ใครกำหนด

“555เจ้าเด็กเมื่อวานซืน ดูรึว่าจะสามารถฆ่าข้าได้ไหม”

 ฝืนใจลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ รวบรวมลมปราณ เพื่อฟื้นฟูกำลังของตัวเอง ข่มขู่เริ่นเจินที่ลอบกลืนน้ำลายลงคอ

“ก็ได้ ถ้าอาจารย์ไม่สั่งให้ข้ามาช่วยศิษย์พี่หยางหว่าน ข้าไม่มีทางละเว้นชีวิตเจ้า”

“ฉูฉางหลับตาลง จะกังวลไปไย ปู้ตานซินตายเขาก็ค่อยพานางกลับคืน ลบความทรงจำนางเสีย ตอนนี้หากเผยความอ่อนแอให้ศิษย์ของปู้ตานซินรู้ว่าเขาแทบจะทรงกายไม่ไหวไม่เหลือลมปราณแม้เพียงสักนิด มีหวังเหล่าจอมยุทธ์ฝ่ายคุณธรรมต้องรวมหัวกันมากำจัดเขาแน่ๆ

เริ่นเจินไม่ได้คลายจุดที่อาจารย์สกัดหยางหว่านไว้ หอบเอาร่างบาง ขึ้นบนบ่าพากลับไปหาปู้ตานซิน

“คลายจุดให้นางเสีย”

“อาจารย์ไม่กลัวว่าศิษย์พี่จะทำร้ายอาจารย์หรือไร”

“คลายจุดให้นางแล้วเจ้าออกไปเสีย”

“อาจารย์หากศิษย์พี่….ทำร้ายอาจารย์อีกเล่า”ยิ้มเศร้าๆ

“นางจะไม่ทำอย่างนั้น นางจะไม่มีทางทำอย่างนั้น”แม้จะลังเลกับสิ่งที่พูดแต่ เขามั่นใจว่าหยางหว่านจะไม่มีทางทำร้ายเขาอีกแล้ว

เริ่นเจิ่นคลายจุดที่สะกัดไว้

“อาจารย์”หยางหว่านคุกเข่าลงตรงหน้าปู้ตานซิน

“ข้าขอโทษข้าผิดเอง ข้าไม่อาจอยู่ ...กับเจ้าได้แล้วไม่อาจดูแลเจ้า ”ปู้ตานซินยิ้ม

“อาจารย์หยางหว่าน หยางหว่าน….”กลืนน้ำลายลงคอยากเย็นน้ำตาไหลรินคำพูดถูกกลืนลงคอเจ็บจุกที่อกไม่สามารถพูดมันออกมาได้

“เจ้า ยังไม่ได้เคล็ดวิชาจากอาจารย์ ตามที่ตกลงกันไว้ แต่เดิมข้าตั้งใจมอบมันให้เจ้ากับจี้โม่ แต่ทว่าจี้โม่กลับถูกฉูฉางครอบงำเสียแล้ว เหลือเพียงเจ้าหยางหว่าน”

“ข้าไม่ต้องการอะไรไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นต้องการเพียงอยู่เคียงข้างอาจารย์ตราบนานเท่านั้น”ปู้ตานซินยิ้มเศร้าๆ เขาสลายร่างคงพลังทิพย์กลับมาครั้งนี้ไม่เสียเปล่า อย่างน้อยคำพูดของหยางหว่านในวันนี้ก็ทำให้เขาอิ่มเอมใจ ไหนจะจี้โม๋ที่ไมไ่ด้เห้นว่าเขาคือศัตรูอีกต่อไป แค่นี้ก็ดีแล้วพอแล้วสำหรับปู้ต้านซิน

“อาจารย์อยู่มาหลายปีแล้ว ความจริงตั้งใจให้เจ้าท่องกาลเวลาด้วยกัน ทว่ามีหลายอย่างที่เป็นความลับ กลัวว่าหยางหว่านเมื่อรู้ความจริงจะโกรธเกลียดอาจารย์”

“ไม่มีทาง...หยางหว่านไม่มีทางจะเกลียดอาจารย์”

“ดีใจที่เจ้ายังจำความสัมพันธ์ของข้ากับเจ้าได้ ฉูฉางเพียงลบความทรงจำของเจ้าเพื่อเขาจะได้ครอบครองกายและใจของเจ้า หยางหว่านอาจารย์ตามหาเจ้ามาเนิ่นนานกลัวเหลือเกินว่าเจ้าจะมีใจให้ฉูฉาง จนวันนี้ถึงได้รู้ว่าแม้จะถูกลบความทรงจำ

