แชร์
ใครกันมีรอยยิ้มก่อนใครกัน
“อาจารย์อา..อาจารย์อา...จะต้องตบตูด หยางหว่านให้หลับไปไม่อย่างนั้นข้าก็จะนอนไม่หลับ”หยางหว่านในวัยสี่ขวบพูดเจื้อยแจ้ว
“ข้ารู้แล้ว ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมาข้ารู้แล้วว่าจะต้องตบตูดให้พวกเจ้านอนกันเสีย พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าสองคนชมสำนักเกาซิ่ง”
จี้โม๋น้อยยิ้มหวาน
“อาจารย์อา ข้าเพิ่งจะพบกับศิษย์พี่ เจวียนจิ่วหยา นางอายุอานามไม่ต่างจากเรา อาจารย์ยอมให้นางดื่มน้ำสาบานเป็นสหายข้าสองคนจะได้ไหม”ปู้ตานซินยิ้มลูบหัวจี้โม่กับหยางหว่านพร้อมกันเบาๆ
“มานี่เพื่อศึกษาเคล็ดวิชา อาจารย์ไม่ได้พาพวกเจ้ามากักขังเสียหน่อย แค่เพียงดื่มน้ำร่วมสาบานเป็นสหาย ไม่ได้ฆ่าคนวางเพลิง พรุ่งนี้ให้ศิษย์พี่หวังต้าฉินจัดการเรื่องนี้ให้พวกเจ้าทั้งสามคน”
“อาจารย์ศิษย์น้องจี้โม๋ ดื่มน้ำสาบานเป็นสหายกับเจวียนจิ่วหยา ข้าหยางหว่านอยากดื่มน้ำสาบานเป็น ภรรยาอาจารย์คอยดูแลอาจารย์ต่อจากนี้จะดีไหม”ปู้ตานซินยิ้ม ก้มลงจุมพิตหน้าผากของ หยางหว่านเบาๆ นี่เขาเลี้ยงต้อยศิษย์ไว้เพื่อเป็นภรรยาหรือไร
“ได้สิอาจารย์มัดจำไว้ด้วยจูบนี้ที่หน้าผากเจ้า อีกสิบปีจึงแต่งเป็นภรรยาอาจารย์จะดีไหม”หยางหว่านยิ้ม จี้โม๋เบ้ปากอมยิ้ม ปู้ตานซินถอนหายใจเอนกายลงพิงพนักเก้าอี้
สำนักเกาซิ่งยิ่งใหญ่เกินใคร ศิษย์พี่ป้อคุนกับป้อก้านส่งลูกหญิงชายขึ้นเขาตามคำขอของเขา ศิษย์พี่ป้อคุน ขอร้องให้เขาดูแลหยางหว่านให้ดีพูดทีเล่นทีจริงว่า นางเติบโตกว่านี้จะยกให้เป็นภรรยาปู้ตานซินเสีย ในครั้งแรกที่เขาเห็นหย่างหวานเขากับรู้สึกว่าช่างถูกชะตากับหยางหว่านยิ่งนัก
หยางหว่านกับจี้โม๋ปีนขึ้นมาบนแท่นนอน ปู้ตานซินตบตูดทั้งสองคนเหมือนเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ
“อาจารย์ ไท่จือขึ้นเขามา เพื่อคารวะเป็นศิษย์ของอาจารย์ นั่งอยู่ที่ลานประลองยุทธ์รอให้อาจารย์ไปพบเขา”
หวังต้าฉินคนเดิมส่งเสียเจื้อยแจ้วมาแต่ไกล
“อาจารย์รู้แล้วกำลังตบตูด ศิษย์น้องหยางหว่านกับจี้โม๋ให้นอน รอเพียงครู่เดี๋ยวอาจารย์ออกไป”
หวังต้าฉินประสานมือยิ้มๆ สำนักเกาซิ่งเป็นที่รู้จักดีแม้แต่ไท่จื่อที่มีสำนักต่างๆให้เลือกฝึกยุทธ์กลับเลือกที่ขึ้นเขามาที่เกาซิ่ง
ยุทธภพร่มเย็นสงบสุข สำนักเกาซิ่งจึงโด่งดังไปทั่วยุทธภพ
อาจารย์สั่งสมทุกอย่างมากับมือต่อไปนี้ สำนักเกาซิ่งคงจะยิ่งใหญ่ยิ่งๆ ขึ้นไปในเมื่อปู้ตานซินจะยังอยู่ตรงนี้ หวังต้าฉินยิ้มไม่เสียแรงที่ท่องกาลเวลาไปมาพร้อมกับหย่างหว่าน ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีมิได้มีสิ่งใดบกพร่อง
