บทเพลงแห่งความเงียบ(The Symphony of Silence)

ในค่ำคืนที่ความมืดเข้าปกคลุม ผนังห้องสลัวของห้องชุดหรูที่เต็มไปด้วยความเงียบสงัด บรรยากาศเย็นยะเยือกในยามดึก ตัดกับแสงไฟสีอ่อนจากหน้าต่างบานสูงที่ปล่อยเงาสะท้อนเป็นเส้นยาวลงบนพื้นหินอ่อน เซบาสเตียน นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งในห้อง ร่างสูงสง่างามเอนตัวลงกับเก้าอี้หนังอย่างผ่อนคลาย พลางหยิบแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างเชื่องช้า เขามองแสงไฟที่พร่ามัวผ่านแก้วใส เหมือนจะพิจารณาทุกแง่มุมของมันด้วยความรื่นรมย์ที่ยากจะเข้าใจเสียงเพลงคลาสสิกแผ่วเบาดังจากลำโพงในมุมห้อง ดนตรีที่เขาเลือกเสมอในยามที่ต้องการอยู่กับความคิดตนเอง บทเพลงที่ทำให้เขารู้สึกถึงความเงียบสงบ ทว่าแฝงไว้ด้วยแรงดึงดูดทางอารมณ์ที่ยากจะต้านทาน เขาสูดลมหายใจยาว พลางปล่อยความคิดลอยไปกับเสียงเพลง แต่ลึกๆ แล้ว เขารู้ดีว่าสิ่งที่ทำให้เขาพึงพอใจ ไม่ใช่เสียงดนตรีเหล่านั้น หากแต่เป็นความคาดหวัง ความท้าทายที่กำลังรอเขาอยู่ในอนาคต ความลึกลับที่เขาเตรียมไว้—เส้นทางที่เขาวางไว้ให้ผู้ที่อยู่ภายใต้เกมของเขาเดินตามดวงตาคมกริบของเซบาสเตียนเหลือบมองออกไปยังเมืองที่ส่องแสงไฟยามค่ำคืน จากหน้าต่างสูงของห้องชุดที่หรูหรา ทุกสิ่งที่เห็นด้านล่างช่างไร้ค่าและเต็มไปด้ว