สวยงาม

“เคล็ดวิชาท่องกาลเวลา ในยุทธภพนี้มีข้า ปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงและอาจารย์เจ้าเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้ ปู้ตานซินแต่เดิมมีเคล็ดวิชาอ่านใจผู้คน แต่เขาเก็บงำเป็นความลับแต่เมื่อเขาสละร่างไปแล้ว ข้าจึงไม่จำเป็นต้องรักษาความลับให้เขาอีกต่อไป ข้ากับปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงได้เคล็ดวิชาจากอาจารย์มาต่างกันออกไป เคล็ดวิชาของข้า ที่จะมอบให้เจ้าคือเคล็ดวิชาเปลี่ยนใจผู้คน” (จำได้ไหมตอนที่กกก๋งไปคุยกับปู้ตานซิน ทีแรกปู้ตานซินไม่อยากย้อนไปในตอนที่ต้นเรื่องเขากับฉูฉางแต่ท่านปรมาจารย์กกก๋งใช้เคล็ดวิชาเปลี่ยนใจคนกับปู้ตานซิน)

“อาจารย์ปู่ท่าน จะถ่ายทอดเคล็ดวิชาทั้งสองให้ข้าได้หรือไม่”ปรมาจารย์กกก๋งหลับตาลงช้าๆ

“อาจารย์เจ้าสละร่างไปแล้ว เคล็ดวิชาท่องกาลเวลาข้าไม่อาจถ่ายทอดให้ได้ทั้งหมดเจ้าจะต้องศึกษาเองเพียงลำพัง แม้แต่บิดาเจ้าป้อก้านยังไม่อาจได้ไปครอบครอง เจ้าแน่ใจหรือว่าจะสามารถสำเร็จเคล็ดวิชาได้ ส่วนเคล็ดวิชาเปลี่ยนใจคนนั้น ตอนนี้ข้าไร้ผู้สืบทอดจึงอาจจะยอมมอบมันให้เจ้าเพื่อสืบทอดต่อไป”

“ตกลงข้ายินดีให้เจ้าไปด้วย”หยางหว่านใช้เคล็ดวิชาเปลี่ยนใจกับกวงเสี่ยวอึ้ง หยางหว่านบ่นเบาๆ

“เจ้ายังอ่อนหัดนักกวงเสี่ยวอึ้งเทียบชั้นกับข้าที่ มีสุดยอดเคล็ดวิชา ถึงสองสุดยอดเคล็ดวิชาได้อย่างไร”

“เจ้าพูดอะไรข้าไม่ทันได้ยินที่เจ้าพูด”

“ข้าแค่เพียงพูดว่าตอนนี้ข้าเหนือกว่าท่าน”

“เหนือกว่าตรงไหน”

“เหนือกว่าตรงที่…..ตรงที่ข้ารู้จักท่านมาก มากกว่าที่ท่านรู้จักข้า”

“บอกไว้ก่อนข้าถูกเจ้าสำนักขับออกจากสำนักกวงถง เจ้าไปกับข้าก็แค่ ต้องการเล่นสนุกอันนี้เขาเข้าใจดี อีกไม่นานบิดาเจ้าก็จะตามตัวเจ้ากลับเองข้าไม่ต้องลงแรง”

“กล้าพนันกับข้าไหมว่าบิดาข้า ไม่ตามข้ากลับ”

กวงเสี่ยวอึ้งผู้ยังเยาว์จะรู้ไหมว่าเคล็ดวิชาเปลี่ยนใจคนไม่ได้จำกัดการใช้งานว่าจะใช้ได้ในกี่ครั้งเหมือนเคล็ดวิชาอื่นๆ

“กวงเสี่ยวอึ้ง ไม่ลดตัวลงไปยุ่งยากกับอิสตรี”หยางหว่านเบ้ปาก มาเพื่อเปลี่ยนแปลงทุกอย่างมาเพื่อหาทางใกล้ชิดกับปู้ตานซินและปฏิเสธฉูฉางการมาครั้งนี้หยางหว่านตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ว่าคนที่หยางหว่านเลือกคือ..ปู้ตานซิน..