“เฮ้อ ไม่มีจอมมารฉูฉางมีเพียงมิตรสหายที่ดีต่อกัน”ปู้ตานซินสวมเสื้อคลุมออกมาด้านนอกสบตากับหวังต้าฉินยิ้มๆ
“พรุ่งนี้อาจารย์จะปิดปรับปรุงค่ายกล ไม่รับศิษย์เพราะอาจารย์จะท่องกาลเวลาสักหนึ่งเดือน หวังต้าฉินดูแลหยางหว่านให้อาจารย์ด้วย”
“อาจารย์จะท่องกาลเวลาอดีตหรืออนาคต”
“อดีต อาจารย์เพียงอยากรู้ว่าก่อนหน้านั้นอาจารย์ เป็นใคร”
หวังต้าฉินยิ้ม จะว่าไปหากไม่ติดต้องดูแลสำนักแทนอาจารย์หวังต้าฉินก็คงเป็นนักท่องกาลเวลาไปแล้ว
“ศิษย์รับคำสั่งอาจารย์จะดูแลศิษย์น้องให้ดีที่สุด”ปู้ตานซินยิ้มก้าวเดินออกจากห้องไปยังลานประลองรับหลงตั๋วเป็นศิษย์คนต่อไป
อุโมงค์กาลเวลา หมุนเวียนเปลี่ยนผันไม่บรรจบ ปู้ตานซิน หวังต้าฉินและหยางหว่านล้วนเปลี่ยนกันข้ามผ่านกาลเวลา ที่ไม่มีทางมาบรรจบกันแต่ละคนล้วนท่องกาลเวลาเพื่อที่จะกลับไปแก้ไขมัน ฉับพลันนั้นเอง อุโมงค์กาลเวลาก็ ระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนกับจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นั้นไม่มีใครข้ามไปมาได้อีก
“ทุกอย่างสมบูรณ์แล้วไม่จำจะต้องมีใครหวนคืนไปแก้ไขสิ่งใดอีกแล้ว”เสียงของปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงที่บัดนี้กลายเป็นเทพชั้นสูงเสียแล้วยืนยิ้มบนแผ่นป้ายสำนักเกาซิ่ง
“สิ้นสุดแล้วปลายฟ้าไม่มีใครได้หวนคืนอีกแล้ว”
บทที่เกี่ยวข้อง
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ตอนพิเศษเวิ่นเวอร์
หย่างหว่าน กับเริ่นเจินเดินลัดเลาะทุ่งหญ้ากว้างออกเดินทางรอนแรมตามหาท่านปรมาจารย์กกก๋งมานานนับเดือนแต่ไร้วีแวว หุบเขาชุมนุมเซียนที่สูงตะหง่านที่แห่งเดียวที่หย่างหว่านยังมาไม่ถึง“มีเคล็ดวิชาก็ดีสินะอย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย”เรินเจิ่นพูดขึ้นดังๆ เดินเลาะหน้าผาสูงน่าหวาดกลัว“เคล็ดวิชามีผู้สือบทอดก็ต้องมีผู้ริเริ่มคิดค้น เรินเจิ่นเจ้าเหมาะที่จะริเริ่มเคล็ดวิชาใหม่ๆ”“หือเช่นนั้นข้าก็จะได้เป็นปรมาจารย์เลยใช่ไหม”“ก็เหมาะอยู่นะ ศิษย์พี่กำลังคิดว่า การริเริ่มคิดวิชาต่างๆก็ต้องคนที่มีแรงใจในการฝึกฝนและฝึกปรือ”“คิดถึงอาจารย์จริงๆหากอาจารย์อยู่คงให้คำปรึกษาได้ดีกว่านี้แน่”หย่างหว่านยิ้มเศร้าผ่านไปนานแสนนานแล้วแม้ความเศร้าไม่มากเท่ากับวันแรกๆแต่ก้ยังคงคิดถึงอาจารย์ผู้ที่สูงส่งบริสุทธิ์คนนั้น ป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่จะหาทางกลับมาเหมือนที่ศิษย์พี่หวังตาฉินพูดไว้หรือเปล่าแล้วทำไมยังไม่มา ถึงจะคิดว่าแค่คำลวงให้หายเศร้าโศกแต่ก็พอให้ได้ชื่นฉ่ำหัวใจ“ศิษย์พี่ ถ้าเราได้เคล็ดวิชามาจากอาจารย์ปู่กกก๋งบางทีข้าอาจท่องกาลเวลา เพื่อหาวิธีริเริ่มเคล็ดวิชาดีไหม”“เรื่องนี้เกินความคาดเดาของศิษย์พี่เรินเจ
