มาไม้ไหน2

ยกถ้วยซุบขึ้นซดอีกครั้ง

“อาจารย์” เอื้อมมือยื้อถ้วยน้ำแกงไว้ มองสบตาดวงตาใส น่าเอ็นดูยิ่งนักปู้ตานซินปล่อยมือ หยางหว่านดึงมันออกมา บรรจงเป่าเบาๆ ไปที่นำซุบที่มีไอร้อนลอยอ้อยอิ่ง

“มันร้อนไปนี่เอง หยางหว่านไม่ทันระวังทำเอาอาจารย์สำลัก ให้หยางหว่านเปาให้มันอุ่น อาจารย์จะได้กินได้สะดวกหน่อย”ปู้ตานซินถอนหายใจ

“อาจารย์จะต้องกินบ่อยๆ หยางหว่านจะต้องมาให้อาจารย์กินทุกวัน ฮ่วยซัวช่วยบำรุงกำลังดีไม่น้อย อาจารย์จะได้แข็งแรง มีแรง…..สอนศิษย์ต่อไป”

เสียวท้องน้อยวาบ เด็กสาวอายุสิบสี่ ใบหน้าผุดผาดแก้มสีชมพูสดใส ริมฝีปากอวบอิ่ม แล้วยังทรวดทรงองค์เอวที่กำลังมองเห็นเด่นชัด ปู้ตานซินกลืนน้ำลายลงคอ จะใช้เคล็ดวิชาอ่านใจ ก็กลัวคำตอบที่ได้จะทำให้เจ็บปวดใจ หากนางแค่เพียงห่วงใยเขาเพราะเขาเป็นอาจารย์ หยางหว่านครั้งนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมาทั้งๆ ที่เขาเห็นได้ชัดว่า นางตัวติดกันกับจี้โม่

“ไม่ต้องลำบาก”

กัดฟันพูดความจริงอยากให้หยางหว่านแวะเวียนมาทุกวันแต่...อีกใจกลับกลัวว่านางจะมาไม้ไหน เขาจะรับมือหยางหว่านได้หรือในเมื่อใจเขาทั้งใจมีนางอยู่ในนั้นแล้ว

“อาจารย์หยางหว่านเต็มใจ ได้ทำอะไรเพื่ออาจารย์บ้างเพราะอาจารย์เป็นเหมือนบิดาของหยางหว่านอยู่แล้ว”

บิดาเลยเหรอนี่หยางหว่านเห็นเขาเป็นดังบิดา เช่นนั้นนางก็เคารพเขาเกินกว่าจะคิดเกินเลย กระดกน้ำซุบลงคอ อย่างรวดเร็ว

“เจ้าไปเสีย”น้ำเสียงเรียบเฉย หยางหว่านทำหน้าเง้า

“อาจารย์ ไปเดินเล่นที่สะพานชมจันทร์กันจะดีกว่าไหม หลายปีมานี้อาจารย์ทุ่มเทเพื่อสำนักสั่งสอนพวกเราจนเป็นยอดฝีมือ แต่อาจารย์กลับไร้คน..เคียงข้างเอาใจ”เลิกคิ้วสูง คำพูดของหยางหว่านทำเอาหัวใจพองโตทั้งๆที่หมดหวังไปแล้ว เมื่อหยางหว่านเอาเขาไปเปรียบกับศิษย์พี่ป้อคุนบิดาของนาง

ลุกขึ้นยืน ตั้งใจเดินนำไปยังสะพานชมจันทร์ หยางหว่านคว้าแขนไว้ทันทีคิดว่าปู้ตานซินจะปลีกตัวไปเสีย

“อาจารย์ อย่าเฉยชานักเลย หยางหว่านเห็นว่าอาจารย์ทำเช่นนี้เกรงว่าจะไร้ซึ่ง คู่ครอง ศิษย์พี่จูจ้านก็บอกกับข้าว่า ตั้งแต่อาจารย์ก่อตั้งสำนักมา ไม่เคยเห็นว่าอาจารย์จะชายตามองหญิงใดทั้งๆ ที่อาจารย์ออกจะหล่อเหลาปานนี้แล้วยังเป็นถึงปรมาจารย์ มีหรือที่จะไม่สามารถเลือกเฟ้นคู่ครองที่เหมาะสม”

