พิเศษ

“ศิษย์น้องหยางหว่านอาจารย์ให้ข้าผนึกเจ้าเสีย”

“ศิษย์พี่ต้าฉิน หยางหว่านไร้คำกล่าวใดหากไร้ซึ่งอาจารย์ข้าก็ไม่อาจมีชีวิต”

“ข้าเสียใจไม่น้อยไปกว่าเจ้าแต่ด้วยคำสั่งเสียของอาจารย์นับต่อแต่นี้เจ้าจงอยู่ในผนึกรอเพื่อจอมมารฉูฉางที่กำลังจะฟื้นกำลังขึ้นมาไม่อาจหาเจ้าจนพบ ข้ากับเหล่าจอมยุทธ์คงต้องเผชิญชะตากรรมกันเพียงลำพังต่อแต่นี้ อีกกี่ปีจึงจะมีผู้ที่สามารถผนึกฉูฉางไว้ได้อีก”

“ไม่สู้ข้าตายไปเลยไม่ดีกว่าหรือ ที่จะต้องกลายเป็นมารเช่นเดียวกับฉูฉาง”หยางหว่านพูดขึ้นดังๆ

“ครั้งนั้นเป็นเพราะจอมมาร ใช้วิชาสลายความจำของเจ้า จึงทำให้เจ้า ทำผิดพลาดไปช่วยคัดคนบริสุทธิ์ให้จอมมารดื่มเลือดสูบเนื้อ”

“ควรเป็นข้าที่ต้องตาย คนเช่นอาจารย์ไม่ควรที่จะต้องมาสละร่าง ศิษย์พี่ท่านฆ่าข้าเสียอย่าต้องใช้ลมปราณของท่านโดยเปล่าประโยชน์เพื่อผนึกข้าอีกเลย”

“หยางหว่าน อาจารย์ให้ผนึกเจ้าเพื่อที่รอคอยว่าอาจารย์จะหวนคืนอีกครั้ง”หยางหว่านหลับตาไล่หยาดน้ำตา

“ศิษย์พี่ อาจารย์ให้ท่านมาล่อหลอกข้าใช่หรือไม่ หยางหว่านมิใช่เด็กสี่ขวบเช่นตอนที่พบอาจารย์ในครั้งแรก ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า อาจารย์ไม่มีทางหวนคืนท่านฆ่าข้าเสียจึงดี ข้าคือสาเหตุทั้งมวลที่ทำให้อาจารย์สละร่าง แม้ศิษย์พี่หรืออาจารย์จะอภัยให้ข้าแต่ข้าไม่เคยอภัยให้ตัวเอง ท่านไม่ฆ่าข้าข้าก็คงไม่อาจมีชีวิตอยู่แบกรับความผิดของตัวเองเช่นนี้”

“หยางหว่าน เจ้าไม่ควรตายเจ้ายังทำเรื่องอื่นได้อีกมากมาย อาจารย์อาจกำลังหาทางกลับมาพบพวกเรา อาจารย์ไม่ได้ไปไหนในเมื่อฉูฉางยังไม่ถูกผนึก”หยางหว่านสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

“ศิษย์พี่ ข้าได้ยินอาจารย์กล่าวถึง ท่านปรมาจารย์กกก๋ง มีสุดยอดเคล็ดวิชาหนึ่งในห้าอาจารย์สั่งให้ข้าไปรับมอบเคล็ดวิชากับท่านปรมาจารย์เสียก่อน”

“ท่านปรมาจารย์กกก๋ง ไปมาไร้ร่องรอยอีกทั้งเร้นกายไร้ผู้พบเห็นอาจารย์บอกเจ้าหรือไม่ว่าอาจารย์ปู่พำนักที่ใดกัน”

“เดือนสือเอ้อเยว่ปีที่สี่ข้าได้ยินเพียงเท่านี้”หยางหว่านทำท่าครุ่นคิด

“เคล็ดวิชาของเจวียนจิ่วหยาที่สามารถหาเจ้าพบได้นางอาจช่วยเจ้าหาท่านปรมาจารย์กกก๋ง”

“ศิษย์พี่ ทำไมข้าคิดเรื่องนี้ไม่ได้ ด้วยความเศร้าโศก ก่อนหน้านั้นข้าเคยได้ยินท่านพ่อเล่าให้ฟังในทำนองชื่นชมอาจารย์ว่าอาจารย์มีเคล็ดวิชาท่องกาลเวลาศิษย์พี่ หากข้าย้อนเวลาไปยังตอนที่อาจารย์ยังไม่ตาย ห้ามไม่ให้อาจารย์ต่อกรกับฉูฉาง”

“ต้นเหตุเป็นไปเราไม่อาจรู้ได้ ศิษย์น้องหากเจ้าจะรับเคล็ดวิชาท่องกาลเวลาเหตุใดถึงไม่ย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดเสีย แก้ไขจากตรงนั้น”

“อาจารย์พลั้งปากพูดมาครั้งหนึ่งว่าที่ผ่านมาเป็นเพราะอาจารย์ใช้เคล็ดวิชาท่องกาลเวลามาจัดการอดีตจึงส่งผลให้สวรรค์ลงทัณฑ์อาจารย์จนต้องสละร่าง”

“อาจารย์ย้อนเวลาเพื่อทำสิ่งที่ถูกแล้วอย่างน้อยตอนนี้อาจารย์ก็พยายามทำดีที่สุดแต่เป็นเพราะไม่อาจระงับยับยั้งฉูฉางได้ จึงส่งผลแบบนี้ก่อนหน้านั้นข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่า สิ่งที่เกิดขึ้นร้ายแรงเพียงใด แต่เชื่อว่าสิ่งที่อาจารย์ทำล้วนถูกต้องเสมอ เจ้าเร่งหาตัวอาจารย์ปู่เสียจึงดี หากไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจหรือฉูฉางฟื้นกำลังมาอีกครั้งข้าคงจะต้องผนึกเจ้าอย่างที่อาจารย์บอกไว้”หว้งต้าฉินก็คือหวังต้าฉินที่มองปู้ตานซินในด้านดีเรื่อยมา

“ศิษย์พี่ท่านวางใจข้าจะพยายามอย่างที่สุดเป็นทางเดียวที่ข้าจะได้พบอาจารย์อีกครั้ง”

“ปู้ตานซิน 555กงล้ง ในที่สุดข้าก็กำจัดเจ้าได้ รอให้ข้าฟื้นตัวได้ดีกว่านี้หยางหว่านรอข้าก่อนเราสองคนจะได้เคียงคู่กันอีกครั้ง”ขมวดคิ้ว เข้าหากันเมื่อเห้นใบหน้าที่มีรอยน้ำตาของหยางหว่านในตอนที่ ปู้ตานซินสละร่าง

“เจ้ายังมีใจให้มันไม่เปลี่ยน หญิงแพศยาเช่นเจ้าเหตุใดข้ายังรักเจ้ายิ่งกว่าใคร แต่ตอนนี้ไม่มีปู้ตานซินแล้ว เจ้าคงมีข้าในหัวใจคนเดียวเสียที” สีหน้าเศร้าสร้อยรวบรวมลมปราณฟื้นพลังตัวเองในทันที

“ศิษย์พี่เคล็ดวิชานี้ ใช้สำหรับตามหาผู้คนที่เร้นกาย ข้ายินดีถ่ายทอดมันให้ท่านหากจะช่วยให้ศิษย์พี่สามารถหาท่านปรมาจารย์กงก๋งพบและท่องกาลเวลาพบเจออาจารย์อีกครั้ง”

“ขอบใจเจ้าจริงๆเจวียนจิ่วหยา”