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ตายเสียได้ก็ดี
ในเมื่อทำดีเพียงนี้ สิ่งที่ได้รับกลับมา ย่ำแย่สิ้นหวัง ระหว่างนางกับคนผู้นั้น เป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ ตัวเขาเล่าเป็นแค่คนชั่วโฉดเขาไม่อาจรั้งม้าหน้าผา กลับตัวได้ทัน ในเมื่อทุกอย่างที่ผ่านมาคิดว่าดีที่สุดแล้วแต่ไยต้องเจ็บช้ำใจไม่เลิกรา ทะเลทุกข์ไม่สิ้นสุดกลับใจคือฟากฝั่งหลับตาไล่ความเจ็บปวดในใจ แม้ที่ผ่านมา ดำเนินชีวิตที่ผ่านมาทั้งมีความสุขทุกข์ปะปนถูกผิด ตอนนี้แก้ไข อะไรได้ ในเมื่อทุกอย่างล้วนผ่านมาแล้ว หากตอนนั้นบังเกิดความโลภติดครอบครองและเป็นใหญ่ในสำนักเพียงผู้เดียว ไม่รับฟังความคิดเห็นของศิษย์พี่ทั้งสองที่ระงับยับยั้งไม่ให้เขา ลงมือกวาดล้าง สำนักนอกรีตด้วยความโหดเหี้ยมไร้ปรานี ในไม่ช้าความขัดแย้งเริ่มรุนแรงเขาไม่ปล่อยโอกาสเคล็ดวิชาที่ท่านปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยง ถ่ายทอดยังศิษย์คนสุดท้ายอย่างเขาที่ลงทุนเฝ้าปรนนิบัติท่านปรมาจารย์ในวันที่สละร่างมุ่งสู่สรวงสวรรค์ จนสามารถใช้เคล็ดวิชานั้น เอาชนะศิษย์พี่ทั้งสองได้อย่างง่ายดายเพียงพลิกฝ่ามือแล้วจากนั้นเล่า เขายังทำผิดซ้ำซากเมื่อแทนที่จะตัดรากถอนโคนเขากลับรับเอาเลือดเนื้อเชื้อไขของศิษย์พี่ทั้งสองมาเลี้ยงดู ต้นเหตุของความทุกข์ทรมาน ความขมขื
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน เริ่มนับหนึ่ง
รับรู้ปัญหา ผ่านมาแล้วครั้งหนึ่ง อีกครั้งจึงเป็นเรื่องง่าย ศิษย์รุ่นแรกถูกรับขึ้นเขา สูงส่งบริสุทธิ์เช่นนี้ ปู้ตานซินไม่จำเป็นต้องเกลือกกลั้วกับหนอนแมลง ปรมาจารย์ปู้ตานซินที่ถูกกล่าวขานในเวลาสามปีให้หลัง ฝึกศิษย์เพียงรุ่นแรกรุ่นเดียว ต่อจากนั้นเป็นศิษย์ที่จะดูแลกันเอง เคล็ดวิชาที่สำคัญ ไม่เคยจะส่งถึงใครรับศิษย์หญิง ปีละสองคน คนหนึ่งซักล้าง อีกคนทำอาหารแจกจ่าย ตัวเขามีเพียงสร้างค่ายกลฝึกศิษย์ สามเดือนปรากฏค่ายกลหนึ่งครั้ง และอาศัยเวลาทั้งหมดสุขสบายบนเขา ค่ายกลมีไว้คัดคน คนไหนอ่อนแอก็แพ้ไป เก็บของลงเขา อย่าได้กลับมาอีก ศิษย์ที่เหลือจึงไร้เทียมทานเป็นที่เล่าขานสืบไป เกาซิ่งจึงโด่งดังในด้านความยากที่จะสำเร็จเพียงได้ยิน ว่าเป็นศิษย์จากสำนักเกาซิ่ง พรรคมารถึงเข่าอ่อนทรุดลงกองกับพื้น แต่ภายใต้หน้ากากเย็นชา ความนึกคิดของเขา ช่างขบขันนักทุกอย่างล้วนน่าขันสำหรับปู้ต้านชิน แต่ถูกค้ำคอด้วย คำว่าสูงส่งบริสุทธิ์“อาจารย์ ฮ่องเต้ส่งไท่จือขึ้นเขาเพื่อฝึกวิชา มีราชสาสน์ส่งมา ไหว้วานฝากฝังให้อาจารย์ดูแลไท่จือ”ปู้ตานซินมีสีหน้าเรียบเฉย อยากให้อยู่สบายจะต้องส่งคนมาร่วมฝึกเพื่อแทรกซึมปกป้อง ใช่จะให้ปรม