แต่ในใจของเจ้าลึกๆ ก็ยังมีอาจารย์”

“หยางหว่านไม่เคยลืมเลือน ความสัมพันธ์ของเรา”ปล่อยน้ำตาร่วงริน

“หากข้าต้องสละร่าง เจ้าเร่งเดินทางไปหาปรมาจารย์กกก๋งให้ท่านถ่ายทอดเคล็ดวิชาของท่านปรมาจารย์กกก๋งบอกท่านปรมาจารย์ว่าข้าอ่อนด้อยความสามารถสละร่างไปก่อนท่านปรมาจารย์แล้ว ไม่อาจมารับเอาเคล็ดวิชาของท่านปรมาจารย์ไว้ได้ด้วยตัวเองจึงส่งเจ้ามาแทน ในคืนเดือนเพ็ญเดือนสือเอ้อเยว่ในปีที่สี่ เจ้าเร่งเดินทางไปรับเคล็ดวิชาของท่านปรมาจารย์กกก๋ง”

“ไม่..ไม่...ไม่มีทาง อาจารย์อย่าพูดแบบนี้”ปาดน้ำตา ที่ไหลริน

“อาจารย์หากท่านสละร่างทิ้งข้าไป ฉูฉางจะต้องครอบงำข้าอีกครั้ง ท่านยอมได้หรือข้าเป้นของฉูฉางท่านยอมได้หรือ ท่านอยู่ที่นี่เพื่อข้า อย่าเพิ่งจากไปไหน”ปู้ตานซินยิ้ม

“เดิมข้าสละร่างคงกายทิพย์เพื่อกลับมาหาเจ้า เลี้ยงดูและถ่ายทอดวิชาเพื่อให้เจ้า มีใจกับข้า นับว่าเป็นแผนการอันแยบยลของข้า แต่บัดนี้ข้าก็ยังไม่อาจรักษาชีวิตไว้ได้ ครั้งนี้ไม่อาจคงพลังทิพย์ เจ้าอย่าเสียใจไปก่อนนั้นเจ้าโกรธเกลียดข้าอยากให้ข้าตาย ข้ากลับมาครั้งนี้เพื่อเปลี่ยนเจ้าและจี้โม่ แต่สิ่งที่ข้าทำคงผิดกฎสวรรค์ส่งผลให้อย่างไรเสีย ข้าก็ต้องตายเพื่อชดใช้หนีกรรมที่ทำกับเจ้าและจี้โม่ไว้”

“ข้าไม่สนใจว่าก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้น ข้าไม่เชื่อ ไม่จริงอาจารย์ท่านแต่เดิมมักจะอ่อนนอกแข็งใน มักจะทำเป็นไม่แยแส แต่ทว่าในใจห่วงใยผู้อื่น หยางหว่านรู้ดีว่าท่านพูดเพื่อให้ข้ายอมให้ท่านสละร่างไปโดยไม่มีความอาวรณ์”

“หยางหว่านขอบใจเจ้า เดิมข้าคิดว่ามีเพียงศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าหวังต้าฉินที่ออกรับแทนข้าไม่ว่าข้าจะพูดจะทำสิ่งใดเขาจะต้องเคารพในการตัดสินใจของข้า และไม่เคยลังเลต่อสิ่งที่ข้าทำ เขามักจะแก้ตัวแทนข้าทุกครั้งไป”

“อาจารย์ให้ท่านรู้ไว้เถิดว่ายังมีข้าอีกคน”กุมมือหยางหว่านไว้ กระอักเลือดสดๆ ออกมาอีกครั้ง

“อาจารย์ท่านอย่ารีบสละร่าง อยู่กับข้าก่อนจะได้ไหม”

น้ำเสียงออดอ้อน ปู้ตานซินเอื้อมมือลูบหัวหยางหว่านเบาๆ มือซีดขาวสั่นไปมาด้วยระงับความเจ็บปวดในใจ

“หากข้าอยู่ ศิษย์พี่ป้อก้านจะต้องแทบจะอยากฆ่าข้า ได้บุตรีเขาเป็นเมียเสียตั้งนานก็ไม่ยอมสู่ขอนางเสียที แล้วยังสละร่างทิ้งนางอีก”

หยางหว่านกอดปู้ตานซินซบหน้าลงบนอกกว้าง

“อาจารย์ศิษย์พี่หวังต้าฉินมาแล้ว”