นเอง

“อาจารย์ข้านึกออกแล้ว หวังต้าฉินอาสาสืบเสาะหาร่างอวตารของปรมาจารย์กงล้งดีไหม”

“เดี๋ยว”ยกมือห้ามทันควัน

“อาจารย์ อย่าห้ามศิษย์เลยถ้าปล่อยให้จอมมารฉูฉาง ทำลายผนึกออกมาได้ย่อมไม่เป็นเรื่องดี” 

เขาตอนนี้ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ ฝึกลมปราณในทุกวัน หาวิธีสร้างผนึกที่แข็งแกร่ง นับว่าเขาประสบความสำเร็จไม่น้อย เดิมเขาสังหารปีศาจพรายน้ำ แต่ตอนนี้อดีตที่ผ่านมาทำให้เขาคิดค้นวิธีสร้างผนึกที่แข็งแกร่ง หากจิตใจและด้านมืดของผู้ถูกผนึก เข้าสู่ด้านดีมีคุณธรรมจึงจะสามารถเปิดผนึกเองได้ แต่ปู้ตานซินไม่แน่ใจว่า ผนึกที่เขาสร้างขึ้นมาใหม่นี้จะแข็งแกร่งพอที่จะผนึกจอมารฉูฉางได้หรือไม่

“อย่าเพิ่ง ข้ากำลังตรวจจับดวงชะตาของร่างอวตารของปรมาจารย์กงล้ง”

โกหก รู้ดีว่าหวังต้าฉินไม่มีทางจะรู้ว่าปู้ตานซิน เป็นปรมาจารย์กงลังกลับชาติมาเกิดเพราะเขาปิดบังดวงชะตาบิดเบือนร่างจริงไว้เสียเป็นหนึ่งในเคล็ดวิชาที่อาจารย์ส่งต่อมายังเขา เป็นเขาที่สะเพร่าก่อนหน้านั้นไม่ยอมปิดบังดวงชะตาบิดเบือนร่างจริงทำให้จอมมารฉูฉางจำเขาได้จึงส่งผลร้ายจนเขาต้อง สละร่างย้อนเวลาอีกครั้ง

“อาจารย์ห้าสำนักใหญ่มักจะปรามาสสำนักเกาซิ่งว่ามีปรมาจารย์หนุ่มแน่น แต่ไม่ยอมให้ความร่วมมือช่วยเหลือไม่ออกหน้าในเรื่องนี้”ปู้ตานซินยิ้ม

“ข้าเพิ่งจะยี่สิบห้า เจ้าคิดว่าคำเรียกขานปรมาจารย์จะต้องแก่เฒ่าหรือจะต้องออกหน้าทุกงานหรือไร”

“อาจารย์หลายปีมานี้ สำนักของเราซบเซาเพราะไม่ออกหน้าช่วยเหลือเหล่าจอมยุทธ์ในการ ร่วมมือร่วมใจกัน จัดการกับจอมมารฉูฉาง”

“ถูกต้องแล้ว สำนักเรา แม้ไม่ช่วยแต่ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ ข้าหลายปีมานี้ฝึกฝนศิษย์เพื่อให้พวกเขาออกไปช่วยเหลือชาวบ้าน ไม่รับงานใหญ่แต่เข้าใจหัวอกความทุกข์ร้อนของชาวบ้าน ยังกล้ามาว่ากันอีกหรือ เรื่องแบบนี้ไม่ช่วยใช่ว่าจะผิด เพียงแค่ข้าไม่อยากออกหน้าเพราะมีเหตุผล”

“อาจารย์เหตุผลใดกัน”

“เจ้าคิดดูหวังต้าฉิน….หากข้าซึ่งเป็นปรมาจารย์อายุน้อยบังเอิญปราบจอมมารฉูฉางได้เจ้าคิดว่าสำนักเราจะต้องรับภาระหนักแค่ไหนต่อไปหากมีจอมมารฉูฉางคนที่สองสามสี่มาอีกครั้งเรามิต้องออกหน้าร่ำไปหรือ อีกอย่างเหล่าปรมาจารย์อาวุโสจะพาลไม่ชอบใจที่เราข้ามหน้าข้ามตาเขา”

หวังต้าฉินพยักหน้าเห็นด้วย

“ไม่ผูกมิตร แต่ไม่สร้างศัตรู หวังต้าฉินเข้าใจแล้วอาจารย์ช่างคิดไปไกล เป็นศิษย์ที่โง่เขลาไปเอง”

“อาจารย์”หยางหว่านเข้ามามาในห้องพร้อมกับถ้วยซุบหอมกรุ่น ปู้ตานซินสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

“หยางหว่าน”

“ศิษย์ขึ้นไปเก็บ สมุนไพรได้หัวฮ่วยซัวมานำไปตุ๋นกับถั่วแดง หยดน้ำผึ้ง นำมาให้อาจารย์กินบำรุงกำลัง”

หวังต้าฉิน เลิกคิ้วสูงอ้าปากค้าง (ฮ่วยซัว หรือซานเหย้าบำรุงกำลังเป็นยาอายุวัฒนะ บำรุงกำลังให้ปึ๋งปั๋ง แก้เสื่อมสมรรถภาพทางเพศ พวกฝันเปียกน้ำกามเคลื่อนหลั่งเร็ว)

“ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่จู้จ้านตักใส่ถ้วยไว้ให้ท่านเช่นกัน รีบไปเดี๋ยวนางโมโหเททิ้งเสียสิ้น”หวังต้าฉินรีบ ประสานมือออกไป

ปู้ตานซินหน้าแดง หากจะเอายาสมุนไพรที่มีสรรพคุณแบบนี้มาให้ นางกำลังคิดอะไรตั้งใจจะหลอกล่ออะไรเขาอีก ปกติหยางหว่านหาใช่คนที่เอาใจใคร

“อาจารย์ความจริงสมุนไพรฮ่วยซัว มีสรรพคุณบำรุงกำลัง หยางหว่านเห็นว่าอาจารย์พักนี้พักผ่อนน้อย อีกทั้งศิษย์น้องจี้โม่ลงเขาขาดคนคอยปรนนิบัติ หยางหว่านเลยตั้งใจ ต้มฮ่วยซัวมาให้ท่าน”

“อืม ออกไปเถอะ”

“อาจารย์หยางหว่านตั้งใจชวนอาจารย์เดินชมจันทร์ที่สะพานชมจันทร์ในค่ำคืนนี้”ปู้ตานซิน ขมวดคิ้วจะมาไม้ไหนกัน

“อร่อยไหมคะ” ปู้ตานซินสำลักตุ๋นฮ่วยซัวด้วยตกใจกับน้ำเสียงหวานนั้น หยางหว่านรีบลุกมาล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าที่ติดตัวมาเช็ดที่ริมฝีปากให้เบาๆ ตาสบตาปู้ตานซินรีบหลบตา หยางหว่าน อ่า...นี่เขาเป็นอะไรไปทำไมต้องรู้สึกเขินอาย หรือว่าเป็นเพราะหยางหว่านดีกับเขาเกินไปเกินกว่าที่เขาคาดคิด