ยุ่ง ทำไมนางต้องเจ้ากี้เจ้าการเรื่องของเขา หรือว่ารู้ว่าเขามีใจให้นางต้องการหาเมียให้เพื่อที่นางจะได้ครองรักกับจี้โม่ อย่างปลอดโปร่ง

เดินออกจากห้องไปยังสะพานชมจันทร์ หยางหว่านยิ้ม

“อาจารย์ดวงจันทร์คืนนี้สวยยิ่งนักหากมีคนรู้ใจ อยู่ข้างกายคงเป็นสุขไม่น้อย”

“ข้าไม่หวังให้ผู้ใดรู้ใจข้า ในเมื่อข้าเองไม่อาจรู้ใจเขา”หยางหว่านถอนหายใจ

“หยางหว่านชอบดวงจันทร์คืนนี้เสียจริง”

ปู้ตานซิน คิดในใจยิ่งได้มาชมจันทร์เคียงข้างจี้โม่ใช่ไหม ปู้ตานซินลอบมองเสี้ยวหน้าหวานละมุน ด้วยสายตาที่จ้องจับผิด หยางหว่านหันมายิ้มหวาน

“อาจารย์ …….ชอบ...หญิงงามที่มีอุปนิสัยเช่นไรกัน”

ฮึคงกำลังจะหา ว่าที่เมียให้เขา นางถึงลงทุนเช่นนี้ ตอนนี้เขารู้แล้วว่านางทำไมไม่ลงเขาไปกับจี้โม่ ที่จริงแล้วนางต้องการอยู่ที่นี่ เพื่อหาทางโน้มน้าวเขาให้หาคู่ครอง หากจี้โม่กลับมาอีกทีนางก็จะแต่งกับจี้โม่ อย่างไร้ข้อกังขาและเสียงครหา

“เจ้าจะรู้ไปทำไมกัน”

“อาจารย์ท่านก็เป็นเสียอย่างนี้ ร้อยวันพันปี ไม่เคยจะมีวี่แววว่าจะมีหญิงใดที่เป็นที่ชื่นชอบ หยางหว่านรู้ว่าท่านใช้เวลาส่วนมากอยู่กับการเตรียมการณ์ เมื่อจอมมารฉูฉางจะออกมาจากผนึกเสียได้ ถึงใครจะว่าอาจารย์ ว่าไม่ออกหน้าแต่หยางหว่านรู้ดีว่าอาจารย์มิใช่คนที่ชอบออกหน้า แต่จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยคนอื่นไม่หวังคำสรรเสริญ หยางหว่านยังจำเมื่อสิบปีก่อนได้ที่อาจารย์กำจัดปีศาจพรายน้ำยังยกความชอบให้กับศิษย์น้องหลงตั๋ว อาจารย์เป็นคนเช่นนั้น”

“เจ้าไม่ต้องยุ่ง”

“อาจารย์ต่อแต่นี้อาจารย์วางมือจากจอมมารฉูฉางนั่นเสีย แล้วหันมาสนใจเรื่องของตัวเองเสียบ้าง จะสนใจเรื่องของจอมมารนั่นไปทำไมกันในเมื่อปรมาจารย์อาวุโสหลายสำนัก ต่างผนึกกำลังกันแล้วอาจารย์ก็ไม่จำเป็นต้องกังวล ปล่อยพวกเขาจัดการกันไป อาจารย์ อาจารย์อายุยี่สิบห้าแล้วควรมีภรรยาและคนคอยดูแล”ปู้ตานซินเดินหลบ ออกจากตรงนั้น

“อาจารย์”คว้าข้อมือใหญ่กระตุกอย่างแรง หยางหว่านที่ปู้ตานซินรู้จักนางเป็นคนไม่ยอมคน ร่างสูงเซถลา

หันมาตั้งใจจะซัดฝ่ามือใส่หยางหว่านด้วยความลืมตัวหยางหวานพลิกตัวหลบ พลิ้วไหว หันหลังกลับพาตัวเองซุกเข้าไปในอ้อมแขนของปู้ตานซิน เอี่ยวคอมองสบตา อาจารย์หนุ่มปล่อยมือปล่อยอ้อมกอด ก้มหน้าเดินเข้าห้องไปทันทีหยางหว่านยิ้ม

“อาจารย์หยางหว่านไม่มีทางยอมแพ้”

ปู้ตานซินถอนหายใจผลักไสเขาให้คนอื่น แม้จะเลี้ยงดูนางมา สุดท้ายแล้วนางก็ยังไม่มีใจให้เขาอยู่ดี