ลบล้าง

“เจ้าเด็กโง่ หากมิใช่ดวงจิตอวตารของข้า เจ้าคิดว่าจะเข้ามาในนี้ได้ง่ายดายอย่างนั้นหรือต้องมีดวงจิตมารแอบแฝง จึงมองข้ามเรื่องคุณธรรมเสียสิ้น”

“ใครกำหนดกันว่า สิ่งไหนคือคุณธรรมสิ่งไหนคือจิตมาร”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปลดปล่อยข้าสิแล้วเจ้าจะเข้าใจทุกอย่าง”คำพูดก้องในหัวของ จี้โม๋เหมือนเสียงสะท้อนในหุบเหวลึก ยกมือขึ้นอุดหูเสีย

“โอหังเกินไปแล้ว เพียงแค่จอมมารปลายแถว ข้าเป็นถึงศิษย์เอกของท่านปรมาจารย์ปู้ตานซิน เจ้ากล้าโอหังกับข้าหรือ”

ซัดฝ่ามือใส่ผนึก บางอย่างหมุนวนเข้าที่เดิม ทั้งพละกำลังและลมปราณที่รวบรวม คล้ายดังลมปราณของปู้ตานซินเมื่อก่อนหน้านั้น ผนึกสีฟ้าใสปริแตกเป็นรอยร้าวยาวเหยียด

“ขอบใจที่ทำลายผนึกเพื่อข้า สมกับที่ข้ารอคอยเจ้ามาเนิ่นนาน เจ้ากับข้าไม่ต่างกัน เรารักมั่นกับนางผู้เดียว”

“เจ้าหมายถึงเรื่องใดกัน”

“จี้โม๋ อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่ได้มีใจให้กับฟูเหยี่ยน หยางหว่าน”

“หยางหว่าน เจ้าตั้งใจจะทำอะไร”

“นางเกิดมาเพื่อเป็นของข้าและเจ้า”

หลงตั๋วขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าองครักษ์ที่เฝ้าถ้ำต่างถูกสกัดจุดจนสิ้น คลายจุดที่สะกัดออกเสีย

“ใครกันทำเรื่องเช่นนี้”

“ไท่จือ ศิษย์พี่ของท่านจี้โม่เร้นกายเข้าไปข้างใน” หลงตั๋วถลาเข้าไปทันทีด้วยกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้าย

“ศิษย์พี่ท่าน….”จอมมารฉูฉางเพียงยื่นมือปล่อยลำแสงสีฟ้ารั้งร่างสูงของจี้โม่ชิดติดกับผนึกไว้ ไม่อาจต่อต้านขัดขืน ฉูฉางกำลังถ่ายทอดดวงจิตมารของเขาให้กับจี้โม่

หลงตั๋วรวบรวมลมปราณตวัดฝ่ามือเข้าที่ลำแสงนั้น ทว่ากับถูกลมปราณที่ซัดกลับจนลอยละลิ่วกระแทกถ้ำน้ำแข็งกระอักเลือดสดๆออกมา เหล่าองครักษ์เข้าประคอง แต่หลงตั๋วด้วยความรับผิดชอบที่สูงส่งกลับรวบรวมลมปราณอีกครั้ง

จี้โม่หันมาส่ายหน้ากับศิษย์น้องผู้สูงวัยกว่าของเขา ด้วยรู้ดีว่าไม่มีทางที่หลงตั๋วจะช่วยอะไรเขาได้ ดวงตาตื่นตระหนกเบิกโพลงเมื่อหลงตั๋วซัดฝ่ามืออีกครั้งเข้าที่ลำแสงสีฟ้า เหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยนร่างของหลงตั๋วลอยละลิ่ว กระอักเอาลิ่มเลือดออกมาหมดสติไปในทันที

ทุกอย่างหมุนวนมาที่เดิม ผิดแต่ที่ผู้ที่ได้รับจิตมารหาใช่ปู้ตานซินที่อ่อนหัด แต่เป็นจี้โม่ที่โอหังกับดวงจิตมารอวตารของฉูฉาง

หลงตั๋วก็อาจไม่สามารถรักษาชีวิตไว้เหมือนก่อนหน้านั้นใช่หรือไม่ ….

