หวนคืน

“หากท่านพบอาจารย์ ช่วยบอกอาจารย์ด้วยว่า ...ข้าขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”

รอยยิ้ม หม่นหมองของเจวียนจิ่วหยาที่หยางหว่านไม่เคยเห็นมาก่อน หยางหว่านโอบรอบตัวของเจวียนจิ่วหยา

“เราสองคนต่างเป็นคนที่หวังดีต่อท่านปรมาจารย์ปู้ตานซิน ศิษย์พี่ท่านคงไม่ว่าหากข้าจะบอกว่าข้าเองก็ชอบท่านปรมาจารย์ปู้ตานซินเช่นกันแต่เมื่อข้าเห็นว่าท่านร้องไห้ปานจะขาดใจ เมื่อท่านปรมาจารย์จากไปถึงได้เข้าใจว่าถึงข้าจะชอบท่านปรมาจารย์เพียงใดก็คงไม่เท่ากับที่ท่านรักท่านปรมาจารย์ปู้ตานซิน” หยางหว่านยิ้มบางๆ

“ข้ายินดีหากพบอาจารย์จะเร่งบอกเขาตามที่เจ้าต้องการ”

“เริ่นเจินเจ้าเดินทางพร้อมกับศิษย์พี่เพื่อพบกับอาจารย์ปู่กกก๋ง ศิษย์พี่ข้าลาแล้ว”หยางหว่านและเริ่นเจิน ประสานมือตรงหน้าหวังต้าฉิน

“ศิษย์น้อง ศิษย์น้องหลงตั๋วได้ส่งคนของเขาให้ติดตามเจ้าไปในครั้งนี้ด้วย”หลงตั๋วยิ้มอยู่ไม่ห่าง

“ศิษย์น้องเจ้าไม่น่าต้องลำบาก”

“ศิษย์พี่เกรงใจไปแล้วความจริงข้าอยากติดตามท่าน ผิดที่ชายาเอกของข้ากำลังตั้งครรภ์จึงไม่อาจช่วยแบ่งเบาท่านได้ ข้าเพียงแต่หวังว่าท่านจะพบอาจารย์ปู่โดยเร็ว”คนมาส่งพร้อมหน้า คนกำลังจะจากไปก็พร้อมแล้ว  

จี้โม๋ยิ้มในร่างของฉูฉางหลายวันมานี้ไม่อาจต้านทานพลังของฉูฉางได้เกรงว่าเขาคงเป็นตัวเขาได้อีกไม่นาน และคงต้องปล่อยให้ฉูฉางครอบงำเสียทั้งหมด

“หากเจ้าย้อนเวลากลับไปได้จริงๆ ข้าจะไม่ต้องรักเจ้าจะได้ไม่ต้องมีใครเสียใจ”จี้โม๋พูดขึ้นก่อนที่ดวงจิตจะมอดดับไปกลายเป็นฉูฉางที่ครอบงำไว้เสียทั้งหมด

ใครกันหวั่นไหว ...ใครกันมีน้ำตาก่อนกัน

หวนคืน

กวงเสี่ยวอึ้งในวัยหนุ่ม ที่ใบหน้าถอดแบบออกมาจากปู้ตานซิน ใบหน้าหน้าหล่อเหลาราวเทพสวรรค์ท่าทีองอาจผึ่งผายแววตามุ่งมั่นอย่างที่สุด ยืนประสานมือตรงหน้า

เบื้องหน้าเก้าอี้ สูงสลักเสลาสวยงามของเจ้าสำนักกวงถง ป้ายสำนักเหนือศีรษะ

“กวงเสี่ยวอึ้ง บุตรชายคนเดียวของตระกูลกวงจะต้องสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนักอย่างปฏิเสธไม่ได้”

“ท่านเจ้าสำนัก ข้ายังอยากใช้ชีวิตอิสระโลดโผนในแบบของข้ายังอยากออกเสาะแสวงหาสุดยอดเคล็ดวิชา”

“กวงเสี่ยวอึ้ง ข้ามิได้พูดในฐานะบิดาของเจ้าแต่ข้าพูดในฐานะเจ้าสำนัก”

“ลูกก็ยังยืนยันว่าลูกร้องขอความเห็นใจท่านพ่อ ด้วยความเป็นลูกหาใช่ความเป็นผู้สืบทอด”

“ดี ในเมื่อคิดว่าเคล็ดวิชาของสำนักกวงถงของเราไม่คู่ควรกับเจ้า ก็ไปเสียนิ้วมือเพียงนิ้วเดียวข้าพร้อมจะตัดมันทิ้ง แต่บอกไว้ก่อนในเมื่อไปแล้วจะกลับมาร้องขอความเห็นใจในยามที่พ่ายแพ้หรือบากหน้ากลับมา เพราะไม่อาจยืนหยัด จะไม่อาจทำอีกต่อไป” 

กวงเสี่ยวอึ้ง ก้มศีรษะลงกับพื้น คารวะบิดาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวขาออกจาก สำนักกวงถงด้วยความมุ่งมั่นและหยิ่งทะนง

“ไปด้วย”ฟูเหยี่ยนหยางหว่านขยับห่อผ้าบนไหล่ ให้กระชับขึ้น

“ไม่ได้ เจ้าเพิ่งจะสิบเจ็ดเดินทางรอนแรมกับบุรุษเพียงลำพังกลางป่าเขาไม่เหมาะยิ่งนัก”

“ใครบอกว่าไม่เหมาะ เหมาะที่สุดข้าอยากไปกับท่าน กวงเสี่ยวอึ้งครั้งนี้ข้าจะไม่มีทางให้พลาดอีกแล้ว”

“เจ้าพูดถึงเรื่องอะไรพลาดอะไร”

หยางหว่านยิ้มมีเลศนัยจะบอกได้อย่างไรว่าหยางหว่านหวนคืนมาเพื่อพบกับปู้ตานซินอีกครั้ง

ก่อนหน้านั้น

“ท่านปรมาจารย์กกก๋ง ข้าน้อยหยางหว่านรับคำสั่งอาจารย์ส่งข้ามารับเอาเคล็ดวิชาแทนอาจารย์”กกก๋งลืมตาขึ้นช้าๆ

“เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการอย่างนั้น”

“ท่านปรมาจารย์ หยางหว่านมาถึงทางตันแล้ว อาจารย์ปู่เคยบอกกับอาจารย์ว่าให้พาข้ามาพร้อมกับอาจรย์บัดนี้อาจารย์ไม่อยู่แล้วหยางหว่านจึงมาด้วยตัวเอง”

“เคล็ดวิชาที่ข้าจะมอบให้ถึงแม้เจ้ารับเอาเคล็ดวิชาของข้าไปแต่เจ้าก็ไม่สามารถ ต่อกรกับฉูฉางได้ ในเมื่อตอนนี้คนที่จะต่อกรกับฉูฉางได้มีเพียงอาจารย์เจ้าแต่ ต้องหลังจากที่เขารับเอาเคล็ดวิชาของข้าไปแล้ว เขาจึงจะสามารถจะจัดการกับฉูฉางได้แต่ว่าเขาไม่อยู่แล้ว”

“ท่านปรมาจารย์หยางหว่าน เพียงแค่อยากท่องกาลเวลากลับไปยังยังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง แก้ไขเรื่องราวก่อนหน้านั้น เพราะตอนนี้ฉูฉางกล้าแกร่งเกินที่หยางหว่านจะต่อกร”