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ต่อจากนั้น
ปอคุนกับป้อก้านเลิกคิ้วสูงด้วยความดีใจ แม้แต่ยอดฝีมือ แค่เพียงขึ้นเขาที่มีค่ายกลนับสิบ หากขึ้นผิดช่องทางก็มีค่ายกลนับร้อยเรียงรายก็ไม่สามารถฝันฝ่าขึ้นไป(ใครจะรู้ว่าคนอย่างปู้ตานซินนึกคึกทำค่ายกล โหดหินอะไรไว้บ้าง)“เจ้ามารับเขาทั้งสองขึ้นเขาไปเช่นนั้นหรือ จะไม่เกรงข้อครหาในการฟันฝ่าค่ายกลหรือไร ที่ลูกชายหญิงของเราได้อภิสิทธิ์โดยมี ท่านปรมาจารย์มารับขึ้นไป”“ค่ายกลของข้าหากเป็นศิษย์พี่ทั้งสองถ้าจับจุดถูกก็สามารถขึ้นไปได้ไม่ยาก แต่คนอื่นหรือศิษย์ต่างสำนักล้วนไม่อาจ”มองก็รู้ว่าว่างเกิน ในแต่ละวันสามปีที่รอคอยเขาไม่เคยสั่งสอนศิษย์มีเพียงศิษย์รุ่นแรกที่เขาต้องตรากตรำ ต่อจากนั้นก็เพียงสร้างค่ายกลแล้วก็สร้างค่ายกล ที่เป็นเหมือนการเล่นสนุกสำหรับเขา ใครจะรู้ว่าเบื้องลึกเบื้องหลังปู้ตานซินชอบแกล้ง ผู้อื่นยิ่งยากยิ่งสาใจ“เจ้าจะให้เราสองคนพาเขาขึ้นไปอย่างนั้นหรือ”“เป็นเช่นนั้น ค่ายกลของข้าล้วนมีจุดอ่อน หากเป็นศิษย์พี่ที่เก่งกาจทั้งสองจึงผ่านขึ้นไปง่ายดายยิ่ง”เรื่องอะไรจะยอมเสียชื่อ หากนำเด็กสองคนขึ้นไปต้องถูกครหา แถมยังเรื่องเล่าจากปากของสองศิษย์ที่จะต้องป่าวประกาศว่าเขาตั้งใจจะมอบเคล็ดวิชาให
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ครั้งหนึ่ง
ในเมื่อรับมาแล้ว ต่อไปก็ปู้ตานชินจึงจูงแขนเด็กน้อยทั้งสองยังสะพานชมจันทร์ซึ่งครั้งหนึ่งที่ตรงนี้. อีกสิบปีต่อมาจากที่เขาใช้วิชาท่องกาลเวลาสับเปลี่ยนหมุนย้อนให้มามาถึงจุดเริ่มต้นใหม่หวังว่าจะไม่ซ้ำรอยเดิม“ข้ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับเจ้า หยางหว่าน"“อาจารย์มีเรื่องใดจะบอกกล่าวกับศิษย์เชิญอาจารย์ว่ามาได้เลย”น้ำเสียงเรียบเฉยบ่งบอกอารมณ์“ข้า ข้า..ข้า…. ปีนี้เจ้าก็สิบเจ็ดปีแล้ว จะพูดอย่างไรกับเจ้าดี ในเมื่อเราล้วนเป็นศิษย์อาจารย์ ความปรารถนาในตัวเจ้าข้าไม่อาจปิดบัง”“อาจารย์!! อาจารย์ได้โปรด สิทธิ์ต่ำต้อยไม่อาจเทียบเคียงอาจารย์”เอื้อมมือกุมมือหยางหว่านไว้ หยางหว่านเบี่ยงตัวหลบ จะว่าไม่รังเกียจก็ไม่ใช่ นางแสดงออกซึ่งความรังเกียจในตัวเขา ปู้ต้านชินจ้องมองใบหน้างดงาม“เจ้าไม่ได้มีใคร