ปู้ตานซินพลาดอีกแล้ว เขากลับมาเพื่อให้ หลงตั๋วตบตูดศิษย์พี่ทั้งสองคนนอนหลับเพื่อสร้างความสัมพันธ์ให้ผูกพันดั่งเกลียวเชือก

หลงตั๋วไม่มีทางทิ้งศิษย์พี่ทั้งสองของเขา ถึงแม้ว่าจะหาชีวิตไม่ ปู้ตานซินกลับมาเพื่อลดความโอหังของหลงตั๋ว ให้เขากลายเป็นหลงตั๋วคนใหม่ที่มีความรับผิดชอบ กลับมาลดความบาดหมางของเขากับหลงตั๋ว ในเรื่องของหลินอี้หลิว ส่งเสริมหลงตั๋วและหลินอี้หลิว ทว่าเขากลับลืมเลือนไปว่า ทุกอย่างมักจะซ้ำรอยเดิม ตามร่องรอยที่มันควรจะหมุนวนเวียน ครั้งนั้นหลงตั๋วบาดเจ็บเรื้อรังจนตาย ครั้งนี้จะสามารถเอาชีวิตรอดได้หรือไม่ ยากจะคาดเดา

“หวังต้าฉิน อาจารย์จะลงเขา เจ้าดูแลสำนักให้ดีต่อจากนี้ อีกหลายวันกว่าข้าจะกลับขึ้นมา”

“อาจารย์มีเรื่องเร่งด่วนใดกัน ถึงจำต้องลงเขา”

“ไม่มีเวลาอธิบาย เรื่องเร่งด่วนล้วนมีแน่ แต่ข้าล้วนแบกรับไว้เพียงคนเดียว”หาได้เอ่ยออกมาไม่ เพียงแค่ความคิดในส่วนลึก

“ไม่ต้องถามให้มากความดูแลสำนักให้ดี อาจารย์จะกลับมาในไม่ช้า”

“อาจารย์ให้ศิษย์น้องลงไปกับท่านจะดีไหม”สีหน้าเรียบเฉยไม่เอ่ยคำใด เอาไปเป็นตัวภาระเช่นเดิม จะว่าไปไม่ว่าใครสำหรับปู้ตานซินคือตัวภาระทั้งสิ้นยกเว้น หยางหว่าน

“ศิษย์น้องหยางหว่าน หลายวันมานี้นางมีท่าทีเงียบขรึม ข้าไม่รู้ว่านางถูกอาจารย์ต่อว่าเรื่องใดหรือไม่”ปู้ตานซินหันกลับมามองหวังต้าฉิน

“ดูแลนางด้วย”

“อาจารย์ควรให้ศิษย์น้องลงไปด้วย จะดีหรือไม่”ไม่ดี หากจะใกล้ชิดกัน สิ่งที่ปู้ตานซินคิดไว้จะหักใจจากหย่างหว่าน ทว่าเขากับทำตรงกันข้ามทั้งกอดทั้งจูบนาง แล้วจะตัดใจจากหยางหว่านได้อย่างไร

“ไม่ต้อง”ก้าวขาจากไป

“ตะตะแต่ อาจารย์ ใครจะคอยดูแลอาจารย์”

“ข้าดูแลตัวเองได้”ห่างนางสักพักจึงดี อีกอย่างตอนนี้หลงตั่วบาดเจ็บสาหัสหากไม่ใช่เขาไปทำการถ่ายลมปราณให้เช่นไรจึงจะรอดชีวิต จะดูดายก็ไม่

อาจจี้โม่หนีหายเร้นกายจากไป ที่แห่งใดไม่มีใครรู้ เป็นเขาที่พลาดเขาตัดสินใจผิดพลาด ก้าวเดินช้าไปไม่ยอมใช้วิชาท่องกาลเวลาตรวจสอบความเป็นมาเป็นไปของฉูฉางก่อนปล่อยจี้โม่มาพบกับฉูฉาง