พุ่งเข้ากอด กวงเสี่ยวอึ้งหรือกงล้งไว้ทั้งตัว

“เจ้าทำอะไร ช่างไม่สำรวมเป็นหญิงงามกล้าถูกเนื้อต้องตัวบุรุษ”

ใบหน้าเชิดหยิ่ง หยางหว่านกอดไม่ยอมปล่อยอีกคนแกะมือออกพัลวัน

“เจ้า เจ้าไม่ต้องตามข้ามาเลย”ชี้มือไปยังหยางหว่านมือสั่นระริก

“เจ้าอนุญาตข้าแล้วจะคืนคำหรือไร”ทวงสัญญา

“ข้าไม่ใช่คนสัปปรับแต่ต่อไปอย่าเข้าใกล้ข้าอีก” ถอยห่างจากหยางหว่าน หนุ่มน้อยนามกวงเสี่ยวอึ้งช่างไร้เดียงสายิ่ง หยางหว่านยิ้มผิดกับอาจารย์ที่แม้จะนิ่งขรึมแต่ทว่ากับมีแรงดึงดูดอย่างประหลาด

“เข้าใกล้แล้วจะทำไม”ยื่นหน้าเข้าไปใกล้สุดใกล้

“ข้าก็จะซัดฝ่ามือใส่เจ้า”หยางหว่านยิ้ม กงล้งกับปู้ตานซินอุปนิสัยไม่ต่างกัน ปากแข็งทั้งๆที่ใจสั่น

“ซัดฝ่ามือ อืมน่ากลัวว่าจะเจ็บไม่น้อย หากข้ารับมือท่านได้ถึงสามกระบวนท่าท่านจะต้องพาข้าไปด้วยได้ไหม” กงล้งยิ้ม

“ลงมือ”กล่าวท้าทายกวงเสี่ยวอึ้งที่ยังไม่เริ่มต้นฝึกวรยุทธ์ด้วยซ้ำไป

ซัดฝ่ามือใส่หยางหว่านแต่หยางหว่านพลิกตัวหลบ ยกฝ่ามือขึ้นประกบ กับฝ่ามือของกงล้ง กำลังลมปราณที่ฝึกฝนมา มีมากกว่าของกงล้งมากนัก ไม่มีทางที่เขาจะต่อกรกับหยางหว่านได้ ร่างสูงทว่าบอบบางกับเซถลาลงไปกองกับพื้น

“เจ้า”

“ช่วยไม่ได้ ข้าชนะแล้วยังไม่ถึงสามกระบวนท่าด้วยซ้ำไปก็ลงไปนั่งกับพื้นเสียแล้ว”

ใครกันหวั่นไหว ใครกันมีน้ำตาก่อนกัน

“ข้าจะหมั่นฝึกฝนแล้วเอาชนะเจ้าให้จงได้หยางหว่าน”

“กวงเสี่ยวอึ้ง ท่านมาถึงนี่”

ฉูฉางในวัยหนุ่ม ที่ใบหน้าหมดจดหล่อเหลา เอ่ยปากทักทาย กวงเสี่ยวอึ้งแต่ตากับจ้องมองหยางหว่านนิ่งงันด้วยความตกตะลึง กับความงดงามของหยางหว่าน

“แม่นางผู้นี้”ชี้มือมายังหยางหว่าน

“นาง..”

“ข้าเป็นเมียของกวงเสี่ยวอึ้ง”กระโดดเข้ากอดรอบลำคอของกวงเสี่ยวอึ้งไม่ยอมปล่อย

“เจ้าจะมากไปแล้วนะ”กวงเสี่ยวอึ้งทั้งผลักทั้งดัน ฉูฉางยิ้ม อย่างงงงง

“ท่านพี่ท่านได้ข้าเป็นเมียแล้วเหตุใดไม่ยอมรับผิดชอบในตัวข้า เห็นหรือไม่ต่อหน้าสหายท่านยังกล้าปฏิเสธความสัมพันธ์ของเรา”