ข้ารู้”“อาจารย์ข้ากับจี้โม่เติบใหญ่มาพร้อมกัน เพียงแค่ข้าไม่พูดเขาไม่พูด จึงไม่มีใครรู้ แต่ในใจข้ารู้ดี ว่าข้าไม่อาจชอบใครได้ นอกจากเขา ““หยางหว่านแต่ในใจข้ามีแต่เจ้า”“อาจารย์ ในใจข้ามีแต่เขา อาจารย์ได้โปรดอย่าบังคับข้าเลย”“หากไม่แต่งกับข้าข้าจะฆ่าเขาเสีย”“เช่นนั้นอาจารย์ก็ฆ่าข้าด้วย”“หยางหว่าน เจ้าเป็นดั่ง
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ไม่มีอะไรจัดการไม่ได้
หวังต้าฉินหัวหด“อาจารย์ แต่ว่าศิษย์น้องหยางหว่านไม่ยอมหลับนอน ร้องไห้โวยวายจะหามารดาของนาง จูจ้านจนปัญญาจึงนำศิษย์น้องมาให้ข้าช่วยดูแลทว่านางกลับยิ่งร้องไห้ หนักกว่าเดิมคราวนี้เป็นศิษย์น้องจี้โม่ ที่เห็นศิษย์น้องหยางหว่านร้องก็ตะเบ็งเสียงร้องไห้ตามกันทำเอาปั่นป่วนไปทั่วสำนัก อาจารย์ตั้งแต่หัวค่ำถึงตอนนี้ พวกเราหามีใครได้หลับนอนไม่ แต่หากอาจารย์กำลังฝึกจิตทำสมาธิเช่นนั้นต้าฉินไม่กวนแล้ว”ปู้ตานซินส่ายหัวไปมายกหมอนที่อุดหูออกเสียหวังต้าฉินศิษย์เอกคนโตรุ่นแรก ที่ทุกคนในสำนักยกเว้นปู้ตานซิน ต้องเรียกว่าศิษย์พี่ใหญ่ เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ดั้นด้นขึ้นเขามาอย่างยากลำบาก พอสำเร็จวิชาแล้วก็ไม่ลงเขา ปวารณาตัวรับใช้เขาตั้งแต่บัดนั้นจะว่าไปหวังต้าฉินหน่วยก้านไม่เลว อีกทั้งนิสัยใจคอดีกว่าศิษย์คนอื่น หากจะพูดอีกทีหวังต้าฉินโง่งมเป็นไม้กันหมาให้เขาได้อย่างดี คำพูดติดปากของหวังต้าฉินคือ ไม่ว่าอาจารย์จะตัดสินใจอย่างไรล้วนถูกต้องเสมอ“พวกเจ้าลำบากกันเพียงนี้ ข้ายุติการฝึกจิตไว้เพียงเท่านี้ก่อน นำเด็กน้อยทั้งสองมาที่นี่”หาได้ละอายใจคำหลอกลวงไม่ก็ใช้จนเคยตัว“ขอบคุณอาจารย์ ศิษย์ซาบซึ้งใจยิ่งนัก”จูจ้านก
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน เรื่องเล่าของปู้ต้านซิน
การต่อสู้พันตูหน้าป้ายสำนักเกาซิ่งที่บ่งบอกว่าผู้ที่มาต้องการจะได้มันไปครอบครอง ส่วนผู้ที่ปกป้องก็สู้ยิบตาต่างยืนลิ้นห้อยหอบเหนื่อยจากการสู้รบ“ปู้ตานซิน มอบป้ายสำนักมาให้ข้าเสียแต่โดยดี”เสียงคำรามดังลั่นปู้ตานซินถอนหายใจ พยักหน้าให้กับหวังต้าฉิน“อาจารย์ศิษย์โง่งมไม่เข้าใจความหมาย”หวังต้าฉินยิ้มเจื่อนๆ“ปลดป้าย สำนักลงมาให้ ท่านอาวุโสเง็กเต็กเสีย”“อาจารย์ยยยยยยยย”เสียงทัดทานด้วยความตกใจของเหล่าศิษย์ระงมไปทั่วบริเวณ“ปลดลงมาให้เขาเสีย”พูดดังๆด้วยเสียงเข็มดุ หวังต้าฉินทะยานขึ้นไปปลดป้ายลงมา ยื่นส่งให้อาวุโสเง็กเต็กไปถือไว้ อย่างนอบน้อม“555 ข้าประเมินท่านสูงจนเกินไป