ตอนพิเศษเวิ่นเวอร์

หย่างหว่าน กับเริ่นเจินเดินลัดเลาะทุ่งหญ้ากว้างออกเดินทางรอนแรมตามหาท่านปรมาจารย์กกก๋งมานานนับเดือนแต่ไร้วีแวว หุบเขาชุมนุมเซียนที่สูงตะหง่านที่แห่งเดียวที่หย่างหว่านยังมาไม่ถึง

“มีเคล็ดวิชาก็ดีสินะอย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย”เรินเจิ่นพูดขึ้นดังๆ เดินเลาะหน้าผาสูงน่าหวาดกลัว

“เคล็ดวิชามีผู้สือบทอดก็ต้องมีผู้ริเริ่มคิดค้น เรินเจิ่นเจ้าเหมาะที่จะริเริ่มเคล็ดวิชาใหม่ๆ”

“หือเช่นนั้นข้าก็จะได้เป็นปรมาจารย์เลยใช่ไหม”

“ก็เหมาะอยู่นะ ศิษย์พี่กำลังคิดว่า การริเริ่มคิดวิชาต่างๆก็ต้องคนที่มีแรงใจในการฝึกฝนและฝึกปรือ”

“คิดถึงอาจารย์จริงๆหากอาจารย์อยู่คงให้คำปรึกษาได้ดีกว่านี้แน่”

หย่างหว่านยิ้มเศร้าผ่านไปนานแสนนานแล้วแม้ความเศร้าไม่มากเท่ากับวันแรกๆแต่ก้ยังคงคิดถึงอาจารย์ผู้ที่สูงส่งบริสุทธิ์คนนั้น ป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่จะหาทางกลับมาเหมือนที่ศิษย์พี่หวังตาฉินพูดไว้หรือเปล่าแล้วทำไมยังไม่มา ถึงจะคิดว่าแค่คำลวงให้หายเศร้าโศกแต่ก็พอให้ได้ชื่นฉ่ำหัวใจ

“ศิษย์พี่ ถ้าเราได้เคล็ดวิชามาจากอาจารย์ปู่กกก๋งบางทีข้าอาจท่องกาลเวลา เพื่อหาวิธีริเริ่มเคล็ดวิชาดีไหม”

“เรื่องนี้เกินความคาดเดาของศิษย์พี่เรินเจิ่นทางเดียวที่จะรู้ว่าทำได้หรือเปล่าเราสองคนต้องหาวิธีได้เคล็ดวิชาท่องกลลเวลาและลองฝึกฝนดูว่าเราทั้งสองจะสามารถเทียบเคีบยงกับอาจารย์จนท่องกาลเวลาได้ดั่งเช่นอาจารย์ไหม”

“ข้าหวังแค่เพียงเป็นปรมาจารย์สูงส่งเช่นเดียวกับอาจารย์และจะเดินหน้าผดุงคุณธรรมเหมือนที่อาจารย์เคยทำเสียสละตัวเองเพื่อคนหมู่มาก”

“คนทั่วไปตอนนี้คงกำลังสมน้ำหน้าอาจารย์ที่ไม่อาจสละร่างคงพลังทิพย์พาตัวเองกลับมาได้”

“ศิษย์พี่ท่านคิดเช่นนั้นหรือ แต่ข้ากลับคิดว่าใต้หล้านี้มีใครกล้าหาญเช่นดังกับอาจารย์ไม่มี ไม่มีใครกล้าทำเช่นเดียวกับอาจารย์แน่ๆ”

“เพียงเราสรรเสริญใช่คนอื่นจะสรรเสริญ ไว้ ข้าหาทางให้อาจารย์กลับมาได้เมื่อไหร่ ค่องถามอาจารย์ดีไหมว่ารู้สึกเช่นไรกลับการที่ต้องเสียสละตัวเอง”

“ข้าไม่รู้สึกอะไรเลยศิษย์ของข้าข้าเพียงให้พวกเจ้าเดินตามทางของข้า”เรินเจิ่นเลีบยนเสียงปู้ต้านซิน

หย่างหว่านหัวเราะเสียงดัง แล้วถอนหายใจยาว

“ไปเถอะเราต้องมุ่งมั่นเดินขึ้นเขาไปอีกสามวันจะถึงหรือไม่มีอาจคาดเดา”

เรินเจิ่นก้าวเดินนำ

“พรวดตุ๊บๆๆๆๆๆ”

“เรินเจิ่น”หยางหว่านตกใจสุดขีด เมื่อเรินเจินตกลงไปในหลุมที่ชะง้อนหินก้มลงชธดงกคอมองลงไป

“ศิษย์พี่ ศิษย์พี่ข้างล่างมีทางเดิน ข้างล่างมีบันไดไต่ขึ้นเขาได้” หยางหว่าน ตื่นเต้นดีใจมีบันไดจะต้องมาคนมาสร้างไว้

รีบหย่อนตัวเองลงไปในปล่องหิน โดยมีเรินเจิ่นคอยรับอยู่ด้านล่าง

“ศิษย์มีบันได”หยางหว่านยิ้ม

“โชคเข้าข้างเราแล้ว”บันได้ทอดยาววนขึ้นไปมองเห็นเรือนไม้อยู่ข้างบนสูงสุด

ทั้งสองคนแหงนคอตั้งบ่า

ไปกันเถอะไปหาอาจรย์ปู่กัน”

มั่นใจเหลือเกินว่าปรมาจารย์กกก๋งต้องอยู่ที่นั่น ก้าวเดินนำขึ้นบันไดไปเรื่อยๆจนมายืนอยุ่ลานหินใหญ่มหึมาบ้านไม้หลังน้อยที่ห้อยอยู่หน้าผาที่มีผนังหินใหญ่บดบังไว้ไม่ให้คนภายนอกได้เห็นมัน บนลานหินนั้นมีกระต่ายน้อย กวาง และไก่ป่าวิ่งหาอาการกิน บนแท่นหินใหญ่ ปรมาจารย์กกก๋งนั่งขัดสมาธิบนนั้นหลับตานิ่งสนิท

“ศิษย์พี่”เรินเจิ่นยิ้มกว้างหยางหว่านเองก็ถอนหายใจยาว

รอยยิ้มผุดพรายขึ้นที่ริมฝีปากของปรมาจารย์กกก๋ง กับหยางหว่านที่ตรงเข้าไปทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้า

“หยางหว่านคาราวะอาจารย์ปู่” เรินเจิ่นก็มาคุกเข่าข้างๆ

"มาแล้วหรือ ฟู่เหยียนหยางหว่าน พาใครมาด้วย"

"เรินเจิ่นศิษย์คนสุดท้ายของอาจารย์ข้า อาจารย์ปู่ หยางหว่านมาตามคำสั่งของอาจารย์เพื่อสืบทอดเคล็ดวิชาก่อนที่อาจารย์ปู่จะสละร่าง"

"เข้าใจแล้ว เสียดายจริงๆข้าช้าหนึ่งก้าวเดิมคิดว่าปู้ต้านซินจะรอรับบเคล้ดวิชาให้ตครบทั้งห้าเพื่อจัดการกับฉูฉางแต่ไม่คิดว่าทุกอย่างไม่อาจคาดเดา ปู้ต้านซินในที่สุดก็สละร่างก่อนที่จะได้เคล้ดวิชาไปข้าเองที่กำลังจะสละร่างเลยเสียดายที่ไม่อาจให้การสละร่างครั้งนี้ไม่ให้เปล่าประโยชน์ร่วมเคียงข้างปู้ต้านซิน"

อาจารย์ปู๋ศิษย์มาครั้งนี้เพื่อกลับไปแก้ไข หากรู้สึกไม่ดีก็แค่ ถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้ศิษย์"

"ดี เช่นนั้นมาเริ่มกันเลย เจ้าทั้งสองข้ารับเป็นศิษย์ ต่อไปจะต้องฝึกวิชาที่ทนี่จนกว่าจเสำเร้จเคลฃ็ดวิชาจึงจะลงเขาไปได้"เรินเจิ่นหันสบตากับหยางหว่านดีใจอย่างสุดสุด การเดินทางยังไม่ได้จบลงแต่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่นาน

จบแล้วคร้าาา