แม้จะคิดไว้ล่วงหน้าว่าสำนักเกาซิ่งในเวลาสามปียิ่งใหญ่ได้เพียงนี้ก็เพียงแค่ราคาคุย เจ้าสำนักที่เหล่าศิษย์หลายรุ่นเรียกว่าปรมาจารย์ก็ยังหนุ่มแน่น จะมีฝีมือเพียงใดกัน ข้ากำลังคิดว่าประมือกับท่านคงไม่ต้องออกแรง ส่งป้ายสำนักมาแต่โดยดีแบบนี้นับว่าทำถูกแล้ว จึงจะได้ไม่ต้องมีใครบาดเจ็บ”แววตาเย้ยหยันศิษย์หลายคนทิ้งกระบี่ทรุดกายลงด้วยความผิดหวัง บ้างก็ปาดน้ำตาและหยาดเหงื่อลงทุนปกป้องป้ายสำนัก บ้างก็คิดว่าข้าเหตุใดถึงได้โง่งมเสี่
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน หลงตั๋วไท่จือ
“ข้าบอกพวกเจ้าแล้วอาจารย์ล้วนมีเหตุผลทุกอย่างเป็นอาจารย์ที่ตัดสินใจได้ถูกต้องเสมอ”เหล่าศิษย์น้องทั้งหลายพยักหน้าหงึกหงักต่างยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจที่ตัวเองคิดถูกผ่าด่านค่ายกลหฤโหด มาขอเป็นศิษย์ต่อไปเมื่อสำเร็จวิชาแล้วจึงจะไม่ต้องอายใคร“ศิษย์พี่ใหญ่ ไท่จือขึ้นเขามาตอนนี้อีกคน อาจารย์ยินดีรับเขาเป็นศิษย์หรือไม่เพราะอาจารย์เคยบอกไว้แล้วว่า เดือนจิวเยว่ไม่รับศิษย์”“ไท่จือ”“หลงตั๋วไท่จือผู้ยโสที่ใครต่างเล่าขาน”“เจ้ารีบไปรับหน้าไท่จือข้าจะไปรายงานอาจารย์ให้ทราบ”สะพานชมจันทร์“อาจารย์ ทำไมต้องฝึกจิต”จี้โม่ถามเมื่อปู้ตานซินให้นั่งฝึกจิตห้ามขยับกาย“จิตใจเจ้าจะได้สงบ ยิ่งสงบก็ยิ่งทำให้ซึมซับสิ่งที่ข้าต้องการสอน”“ข้าอยากเรียนเพลงกระบี่และฝึกยุทธ์”จี้โม่ มีความกระตือรือร้นตั้งแต่อายุยังน้อย มิน่าเมื่อภพก่อนเข้าถึงได้รู้สึกว่าจี้โม่มีความมักใหญ่ใฝ่สูง ผิดกับหยางหว่านที่พูดน้อย ไม่แสดงท่าทีอยากได้ใคร่มีสิ่งใดเหมือนจี้โม่“รอจนกว่า ข้าเห็นสมควรพวกเจ้าจึงจะฝึกยุทธ์ได้”“อาจารย์ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”หวังต้าฉินลนลานเหมือนเคย และเป้นเรื่องใหญ่เหมือนเคย“หวังต้าฉินข้าสอนเจ้าสามปีผ่านไปให้เจ้าส่ง
บทล่าสุด
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ตอนพิเศษเวิ่นเวอร์
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ใครกันมีรอยยิ้มก่อนใครกัน
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน กวงเสี่ยวอึ้ง
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน สวยงาม
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน หวนคืน
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน พิเศษ
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน สละร่าง
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ใครกำหนด
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ห้าภพ2
